Wśród licznych anegdotek wspomnieniowych z dzieciństwa mojej mamy jest też i taka rodem iście z Awantury o Basię.

Mała dziewczynka, która wiele lat później miała stać się moją mamą, jechała pociągiem z miasta do miasta, pod opieką bodaj krotochwilnego wujaszka, czy jakoś tak. Nie pomnę. Mała dziewczynka się nudziła.

Tu trzeba wspomnieć, że dziewczynka wyrastała w rodzinie niespotykanie spokojnych i kluturalnych ludzi, którzy bodaj nigdy nie podnieśli głosu na dziecko, a już na pewno nie rękę. Co nie przeszkodziło małej dziewczynce wyrosnąć na kobietę niemal sterroryzowaną nieznoszącą sprzeciwu apodyktycznością kulturalnej matki. Ale to osobna historia.

Wracamy więc do znudzonej, machającej nogami w kolejowym przedziale dziewczynki z dużą kokardą we włosach.

Dziewczynka została zagadnięta przez panią — współtowarzyszkę podróży. Na pewno została zagadnięta, bo nauczono ją, by niepytana nie mówiła. A dziewczynka lubić mówiła i gdy raz zaczęła, mogła pleść bez końca.
Jeśli jej wnuczka ma tę skłonność po niej, to wiem co mówię.

Rozmowa więc rowijała się dynamicznie, aż pojawiły się w niej pytania
— a tatuś cię bije?
Odpowiedź była twierdząca, w tonie oczywistej oczywistości. Szybko uzupełniona została informacją, że mamusię też, że pije i w ogóle. Co konkretnie, dziewczynka po latach nie była w stanie sobie przypomnieć, ale pamięta, że gdy na peronie stacji docelowej witali ją rodzice, współpasażerowie z przedziału mięli niewyraźne miny.

Myślę, że gdyby ta historia miała miejsce dziś, niewyraźne miny mięli by rodzice oraz sama pociecha. Przez co najmniej 48 godzin.
Nie?