“Czy rycerskość, szarmanckość wobec kobiet ma być zupełnie bezwarunkowa? Czy w dyskusji merytorycznej, zawodowej mężczyzna zawsze powinien ustępować pola kobiecie tylko dlatego, że jest kobietą?”

Moja odpowiedź na te pytania brzmi nie .

Dla mnie równouprawnienie jest w tym aspekcie oczywiste – na gruncie zawodowym kobieta ma być traktowana tak samo jak mężczyzna, a żeby uściślić (bo zaraz ktoś mi tu poda argument urlopu macierzyńskiego) to chodzi mi o to, że jej uroda (czy też jej brak) nie może mieć wpływu na awans, przywileje, itd.

Powiem Panu, że całkowicie się z Panem zgadzam w tej kwestii, że to jest niezmiernie irytujące kiedy najpierw kobieta używa swoich atrybutów fizycznych, uwodzi, powłóczyście się uśmiecha, zakłada bluzki z głębokim dekoltem, pokazuje swoje długie, piękne nogi w celu ułatwienia sobie ścieżki zawodowej, by zasłonić dla odmiany brak kompetencji a potem jak jej to pokazać, to się rzuca ze łzami bezradnej dziewczynki i idzie na skargę.

Pewnie jednak coś w tym jest, że najbardziej nie lubimy jak ktoś nam coś, niekoniecznie pozytywnego dla nas, palcem pokaże i powie o, tu jest .

Dla mnie grunt zawodowy, jest czym innym niż prywatny.

Proszę wybaczyć tę banalną myśl Panie Kaziku, ale nie mogłam się powstrzymać.