Swiat zwariowal. Zadnego wychowania. Zadnych norm. Telewizja lansuje wzorce rodem z taniego burdelu. Nastolatki mowia o seksie, w sposob od ktorego mozna sie zalamac i stracic wiare w milosc.
Prostytuowanie sie stalo sie norma, a nawet przejawem zaradnosci czlowieka.
Pozdrawiam zasmucony taka wizja swiata.

Poranne wybieganie Pana Lorenzo przez jego źwierzę dodało mi tak potrzebnej o poranku energii; ochoczo więc odpowiadam:

Większość z nas przeszła przez fazę bycia kijankiem. Nieliczni, wybrykiem natury urodzili się gotowymi mężczyznami. Co zresztą nie gwarantuje sukcesu – gotowy mężczyzna, będąc na przykład nieśmiałym, może mieć większe problemy niż w miarę sympatyczny kijanek.

Sympatyczny (z wdziękiem, miły, interesujący,itp.) – to warunek.
Chamstwo, nachalność, brak zrozumienia dla słowa nie!, prymitywizm, automatycznie skreślają kijanka nie za jego kijankowatość tylko za całokształt.

Nie ma rozsądnej możliwości zadekretowania zakazu umizgów w firmach i innych zbiorowiskach. Można natomiast wprowadzić klimat nieakceptowania chamstwa i to bez konieczności zapisywania się do konkretnej płci.

Granicę wyznacza atakowana (atakowany). Jak nie! to nie!.

I tu się złapałem, że pewna kobieta mówiła mi nie przez dobrych kilka lat. Tylko, że ja słyszałem nigdy nic nie wiadomo...

A, że w międzyczasie wyrosłem z kijanka, skończyło się jak się skończyło.
Czyli happy endem;-)

Dobra jeśli odrzucić frazę Nicponia o niczyjej pannie to gdzie są te głosy mężczyzn stojące w opozycji do tego co napisałaś tu
“ona ma się na to zgadzać.”

gdzie jest przyzwolenie aby wbrew przyzwoleniu kobiety mężczyzna pchał się z łapami?

Problemem się stało, że człowiek bywa zaczepiany przez drugiego człowieka, że robi mu sie jakieś awanse z podtekstem seksualnym. I jawną niesprawiedliwością jest, że trąbi się tylko o molestowanych kobietach i gwizd zachwytu jest juz zbrodnią. To jest sprowadzaniem do absurdu, to jest przeciwskuteczna akcja wymierzoną w tych obłapujących.

Gdzie ja napisałam cokolwiek o dekretowaniu? Nigdzie.

Wychodzi na to, że ja napisałam jak ja to widzę, a Pan jak Pan to widzi i wielkich różnic nie ma.

Moja teza jest prosta tak, że już chyba prostsza być nie może: nie wyznacza granicę. Wszystko co jest poza nią jest parszywe. I nie mam na myśli, marzeń o tym, że to nie kiedyś stanie się tak .

Bo nie mówimy o romantycznej miłości, tylko o brutalnej twarzy życia.

No.

Co tak dla Pana zabrzmiało jak melodia ze Star Wars?

Zjawisko zdaje się nigdzie się nie wybiera, a wręcz naprzeciwko zadomawia się.

Gdzie jest przyzwolenie?

Tam gdzie mężczyźni sobie na to pozwalają. Tam gdzie inne osoby to pozwalanie sobie wspierają.

Gdzie są te głosy? W tych idiotycznych rozważaniach. Podśmiechujkach. Robieniu sobie jaj z czegoś co nijak tematem do robienia sobie jaj być nie powinno.

A dla Ciebie gwizdanie na kobietę to jest przepraszam co? Bo dla mnie to jest oburzające, wiesz.

No tak mam.

Ostatnio ktoś na mnie gwizdnął w piątek, miałam ochotę poprosić go, żeby wstał i kopnąć go w dowolnie wybrane miejsce, czyli w jaja.

I żeby była jasność, nie zrobiło mi się tak od tekstu Środy, Terlikowskiego, Nicponia i innych. Tak mam od zawsze.

A jak chcesz, to napisz tekst o molestowaniu mężczyzn. Wtedy będzie sprawiedliwie.

Tylko na litość bogów nie pisz, że poglądy Nicponia na pozycję kobiety w świecie mężczyzn oparte są na Nowym Testamencie .

Wiem, że to nie u mnie, ale normalnie zaczęło mnie boleć jak Docenta od francuskiej muzyki.

Tylko że dla facetów molestowanie przez kobiety jest przyjemne

No widzisz. Okazuje sie, ze z tym gwizdaniem to bardzo dobry przyklad. Jasno pokazuje, ze granica dla kazdej osoby, przebiega w innym miejscu.
Pino i mnie specjalnie to nie przeszkadza, Ty masz ochote kopnac delikwenta w jaja, a komus zamarzy sie zakazanie gwizdania.
Rzecz w tym, zebysmy my sami reagowali na jedno- i dwuznaczne sytuacje. I ja mysle, ze np. ten wpis Artura wlasnie w duzej mierze o tym jest. Zeby z jednej strony nie dac sie zwariowac, a z drugiej temperowac chamow nawet piescia, jezeli nie potrafia sie zachowac.
Jestem przekonany, ze lepsze efekty to daje niz jakis sad, ktory na dobra sprawe sam nie wie jak to potraktowac.
Tak ja to widze.

Pozdrawiam

dzisiaj północ będzie prawie w południe. Bo tak.

Żeby była jasność: to wyczerpuje moją dzisiejszą aktywność tekstowiskową. Łatwo zauważyć, że wyraźnie Pani przyśpieszyła mój proces odwieszania. Albo zaburzyła. Zobaczy się.

Pani ostatnio pisze tak, że człowiek nie bardzo wie, czy się zgodzić, czy nie.

Z argumentami łatwo się zgadzać. Natomiast ze stanowiskiem, które powiada: ja tak to widzę i już, a inni niech się zajmują samymi sobą, to zgodzić się trudniej. Bo niby czym się różni waga pani wypowiedzi od wagi wypowiedzi tych, z którymi Pani polemizuje?

A u Pani się jedno z drugim miesza.

Ale nie będę się czepiał zanadto, bo zasadniczo się z Panią zgadzam, jak rzadko kiedy.

Pięć rzeczy tylko napiszę, pięć kwestii wybranych poruszę. Proszę to potraktować, jako zwrócenie uwagi, a nie jako krytykę.

Pierwsza rzecz jest prywatna (w tym sensie, że osobista, subiektywna i nieuogólniona) i dotyczy Pani krytyków. Mam głębokie, choć całkowicie subiektywne wrażenie, że wątpliwości, co do granic mają głównie Ci, którzy nigdy nie usłyszeli od kobiety zdania, zaczynającego się od _ Czy mógłbyś wreszcie mnie…_. Jak się czegoś nie słyszało, to można łatwo przyjąć, że tego nie ma, prawda?

Druga rzecz jest półprywatna. Czy naprawdę, odnosząc się do dezawuujących określeń, charakterystycznych dla przedstawicieli niektórych subkręgów kulturowych i pokazujących ich sposób mówienia o kobietach i zwracania się do kobiet pod adresem kobiet, musi się Pani posługiwać taką samą metodą? Zawsze dziwią mnie ci, którzy formą swojej wypowiedzi obniżają rangę swoich argumentów. I proszę mi nie pisać, że chciała Pani trafić do określonego kręgu odbiorców. Być może się to Pani nawet udało. Ale ja miałem wątpliwości, czy warto się w tym miejscu wypowiadać. Czy aby na pewno chodziło Pani o taki efekt? Na Pani szczęście (albo nieszczęście) uważam ten temat za ważny nie od dziś.

Trzecia kwestia jest półmerytoryczna. Kiedyś, trochę dla prowokacji, a trochę, żeby z nudów nie usnąć, i trochę jeszcze z innego powodu, próbowałem z gronem młodych ludzi przyjrzeć się problemom, które stają na drodze empirycznemu poznaniu zjawiska molestowania seksualnego w pewnym środowisku. Takie tam wprawki metodologiczne i narzędziowe. Nic wielkiego.

Wiele z tego nie wyszło, ale zapamiętałem to doświadczenie metodologiczne z kilku powodów. Po pierwsze, nauczyłem się, że warto czasem uzgodnić, o czym się mówi, zanim zaczniemy wrzucać różne formy agresji seksualnej do jednego worka. Po drugie, warto dostrzegać zjawiska odwrotnie skierowane (możemy je sobie tutaj łagodnie nazwać prowokacją seksualną, choć młodzi ludzie sugerowali ostrzejsze określenia). Nie po to, żeby usprawiedliwiać molestowanie, ale aby zrozumieć jego naturę kulturową. Bo kopaniem w jaja gwizdujących nic Pani nie załatwi.

Przypomniała mi się historyjka. Prawdziwa. Znałem kiedyś pewną młodą kobietę, która czasem zakładała bardzo obcisłe body. Na nie zakładała luźny, wszystko kryjący sweter, więc niby wszystko było ok. Tyle tylko, że ona czasem ten sweter (i tylko sweter dodajmy, bo niektórzy mogliby coś sobie opacznie zrozumieć). Zależało jej, jak mi się zdaje, żeby ktoś zobaczył jak wygląda bez swetra. I już. Zakładała sweter z powrotem.

Oczywiście nie twierdzę, że prowokacja usprawiedliwia molestowanie (co by to słowo nie znaczyło). Wolę to powtórzyć, bo czytanie jest trudniejsze niż pisanie. Nie mam Pani na myśli, Pani Gretchen.

Czwarta rzecz jest merytoryczna. Otóż, twierdzenie, że nie jest granicą, jest – mówiąc najdelikatniej – nadzwyczaj łagodnym widzeniem rzeczywistości. Więcej nawet, dla wielu agresorów seksualnych będzie wytłumaczeniem. Bo nie protestował. Mogła krzyczeć, czy coś, nie?

Dwa przykłady pozwoli Pani. Pierwszy – łagodny. Agresja seksualna nie jest znaczna. Nie ma charakteru fizycznej opresji. Kobieta zakłada dobrą wolę agresora, albo niezrozumienie, albo dopuszcza myśl, że jakieś jej zachowanie nie zostało zrozumiane. Wycofuje się. Bez nie. A potem słyszy, że przecież nie protestowała, a jej dystans, wycofanie, wynikają z jej niczym nieusprawiedliwionych fochów. Być może doświadczy podobnych upokorzeń, może granica agresji się przesunie.

Drugi przykład jest poważniejszy. Kobieta znajduje się w sytuacji, w której skłonna jest dla utrzymania pracy znieść nawet bardzo poważną agresję seksualną. Bo tak widzi świat. Bo wyobraża sobie (zazwyczaj słusznie), że to ona zostanie uznana za winą. Bo brakuje jej na chleb dla dzieci. Takie te. Nie umie, albo nie chce powiedzieć nie. Czy to coś zmienia? Założenie asertywności, które Pani wypisała sobie na sztandarze, wiele mówi o Pani, ale w gruncie rzeczy świadczy o niezamierzonym wyobrażaniu sobie, że wszystkie kobiety mogą sobie pozwolić na asertywność. Otóż nie mogą i to jeszcze bardziej komplikuje sytuację. Czyni ją gorszą. Dodam, że to nie jest wina tych kobiet, że nie mogą. Ofiara nigdy nie jest winna. Dlatego nazywamy ją ofiarą.

Piąta, ostatnia już, kwestia jest stanowcza. Pisząc jedynie o molestowaniu kobiet, grzeszy Pani seksizmem i to podwójnym. Po pierwsze nie dostrzega Pani, albo świadomie pomija, to, że mężczyzna może być ofiarą. Po drugie, w istocie rzeczy, uznaje Pani, a priori, kobiety za słabsze. To, że kobiety są częściej ofiarami, nie wynika z istoty mechanizmu agresji seksualnej, a z kulturowego obrazu ról seksualnych.

W powyższym tekściku przyjąłem Pani konwencję językową, ale pozwalam sobie zaznaczyć wyraźnie, że nie ma znaczenia ani płeć agresora, ani ofiary. Co więcej, wcale nie muszą się one różnić.

Trochę więcej otwarcia na innych Pani Gretchen bym sugerował. Znaczy: jeszcze trochę więcej.

Przepraszam za poważny wtręt w tę lekką, jak widzę, dyskusję o pierdołach i pozdrawiam, zasadniczo zgadzając się z resztą wywodu Pani, co mam nadzieję jest dostrzegalne

Całkiem serio się zgadzam.

Jedna kobieta opowiadała mi taką historię, że stała sobie na przystanku. To jest kobieta która ma w sobie takie cuś eleganckiego i lat czterdzieści kilka.

Więc stoi na tym przystanku i krokiem węża podchodzi do niej całkowicie znietrzeźwiony mężczyzna. Chybocząc się z lekka, z wzrokiem wbitym w nią pyta:

czy ja miałabym u pani jakiekolwiek szanse?

Na co ona odpowiada:

absolutnie nie

no to przepraszam panią

Można jak się okazuje.

Dla mnie gwizdanie nie jest molestowaniem, jest zwyczajnym brakiem kultury. Budzi moją złość to fakt, ale jestem też w stanie wyobrazić sobie mężczyznę, na którego gwizdnięcie bym czekała.

Tak jak jestem sobie w stanie wyobrazić kobietę, która za gwizdnięcie kopnie.

Oczywiście, że kontekst i wiele czynników ma wpływ na to czy subiektywnie uznamy jakieś zachowanie za molestowanie seksualne, ale to że jest ich dużo tych czynników nie oznacza, że zjawisko nie istnieje.

Co do sytuacji mężczyzn, to przyszło mi do głowy coś takiego jak czułby się mężczyzna heteroseksualny, któremu nieustające zainteresowanie okazuje homoseksualny zwierzchnik?

Jak czułby się homoseksualny mężczyzna w takiej samej sytuacji?

O ile każdy z nich odpowiada nie to ich sytuacja może być bardzo podobna.

Podobna także do analogicznej sytuacji kobiety.

Dziękuję za ten komentarz, ponieważ pozwoli mi on trochę dodać, a trochę zrozumieć.

Może odpowiem zgodnie z Pana kolejnością.

Z pierwszym punktem zgadzam się bez zastrzeżeń i uwag dodatkowych.

W kwestii drugiej zgadzam się częściowo, wykazując odrobinę pokory – proszę docenić. Nie za dużo jednak, bo ostatnio mnie wściek ogarnął i trzyma mocno.
Chciałam jakoś dać mu wyraz, a także wyraźnie zróżnicować.
Może też nie jestem tak zdyscyplinowana jak Pan, co ja mówię, z pewnością nie jestem.

Punkt trzeci mnie rozbawił. Ciekawe pomysły mają kobiety. Niektóre.
Natomiast bezwzględnie należy ustalić o czym się mówi, żeby mieć pewność co do tego czy rozmawiamy o tym samym.

Część czwarta merytoryczna w nawiązaniu do ostatniego zdania części trzeciej.
Kiedy pisałam o nie to nie miałam na myśli tylko mówienia nie. Dystans, unikanie, a szczególnie wycofanie jest także formą nie . Jeśli te formy są subtelne – mogą być źle odczytane.

Czy jednak są kobiety, które nie mogą sobie pozwolić na asertywność? Z tym się nie zgodzę.
Uważam, że jeśli same nie dadzą sobie takiego prawa, to nikt go im nie da i będą ofiarami całe życie. Wejdą w błędne koło bezsilności, wtedy można z nimi zrobić wszystko.
Ostatnio prowadziłam warsztaty asertywności dla studentów, co się sprowadziło do studentek. One pytały między innymi o to, czy asertywność sprawdza się w sytuacjach relacji niesymetrycznych. Wnioski wypłynęły z tego takie, że każdy dokonuje wyboru. Jeśli uznam, że bardziej mi się opłaca zrezygnować z czegoś, na rzecz czegoś innego to w porządku, ale to zawsze jest kwestia rozpatrzenia za jaką cenę.

To coś jak danie sobie prawa do nie bycia ofiarą. Zrozumienie własnego wpływu na sytuację. I może mi Pan wierzyć, że to się daje zrobić.

I kwestia piąta, czyli ostatnia. Skupiłam się na kobietach co nie oznacza, że uważam iż tylko kobiet problem dotyczy. To bardziej mój kobiecy ogląd sytuacji, niż próba jakiegoś całościowego opisu.

Wydaje mi się, że dodatkowe aspekty pojawiły się już w moich komentarzach pod tekstem.Zarzucanie mi seksizmu wydaje się niesprawiedliwe.

Skupienie się nad wycinkiem, nie oznacza ślepoty w sprawie całości.

Możemy się ograniczyć, czemu nie.

Nieźle się tu dzisiaj trzeba wyrabiać, bo Pan Yayco mi seksizm zarzuca, a Ty znowu chcesz uproszczenia.

Ok.

Nadążam.

To o czym piszesz to jest podobny aspekt. Od kobiety oczekuje się, że będzie uległa a od mężczyzny, że będzie twardzielem. Kiedy kobieta przestaje być uległa spotyka ją kara i to samo z mężczyzną, który zechce się poskarżyć.

Sporo tu zależy od tego jakich słów używamy.

Zamień skarżenie się na protest i niezgodę,umiejętność skorzystania z dostępnych środków pomocy, może inaczej to zabrzmi.

Znam wiele kobiet, które uważają, że nie wolno im się poskarżyć, bo mają być twarde i dawać sobie radę.

Choć oczywiście społeczny stereotyp jest taki jak piszesz.

Czyli jak szefowa mu się narzuca, to on nie może się poskarżyć, że jest molestowany, bo wyjdzie na mięczaka i mazgaja.

O właśnie, a przekwitająca pani z wybebeszonym biustem smagająca po głowie siedzącego za biurkiem referenta to zupełnie przegrana sytuacja dla referenta.

mój pierwszy komentarz nie uwzględnił Pani odpowiedzi WSP Yayco.

Teraz dopiero mam okazję się z nim zapoznać.

Dzięki temu,że tę odpowiedź przeczytałem z pełnym zrozumieniem napiszę Pani komentarz,wykorzystując Pani słowa:
“Wnioski wypłynęły z tego takie, że każdy dokonuje wyboru. Jeśli uznam, że bardziej mi się opłaca zrezygnować z czegoś, na rzecz czegoś innego to w porządku, ale to zawsze jest kwestia rozpatrzenia za jaką cenę.“

Tak właśnie wygląda filozofia kobiet.Nic dodać,nic ująć!

nie przeginaj,bo gwizdanie nie jest oznaką braku wychowania.

Napiszesz mnie niekumatemu w jaki sposób mężczyzna może wyrazić zachwyt nad przechodzącą kobietą,aby nie dostać kopa w brylanty?

ty to dopiero jesteś naiwna:)

Niczym mała owieczka wchodzisz między wilki i usiłujesz im tłumaczyć, że to nieładnie robić krzywdę owieczkom, że wilkom nie przystoi takie zachowanie, że owieczki sie denerwują i nawet często przychodzi im do głowy wycelować raciczką między wilcze zadnie łapy…

Nic nie wskórasz. Nawet jeśli ten i ów wilk w odruchu miłosierdzia i chwilowego współczucia przyzna Ci rację, to i tak wilcza natura się nie zmieni.

No dobrze, może przejaskrawiłam problem, tym niemniej nie aż tak jak się to może panom wilkom (bo przecież nie paniom owieczkom) wydawać.

Pamiętam jeden z tekstowiskowych wpisów, w którym to pewien bloger (rzecz jasna płci męskiej) przyrównał kobiety do dwunożnych pojemników na spermę.
Inny bloger (skądinąd miły i sympatyczny) w pierwszym odruchu skomentował ów wpis w sposób jako zywo przypominający pamiętny lepperowski w sprawie gwałtu na prostytutce. Co prawda tłumaczył później, że ów rechotliwy komentarz był nieporozumieniem, dla mnie jednak tamto zdarzenie jest poniekąd klasycznym przykładem postrzegania problemu relacji damsko-męskich.

Oczekujesz, że jakiś facet (podobnie jak Ty uważam, że na miano mężczyzny zasługuje sobie niewielu osobników) ujmie się za kobietą w sytuacji gdy będzie ona obrażana lub lżona? Nie, on tylko radośnie zarechocze, dając swemu pobratymcowi do zrozumienia że kuma czaczę. Kobieta niech broni się sama.

A jeśli się nie obroni to jej strata, kto by się tam przejmował. widocznie głupia jest albo sama chciała.

Moja prywatna teoria na ten temat jest bardzo prosta i nieskomplikowana.
Niestety natura nas (kobiety) tak urządziła, że z reguły jestesmy niższe, szczuplejsze, drobniejsze od facetów i w konsekwencji dysponujemy mniejszą siłą fizyczną.

Gdyby tak jeden z drugim wiedział, że niektóre ich zachowania mogą w trybie natychmiastowym skutkować zdrowo obitą mordą, to zapewne problem molestowania kobiet byłby całkowicie nieznany. Niestety te wszystkie pożal się Boże “kijanki” oraz inne ropuchy czują, że nic takiego im nie grozi, że nawet jeśli “laska” (nienawidzę tego słowa) się postawi, to on i tak w trzy sekundy może ja spacyfikować. Mało tego, na koniec spotka się ze zrozumieniem ze strony innych kijanek czy ropuch, które w geście “męskiej” solidarności poklepią ziomala po ramieniu. Albo zarechoczą wyrozumiale.

Ale to własciwie tylko jedna strona medalu.
Drugą jest postępujący w zastraszającym tempie upadek norm kulturowych i obyczajowych.
Wciąż jeszcze jest dużo kobiet niegodzących się z rolą “towaru”, jednak tuż obok wyrasta konkurencja, która z faktu bycia “towarem” robi sobie sposób na zycie.
Tworzy się model neoprostytucji, tym różniący się od tradycyjnego k***twa, że nadaje mu się rangę czegoś fajnego, modnego, pożądanego wręcz.
To o czym piszę najlepiej ilustrują słowa poniższego “utworu muzycznego”

!!

Mimo żenującego tekstu proponuję wysłuchać “tego czegoś” do końca, właśnie po to aby przekonać się do czego sprowadza się rola kobiety w “utworach” adresowanych do młodzieży.

A w ogóle to spadam, bo jeszcze komuś wygarnę i znów będzie afera.

A Tobie Gretchen życzę powodzenia w zmaganiach:)

A widzisz. Jak się przebrnie przez walkę, to można zadać jakieś pytania sensowne.

W moim przekonaniu, żeby coś zmienić to najpierw trzeba uznać, że to , to i jeszcze to jest nie w porządku czy też jest złe.

To pierwszy być może krok do odebrania przyzwolenia na określone zachowania.

Potem to już tylko ciężka praca. Strasznie ciężka.

Jeśli jednak wyjdziemy z założenia, że to kobietom odbiło, że wszystko jest cacy i super fajnie, to z miejsca nic nie ruszy.

Tak jak z tym śmieceniem. Niby nic, a już przez kilka dni w roku jest większy porządek w okolicach iluś tam szkół i nie tylko szkół.

To nie ja chciałem kopać w brylanty, ale gwizdanie wydaje mi się nieeleganckie.
Czy musisz wyrażać swój zachwyt??
Może ściągniecie kapelusza i zwykłe dzień dobry pięknej pani by wystarczyło. Na wszelki wypadek kapeluszem można by osłonić małe conieco.

ef 5,22-23 bt (22) Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, (23) bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus – Głową Kościoła: On – Zbawca Ciała.

Ty tu nie próbuj odgrywać pierwszej naiwnej i bezbronnej.
Proszę nie prowokuj i nie rób dymu,nie punktuj za dużo bo wdepniesz po same uszy.

To,że Roman Polański porównał kobiete do naczynia wcale nie znaczy,ze tak samo myślę ja i moi wirtualni przyjaciele z Tekstowiska.
Nie mędrkuj Skarbie,nie mędrkuj!

bo coś kołatało mi się po głowie, odnośnie granic jakie sobie wyznaczyć ma kobieta/społeczeństwo…

I tak mnie naszło, kto bedzie odważny i powie 10-12 letniej dziewczynie że to że chłopaki śmieją się z jej dużych piersi, lub tego że nosi stanik, lub że coś tam prześwituje przez spodnie/bluzke to normalna sprawa, jak wiele

a od tego sie zaczyna, później nie jest lepiej

_{prezes,traktor,redaktor}

Gdzie ja napisałam, że uczucia mężczyzny są mało ważna i nieistotne?

nastolatka proponuje mężczyźnie,który mógłby być jej dziadkiem usługę seksualną wg życzenia.

Wchodząc w położenie tego mężczyzny – odmawiam.

Koniec i kropka.

Przedłużę tę przyjemność, jeśli Pan pozwoli, bo znowu się zgadzam. I podzielam Pańską myśl. Co to się porobiło, doprawdy.

Pozwolę sobie jadnakże wyrazić swój sprzeciw w jednej kwestii. Idzie o ten fragment:

“Jakże łatwo mówić o wyborze Pani i studentkom, pomyślałem sobie. Czy aby tak samo łatwo mają te kobiety, które nie mają na chleb, a ich zapleczem intelektualnym nie jest Krakowskie Przedmieście? Mam wrażenie, że Pani się nieco wysferzyła. Widzi Pani świat przez pryzmat swojej wiedzy i wykształcenia. Być może, choć tu nie będę się upierał, stabilnej pozycji majątkowej

Ceną może być kolejny dzien. Proszę nie traktować z waszecia kobiet, które chciałyby powiedzieć nie. Które mają silny i jednoznaczny imperatyw moralny, aby powiedzieć nie. Ale nie mówią. “

Nie wysferzyłam się Panie Yayco, nie widzę świata przez pryzmat swojej wiedzy, wykształcenia i sytuacji ekonomicznej, w każdym razie nie w tym kontekście.

Swojej wiedzy i wykształcenia używam do tego właśnie, żeby takie kobiety o jakich Pan wspomina umiały zobaczyć wybór.

One są różne te kobiety, w różnym wieku, z różnymi szkołami pokończonymi, albo i bez nich. I różne są ich życiowe sytuacje.

Trzy lata pracowałam w ośrodku pomocy dla kobiet doświadczających przemocy (pisałam już o tym wiem), od początku swojej drogi zawodowej pracuję z kobietami uwikłanymi w trudne związki.

Tych kobiet były setki, a wciąż poznaję nowe. I jeśli mówię, że wybór jest to nie dlatego, że siedzę na wygodnej kanapie, w ładnej kamienicy i świat tych kobiet znam z amerykańskich filmów.

Widziałam i widzę co się dzieje jak dadzą sobie prawo do zobaczenia wyboru, do szukania rozwiązań, do niezgody – czasem pierwszej od kilku dziesięcioleci.

Nie chodzi o wybór przeciwko komuś, tylko o wybór za sobą.

Zdarza się, że mówię jesteś ofiarą, bo sama siebie w tej roli ustawiłaś. Oburzające?
Niekoniecznie. Zależy, kiedy jak i do kogo się to powie.
Wiele z nich otwiera oczy ze zdumienia.
Najpierw jak coś usłyszą, a potem jak spróbują coś zrobić w swoim życiu i to zaczyna działać.

Jeszcze kilka słów w sprawie tabu .

Mam w tej dzisiejszej rozmowie chwilami takie wrażenie, że wystarczy użyć pewnych słów – wytrychów i już jest wszystko jasne. Bo jak kobieta pisze o molestowaniu seksualnym to od początku wiadomo, że:

potępia wszystkich mężczyzn

bezkrytycznie stoi po stronie kobiet

wszystkie kobiety są wykorzystywane

A mnie się zdawało, że tak wyraźnie zróżnicowałam. Być może to była ukryta funkcja językowa tych kijanek i mężczyzn.
Poddałam krytyce niektóre zachowania kobiet, i to też wydawało mi się dość wyraźne.

Tu jest kłopot jak się zdaje. Pojawia się słowo-wytrych i już płynie szeroka rzeka wielokrotnie powtarzanych sloganów, oskarżeń, etykiet.

Może również dlatego, tak trudno się porozumiewać.

Dobry przykład z tą dziewczynką i chłopcami.

Ponieważ już wchodziłam dzisiaj w położenie dojrzałego mężczyzny, to teraz po treningu, wejdę w położenie kogoś, kto taką dziewczynkę może znać.

Ja bym jej powiedziała, że u chłopaków to się zdarza, że zwracają uwagę i się śmieją, ale jednocześnie powiedziałabym jej żeby protestowała głośno. Żeby się poskarżyła, jeśli uzna to za potrzebne, i że oni mogą się śmiać, ale ona ma może się na to nie zgadzać. Interweniowałabym w szkole, u rodziców tych chłopców itd.

Aż przestałoby to być dla nich normalne.

ja się zgadzam, że trzeba uczyć asertywności. Ja po obiedzie jestem, więc na wszystko się zgadzam. No, może jednak nie. Ale na wiele.

Podobnie jak zrozumienia.

Ale nie można nie zauważać, że nie wszyscy są w zasięgu instytucji i ludzi, którzy tego uczą. I nie należy przestawać myśleć o pomocy, dla tych, którzy są poza kręgiem asertywności.

A co do słów. Są takie różne głupie przysłowia.
O złodzieju i czapce, o nożycach i stole. Takie no.

I są schematy. Proste schematy reagowania na bodźce. Lampka świeci… Wiadomo.

I jeszcze jest błąd zamiany opisu na normatywność. Że jak coś jest to być powinno. Wyjątkowy nonsens. Jestem przeciw zbrodni, choć ona jest. I będzie. A ja i tak jestem przeciw. To tylko przykład.

Są oczywiście źródła bardziej mylące. Takie te… zewnętrzne autorytety tetyczne, źródła mocy.

Takie na przykład, że obraz świata kulturowego, zawarty w Przypowieściach. Więcej nawet – wykorzystywany w Przypowieściach, dla osiągnięcia ich zrozumienia i skuteczności, jest traktowany, jako normatywny.

To, że On mówił językiem zrozumiałym i odwoływał się do zrozumiałych kulturowo alegorii wydawać by się mogło oczywiste. Ale nie jest.

Ciekaw jestem nota bene czy z opisu hierarchii społecznej, zawartego w Piśmie wynika uprawnienie do molestowania kobiet, czy zaledwie do gwizdania na nie. Muszę przyznać, że płonę z chęci poznania tej prawdy. Może to z okazji niedzieli, nie wiem.
Ale jakoś jeszcze sobie przypomniałem, że jest przykazanie jest takie, o pożądaniu żony bliźniego swego. Czy to znaczy, że nie dotyczy one pożądania mężów, a zatem nie dotyczy kobiet, które mogą sobie pożądać do woli, czy tylko, że zostało sformułowane w języku innej epoki?

Opis nie jest normą. Takie to proste, a takie skomplikowane w niektórych przypadkach. Zabawne.

No ciekaw jestem.

Ale nie bardzo, jak się zastanowię.

Pozdrawiam Panią standardowo

z tymi cytatami to trzeba ostrożnie, bo można wyjść jak Zabłocki na mydle.

To, że nawrócony Paweł z Tarsu napisał do zboru w Efezie o jego zdaniem właściwych relacjach w rodzinie, której mąż ma przewodzić, a żona siedzieć cicho, to jednak tylko jedno z wielu jego twórczych rozwinięć tego, co wg Ewangelii mówił osobiście Nauczyciel.

Zobaczmy zatem, co na temat molestowania, gwizdania oraz poklepywania powiedział Jezus z Nazaretu, a taki jeden skrupulatny Mateusz zapisał:

“Każdy, kto pożądliwie spojrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa” (Mt 5,28)

I co teraz? Pismo samo mówi, że jest jak miecz obosieczny. Łatwo się skaleczyć!

a proszę pomyśleć, że przecież mógłbym to zacytować w wersji:

Nie pożądaj żony bliźniego swego, ani trzody jego, ani żadnej innej rzeczy, która jego jest

To by dopiero było, w zestawieniu z Pana cytatem i jeszcze kilkoma.

Ja zawszę hołubię w pamięci ten fragment, kiedy przyszli do Niego różni tacy i coś chcieli. Nawet wiadomo co.

A On nachyliwszy się pisał palcem po ziemi. (J 8,1-11)

Pozdrawiam, korzystając z jednodniowej przepustki

“Dwóch mnichów zen sposobiło się do przejścia rzeki w bród, kiedy nadeszła młoda, piękna dziewczyna. Ona również pragnęła przeprawić się na drugą stronę, lecz przerażała ją gwałtowność nurtu rzeki. Jeden z mnichów wziął ją zatem z uśmiechem na swoje ramiona i przeniósł na drugi brzeg.

Jego towarzysz zawrzał gniewem: mnichowi nie wolno dotknąć ciała kobiety! I przez całą dalszą drogę nie rozluźnił zaciśniętych z gniewu zębów. Dwie godziny później, kiedy dochodzili już do klasztoru, oznajmił nawet tonem wymówki, że powiadomi ich mistrza o tym, co zaszło: – To, co zrobiłeś, jest zawstydzające i zabronione przez regułę naszego klasztoru!
Wielce to zadziwiło jego towarzysza: – Co jest zawstydzające? Co jest zabronione? – Jak to? Zapomniałeś, co zrobiłeś? Już tego nie pamiętasz? Przecież niosłeś piękną dziewczynę na swoich ramionach! – A, o to ci chodzi, przypomniał sobie ze śmiechem pierwszy z mnichów. To prawda, że ją niosłem. Ale upłynęły już dwie godziny, odkąd zostawiłem ją na drugim brzegu, a tymczasem ty ją nadal niesiesz na swoich plecach!”

Michel Piquemal
Przełożyła: Helena Sobieraj
Zilustrowała: Agnieszka Malmon
Edycja polska © Muchomor 2004

Też tak uważam.

Jeśli spotkasz Buddę, zabij go

Chodzi mi nie o różnice jakiekolwiek, ale o to, że takie opowieści pokazują pewne ścieżki jakimi podąża nasz sposób myślenia, i jak pełne ono jest paradoksów.

Poza tym zagrało mi coś we człowieku, że ta historia pasuje do tematu.

Jasne, że tak.

To się porozumieliśmy.

Kwestia jest w tym czy tradycja wspiera szacunek dla granic kobiety, czy też przeciwnie pozwala na łamanie tych granic przy dźwiękach męskiego rechotu i kobiecego chichotania.

Uważam, że to niesprawiedliwa, generalizująca ocena.

cytat z NT był tak na marginesie do wtrętu o Arturze N. i podziału na myśliwego i piastunkę ogniska domowego.

No i?

Tekst jak tekst, emanacja marzeń erotycznych Axla.

Zapewne nie jego jednego.

Aha.

Połączyło mi się w mózgu teraz.

ależ mój cytat z twoim sie nie wyklucza. Nawet zbytniego związku nie widzę.
Napisałem do Gretchen o Nowotestamentowej nauce podległości męzczyźnie przez kobietę, tyle, ze specjalnie ominąłem kwestię podległości przy calym szacunku do kobiety. Co pewnie wiesz gdy zaglądnałes do listu Pawła.

Jesli dalej poczytałeś to apostoł nakazuje niewolnikom posłuszeństwo wobec pana, więc niejako pracownik ma wykonywac wszelkie zachcianki. I jeśli ktos sobie wyrwie kawałeczek i cos ubdrzy to mu wyjdzie, że molestowanie w pracy jest przyzwolone w Nowym Testamencie. Tak samo jak uczniom sie ubrdało, że nie mam prawa im zabrac telefonu komórkowego na lekcji, bo znależli artykuł w Konstytucji

yayco jeszcze podsunął kwestię pożądania z zapytaniem co by było? No by było mniej niż z jednego z najważniejszych przykazań Miłuj bliźniego swego

na przykład warto poczekać.

Jakby Pani troszkę poczekała, to pan Merlot by robił za rycerza na białym koniu. Oraz za uważnego czytelnika.

A tak: spóźnił się i zabawnie od tego wygląda.

Nie pierwszy raz dzisiaj mnie Pan, Panie Merlocie dziś zabawił. I w obu przypadkach z tego samego powodu: za dobry Pan jest. Że niby prawdziwych książek nie było? No daj Pan spokój…

Pozdrawiam Państwa jednakże, zastanawiając się, czy ten biały koń to ogier, wnęter, czy wałach

PS Niech Pani będzie, że cudzysłów. Hi, hi

ten drugi przypadek, to była sprawa honorowa.
Obiecałem kiedyś, w przypływie euforii udostępnić możliwości software’u i musiałem się w końcu wywiązać...

Co do konia, był to kucyk (bez bliższej specyfikacji). Ale Referent twierdzi, że ten też wielki łeb ma.

ta przypowieść o mnichach bardzo trafna, i też ją lubię.

W podobnym klimacie jest chyba cóś u de Mello, że jak do Guru przychodzi prostytutka, to rozmawia o Bogu, a jak przychodzi ksiądz, to o seksie. Ale tam chodziło o to, że wiążemy się z tym, czego się wyrzekamy. Zatem już off topic jakby.

Pozdrawiam

mnie ten fragment zawsze intrygował i kiedyś trafiłem na taką teorię, że On tam pisał w milczeniu imiona i daty spotkań tych, co już trzymali kamienie… może?

Pozdrawiam

oczywiście, że w oryginale Eugeniusz jest od siekiery, ale tu, na potrzeby kontekstu miecza obosiecznego dałem wariację na temat.

A co do łowiectwa wewtym kontekście to ja też chyba nie nadanżam.

św. Paweł to była wielka osobowość, w swoim czasie bez konkurencji, ale we współżyciu to on był nie do zniesienia. Wybitni tak mają, poniekąd.

Pozdrawiam

ale taką prewencję to sobie można…

Taka prewencja to cenzura. Artyści mają swoje prawa w zakresie wykonywanych obowiązków.

A jeśli kobiecie, z którą on tak rozmawia to pasuje to co komu do tego.

No cóż, ja tego typu sytuacji miałam naście, od dziecka. Rację ma Deilah, umiesz liczyć licz na siebie, bo rycerzy, którzy ujmą się za honorem i czcią coraz mniej na tym świecie.
Nie cierpię gwizdów, “laski” itd., ale wiem, że tych zachowań nie zmieni się mówieniem nie, mówić nie musi większość i conajmniej jedno pokolenie.
Zmysłowy strój zostawiam sobie na okazje, gdy jestem pod opieką, by nie dawać szansy kijankon na uleganie “prowokacji”.
Ech, temat rzeka, tak tylko coś skrobnęłam dając znak, że przeczytałam.

Na siebie liczyć umiem i całkiem nieźle mi idzie, jak się zdaje.

Smutne jest to, że chyba nie znajdziesz kobiety, która podobnych doświadczeń nigdy nie miała. Przebiegam w myślach historie znajomych kobiet i nie przypominam sobie, żeby któraś nie miała przynajmniej jednego takiego wspomnienia.

Z tym zmysłowym strojem to też jest kłopotliwa sprawa. Dla jednego zmysłowe jest to, a dla drugiego coś zupełnie innego, choć rozumiem co masz na myśli.

I powiem uczciwie, że chrzanię kijanki z ich uleganiem prowokacjom .

Nie będzie kijanka miała najmniejszego na mnie wpływu.

Cieszę się, że przeczytałaś.

Choć jakoś kobiety zmykają z tego wątku bardzo szybko…

OK, rozumiem. Zasugerowałem się tytułem notki.

Nicpoń to klasyczny przypadek chrześcijanina, który sobie wybiera co mu wygodne, a pomija co nie.

A czemuz to Paweł był nieznośny we współżyciu? Współczująco nawet wina zalecał sie napić;)

Cieszę się, zupełnie szczerze i bezgranicznie.

Tytuł jest przewrotny. Taki miał być.

zadziwia mnie Pani znajomość języków obcych.

W pozytywnym sensie.

Pozdrawiam

Miło mi, że sprawiłem Pani radość.
A więc jednak ten świat nie jest taki zły!

obawiam się, że faktycznie. Ale to już nie będzie zaskoczenie, tylko powtórka.

Mimo to – brawo. Jeden znajomy mój, bliski, napisał kiedyś podręcznik Wiedzy o prawie dla szkół zawodowych. Mówił, że było trudno, bo książki dla nieumiejących czytać trudno się piszą. Myślę, że nawet on by uznał Pani przewagę.

Pozdrawiam

PS Najbardziej mnie zaś cieszy, że to idealnie pasuje do Pani tekstu

choć od razu powiem, że żonaty i na koszt żony żyje, więc do schematu mężczyźnianego kiepsko jest pasujący.

Ale powtórzę, niech się chłopina w swej niedoli czymś nacieszy.

Pozdrawiam

Dobranoc

Ciekawi mnie jednak poniżej przytoczona teza, więc spytam nie przeczytawszy udzielonych już, być może, odpowiedzi.

Nie, nie mam zamiaru polemizować. Zaprzeczać. Dopominać się. Nie nie.

Nawet nie zapytam, czy kobiet za to jest tyle samo, przybywa, czy także jest coraz mniej. Pomińmy.

Pytam tylko — dlaczego? Z jakiej przyczyny?
I skąd samczyk ma wziąć wzorzec mężczyzny?
Czy i kto mu go odebrał?
I po co ma chcieć do tego wzorca dążyć?

To popłaca?

Jeśli nie — czemu?

Pytasz czy warto być mężczyzną...

Nie wiem jak to może wyglądać z perspektywy człowieka płci męskiej. Nie wiem, nigdy nie byłam chłopcem.

Dla kobiety to jest sprawa dość istotna. Dla mnie jest.

Wierz mi, że kobieta wyczuje mężczyznę na odległość, choć czasem da się zwieść pozorom i chłopca za mężczyznę weźmie, w skrajnych sytuacjach kijankę samiczkowego.

Skąd samczyk ma brać wzorzec? Od innych mężczyzn. Ojca, męskiej linii rodziny. Może sam poszukiwać. O ile chce.

W niektórych rodzinach jest tak, że ten wzorzec chłopcu się odbiera. Wtedy jest zdany na siebie, o ile ma w sobie tyle siły i determinacji.

Po co?

Po co mężczyzna ma być mężczyzną? Czy raczej jest to pytanie o to, kto to jest mężczyzna?

Odpowiedź na pierwsze pytanie jest dość prosta, na drugie już niekoniecznie.

Jak nadal to jest trudne to zapytaj siebie, co dla Ciebie jest ważne. Dla Ciebie jako mężczyzny.

I czy to dla Ciebie, konkretnego człowieka, jest tak zupełnie obojętne jak się w swojej płci odnajdujesz. Może być, że jest.

Tak sobie myślę o tym popłacaniu…
Bo ja wiem?

Co to znaczy, że to popłaca Odysie? Co miałoby to oznaczać?

Zupełnie subiektywnie, absolutnie niepoprawnie politycznie, odpowiem Ci, że ja wiem czy mam do czynienia z mężczyzną, czy z chłopcem, czy z kijanką.

Obcowanie z mężczyznami jest wspaniałe dla mnie. Bywa trudno, ale to jest prawdziwie wartościowe. Dla mnie.

Od zapachu po myśl.

On nie jest metromęski, a ja nie jestem przerażona swoją kobiecością.

Nie ma zagrożeń dla mojej kobiecości. Mogę sobie do woli rozkwitać. Bezpiecznie.

Intelektualnie, ot tak na przykład.

Reszta odpowiedzi jest w tekście.

Tak myślę, że jest.

No dobra.
Niech ci będzie.
Widzę, że potrafisz wszystko i wszystkich nagiąć “pod siebie”.
Niech będzie na zdrowie.
Trochę tam się z panem Yayco zgadzam, co pewnie mu nie w smak, ale tak bywa.
No, baw się dobrze.

www.malamoskwa.pl

Nie bardzo mi odpowiedziałaś.

Pszesz, że wzorce należy brać od innych mężczyzn, ojca etc.

Zgodzę się w pełni.

Ale sama piszesz, w notce, że coraz mniej tych mężczyzn.
Więc nie tylko mało wzorców, ale – nie działają.
Kijanki nie chcą lub nie umieją ich naśladować.

Piszesz, że Ty odróżniasz bez problemów mężczyzn od kijanek.
OK, super.

Piszesz, że wolisz mężczyzn.
Przyjmuję.

I odbijasz piłeczkę w moją stronę. Ale nie nie, na razie nic z tego. To nie ja napisałem tekst o męskości. Ja tu tylko zadaję pytanie od czytelnika. Jestem ciekaw Twojego punktu widzenia. Swój znam. Z grubsza.
Nie mogę zapytać samego siebie, jak Ty definujesz męskość.

Dziwisz się nad pytaniem o opłacalność.

Ano właśnie — to moim zdaniem klucz do sukcesu. Jeśli można przeżyć życie łatwo i przyjemnie będąc nie-mężczyzną, to czemużby miało kijankom na męskości zależeć?
Na razie podałaś jeden motyw. Jeśli komu zależy na Tobie — kijankowatość mu się nie opłaca. Ale być może kijankom nie zależy. A z tym co sobą reprezentują dostają to czego chcą, czego potrzebują, lub przynajmniej tak im się wydaje.

Zanim następnym razem się tu odezwę, obiecuję nadrobić tę setkę komentarzy, może mi się samo rozjaśni. Na razie pozostaję zaintrygowany.

Kłaniam się.

tekst ciekawy, polemiczny, pomyślałem czytając….

Potem dotarłem do tych meżczyzn w “”. Wystopowiało mnie to uogólnienie. No ale to podobno tak miało być, aby odróżnić prawdziwych od cudzysłowiowych, jak przeczytałem w dyskusji podtekstowej. Choć logicznie podchodząc (co ktoś już zauważył w komentarzu) – skoro “dzisiaj już nie…”, to znaczy jak na mój samczy rozum, że “niegdyś tak”. Nie bedę się zastanawiał, czym wówczas różnili się się faceci i “faceci” od siebie. Chęci zastanawiania się pozbawiły mnie kolejne zdania:

“Tchórzliwość, płci przeciwnej do mojej, jest aż nader widoczna.

Prześwietlone obrazki.

Istoty pozbawione mocy.

Jesteście jak wielkie balony, ale w środku wyłącznie powietrze, które szybciutko schodzi.

Phu! i już.

Gadać, wymachiwać tym, co tam macie do wymachiwania, pianę toczyć, klekotać. To tak. To nawet nieźle wam idzie, czasem się ktoś na to złapie, jak na prawdziwe.

Tylko, że słabiutcy jesteście. Słabiuteńcy.

Niektórzy z was lubią sobie poryczeć o równouprawnieniu.

Nie wy żeście to kobietom dali. Ani wy, ani tamci. Ani tamci, ani wy.

Lubicie sobie pogadać, opinie powymieniać i nic, ale nic to nie zmieni w sytuacji kolejnej kobiety. Znowu jakiś samczyk sobie pozwoli, ku uciesze współbraci. ...”

O ile te cudzysłowia u mężczyzm – zakładamy – potłumaczone, to rozpoczęcie zdania od “płci przeciwnej do Gretchen” wrzuca do wora już wszystkich facetów. Tych prawdziwych, oszukańczych i jakich tam jeszcze. Bo chyba wszyscy, bez względu na cudzysłowia czy nie, sa płci przeciwnej do Ciebie, Gretchen?

Dowiedziałem się więc, że jako płci przeciwnej do Ciebie, jestem tchórzem, nadymanym balonem, słabeuszem, lubiącym poryczeć pozbawionym mocy prześwietlonym obrazkiem… Wystarczy mi. Dawno nie dowiedziałem się o sobie tylu rzeczy na raz. Nic to. Pozostaje wzruszyć ramionami. Przecież się nie wyrzekne współbraterstwa z tą cała baloniastą męską bracią...

Nic to, poczekam na jakiś mniej generalizujący tekst, w którym nie ustawisz od razu całości w świetle pasującym pod tezę.

I masz rację, i jej nie masz…

Bo z jednej strony po co pisać skoro to i tak, jak grochem o ścianę?

A z drugiej strony, to jak wszyscy przestaną pisać, to kto napisze?

Ja myślę, że warto. Jeszcze tak uważam.

Jeśli spojrzeć na to z tego punktu, to tak:)
Bywa nawet zabawne.

www.malamoskwa.pl

Maszynę lekko przytkało, więc najpierw zapyta: to miał być cierpki żart?

Maszyna która myśli że myśli

Przeczytałem sobie raz jeszcze całą tę dyskusję i najpierw się obśmiałem. Przypomniałem sobie, że kiedyś zwracałem uwagę panu Merlotowi, że nie powinien Pani nazywać panną. I na moje wyszło, bo panu Dymitrowi coś się zwidziało. Ciekawe, kto jego zdaniem zrobił Pani zdjęcie na paryskim cmentarzu. Zapewne duch Chopina…

Niedawno ktoś tutaj imputował niżej podpisanemu samotność. A teraz Pani. Może jakiś klub założymy dla samotnych?

I tak się śmiałem trochę, ale potem przyszło mi coś do głowy.

A ściślej – dwa cosie.

Coś pierwszy wynikł mi (jak to kiedyś zgrabnie ujął pewien mi osobiście nieznajomy polityk), z tego, że przeglądałem sobie notatki z Mertona. Na jutro. Proszę sobie szybciutko przypomnieć tego Mertona. Tak, tego. A którego, kurde? No przecież, że nie trapistę. Ja nie jestem od mistyki, proszę Pani.

Już? No.

Gdybyśmy odrzucili emfazę, której faktycznie trochę Pani nadużyła, to w gruncie rzeczy zarysowała Pani pewien rodzaj anomicznego zaburzenia ładu społecznego. Bo coraz trudniej dawnymi sposobami, osiągać mężczyznom ich cele seksualne. Typowy kryzys anomiczny: dobrze wdrożone kulturowo i zinstytucjonalizowane środki, nie prowadzą już tak łatwo do osiągania pożądanych i zamierzonych celów.

No i co?

No i nic. Jednak model mertonowski trudny jest do analizowania na poziomie bloga. Głos blogowy, to jednak nie dające się zbadać empirycznie zachowanie społeczne. A szkoda.

Bo tak, to się orientujemy tylko na deklaracje. Oraz na przeinaczenia i dowcip różnej wagi.

I jak tu, w takich warunkach, odróżnić konformistów (w sensie mertonowskim – dodam, bo zaraz mi jakiś googloman wyjedzie z mimetyczną definicją konformizmu), którzy uważają, że kryzysu nie ma i dumni są z tego, że ich działania są bezsensowne (bo tej bezsensowności nijak nie umieją zobaczyć), od rytualistów, którzy wiedzą, że jest, ale zagłuszają w sobie tę świadomość, uporczywie zatykają uszy i powtarzają – Mężczyzna jest panem wszelkiego stworzenia. Mężczyzna jest panem wszelkiego stworzenia. Mężczyzna …. Jak prawdziwi marksiści, myślą, że im ilość (słów) przejdzie w jakość (życia).

Potrafi Pani odróżnić? Ja nie umiem. A jakoś tak dziwnie czuję, że obie te kategorie stanowią większość stanowczą. Przynajmniej wśród komentatorów. I stawiałbym na przewagę konformistów... Tych poputczyków starego ładu (wyjaśniam, że nie idzie mi tutaj o PRL, gdyby ktoś chciał się obrazić politycznie, ale o aksjonormatywny ład społeczny, poniekąd zaburzony). _Rytualiści _ mają zazwyczaj, przy powtarzaniu swoich mantr, zamknięte oczy. Ale jak ja to sprawdzę na blogu?

Innowatorzy się ukrywają. To jakby jasne. Może inne tabu, a może zwykła wstydliwość. Zresztą, może w tym konserwatywnym zakątku sieci nie ma innowatorów? Nie wiem. Coś tam czasem podejrzewam, ale nie stanowczo.

Zabawne, że manifestacyjnie wycofały się kobiety. To pokazuje, że dwie pierwsze kategorie mają jeszcze trochę czasu. Niech śpią spokojnie. Nadal mogą sobie wieszać na samej górze nic nie znaczące artykuliki o niczym, których jedyną zaletą jest to, ze pasują do ich światopoglądu. Nadal mogą pisać takie artykuliki. Mogą je nawet przepisywać.

Oczywiście, wśród dotkniętych wycofaniem mogli być też mężczyźni. Ale jak ktoś jest wycofany, to go zwykle nie widać. Taki los.

Buntowników widzę niewielu. Choć widzę. Ale palcem pokazywał nie będę. Zapewne by się zdziwili. Nie oni. Inni, którzy się za buntowników mają. Nasi zabawni kontraformiści.

Że nudzę? Ależ tak. Nudzę. Nie umiem inaczej, jak się zdaje. Po prostu i po raz kolejny, chcę nieumiejętnie, jak to ja, pokazać, co myślę o tym, że poleca się na TXT bzdety polityczne, a nie zwraca uwagi na poważne problemy społeczne. Że rozważa się co by było gdyby, a przymyka oczy na to co jest. Że każe mi się oglądać mapę, tak jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Ryscy sę śmieją. Ruscy są górą. Mapą się tego nie przykryje.

Jak to ładnie ujął poeta Andrzej Poniedzielski:
Koń, szabelka i butelka
To Polaka miłość wielka.
Niech nam Bozia jeszcze zdrówko da
I dzieweczkę, co do laseczka szła i szła…

Bałwaństwa o bałwaństwach. Metabałwaństwa, znaczy. No.

Drugi coś mi się nasunął przy okazji. Jakie to jednak jest zabawne, jak mieszają się języki różnych frakcji życia społecznego, prawda? Jakie to optymistyczne, że każdy może mieć o sobie dobre mniemanie, nawet, jeśli jego opinii nikt nie wspiera. Wystarczy, że tak sobie cudze słowa zinterpretuje, żeby na jego wyszło. To szalenie optymistyczne. Wystarczy nie chcieć zrozumieć, aby być z siebie zadowolonym.
Mało jest uśmiechu w naszym życiu. Czasem musi nam wystarczyć grymas. Albo rechot półgłówka.

Pozdrawiam Panią przykładnie i z należytą starannością, pobrzękując przy tym i przepraszając za ten żargon i ogólny bałagan, a także i za to, że załatwię jeszcze kilka spraw. Na odchodnym…

PS Panie Maxie, dziś kupiłem w Lotosie płyn do spryskiwacza. Za 19,50. Ale nie wiem czy to pomoże. Mówiąc szczerze, to nawet nie mieli wydać z dwudziestu. Po przeczytaniu Pana tekstu uznałem to za symptomatyczne.

PS2 Panie Lorenzo, utwierdził mnie Pan w przekonaniu, że zieloni to niedojrzali czerwoni. Może to i lepiej, swoją drogą. Że niedojrzali, znaczy…

PS3 Dobroczynność to sprawa prawdziwych ludzi, żyjących w prawdziwym świecie. Awatary nie mają pieniędzy. Awatary nie powinny udawać, że są ludźmi. Ludzie niech pamiętają, że oprócz domów dziecka, są też hospicja dla dzieci. Tam też są Święta. Czasem ostatnie, może najważniejsze. A oprócz akcji świątecznych, zasługujących na propagowanie – codzienne potrzeby. Dobroczynność i miłosierdzie to nie wyścigi, ale zobowiązania. A to, że niektórzy ludzie każdą okazję wykorzystają do tego, aby dokuczyć innym? Cóż, odwrotność miłosierdzia tez się zdarza…

Panna pojawiła się w momencie , gdy w przypływie rycerskości postanowiłem stanąć w obronie Gretchen przed atakiem myślących inaczej. Czy ktokolwiek słyszał, żeby rycerze romantyczni wybierali sobie za obiekt afektu osobę zamężną?

Ale nie sądzę, żeby pan Dymitr sugerował się akurat moimi inwokacjami. Wydaje mi się, że po prostu wyciągnął niewłaściwe wnioski z goryczy i pasji, którymi niniejsza notka Panny Gretchen jest przepojona.

No.

Bardzo pięknie się Pan tu wypisał.

I mądrze. Ja tak nie umim, co w sumie dobrze, że nie każdy zaraz umi.

Poważnie jednak mówiąc to bardzo jestem uradowana, że ktoś jeszcze dostrzega problem i nazywa go poważnym.

Bo jaja (bez obrazy) o dowcipach z pieprzem to łatwo sobie robić, zupełnie jakby one stanowiły jądro (ojj) problemu.

Ci co uważają, że problemu nie ma są tak samo ślepi jak ci, którzy próbują przerysować go skupiając się na ekstremach.

Proszę zobaczyć, że kilka osób się uraziło tym tekstem. Tak łatwo z niego wyczytać coś, czego w nim nie ma, a tak trudno zobaczyć w nim to co jest. Zapewne dlatego, że trzeba by jakoś odnieść się do problemu.

Łatwiej się użalić nad losem mężczyzny w dzisiejszym świecie, pełnym pieprzniętych kobiet, które domagają się szacunku dla siebie na najbardziej podstawowym poziomie.

Dziękuję za ten komentarz.

W takim razie wycofuję się z dyskusji. Nie rozumiem i nie jestem rozumiany.
Tylko wyjaśniam:
“mój stan” – chodziło o stan męski, było chyba kiedyś takie określenie, coś jak “stan kapłański”, “stan szlachecki”...
“gwizdanie na Gretchen” – nawiązanie do wypowiedzi szanownej Gretchen, że wyobraża sobie mężczyznę, na którego gwizdnięcie czekałaby.
Za nieporozumienia przepraszam i znikam.

Znowu spóźniony komentarz. Ja się kiedyś na swój własny pogrzeb spóźnię, mówię Pani. :)

Ale do rzeczy.

Tekst Pani jest emocjonalny, przynajmniej ja go tak odbieram. Ale to chyba dobrze. W końcu gdyby nie nasze emocje i uczucia względem czegoś lub kogoś nie różnilibyśmy się niczym od robotów.
Oryginalny nie będę, bo jak zaznaczył to już Pan Yayco, problem jest tak stary jak świat. Zawsze istniał. Teraz (tzn. ileś tam lat temu) został wyciągnięty na scenę i zaczął być dyskutowany. I te rozmowy o tabu zaburzają porządek, rytm, u wielu. Nie tylko mężczyzn zresztą.

Być może to, co zaraz napiszę, nie spotka się ze zrozumieniem ale trudno.

Owszem dostrzegam nierównowagę w agresji seksualnej, tzn. dalej jest jej więcej w stosunku do kobiet. Z drugiej strony, zdarzyło mi się oglądać podobne zjawisko, w miejscu pracy, z wektorem skierowanym w przeciwną stronę.
Spotkałem się z kobietami, które nie grzesząc wiedzą zawodową (nazywając rzecz eufemistycznie), awansowały dzięki hmm… atrybutom fizycznym. I robiły to z pełną premedytacją, kosząc rywali do awansu zawodowego z uśmiechem na ustach, dużym dekoltem i długimi, pięknymi nogami.
Kiedy któryś z kolegów (mnie też się zdarzyło) mówił takiej pani wprost: głupia jesteś kobieto, nic nie umiesz poza eksponowaniem swoich wdzięków, natychmiast zostawał ochrzczony chamem, gburem, męską szowinistyczną świnią a pani biegła się poskarżyć.

I to też jest problem, przynajmniej dla mnie. Czy rycerskość, szarmanckość wobec kobiet ma być zupełnie bezwarunkowa? Czy w dyskusji merytorycznej, zawodowej mężczyzna zawsze powinien ustępować pola kobiecie tylko dlatego, że jest kobietą? Czy potem przez kobietę, której ustąpił i pozwolił zgarnąć całą pulę nie zostanie nazwany “kijanką”? Czym w końcu jest to “równouprawnienie”? A może – czym powinno być?

Tak się zastanawiam, jak to “mężczyzna – kijanka”.

I pozdrawiam, jakżeby inaczej. :)

Trochę inaczej myślę o tych emocjach: im poważniejsza rozmowa, im bardziej delikatny temat (czy może raczej drażliwy) porusza tym trudniej o brak emocji. One są naturalne kiedy ludzie rozmawiają. Dobrze, że są choć warto nad nimi panować.

Co do meritum Twojego komentarza. To, że w tekście jest przecięcie nie jest próbą antagonizowania, przypierania do ściany i świecenia lampą w oczy.

Jest niewątpliwie wyrazem dostrzegania przeze mnie różnic. Tak jakbym chciała powiedzieć, że mężczyźni są różni.

A nie są?

Można dyskutować z myślą, że ja dostrzegam tych przez “M” znacznie mniej niż kijanek. Że ci przez “M” są mniejszością, z mojego subiektywnego punktu widzenia.

To znaczy, że świecę Ci lampą w oczy?

“Czy rycerskość, szarmanckość wobec kobiet ma być zupełnie bezwarunkowa? Czy w dyskusji merytorycznej, zawodowej mężczyzna zawsze powinien ustępować pola kobiecie tylko dlatego, że jest kobietą?”

Moja odpowiedź na te pytania brzmi nie .

Dla mnie równouprawnienie jest w tym aspekcie oczywiste – na gruncie zawodowym kobieta ma być traktowana tak samo jak mężczyzna, a żeby uściślić (bo zaraz ktoś mi tu poda argument urlopu macierzyńskiego) to chodzi mi o to, że jej uroda (czy też jej brak) nie może mieć wpływu na awans, przywileje, itd.

Powiem Panu, że całkowicie się z Panem zgadzam w tej kwestii, że to jest niezmiernie irytujące kiedy najpierw kobieta używa swoich atrybutów fizycznych, uwodzi, powłóczyście się uśmiecha, zakłada bluzki z głębokim dekoltem, pokazuje swoje długie, piękne nogi w celu ułatwienia sobie ścieżki zawodowej, by zasłonić dla odmiany brak kompetencji a potem jak jej to pokazać, to się rzuca ze łzami bezradnej dziewczynki i idzie na skargę.

Pewnie jednak coś w tym jest, że najbardziej nie lubimy jak ktoś nam coś, niekoniecznie pozytywnego dla nas, palcem pokaże i powie o, tu jest .

Dla mnie grunt zawodowy, jest czym innym niż prywatny.

Proszę wybaczyć tę banalną myśl Panie Kaziku, ale nie mogłam się powstrzymać.

żona idzie na spacer z dziećmi powtórzę z dziećmi, jasne jest gorąco toż wiadomo że nie idzie w koszuli długorękawnej

mija facetów układających kostkę brukową, i jak myślicie- jakich komentarzy uświadczyła?

Druga sytacja:

też spacer z dziećmi, jakiś stary facet przez kilka dni (bo spracry były stałą częścią programu wychowywania) usilnie nagabywał ją i wyrażał się nieparlamentarnie o jej przymiotach

Czy naprawdę ąz trzeba mówić komus że mąż tego kogoś zna i następny raz skończy się wpierdolem ? (pardą)

Warto zdać sobie sprawę że czym innym jest uśmiech a czym innym gwizdanie,

Kieszonkowiec zaczyna od małych kwot, wszak musi się szkolić prawda?

Kwestia karania.

Oczywiście trudne, niemożliwe itp. ale tu chodzi bardziej o edukację, tak po prostu. Jak inaczej uświadomić komuś że robi źle?

Skoro gwizdanie nie podziało, bo kobieta się nie odwróciła (mądra czy głupia?)

to next time może coś o cyckach lub dupci rzucą?

a później?

p.s a przekornie zapytam , jakby jakiś facet, powiedzmy 40 lat gwizdał na Wasze 5-6 letnie córeczki, bądź synka to też wporzo koleś?

Chce się ktoś założyć jaka reakcję by to spowodowało?

czy aby na pewno to bez związku?

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

Odczytałeś i zinterpretowałeś fragment tekstu, niezgodnie z intencją autorki…

Co się zdarza, jest naturalne. Dlatego właśnie staram się wyjaśnić.

Może w końcu lampa zgasła…

“Kwestia karania.
Oczywiście trudne, niemożliwe itp. ale tu chodzi bardziej o edukację, tak po prostu. Jak inaczej uświadomić komuś że robi źle?”

Coś mi tu zaświtało…

Zobacz Max, kobiety próbują się przebić do męskiej świadomości z takim komunikatem, że takie zachowania są złe. Z ich punktu widzenia.

Próbują znaleźć też wsparcie w uznaniu przez mężczyzn, że to jest złe.

Albo przynajmniej w szanowaniu takiego widzenia sprawy przez kobiety.

Jest pewna grupa mężczyzn, która to rozumie i pewna inna, która to wyśmiewa, sprowadza do absurdu.

To przykładzik z mojego podwórka.

Kiedyś jedna moja znajoma, w pracy została siarczyście klepnięta w tyłek przez kolegę.
Spokojnie się odwróciła i stanowczo położyła dłoń na jego rozporku.
Jego oburzenie nie miało granic. natychmiast została przez niego nazwana agresywną feministką.

W sprawie wagi ilościowej (bo może być też np waga jakościowa) – to napisał właśnie Pan to, co podreśliłem. Nie ma między nami sporu.

Nic Pan nie napisał o gogusiach. To nie znaczy dla mnie, że w Pana opinii oni nie istnieją – jedynie to, ze Pan o nich nie napisał. Ja o nich napisałem.

Nie zauważyłem, aby w swoim tekście użalał się Pan nad tym, że “kobieta Pana bije”, nie zauwazyłem też w swoim, bym sugerowal, że jast Pan “baba”. Przeczytam obydwa jeszcze raz, moze mi coś umknęło?

Co do stwierdzeń, na ktore Pan by się nie pokusił – no widzi Pan, ja się pokusiłem, nie wskazując że są poparte jakimiś badaniami (nie prowadziłem badań, nie spotkalem sie z nimi, nie wiem czy były robione kiedykolwiek), tylko stwierdzając, “że tak mi się wydaje”. Co oznacza, że być może – “tylko mi się tak wydaje, a rzeczywistość jest inna”. Natomiast spotkałem się z takimi stwierdzeniami w swoim życiu zawodowym. W dodatku – niejednokrotnie. Może to kwestia korporacji w których pracowałem? A może branży? Nie wiem.

Co do parytetu płciowego przy obsadzie stanowisk kierowniczych – nie wypowiadałem sie w ogóle. Ale jestem przeciwny. Natomiast wskazałem, bez okreslania przyczyn, że generalnie szczebel zarządczy jest mocno przechylony na męską stronę. Także nie mam badań. To moje prywatne zdanie.

Czy powiedziałem kumplowi z roboty, że plecie bzdury? Jasne. Znacznie mocniej nawet. Ale nie zdarzyło mi sie stwierdzić, że “plecie bzdury, a ma możliwość bo u szefa (kobiety) narobił sobie punktów rozmiarami tego co w gaciach czy też innymi formami fizycznej prezentacji”.
Stwierdzenie (subiektywne) braku kompetencji u kogoś jest dla mnie bezpłciowe. Jak zauważyłem w komentarzu skierowanym do Pana – głupota nie ma płci. A już zawodowa w szczególności – mam w tym zakresie identyczne zdanie jak Pan oraz Gretchen. Swiat prywatny i zawodowy to zupełnie inne światy. No dobrze- nie zupełnie, ale jednak inne.

Pozdrawiam Pana.

Tośmy sobie pogadali… jak ślepy z głuchym. Bo w zasadzie się zgadzamy.

Przypnę się tylko do tego o “rozmiarze w gaciach”. Być może Pan tak koledze nie powiedział, bo Pan się z czymś takim nie spotkał. Ja się spotkałem, w geście a’la Sharon Stone na rzeczonym spotkaniu.
A moja oraz kolegów reakcja była dość umiarkowana. Koleżanki powiedziały jej bardziej dosadnie: “Głupia kurwa jesteś”. W starożytnym tego słowa znaczeniu.

W tym wypadku stwierdzenie braku kompetencji nie mogło być tylko bezpłciowe, bo zachowanie rzeczonej kobiety bezpłciowe nie było. Jej późniejsza reakcja też taką nie była, o czym już nadmieniałem.

Ja nie uogólniam. Próbuję tylko wskazać, że takie przypadki też istnieją.

Pozdrawiam.

przypomniało mi się jeszcze jedno

kiedys w jednym z odcinków CSI:Miami Horatio ścigał pedofila, który gwizdał i częstował

czyli zaczepiał a później dawał słodkości

może dlatego mam taki odruch na gwizdanie?

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

Jest w tym wszystkim jakieś szaleństwo.

Ja się zgadzam z tym, że można sobie nie życzyć gwizdania, cmokania i głupich komentarzy. Tak być powinno.

Ale jeśli jest prawdą (ktoś o tym napisał, ja nie wiem jak jest), że w USA możesz trafić do sądu za to, że patrzysz na kobiety biust dłużej niż 10s, to znaczy że doszliśmy za daleko.

Tego CSI to ja nie oglądałem. Ale gdy idę ulica z kumpelą i z rusztowania na którym 6 gości ociepla budynek leci komentarz, to nie wyzywam na pojedynek na szpadle tych 6 debili. Bo skończy się tak, że ja bedę miał szpadel w głowie, a koleżance obiją twarz. Jeśli stawia mnie to w szeregu kijanek – trudno. Bohatera świetnie się z siebie robi na fotelu przed ekranem.

i co zrobiłeś?
Co zrobiła zona?
Co się nauczyły wasze dzieci?
czego oczekujesz od nas?

Na razie poza przepychanka czy to buractwo czy molestowanie nie widać konkluzji co dalej z tym fantem robić. Co proponujesz?

Akurat problem o którym piszemy, znalazł sie moim zdaniem w korporacjach na zasadzie eksportu z rzeczywistości przedkorporacyjnej. Korporacja to jedynie kolejna arena występowania, choć pojawiają sie pewne aspekty właściwe tylko korporacjom – tu pełna zgoda.

Zgadzam sie z Panem również co do tego, że sporo korporacji pozbawia pracowników zycia rodzinnego, wciągając niejako na orbite czy tez przenikając swoimi działaniami całą rodzinę...

Mogę jednak zaryzykować tezę, że pewnych kluczy kulturowych pozbyć się nie da. No dobrze – ja na przykład nie potrafię. Nie ma problemu, by wykazać błąd współpracownikowi. Znacznie łatwiej jednak jest powiedzieć kumplowi w robocie, w skrajnej sytuacji oczywiście, że “pierdoli” i jest “debilem”, niż kumpeli. Taki wdruk w mózg ;-).

Trzeba było z półobrotu na odlew ręką z piruetu po wiedżmińsku chlasnąć...

i widzę u siebie tylko bezradność. I niezrozumienie.

No nie wiem, jak się gwiżdże na człowieka.
Nie wiem, jak się na człowieka poluje.

Radiowa reklama jakiejś garkuchni, gdzie facet głosem baryłajta mówi, że ta mała czarna jest niezła, a kobieta dorzuca że niezłe ciacha tu mają — drażni mnie po prostu.

Ale wiem, że tak się myśli. Tak się mówi.

Moje koleżanki z pracy, moi koledzy — ludzie wykształceni, rozumni, zarabiający, nowocześni — tak mawiają.

Mnie wystarczy, gdy widzę, jak kolega flirtuje z zamężną koleżanką, wykorzystując jej kryzys. To już mnie totalnie rozwala. Więc molestowanie mnie przerasta. Po prostu.

Może to dlatego tak irytują mnie różne teksty o szowinistycznych świniach itd. Czy wyjściem jest siła kobiet? Zabezpieczona społecznie?
A czy siła mężczyzn uczyniła z kobiet anioły? Czy pozwoliła im dojrzeć? Leiej ich zrozumieć? A co uczyniła z mężczyzn?

Równouprawnienie jest niebezpieczną utopią.
Nie, nie poprę walki płci. Tak jak walki klas.
Choć wiele krzywd koiecych jest prawdą, podobnie jak krzywdy wyzyskiwanej “siły roboczej”.

Od czego zacząć?
Wzorce.
Edukacja.

Wiem od ludzi rozumnych, nowoczesnych, wykształconych — że uświadamiali się sami. Przez kolegów z podwórka, Bravo czy pornole.

Jaką wrażliwość w sferze seksualnej może mieć człowiek, który budował ją na pornosach?

Mogę się tylko domyślać.

Skąd ma brać przestrzeń na szacunek, godność w tej sferze?
Może odkryje ją sam. Może.

Nie chcę, by moje dzieci w tak delikatnej, intymnej materii były edukowane przez placówkę oświatową. Nie chcę, bo ja byłem przez rodziców delikatnie i ostrożnie wprowadzany. W misterium. We właściwym czasie, miejscu i sposobie dla mojej wrażliwości i dojrzałości. Tego się nie da zrobić w 45 minut między wuefem a geografią, z trzydzieską dzieci różnej płci i w różnej fazie dorastania.

Z drugiej strony moi wykształceni, nowocześni znajomi — mówią wprost, że nie potrafią nawet wyobrazić sobie takiej rozmowy z dziećmi. Więc ich dzieci dowiedzą się na podwórku lub z gazet i filmów.

A potem będą podrywać moje dzieci.
Gwiżdżąc.

A za co Ty mnie przepraszasz?
Przeczytałam, co napisałaś i naprawdę nie widzę powodu do przeprosin.

Zgadzam się z Tobą, co do agresji i bezsensowności jej stosowania. W tym słownej.

Czasem jednak tak mnie weźmie, że nie potrafię się opanować i wtedy staram się o tym napisać, napisać tak żeby wyłączyć coś takiego we mnie, co włączone skłamałoby myśl, stan, uczucie.

Robię to jakby przeciwko sobie, ale jednocześnie właśnie dla siebie.

Wewnętrznie sprzecznie.

Są takie chwile, że masz dość. To była taka chwila.

Nie wiem nawet czy minęła…

Staram się jednak.

Jako, że po dzisiejszym strzelaniu i głoszeniu Dobrej Nowiny zmęczona jestem nieprzytomnie, to uczciwie mówię, że Twój komentarz naprawdę poprawił mi nastrój. A nawet spowodował, że się uśmiechnęłam więc na strzały tym razem liczyć nie możesz. :)

Robocza hipoteza numer 1 na temat Gretchen nawet jakoś trzyma się kupy.

Tylko wiesz, ja się zastanawiam nad tym czy w ogóle latać do drewutni… I co zrobić żeby z niej nie korzystać, a potem rzeczywistość przyciska mnie kamieniem i już się nie da, tylko trza lecieć. No.

Albo jak strzelać bez złości i agresji, skoro samo już sięganie po broń...? itd.itd.

Dawniej strzelałam bez ostrzeżenia, później zaczęłam przynajmniej ostrzegać. Teraz strzelam rzadko, ale za to już seriami. Jakiś rodzaj postępu to jest.

Krok po kroku, stęp postęp.

Zawsze jednak można zwalić na przodków, nieprawdaż.

To ja apeluję — po nazwiskach.
Ale z uzasadnieniem.

Bo takie tam pomruki, puszczanie oka
ale to debile (wiemy którzy, na szczęście oni są za głupi by się domyśleć, że to o nich, albo też wiedzą że są debilami ale się wstydzą i zmilczą, i dobrze)

— to niefajne jest.

Pewnie daje troszkę satysfakcji, bo wygłaszając takie kwestie, puszczając to oko do tych, co rozumieją, stawia przecież wśród tych lepszych. Nie-debili.

Ale z pozycji kogoś niepewnego zarówno tego, czy nie jest o kretynizm pomawiany, jak i tego czy naprawdę kretynem nie jest — to już takie fajne nie jest.

I (jeśli jest w ogole jakiś obiektywizm) — czy jest fajne obiektywnie?

Da się bez karabinu, tylko to jest wyższy stopień wtajemniczenia.

To ja jestem za cienka, bo mi się wojownik (ten po przodkach wszystkiemu winnych) odzywa. I drze się jak opętany, mówię Ci co za wyjec.

Natomiast jest on użyteczny często i nie ma go co pozbawiać znaczenia.

No.

o rany Gretchen coś mi się przypomniało historia z życia, prawdziwa w sumie jak wszystkie jakie znam. Pracowałem w rożnych miejscach, raz trafiłem do kuchni. Pracował tam R. Dobry kucharz, wesoły kompan. Otóż w jednej z knajp spodobał się kelnerowi gejowi. Kelner Gej rozpoczął awanse, z początku stawał obok opierając się o R. i pytał cienkim głosikiem co robisz? Sama przyznasz niewyszukane te amory. R. mówił mu żeby się trzymał z daleka. Gdy sytuacja się powtórzyła powiedział po prostu żeby się odpierdolił, ale Gej był natrętny i nic sobie nie zrobił z ostrzeżenia. W końcu złapał za tyłek kucharza . Dostał w pysk i runął jak długi na podłogę. Był eterycznym kelnerem Gejem, a kucharz cóż, jest dość postawny i waży z sto kilo, parę w łapie ma. R. stracił pracę a Gej zęba. Koniec opowieści. To na twój wpis co by było gdyby facet stał się obiektem molestowania…

rozumiem.

Nie przepraszam (a to nowość istotna), bo uważam, że miałam swoją rację w tym.

W każdym razie, jak widzisz, nie zamierzam się uchylać. Chociaż tyle.

Kłaniam się również i czasu nie zabieram.

P.S. To nie miał być komplement, bynajmniej.

Gdy facet ma wiele przygód jest jurnym kogutem, gdy kobieta jest atrakcyjna i ma wiele przygód w jest latwa, jest dziwką, jest puszczalska, to tez jest niesprawiedliwe ale gdzieś *czasem w podtekscie( pokutuje…

Jako odtrutkę proponuję film Zakochany Paryż zbór nowelek niektóre swietne i pozwalaja uwierzyć... po prostu pozwalają uwierzyć, tyle…

jest obrażalski i mściwy.

Będzie teraz Panią nawiedzał o różnych porach dnia i nocy, jęczał, pohukiwał i czynił wyrzuty…

Można go nie polubić, ale żeby o tym bezwstydnie pisać, Paryż nie może pozwolić;-)

Salutations cordiales,

Votre [Cabernet]

Zgodnie z zaleceniem się nie zdenerwowałem. W końcu “pieprzysz bez sensu” tak jak w swoim wpisie o zacnym tytule Dupa gdzie też argumentów z lupa szukać, a wszystko oparte na egzaltowanych przeżyciach. Nie odbieram ci prawa do takich wzruszeń, ale jak się już czepia kogoś to wartałoby napisać konkretnie za co. inaczej się podpada pod przypadek trolla, a jeden na txt wyczerpuje przydział abonamentowy.

Rozumiem, że wstydzi się pan, iż uległ pokusie wpisywania się namiętnego w moim wpisie o takim tytule. Proszę się nie martwić – ludzka rzecz, zwłaszcza męska.

Nie pierwszy raz nic nie rozumiesz.
Nie pierwszy raz miast argumentów uciekasz w inwektywy.
Nie pierwszy raz można cię oskarżyć o wysmarowanie pustego tekściku pełnego frazesów

Jeśli nadal masz ochotę trzymać się tej maniery to już twój wybór. Możesz sobie zacytować jakąś mądrość ludową np ta z Pogórza Grybowskiego, ale na takie pustosłowie zamiast odpowiedzi możesz doczekać się jedynie jakiejś smakowitej fraszki tarantuli

dla informacji i uzupelnienia (a także połączenia) pewnych faktów zapodaję, że Pan Tarantula straszy taże na Pogórzu Grybowskim. Podobnie jak ja w Pieninach.

Pozdrawiam serdecznie

To już strach będzie wyjść z domu, bo wszyscy będą wszędzie.

:)

Jak to był pokaz strzelania bez, to ja sobie nawet wyobrazić nie spróbuję jak Pani strzela z.

Pozdrawiam łypiąc zza rogu.

Co do braku złości to się w pełni zgadzam – ładnie, zgodnie z tym… kanonem, czy jak to się nazywa.

Ale agresję widzę, jak malowaną, do tego obustronnie, co należy dodać by sprawiedliwości stało się zadość.

Nie ma lekko i łatwo Pino, nie ma. To miałam na myśli pisząc do Ciebie wczoraj, że już samo wyjęcie broni najczęściej jest agresywne, a strzelanie to całkiem z pewnością.

Znalazłam dzisiaj takie zdanie w jednym tekście salonowym.

Czekaj pójdę go poszukać (zdania znaczy).

Przerwa: gra spokojna muzyka, można oddać się chilloutowi, wizualizować coś sympatycznego.

...

Jest:

“Prawdę mówiąc, poza buddystami, którzy na ogół o wszystkich mówią dobrze, nie spotkałem nikogo, kto darzyłby katolików sympatią.”

(Jan Hartman, Mój dziwny kraj i jego dziwna religia)

Skojarzyło mi się tak.

:)

Strasznie spieszysz się z tymi ocenami. Wyluzuj trochę, Człowieku. Bo faktycznie ludzie bedą na Ciebie zerkać tylko zza rogu… ;-))))

Pozdrówka.

A kto tu mowi o strachu? ;-)

Nie przypominam sobie, żebym do awatara mówił per pani. Możesz zachować tą manierę, nie wymagaj ode mnie.

No miałem nadzieję, że się nie zgubisz. A jednak… Łatwiej latać z naganem po krakowskich pagórkach wierząc, ze to nie zamokły kapiszon niż szczelić naprawdę.

Zabawę sobie sama fundujesz. Wyobrażasz sobie, ze biegasz z naganem i szczelasz, a tymczasem trup się nie ściele tylko ludzie zatykają nos. Miała być palba, a wyszedł bąk smrodliwy.