Po jaką cholerę?

Więzi pokoleniowej mi brak. I tyle.

Mam tyle szczęścia, że utrzymałam relacje z kilkoma osobami z liceum. I wiele nas łączy, rośliśmy razem sobie. Oni i ja.

Siedzimy latem w letniej posiadłości Jego rodziców (słowo działka mnie zbrzydza). Śmiejemy się, wino, kolacja…

Do mnie nagle dociera taka myśl o śmierci, że ktoś z teraz siedzących jeszcze młodych pajaców, odejdzie pierwszy. Przestraszyłam się, że to nie ja będę.

I mówię pajacom o tym, a oni patrzą na mnie jakbyśmy mieli po siedemnaście lat.

Wiem, że ja jestem mocno specyficzna i mnie nachodzi w dziwnych momentach, ale cholera coś optymistycznego mogliby powiedzieć, nie?

Znowu poczułam się wyobcowana.

Co do reszty reszty to ja się z Panem zgadzam w stopniu takim, że sobie nie podyskutujemy.

Tylko niech mi Pan nie pisze, że ja bym chciała, żeby wszyscy mieli tak jak ja.

Pozdrawiam z tym zastrzeżeniem.