Pan jest trochę jak ten gość z Syrakuz, któren, o wiele chciał pozbyć się rozmaitych petentów, co zamawiali u niego sprytne maszynki do wszystkiego, powiedział im podobno: Δος μοι πα στω και ταν γαν κινήσω.

Czy powiedział, czy nie powiedział, sprawa, dla nas tu z Panem, obojętna. Tak czy inaczej dotknął on, a Pan też Wielkiego Mitu.

Stałego elementu. Latarni morskiej. Odwiecznego marzenia człowieka leniwego, żeby było wiadomo co i jak z góry, bo wtedy myśleć samemu nie trzeba.

Wyobrażenia, że są w życiu społecznym sprawy niezmienne, są – jak zgodnie sądzą N i Pan Y – fałszywe.

Nic takiego nie ma , panie Lorenzo i obawiam się, że Pan o tym dobrze wie, tylko publiczność podpuszcza, jak wymieniony wyżej Syrakuzańczyk, który nie rozumiał, że rzymska racja stanu lepsza jest od syrakuzańskiej.

Jakby zapytać N, to on by powiedział, że polska racja stanu jest. Ta sama i ciągle inna. Tak jak kultura, postrzegana w swym trwaniu jako tradycja, tak i jej poszczególne elementy (w tym ten, o który Pan pyta), trwają w ustawicznej zmianie.

Wielokauzalność świata powoduje, że polska racja stanu modyfikuje się i dostosowuje. Jej kryzys, uważa N, polega na powtarzających się systematycznie okresach skostnienia, kiedy nie jest w stanie odpowiadać na nowe wyzwania.

Weźmy sobie drobny przykład: zagrożenia. Przyznać łatwo, że istotnym elementem polskiej racji stanu winna być zdolność do odpowiadania na zagrożenia. Jeżeli zatem jakieś zagrożenie trwa (na przykład rosyjskie), to zdolność przeciwstawiania się onemu, należy wciąż do owej racji. Jeśli natomiast zagrożenie znika, to i racja go nie potrzebuje, bo niby po jaką cholerę? Zagrożenie szwedzkie moderowało (w sensie – kształtowało) polską rację stanu w wieku XVII, a nawet nieco dłużej. A dziś nie moderuje.

Oczywiście odrębną kwestią jest zdolność do wykrywania, opisywania i definiowania zagrożeń. Jakby kto go pytał, to N by powiedział, że słyszy opinie, ale nie widzi syntezy.

I tyle N ma na ten temat do powiedzenia. Na odchodnym dodaje, że to co powiedział dotyczy każdej racji stanu: norweskiej , portugalskiej i kameruńskiej też. I że każda zagrożona jest fatalnym wapnieniem. Tyle tylko, że tamte, jemu osobiście, powiewają.

Pan Y uważa, że N marudzi. Jego zdaniem, racja stanu to wykręt. Działania polityczne, jego zdaniem rzadko przypominają grę w szachy. Już prędzej w krótkiego, albo , za przeproszeniem Pańskim, w dupniaka. A w Polsce, to jeszcze w gapę...

Racja stanu jest nie problemem tkanki narodowej, a kolokwialnym i propagandowym elementem autodefinicji. Przede wszystkim polityków. Definicji ostrej, dzięki której nosicielem racji stanu może być tylko ten, kto ma identyczne poglądy do tego, kto akurat o racji mówi. Reszta to zaprzańcy są.

W zabawny sposób wpływa to na niektórych blogerów. Ale o tym Pan Y pisał nie będzie, bo jeszcze chwilę poczeka, choć martwią go brudy, które jak zawsze mają skłonność do wypływania na wierzch.

Przeprasza też Pana Szanownego, że nie udzielił żadnej sensownej odpowiedzi.

I pozdrawia z należną natarczywością

to od razu musisz zdradzać moje zamierzenia niecne. A może tu o edukację idzie? Co zresztą poniekąd w odpowiedzi Panu Griszqowi zamieściłem. Bo jakoś w debacie (?) publicznej to mało słychać nie tylko OSW, ale i PISM. A o firmach typu CESifo czy Foreign Affairs już mało kto słyszał. O cytowaniu nie wspominając.

Ale skoro mamy takich polityków, to nie dziwota, że i konsumenci prawd objawionych propagowanych przez media rozliczne zachowują się podobnie. Czego sporo przykładów i w naszym klubie mieliśmy.

Odnoszę wrażenie, że wspomniany przez Pana_mit_ , za przyczyną m.in. ludzi nauki oraz piaru politycznego, o członkach ZZDEP-u nie wspominając, stał się czymś rzeczywistym dla wielu. I przyczyną nieporozumień. Oraz w konsekwencji emocji ekstremalnych.

Pozdrawiam pogodnie

że nie idzie mi o tych Niektórych, lecz o pozostałych, co to ich bodaj Pan Yayco wiedzącymi nazwał. I czy nie wypadałoby, by Niektórzy raz na czas jakiś drobne resumee albo cuś w tym rodzaju zamieszczali?

Co do Pani akcji bibliotecznej, to jako człowiek doświadczony w nieszczęściu, jeśli idzie o zmywanie się książek z domowej biblioteki, życzę sukcesów.

Pogody ducha życzę

Polską racją stanu jest jej trwałe bezpieczeństwo fizyczne. Aby doszło do takiej sytuacji, położenie geograficzne między Rosjanami i Niemcami musi przestać być odwiecznym (tj. od trzech wieków) polskim przekleństwem, tylko stanem neutralnym, a przy pomyślnych wiatrach nawet atutem.

Żeby to osiągnąć, Polska musi zmierzać ku staniu się trwałym i nieoderwalnym członkiem świata Zachodu w trzech dziedzinach:

1) politycznej;

2) gospodarczej;

3) kulturowej.

Trzeba też przy tym pamiętać, że celem nie jest, a przynajmniej nie powinno być, członkostwo w tej, czy innej organizacji. Stanie się członkiem UE i NATO nie było żadnym celem (chyba każdy, zwłaszcza po ostatniej wojnie w Gruzji i wypowiedziach Niemców, czuje, że z tym naszym bezpieczeństwem jest tak sobie). Jedynie dostaniem do ręki narzędzia, które ma nam umożliwić osiągnięcie celu, który podałem w pierwszym zdaniu.

Jak to osiągnąć?

1. W kwestii politycznej nasza aktywność powinna się przejawiać na następujących obszarach:

a) w ramach NATO w tym zwłaszcza w kontaktach ze Stanami Zjednoczonymi;

b) w kwestii integracji w ramach Unii Europejskiej, tak w zakresie symbolicznym, jak w realnej sprawności tej organizacji.

Jeśli chodzi o Stany Zjednoczone i NATO, nie mam zastrzeżeń. Cieszę się, że Polska podpisała umowę o Tarczy; przy wszystkich wątpliwościach co do słuszności operacji NATO w Afganistanie, to dobrze, że skoro taka akcja już się odbywa, Polska bierze w niej aktywny udział.

Gdy mowa o UE, niestety zaczynają się schody. Jesteśmy w UE 4 lata i jak dotąd zaznaczamy się tylko nie temu, albo nie tamtemu. Żeby nie było, jestem przeciwnikiem Traktatu Lizbońskiego w jego obecnym kształcie, tu nie o to chodzi, choć nie widzę też żadnego niebezpieczeństwa. Po prostu w tym Traktacie nie ma prawie niczego, co poprawiłoby efektywność działania UE, wręcz przeciwnie. Chodzi o następujące rzeczy:

a) Polska powinna stawać na głowie, by w Warszawie i w innych polskich miastach miała swoje siedziby jak największa ilość unijnych instytucji (Wrocław ostatnio przegrał z Budapesztem); nawet jeśli większość z nich to pic na wodę i marnowanie podatniczej krwawicy, w naszym przypadku warto.

b) Polska powinna unikać działań dezintegrujących, na jakie mogą sobie pozwolić i pozwalają Francja (tzw. Unia Śródziemnomorska), albo Niemcy (rura na dnie Bałtyku). Tworzenie różnych “programów wschodnich”, “planów dla Wschodu”, czy jak to się tam nazywa, które ma poparcie Litwy i Szwecji a nikogo z dużych krajów Zachodu, nie leży w polskim interesie. W ogóle szalenie ryzykowne jest stawianie na międzynarodowe programy polityczne, w których Polska jest największym i decydującym ogniwem, bo tworzy się koalicję słabych.

c) Polska powinna unikać wchodzenia w indywidualne sojusze z konkretnymi dużymi krajami UE, gdy kwestia jest nie po drodze z innym dużym krajem, zwłasza też należącym do UE. Polska nic nie załatwi w kwestii międzynarodowej z Wielką Brytanią, jeśli będzie to sprzeczne z interesem Niemiec, nic nie załatwii z Niemcami, jeśli będzie to nie po drodze z interesem Paryża itd. Bo oni się w pewnym momencie dogadają, jak zawsze, a Polska zostanie na lodzie. Też jak zawsze.

d) W związku z powyższym Polska powinna się uczepiać takich tworów, gdzie tych regionalnych mocarzy jest więcej niż jeden. Doskonałym przykładem jest Trójkąt Weimarski. W Polsce zapomniany, a przez Lecha Kaczyńskiego prawie ignorowany. Tymczasem takie spotkania to najlepsza okazja do osiągnięcia czegoś na czym nam może zależeć. Bo oto mamy przy stole Paryż i Berlin jednocześnie. A nie jak w Lizbonie, że Kaczyński coś z Sarkozym ustalił, a potem poczuł się oszukany, bo po pięciu minutach do Sarkozego podeszła Merkel i natychmiast ustaliła co innego.

2. Gospodarka. Nie ma innej rady. Polska, w swoim czasie chora gospodarka nawet na warunki RWPG, przez dwadzieścia lat kapitalizmu nie zdołała podwoić swojego PKB na osobę po uwzględnieniu inflacji. Mało kto zdaje sobie sprawę, że gdyby nasz nominalny PKB/capita był jak w Hiszpanii, Polska miałaby w 2007 roku gospodarkę równą rosyjskiej. Nie może być tak, że w ciągu 20 lat wartość zagranicznych inwestycji w Polsce w przeliczeniu na mieszkańca była prawie trzy razy niższa niż na Węgrzech i prawie cztery razy niższa niż w Czechach, że w rankingu Banku Światowego za okres kwiecień 2006 – czerwiec 2007 Polska zajęła 74 miejsce w świecie (przedostatnie w UE za Grecją) jeśli chodzi o łatwość prowadzenia biznesu. Rząd Tuska nie robi w tej sprawie literalnie nic, więc pewnie znowu się obsuniemy. Wbrew mitowi narodowemu realny socjalizm bynajmniej nie spłynął po Polsce jak woda po kaczce. Z tym trzeba zerwać i przestać liberalizm uważać za obelgę. Musimy tworzyć warunki, by jak najwięcej przedsiębiorstw i instytucji finansowych chciało tu przenosić swoje zakłady, siedziby, lokaty kapitału. Nie ma innej rady, jak liberalizm. A wtedy, przy naszym potencjale ludnościowym, Polska stanie się atrakcyjnym partnerem, o którego przychylnośc warto zabiegać.

3. Kultura. Jedną z cech łączących Polaków i Rosjan jest podejrzliwość, zamieniająca się czasem i w wrogość, względem Zachodu i jego kultury. Co oni nam tu przyniosą? Kosmopolici, pederaści, ateiści… Chcą nas wynarodowić. To się wszędzie słyszy… Nie chodzi o papugowanie, lecz o rzetelną znajomość i kontakt z myśleniem zachodnim. Czy jest szkodliwy? Jak dotąd Zachód ZAWSZE wychodził na swoim pojmowaniu rzeczywistości lepiej niż Polska. To powinno dawać do myślenia. Wiele lat temu Kasia Sobczyk śpiewała o mnie się nie martw, o mnie się nie martw, ja sobię radę dam, jesteś to jesteś, a jak cię nie ma to też niewielki kram, jeśli chcesz wiedzieć same zmartwienia tylko przez ciebie mam, o mnie zapomnij, o mnie się nie martw, ja sobie radę dam, jak sobie radę dasz niewdzięczniku, kiedy zostaniesz sam. A my przecież widzimy moralną zgniliznę Europy, która lada moment ma zginąć. I ostrzegamy. I odcinamy się. Tylko ostatecznie zawsze jest tak, że Rosja gwarantuje spokój w Warszawie, a Francuzi mają się świetnie. Dziwię się, że nikt nam jeszcze nie powiedział tego, co swojemu chłopcu Kasia Sobczyk. Przy całej tej obecnej emigracji młodego pokolenia cieszę się, że oto milion, czy dwa miliony ludzi ma szansę poznać stosunki społeczne cywilizowanego świata i może jak wrócą, jeśli wrócą, coś zaszczepią. Jeśli będzie do czego wracać, ale to zależy od punktu drugiego.

Pozdrawiam

P.S. Griszqu, piszesz że PRS jest dynamiczna, bo dynamiczny jest Świat. No ale ja pewnie znowu nie na temat. ;-). To źle. Dojrzałe narody mają swoje cele niezmienne przez stulecia, bez względu na ustroje, czy chwilowe granice.

trzeba nam tworzyć społerczeństwo dialogu, osób które sa w stanie wiecej słuchać niz mówić :)

oczywiście brzmi to górnolotnie ale nie potrafiłem spłycić tej myśli

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

to nie chodzi o to, żeby przede wszystkim słuchać.

Wystarczy słuchać w ogóle i odpowiadać. Bronić swego wobec argumentów, a nie pomimo argumentów.

Przedstawiać własne zdanie, ale nie twierdzić, że każdy kto ma inne to jest zdrajcą. Albo idiotą.

Zdrajcy i idioci się zdarzają (idioci – częściej), ale nie tak się ich wykrywa.

N, na ten przykład uważa, że zagrożenie rosyjskie w skali globalnej maleje, ale z punktu widzenia Polski rośnie. Dlatego wesprze każde działanie, zwiększające bezpieczeństwo polski od wschodniej strony.

I uważa, że jest to kwestia fundamentalna, znacznie ważniejsza niż ekonomiczne zagrożenia, idące czasem z zachodniej strony.

Z tej racji sądzi, że można, dla racji stanu, poświęcić parę rzeczy na zachodzie, dla wzmocnienia od wschodu.

I tyle.

Natomiast N chętnie posłucha uzasadnionego argumentami wywodu, że się myli. Ale wywodu, nie zaś inwektyw ad personam.

Nie jest dla niego , w kontekście racji stanu, istotne czy ktoś czyta taką gazetę, czy inną, abo radio sobie nastawia jakieś. Ani nawet na kogo głosował w ostatnich wyborach.

O to też się można spierać. Można się nawet spierać kulturalnie, w co powątpiewać można, czytając ostatnio TXT, ale z racją stanu nie ma to nic wspólnego. Poglądy zaś w rożnych sprawach, zahaczających o podmiot zbiorowy – mają.

Pozdrawiam fundamentalnie, choć nie fundamentalistycznie

zapewne ma Pan rację, ale mam wrażenie, że ostatnio (wiąże to z agresją rosyjska w Gruzji, ale pewności nie mam, bo mnie tu wtedy nie było) nastąpiło zjawisko, znane z gotowania rosołu na mięsie.

Na powierzchnię wypłynęło skoagulowane białko, pomieszane z brudami…

Wie Pan, ja byłbym bardziej łagodny w ocenach gdybym nie musiał tych samych mądrości czytać kilkanaście razy dziennie. Żeby chociaż były po polsku napisane…

W szkołach dla zawodowych patriotów powinno się przykładać większą wagę do ojczystego języka, moim zdaniem.

No, chyba, że to zagraniczne szkoły są...

Pozdrawiam

Szacunek – bardzo dobry wpis.

Mi osobiście pozostaje wciąż liczyć, że PO jednak wykaże jakąś inicjatywę na jesieni, bo jak nie, to będę szczerze zawiedziony. Oznaczałoby to, że na długie lata mamy zamrożony chory układ władzy, gdzie dżumę leczy się cholerą i odwrotnie – przed czym Boże uchowaj.

Z pozostałymi kwestiami się zgadzam – z zastrzeżeniem, że Polska powinna nauczyć się jakoś wykorzystywać nieuchronne przeciwności choćby częściowo we własnym interesie. Jeśli spłonął las, to nie płaczmy za długo, tylko zarabiajmy na popiele. Jesli rurociąg pólnocny musi powstać ( a wszystko na to wskazuje), to postarajmy się mieć z tego kłopotu jakiś zysk – chociażby podwyższone limity CO2 dla naszej gospodarki.

Niestety – polską rację stanu charakteryzuje z jednej strony wielkie niedookreślenie i niepewność, ale z drugiej – wielka sztywność i przywiązanie do symboli. To fatalnie – bo skoro jesteśmy słabi, to chociaż powinniśmy być gibcy. A tak – cóż – jesteśmy rozmemłani i nie wiadomo o co nam naprawdę chodzi. Cała para idzie w gwizdek.

.

że jest to doskonała metoda, której efekty najszybciej ujrzysz w relacjach rodzinnych?

Pozdrawiam Cię

przyznam, że nie narzekam. Bardzo mi się jakoś ostatnio samopoczucie poprawilo, być może od śródziemnomorskiego powietrza. Tak, czy inaczej, złośliwy bardziej jestem, prawem reakcji.

N mówi, że prostym argumentem, na rzecz obrony jego, wyartykułowanego wyżej, stanowiska w kwestii ludzi nauki, jest to, że on ma inne zdanie.

A też trochę na ten temat wie. Ale nie powie.

Może zresztą tak być, że w różnych dziedzinach nauki jest różnie. Przy czym proszę zauważyć, że nie ocen Pańskich różnica dotyczy, a jedynie samego określenia ludzie nauki, których N jakoś nie może zobaczyć. Znaczy: wszystkich wraz.

Na tym poprzestańmy.

I żeby się trochę poczubić, to powiem, że nie wiem gdzie więcej znajdzie cynik pożywki. U mnie, czy w Panskim komentarzu do Maxa. Ale może dlatego tak to widzę, że ja ostatnio bardzo prorodzinnie jestem nastawiony…

Problem z dyskusją, propagandą, polityką i (niech Panu będzie) nauką polega między innymi i na tym, że po latach ograniczeń, wszystkie starające się o zamanifestowanie swojej obecności podmioty (co nie znaczy, że ludzie) są nastawione egoistycznie.

Nawet jak już ktoś, zbiegiem okoliczności, albo staraniem i pracą, do swojego zdania dojdzie, to nie bardzo ma ochotę je z cudzym konfrontować. Myślę, że to dla lęku. Boją się, że może się okazać, iż czegoś nie dopatrzyli. I na głupków wyjdą.

I tak, otoczeni samymi mądrymi, w głupocie wspólnej siedzimy po uszy.

Pozdrawiam dualnie, bo optymistycznie w wymiarze mikrostrukturalnym i pesymistycznie w skali makro

.

Zamiast marzyć o zbieżności własnych interesów z interesami “dużych silnych i bogatych” lepiej zostać “dużym silnym i bogatym”. – Jak na warunki europejskie jesteśmy krajem raczej dużym. – Siłę może nam dać kulturowa bliskość z większością naszych sąsiadów.Jeśli będziemy prowadzić rozsądną politykę wzbogaconą zrozumieniem tej częsci Europy,jako nasi sojusznicy ,będą częścią naszej siły. – Brakuje tylko bogactwa.
To pozwala w prosty sposób określić PRS – osiągnąć poziom gospodarczy Hiszpanii – tylko tyle i aż tyle potrzeba aby móc działać zgodnie z własnymi interesami a nie tylko wpisywać się w interesy wielkich.

Wie Pan,

Tu nie o to chodzi, żeby wpisywać się w interesy wielkich i rezygnować z własnych celów politycznych, ale o zdanie sobie sprawy z tego, że nawet państwo o ciężarze gatunkowym Hiszpanii nie może sobie będąc w naszej sytuacji geopolitycznej pozwalać na prowadzenie polityki całkowicie prostopadłej wobec interesów lokalnych mocarstw, ponieważ państwa te i powiązane z nimi firmy dysponują potężnymi środkami nacisku, których siły po prostu lepiej nie próbować, o ile zagrożone nie jest naprawdę dobro najwyższe.

Płynięcie pod prąd nie wyprowadzi nas w inne, bezpieczniejsze miejsce kontynentu. Polska skazana jest na płynięcie z prądem. Dlatego jeszcze raz powtarzam – zamiast np. protestować przeciwko bałtyckiej rurze i nic z tego nie mieć (a rura i tak powstanie – zakład!) lepiej było się pod nią podłączyć.

A – co do tej kulturowej bliskości z większością naszych sąsiadów, to wydaje mi się, że wykazuje Pan przesadny optymizm. Nasze obroty handlowe, to przede wszystkim Niemcy i jeszcze długo nic się tutaj nie zmieni.

Pewnie ma Pan rację z tą mentalna spuścizną czasu niewoli. I tak się tylko zastanawiam, w jakich okolicznościach zmienialo się haslo “Za wolność waszą i naszą” na “Za wolność naszą i waszą” i odwrotnie. A jest, jak Pan zapewne przyzna, różnica dość zasadnicza. Szczególnie, gdy idzie o pilnowanie interesu wlasnego narodu i państwa.

W wersji oryginalnej, ponoć lelewelowskiej, wolność Polski byla na pierwszym miejscu. W kolejnych cytowaniach bywa już różnie. Ogólnie rzecz biorąc, tak od końca wieku XVIII dość hojnie szafowano polską krwią w obronie interesu innych. Moźe i dlatego jakoś nam nie idzie pilnowania interesu wlasnego kraju.

Oprócz prezydenta Th. Roosevelta również i Winston Churchill dość wyrażnie określil, jakie są interesy Korony Brytyjskiej.

Jako że nasze polożenie jest takie, a nie inne, przy realizacji strategii naszej PRS pownniśmy, a wlaściwie nasi politycy powinni wykazywać się cechami, które – szczerze mówiąc – nie muszą mieć wiele wspólnego z romantyzmem, szlachetnością etc.

Wręcz przeciwnie – powinniśmy być szczwani w interesach niczym Fenicjanie, placić rachunki cudzymi pieniędzmi, być zachlanni niczym Rosjanie, gruboskórni niczym Brytyjczycy i odważni niczym Polacy. I zawsze chcieć dwa razy więcej niż jest możliwe do uzyskania. Może wtedy uda nam się zrealizować nasza strategię. O rozwoju gospodarki nie wspominam.

A jak nam się uda, a nawet w trakcie realizacji, powinniśmy – nie, musimy – się chwalić, jacy to jesteśmy doskonali, szczerzyć zęby w uśmiechu i nie narzekać. I nie traktować wspólobywateli jak wrogów. Tych nam nie zabraknie gdzie indziej.

I gdy idzie o dobro wlasnego kraju nie gadać glupot o honorze podczas robienia interesów z innymi, szczególnie, gdy oni na tym zarabiają. Bo honorowym jest wlasnie pilnowanie interesu wlasnego kraju.

Ale mogę się mylić.

Pozdrawiam serdecznie

teraz musimy tylko poczekać, aż nas będzie ponad 50%. Wtedy to tamci będą tkwili w błędzie:-)

Ukłony

Przecież przez ostatnie ponad dwieście lat to u nas na szczytach list przebojów znajdowała się właśnie muzyka tarabanów. No i praliśmy się ze wszystki z mniejszym lub większym sensem, mając ten sam cel przed oczyma.

Zapomnieliśmy tylko o tym, co zrobić z ta odzyskaną Ojczyzną, jak ukształtować państwo. Przecież już Kaden-Bandrowski napisał “Generała Barcza”, opiewając radość z odzyskanego śmietnika. A było to też ładnych parę lat temu, za całkiem innego reżimu.

Więc skąd ma się wziąć ta estyma, skoro z mlekiem matki wysysaliśmy głównie umiejętności półzawodowej walki. No i przy okazji praliśmy się między sobą.

Jak raz cud się zdarzył i udało się nam w miarę wspólnym wysiłkiem znowu odzyskać śmietnik (nikogo nie chce obrazić, ale taki chyba był stan naszego państwa), to patrz Pan, nie minęło kilka lat i historia zaczyna się powtarzać. Pardon, historia zaczyna być pisana na nowo, całkiem wedle zasad znanych u jednego z naszych wschodnich sąsiadów.

Choć może to też strategia, tylko chciałbym poznać autora/ów. Tych stojących lub siędzących w piątym rzędzie i mało lub całkiem niewidocznych.

Pozdrawiam miło