Czasami widzę na jakie kompromisy ze sobą ludzie idą, bo mają nadzieję, że dostaną coś, co pozwoli im już w końcu się zatrzymać.

I nie zatrzymują się.

Jeszcze kawałek, jeszcze jedna granica, jeszcze trochę, jeszcze rok…

Tylko trzeba sobie jakoś poradzić z napięciem, z dyskomfortem, z pytaniami.

Po drodze ta twarz odrobinę zaczyna się rozmywać.

Najpierw nagnę się tylko ciut, ciut, a potem być może całkiem się złamię.

Chyba, że zrezygnuję. Uznam, że moja twarz nie zostanie jednak wystawiona na sprzedaż...