kobiety to są niepoważne jak wiewiórki.

Pani sobie żarty stroi, a mnie w tym czasie jeszcze jedno do głowy przyszło.

Może to jest tak, że ja się podświadomie bronię przed zaakceptowaniem sensu zmarnowanego życia?

Mając do wyboru, wybieram człowieka, który potrafił zerwać z nałogami. Potrafił mieć szczęśliwą rodzinę.

Jakie to nieprawdopodobne: miłość, sztuka i wiara. W jednym spełnionym człowieku.

Potrafił na starość śpiewać rockowe piosenki tak, że ani siebie, ani tych piosenek nie ośmieszał.

Odkąd przeczytałem Pani tekst, zastanawiam się, czy stary Elvis miałby w sobie dystans i afirmację.

Nie ma odpowiedzi na to pytanie. Jest lęk, że niekoniecznie.

Więc w końcu nie wiem, czemu nie lubię Elvisa. Czy dlatego, że muzyka przyszła do mnie z wyspy, czy dlatego, że się tak głupio zmarnował?

Normy się przeplatają. Doświadczenie myli z marzeniami.

Tak sobie myślę, że muszę jeszcze raz napisać, że to dobry tekst, skoro ciągle mnie uwiera.

Pozdrawiam