leku przed przyszłością czy nowym, to taki krótki cytat z deMello: “nie boimy sie nieznanego, boimy się utraty znanego”, no, bo jak można się bać czegoś się nie zna?

A apropos tego konserwatyzmu i prawicowości, ja nawet jakbym chciał zostać prawicowcem w POlsce to czuję taki opór, mam wrażenie, że 90% polskich prawicowców i konserwatystów to ludzie bez dystansu, bez poczucia humoru,takie osoby, co innych ludzi nie lubią, za to pełne pretensji są.
Wystarczy poczytać choćby Ziemkiewicza i spółkę.

A i zazdroszczę wychowania:)

P.S. No i nie popastwiłem się, ale też ekstremalnie rano nie wstałem.
Może dlatego?
Ale jest nadzieja na pastwienie się w następnych tekstach.

nie ma czego tak zazdrościć, proszę zwrócić uwagę na słowo pełniące funkcję interpunkcyjną w tym opisie wychowania. Przejść po linie nad przepaścią można na dwa sposoby: zostać profesjonalnym linoskoczkiem, co wymaga czasu i talentu, albo się napić. Mam wrażenie, że ja miałem ten fart, że Pan postawił przede mną najpierw lornetkę i meduzę raz, potem lornetkę i meduzę drugi raz, by na koniec dać mi solidnego kopa w tyłek, posyłając w tę pedagogiczną podróż. Zadziałało, ale jak Pan może przeczytać, nie obeszło się bez wrzasków i panicznego wymachiwania rękami.
Zaś prawicowości apropo, przypomina mi się taki film przez kogoś opowiedziany: komedia wojenna to była amerykańska i bohaterem był amerykański żołnierz, którego w dżungli przy karabinie maszynowym zostawili koledzy i zapomnieli o nim, a po drodze przydarzył sie pokój. Żołnierzowi wyrosła długa broda, wokół stanowiska piętrzyły się hałdy puszek po spamie, a on zgodnie z rozkazem otwierał co jakiś czas ogień do przelatującego samolotu. Że były to od dawna samoloty pasażerskie – biedak nie wiedział. Taka spiżowa konsekwencja i trwanie w nurcie życia niczym słup przez Heraklesa w twardy grunt wbity, wciąż strzelanie do dawnych celów wciąż ta samą amunicją – nie uważasz, Panie Grzesiu, że to jest właściwość i redaktora Z. oraz jemu podobnych, i Nadredaktora z drugiej strony? Brak poczucia humoru jest po prostu konsekwencją tej konsekwencji, bo poczucie humoru niekonsekwentne jest z natury.

gratulację przyjmuję, bo jak już córka zauważyła, lubię być okadzany i się pławić. Ale proszę też spojrzeć na tekst do Pana Grzesia skierowany, można go potraktować częściowo jako do gratulacji komentarz.
Z porannym szacunkiem, kłaniam się pokrywką do ziemi, po staroczajniczemu, udając się tymczasem ku obowiązkom.

Co do meritum wyrażać się nie będę, tzn. się wyraziłem, choć nie werbalnie, jak zapewne Pani zauważy. A poza tym każdemu wolno być takim, jakim być lubi. Reszta w rękach i głowach współistniejących realnie i nadrealnie. A tak a propos pisania – czy to ulica Mazowiecka tak na Pania wpłynęła?

Kolejną Pani zasługa (mam nadzieję) jest skaperowanie Pana Czczajnika. Tylko czemu on jest Czczajnik?

Pozdrawiam serdecznie

jakby Pan zaglądał do starych znajomych, to by Pan nie zadawał niektórych pytań.

Ponadto bardzo był tam Pan oczekiwany, a to ze względu na Jego kompetencję językową.

Pozdrawiam – jak zawsze – dosadnie

dobrze, że Pan powrócił.

Choć biorąc pod uwagę gdzie, to nie wiem…

Ale pozdrawiam. Stanowczo!

wypadły mi jedne zajęcia, więc mogę odpowiedzieć wcześniej, kakao popijając. Zamiast kawy, której nie toleruję.

Grzesiu – dokładnie, a że do wymienionych przez Ciebie cech poniekąd się poczuwam, czułam się zmuszona opuścić wagonik.

Panie yayco – trudno mi coś dodać. Wyczerpał Pan temat. Może tylko tyle, że choć (na przykład) mój stosunek do wspomnianej w tekście osoby z inicjałami się nie zmienił, to teraz określam po prostu jej kompetencje intelektualne, bez ocen ideologicznych czy beletrystycznych. Substancja, a nie akcydensy. Czy cóś.

I dziękuję.

Czajnik: dokładnie. Ja się dziwię, że oni jeszcze nie umarli z nudów. Kiedy obecnie czytam Michnik, aktywiści homoseksualni czy poprawność polityczna, to mam odruch. A ci niewzruszenie dalej napieprzają w te biedne samoloty.

Panie Lorenzo – dziękuję, dostrzegam. Na ulicy Mazowieckiej mam kąt tylko dla siebie, co jest ważne dla pisania. Brakuje mi jeszcze pięciuset gwinei rocznego dochodu, ale pracuję nad tym.

Max: dzięki, postaram się utrzymać to wrażenie :)

Docencie – rotfl. Aż mi się stara piosenka przypomniała:

“Mamy puszkę (zd)radziecką z rybkami
Trochę chleba i sera żółtego
Więc wybieraj, kochanie, co zjemy,
Co zostawić do dnia następnego”

pozdrawiam wszystkich

ależ proszę bardzo!

Pozdrawiam

ale co z tą dziwnością? Rozwiń to, jak mawiała moja pani od polskiego :>

pozdrawiam

konserwa mięsno-tłuszczowa. w słoiku na gumkę zawekowany smalec + jakieś mięso. “na żywca” nie do zjedzenia, ale mój stary robił na tym bigos. super był!

moja miłość. ojczyzna black metalu. ludzie mówią tam językiem tak śmiesznym, jak śmieszny jest norweski black metal, a czeski przy mowie potomków Wikingów wywołuje jedynie wzruszenie ramionami. najdroższe piwo na świecie, a wódkę sprzedaje się w aptekach (jeszcze nie na receptę)...

a fiordy? eee fiordy to mi z ręki jadły!

a wiesz, że nasi zaczynają spylać z Irlandii właśnie do Norwegii?

Wódki pewnie niedługo pojawi się obfitość.

to jest fragment jednego z najbardziej wzruszających utworów, jaki znam.

(...) a jestem przytomna wczoraj jak zasypiałam, to mi się nie chciało domknąć lewe oko, więc musiałam sobie na oku położyć przycisk z Beethovenem, ale w nocy Beethoven ze mnie spadł i zrobił się taki hałas i wszyscy się obudzili potem zaczęły się różne plotki kobiety to zielone świnie pan nie ma pojęcia guzik się panu oderwie naturalnie nie ma kto panu przyszyć ja teraz chodzę od muzeum do muzeum bo się chcę wie pan tą sztuką nasycić cóż życie parówki z chrzanem a Matejko trwa wiecznie ząb mi jeden wczoraj wyleciał dlaczego jak byłam we Francji to mi zęby nie wylatywały ten obraz wisi krzywo naturalnie że nie ma kto panu nawet obrazu prosto powiesić o już się wieczór robi (...)

pozdrawiam

i może wodę też z wody macie w kranie?

wolne żarty.

Tym bardziej że to pewnie nasze jecie a nie wiecie

o!
_{prezes,traktor,redaktor}

I ja spstrzegłem się już jakiś czas temu, że z wiekiem dryfuję z prawa ku centrum (by tak eufemistycznie ująć, w którą konkretnie stronę zmierzają moje poglądy).

I dziś waham się by Pinocheta za jakiś wzorzec pozytywny dawać (a ten tekścik z Frondy, pamiętam, pamiętam – ostry jak brzytwa), choć w LO jak najbardziej nie wahałem się.

I więcej nawet – odszedłem od bezwzględnej wolnorynkowści, uznając za sensowne nie tylko publiczne szkolnictwo, ale i obsługę medyczną...
Choć trwam przy sprzeciwie wobec emerutur nadal, to jednak uległem presji żony i podpisałem stałą umowę... Ech, palą się na stosie moje ideały.

Także podzielam zastanowienie nad naturalnością młodzieńczego konserwatyzmu, prawa i sprawiedliwości (minuskuła, podkreślam).

Ale tutaj tkwi mi jak zadra mój ulubiony spośród dramatów: Tango.
Może to jednak jest tak, żeśmy buntownicy? Jak Artur? Buntujemy się (coraz słabiej z wiekiem) przeciw zastanemu (nie)porządkowi? Pałamy rewolucyjnym ogniem sprzeciwu wobec podsatrzałych ideałów rewolucji?

Nie wiem.

PS. Szanownych, nieprzeczytanych przez późną porę, dyskutantów pozdrawiam również.

To chyba doświadczenie i pogodzenie sie ze złożonością świata osadza nas coraz bardziej w centrum. Niechęć do jakichkolwiek ekstremizmów, które są o tyle groźne, że my już coś najczęściej posiadamy (nie tylko w kwestii materialnej), a rewolucje mają to do siebie, że budują na zgliszczach (o ile budują). Doceniamy po prostu ewolucję, a nie rewolucję. No i przestaje nam się spieszyć.
Z drugiej strony – ręki bym nie dał za to co napisałem… ;-) Ale tak mnie na gorąco napędził myślami Twój tekst.

Pozdrawiam.

mam wrażenie niejasne, że nawet jeśli i ewentualnie mam rację, to pan Czajnik też ją ma.

Są tematy, które nawet jak są troszkę zbyt obszernie (jak na blogową optykę) ujęte, to i tak rodzą niedosyt. To dobrze. Z niedosytu coś może powstać.

Z przesytu niby też, ale nie będę wchodził w szczegóły, wyjaśniając, dlaczego wolę niedosyt.

Ot choćby problem rewolucji i ewolucji.

Popularność idei ewolucyjnych w drugiej połowie XIX wieku mocno potem podupadła. Brak dowodów, mówiąc szczerze.

Współczesne koncepcje rozwoju społecznego, jeśli nie pomijają tego wątku w ogóle, często stanowią pewną syntezę obydwu punktów widzenia.

Ot, na przykład Harold Berman (nie rodzina) traktuje rewolucje jako burzliwą formę przyśpieszania rozwoju społecznego, zwłaszcza w okresach stagnacji.

Albo znowu taki Thomas Kuhn, który mówi w istocie rzeczy o mikrorewolucjach, które z daleka są tak drobne, że wręcz niewidoczne i dają złudzenie ewolucji.

Więc z tą ewolucją i rewolucją bym nie przesadzał.

Pomijam nawet wątpliwości co do tego, co jest postępem, co zastojem a co regresem. No.

Może warto mówić po prostu o zmianach, analizować i siłę, kierunek i funkcje?

Nie bardzo mi się to podoba, bo wolę nieco bardziej chaotyczne teorie konfliktowe.

Ale widzę w tym więcej sensu, niż w metafizycznym sporze o pojęcia.

Pozdrawiam realistycznie

tego się obawiałam.

Zaczął Pan mówić o rzeczach, które ciężko jest mi ogarnąć. Myślałam, że to nastąpi wcześniej, bezpośrednio w związku z tekstem. Dlatego tak się miło zdziwiłam, przeczytawszy o intelektualnym uporządkowaniu.

Ale pora się przyznać, że tak naprawdę to bzdura, hucpa i bałagan, żeby wszystko od razu było jasne. I nie budziło nadmiernych nadziei.

Zatem, z puchatkowej perspektywy, rewolucja jest wtedy, gdy następuje ogólny burdel, połączony z przelewem krwi i represjami. Wszystko to bardzo jest fotogeniczne i kulturotwórcze, ale jednocześnie stanowi straszną cofkę. Dla poszczególnych ludzi i dla całych społeczności.

Ewolucję miałam za coś odmiennego od tego, co wyżej. Ale skoro ona w świetle współczesnych koncepcji nie istnieje, to ja już nic nie wiem. Mogę tylko zaczekać na Pańskie rozwinięcie. Albo zgadywać.

Czy, na przykład, pontyfikat Leona XIII był taką mikrorewolucją, czy ja źle kombinuję.

Grzesiu – Twój też znam. Ale widzę, że przeoczyłam dyskusję. Delilah, Krk i Zetor, ho ho! Idę poczytać.

pozdrawiam

co do Leona XII to, moim zdaniem, nie. A jeżeli, to bardzo mikro. Taka falka na morzu historii. Rewolucjonistą był Grzegorz VII.

Pani chyba przywiązuje zbyt duże znaczenie do krwi i represji. Ja bym akcentował przyśpieszenie zmian. Burzliwość i nagłość. Tudzież nieodwracalność.

Ale bym zwracał też uwagę, że każda rewolucja nie bierze się z niczego. Jest konkluzją narastających napięć i początkiem nowego porządku.

Z tej perspektywy przewrót bolszewicki nie zasługuje na miano rewolucji. Moim zdaniem.

Dla Pani refleksji nad Rosją zalecam pojęcie samoniweczącej rewolucji, choć to dosyć ryzykowne.

A teraz do początku.

To że coś nie kończy dzieła i nie zamyka go, nie oznacza że jest wadliwe, albo niemądre, albo źle skonstruowane.

Jesteśmy niewolnikami formy. Także blogowej.

Ja uważam, że Pani ma całkiem nieźle uporządkowane myśli. A to co Pani napisała, traktuję jako bardzo dobry wstęp. Zachęcający do dalszego czytania.

Więc się proszę nie puchatkować. W tym wypadku mam nadzieję, że im bardziej będę zaglądal, tym więcej odnajdę.

Pozdrowienia stanowcze

Nie, nie zrozumieliśmy się. Błędy interpretacji, przekazu, komunikacji czy jak tam. Niczym mnie nie uraziłaś. Staram się pisac prosto i krótko – co zauważyłaś słusznie. Jednocześnie z pewną zazdrością, ale głównie z szacunkiem patrzę na wpisy części Konfederatów. Nie oceniam, bo nie potrafię – tego ile pracy wkładają w powstanie paresetsłownego tekstu. Ale jeśli taki tekst przykuwa do monitora (wcale tak czesto się to nie zdarza), to czapka z głowy. Moja czapka. Mam wrażenie, że bedziesz wlaśnie jednym z tych Konfederatów.
Reasumując – ważne nie tylko co, ale i jak. Forma i treść. Takie tam.

Cieszy mnie Twoje zapewnienie o choleryczności – emocje nadają życia. Także blogowemu.

No, to pierwsze koty za płoty.

Pozdrawiam elastycznie.

apropos tekstów, będę upierdliwy, kiedy ta relacja plus zdjęcia z wyprawy do Azji?
No.
Idem sobie, ale wróce, by odpowiedź przeczytać.

Że bez tekstu?
No nie bawię się tak, kurde ja tu chcę swe horyzonty poszerzyć, a tu nic:(

pzdr

Nie. Ja sądzę, że bardziej wolny jest człowiek (o ile przy okazji jest mądry), który już coś przeżył, czegoś się dorobił, złapał dystans i teraz się przygląda. Z uśmiechem. Po prostu, realizuje się indywidualnie, mając gdzieś ideologie i systemy. Bo to jest papier.

A jeśli zestarzał się, nie doroślejąc (była taka piosenka Brela, ale to chyba w innym kontekście jednak), to przyjdzie po niego Edek.

Tak to widzę.

pozdrawiam

...jest tu najistotniejsze.

Na wolność to jednak mało kogo stać.

Pozdrawiam, grzęznąc w niepewności