“Sławne porównanie Hoyle’a (zniecierpliwionego trudnościami znalezienia płaszczyzny porozumienia matematyka z neo-darwinistami) głosi, że budowa komórki jest nieporównanie bardziej skomplikowana, niż budowa Boeinga 707. A jaka jest szansa powstania Boeinga poprzez działanie wichru na złomowisku?”

Zdanie, które mnie rozłożyło na łopatki, a które może być esencją esencji artykułu profesora Dakowskiego.

O ile w ogóle dobrze cokolwiek zrozumiałam…

Pozdrawiam, nie mogąc pozbyć się obrazu wichru na złomowisku działającego w celu powstania Boeinga.

Konkludując swój tok myślenia, profesor pisze:

“Pojęcie “ewolucji traktowanej jako fakt” ma silne podłoże ideologiczne, a żadnego naukowego. Ewolucjonizmy nie poddają się falsyfikacji. Chyba jedyne argumenty, z którymi zetknęliśmy się ze strony naukowców “wierzących” w ewolucję naturalistyczną, wobec argumentów uczonych posługujących się matematyką, to: “stan aktualny (np. przy pytaniu o powstanie oka ssaka – implicite drogą ewolucji naturalnej) wskazuje, że oko istnieje, więc musieliście przyjąć jakieś (??) błędne założenia. Poprawcie założenia”. Jest to rozczulająca bezradność intelektualna. “

Pozwoliłam sobie wytłuścić ostatnie zdanie, ponieważ zawsze niezwykle ujmuje mnie ten rodzaj pobłażliwej, delikatnej złośliwości w tekstach naukowych.
Moja bezradność intelektualna wobec liczb przedstawionych przez Autora, byłaby dla niego zapewne równie rozczulająca, ale to inna sprawa. :)

Poważnie jednak mówiąc, dla takiego ograniczonego matematycznie umysłu jak mój, ten akapit wiele wyjaśnia. Krótko i treściwie.

Pozdrawiam Pana Profesora i Ciebie, dziękując za Jego zgodę na publikację i Twój trud poszukiwawczy.

“Na spełniającą kryteria naukowości spójną teorię rozwoju (głównie życia) należy poczekać.”

Ale to stwierdzenie chyba ciut naiwne:

“Wszelkie miliardy dolarów zdobyte na Projekty Poszukiwania Inteligencji Pozaziemskich (SETI, n.p. kiedyś bardzo lansowany projekt Carla Sagana [29], plakietki z rysunkami ludzików na sondach kosmicznych NASA Pioneer 10 i 11, czy Project Phoenix, Mountain View itp.) były i są wydawane nieracjonalnie. Dotyczy to też obecnych wypraw na Marsa, jeśli wśród uzasadnień znajduje się “poszukiwanie wody, w celu dowodzenia powstania życia” w sensie samorództwa. “

na coś te miliardy $ wydają napewno.

taakiej kasy nie wydaje się na nic.

Jak ktoś ma zabobonem umysł zaczadzony, to głupoty wypisuje – taka myśl przychodzi mi do głowy po lekturze tekstu prof. Dakowskiego.

Profesor Dakowski niepotrzebnie zaczął od Godela – niewiele z niego zrozumiał. Twierdzenie Godela nie nadaje się zbytnio do obalania prób naukowego wyjaśniania świata. Wynika z niego jedynie (ale zarazem aż), że matematyka lub każdy inny język formalny charakteryzuje się tym, że w jego ramach nie da się w kategoriach prawdy lub fałszu rozstrzygnąć wszystkich zadań zapisanych w tym języku.

Jeśli się jednak dobrze zastanowić, nie ma w tym absolutnie nic niezwyklego – matematyka np. nie zajmuje się dowodzeniem poprawności swoich aksjomatów, bo nie jest w stanie tego uczynić. Matematyka z aksjomatami nie dyskutuje i nie stara się dowieść ich prawdziwości, lecz na ich podstawie tworzy inne zdania i bada ich poprawność. Aksjomaty matematyki są właśnie tymi “nierosądzalnymi” zdaniami o których stanowi twierdzenie Godela.

Przywołanie Godela przez Dakowskiego jest tutaj wyraźnym echem rozdygotanych emocjonalnie dociekań kosmologicznych ks. Hellera, który koniecznie chciał w twierdzeniu Godela widzieć coś w rodzaju eschatologicznego “młota” na metodę naukową, młota, który obala jej ambicje stworzenia “teorii wszystkiego”.

I o ile nie zadajemy zbyt kłopotliwych pytań czym ma właściwie być “to wszystko”, to umysły przeciętne ustępują pod siłą tego argumentu nie dostrzegając zupełnie jego trywialności. Wszak fizyka matematyczna już niejednokrotnie kazała nam ograniczać zakres swej stosowalności, której granice wyznaczają przeróżne osobliwości. Rozsądny fizyk teoretyczny ma zatem zazwyczaj coś innego na myśli mówiąc o “wszystkim” niż przeciętny humanista.

W ramach tak zawężonej definicji “wszystkiego” twierdzenie Godela nie stanowi istotnego ograniczenia metody naukowej, a brak szerszej dyskusji metodologicznej wokół tego tematu nie jest wynikiem jakiejś zmowy uczonych, lecz po prostu skutkiem wyczerpania tematu.

Przechodząc do dyskusji ewolucjonizmu, zawsze z niezmiernym rozbawieniem wysłuchuję zarzutów kreacjonistów, że “teoria ewolucji” jest niekompletna, niedostatecznie udowodniona, wręcz jest jakąś niezweryfikowaną hipotezą i jako taka nie powinna nawet znajdować się w podręcznikach.

Stwierdzenia takie są o tyle zabawne, że pojawia się natychmiast pytanie – cóż zatem powinno być w podręcznikach, jeśli nie być może poznawczo niekompletna a momentami wręcz borykająca się z dużymi trudnościami koncepja ewolucji? Czyżby wykład przyrodoznawczy powinien stać się hymnem do osoby boskiej, nieznanego i niepoznawalnego Stwórcy, który wiedziony zagadkowymi motywami, o które nie wypada pytać – łaskaw był stworzyć to wszystko – Bóg jeden wie jak?

Absurdalność tego pomysłu bije w oczy – jeśli w ogóle doceniamy metodę naukową, to nie możemy oczekiwać od przyrodników, że w zakresie tak frapującym, jak zagadnienie powstania życia i gatunków poprzestaną na biblijnych wersetach. Jest to bowiem nic innego, jak próba zamknięcia nauki w getcie tabu kulturowego, czego kreacjoniści najwyraźniej oczekują.

Zatem skoro nauki nie da się zamknąć w klatce tabu religijno-kulturowego, to nie pozostaje nic innego, jak żyć ze świadomością, że tysiące badaczy na całym świecie analizują wszystkie aspekty przyrody starając się złożyć z tego co dostępne jakiś łańcuch przyczynowo-skutkowy, który mógłby doprowadzić do powstania złożonych cząstek organicznych oraz zjawiska, które nazywamy życiem.

Probabilistyka nie jest tutaj szczególnie pomocna, ponieważ nie do końca można założyć, że zjawiska samorganizacji podlegają trywialnym statystykom. Jeśli życie powstało na skutek procesów fizykochemicznych, to na pewno nie tak, jak to zostało przedstawione w anegdocie o wietrze wiejącym na złomowisku. Przyroda zna wiele procesów samoorganizacji, które prowadzą do wytworzenia stosunkowo złożonych struktur bez udziału sił innych, niż znane nam prawa fizyki i chemii. Ba – nawet czysto abstrakcyjne procesy, takie jak tzw. automaty komórkowe są doskonałym przykładem na to, jak zdumiewająco złożone formy mogą powstawać wyłącznie w skutek działania kilku prostych reguł oddziaływania. Przyrodnik w ogóle nie jest w stanie zrozumieć utyskiwania kreacjonistów na to, że nie mamy jeszcze przekonującej odpowiedzi na pytanie skąd się na Ziemi wzięły białka czy kwasy nukleinowe. Do niedawna podobnie zagadkowa wydawała się obecność złożonych związków heterocyklicznych w materii międzygwazdowej a przecież egzobiologia ma obecnie niepodważalne dowody ich istnienia w postaci widm w podczerwieni. Przyrodnik nie potrafi pojąć na jakiej podstawie kreacjonista domaga się kategorycznej odpowiedzi na jedno z najtrudniejszych pytań, jakie można zadać nauce już właśnie teraz, natychmiast. Przyrodnik nie nazwie inaczej, jak ideologicznym zaślepieniem próby podważania sensu stosowania metody naukowej w na tym polu jedynie dlatego, że pomimo różnorakich wysiłków nauka nie potrafi udzielić wystarczająco dobrej odpowiedzi na pytanie skąd się wzięło życie po raptem kilkudziesięciu latach badań tego tematu.

Podobie ma się sytuacja, w przypadku podważania przez kreacjonistów osiągnięć metody naukowej w zakresie badań nad powstawaniem gatunków. Kreacjoniści zupełnie pomijają skokowy przyrost wiedzy związany z opracowaniem nowych metod badawczych, dzięki czemu w ostatnich kilkunastu latach paleontologia zacząła dysponować znakomicie większą kolekcją artefaktów, co już doprowadziło do bardzo szczegółowego odtworzenia scieżek ewolucyjnych niektórych form – właściwie krok po kroku. Na tym forum podawałem już link do interesującego wykładu prof. Dzika – odkrywcy “polskiego” dinozaura, który pokrótce przedstawił rozwój aparatu badawczego paleonologa oraz wpływ, jaki na naukę tę wywarł rozwój biochemii molekularnej. Dziwnym trafem kreacjoniści starają się pominąć milczeniem zaobserwowane i potwierdzone przypadki separacji gatunkowej – dostrzeżone współcześnie w przypadku naprawdę już licznej grupy owadów i roślin. Znanym przykladem separacji allopatycznej są ptaki wójciki, których dwa gatunki występujące w Syberii nie krzyżują się, połączone są jednak wąskim pasem populacji “mieszańców” poprzez Wyżynę Tybetańską. Wszysko to są namacalne i bezpośrednie dowody na to, że proces powtawania gatunków trwa cały czas, jest jednak niesłychanie powolny a zarazem nierównomierny. Oskarżycielski ton kreacjonisty – dlaczego pomimo wielu lat badań nauka nie potrafi jeszcze tego wszystkiego dobrze wyjaśnić jest przykładem tej samej ignorancji, co podobnie oskarżycielskie pytanie, dlaczego medycyna nie ma jeszcze skutecznego lekarstwa na raka.

Ideologiczne zacietrzewienie prof. Dakowskiego staje się groteskowe, gdy niezbyt fortunnie próbuje on zasugerować, że hipoteza hormezy radiacyjnej ma czysto propagandowy wymiar. Profesor Dakowski jako matematyk nie spotkał się zapewne nigdy z pojęciem białek czaperonowych, nie wie czym jest mortalina, nie zna badań nad apoptozą i w ogóle niewiele wie w zakresie współczesnej biologii molekularnej. Nie wie – bo gdyby wiedział, to nigdy by takich bzdur nie gadał – wręcz przeciwnie – mógłby wówczas nawet uznać za dobry przykład upolitycznienia nauki kurczowe trzymanie się urzędników WHO liniowego modelu bezprogowego.

Profesor Dakowski chętnie szermuje quasi-dowodami niemożności samoistnej organizacji materii. Jak jednak mamy się odnieść do tabelki, gdzie dominacja lewoskrętnych aminokwasów wśród organizmów żywych pojawia się jako element myślowej układanki, w której zaistnienie takiego fenomenu ma być skutkiem wyłącznie losowego mechanizmu? Prof. Dakowski chyba świadomie ignoruje znane fakty z dziedziny astrobiologii, która już dawno zwróciła uwagę na wyższą trwałość enancjomerów S względem promieniowania kosmicznego, co sugeruje, że być może pierwsze aminokwasy, które znało życie były właśnie kosmicznego pochodzenia. Ponadto, prof. Dakowski zupełnie pomija znany z termodynamiki stanów nieodwracalnych fenomen bifurkacji, czyli lawinowego narastania zmian w określonym kierunku na skutek początkowo niewielkiego, statystycznego odchylenia. Wiadomo też, że formy “lewe” i “prawe” nie są sobie równoważne – złamanie symertii cechowania obserwujemy już w rozpadach promieniotwórczych (tzw. oddziaływania słabe, rozpad beta), gdzie przyroda samorzutnie “wybiera” jeden kierunek istotnie częściej niż drugi. Należy zatem uznać, że selekcja lewoskrętnych aminokwasów nie miała czysto statystycznego mechanizmu (wówczas otrzymujemy bowiem zupełnie absurdalnie niskie prawdopodobieństwo zaistnienia takiego zjawiska), lecz że procesem tym kierował bardziej złożony mechanizm, podobnie jak np. w przypadku dominacji zwykłej materii nad anytmaterią w kosmosie. Kuriozalne już zupełnie jest przywoływanie przez prof. Dakowskiego dywagacji Ulama – Stanisław Ulam nigdy nie twierdził, że oko głowonoga powstało w wyniku “statystycznej samoorganizacji”! Jego wywód wskazujący na zupełne nieprawdopodobieństwo takiego “samorzutnego” powstania oka ośmiornicy na skutek przypadkowego połączenia się drgających cząsteczek w tak złożony twór miał za zadanie wykazać właśnie, że musi istnieć niestatystyczny mechanizm zawiadujący rozwojem biologicznym. Prof. Dakowski wziął i odwrócił wywód Ulama do góry nogami a sam Ulam musi się chyba z tego powodu w grobie przewracać.

Kończąc, dodam jeszcze od siebie, że zbombardowanie przez NASA powierzchni Księżyca nie miało na celu wykazania obecności wody, lecz oszacowanie jej ilości zaabsorbowanej w wierzchnich warstwach gruntu. Bombardowanie było konieczne, gdyż metodami zwykłej analizy spektralnej nie można było nijak określić jak gruba jest warstwa gruntu zawierająca zaabsorbowaną wodę. Nasza droga Czarna Magia jak zwykle poprzekręcała fakty żeby tylko upiec jak się da kolejną sensacyjną teorię spiskową.

Ale oczywiście można też wierzyć, że NASA zrzuciło ładunek bojowy na zalegający pod księżycowym guntem statek Marsjan :-) Można nawet wierzyć w czarną magię!

Napisał Pan:

Pozwoliłam sobie podkreślić co nieco.

Pomiary w zakresie, o którym Pan pisze zostały przeprowadzone przez sondy:
Cassini:
http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/326/5952/562
Deep Imact:
http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/sci;326/5952/565
Chandrayaan-1:
http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/sci;326/5952/568

Żeby było śmieszniej pomiary te wskazały na obecność wody i hydroksylu w cieniutkiej warstwie regolitu na nasłonecznionych obszarach Księżyca, czyli tam gdzie jej nigdy wcześniej nie szukano.

Zapodam link do króciutkiego artykułu, który wybrałam ze względu na wypowiedź Paul’a Lucey’a z UoH (podkreślenia moje):

Tymczasem głównym celem projektu LCROSS było poszukiwanie wody pod postacią: lodu, drobin pyłu pokrytych lodem i/lub uwodnionych minerałów; w wiecznie zacienionych kraterach Księżyca. Tak przynajmniej twierdzi NASA: http://lcross.arc.nasa.gov/faq.htm#q1
Ten cel (czyli poszukiwanie wody pod postacią lodu w wiecznie zacienionym kraterze) potwierdza również brytyjski współpracownik NASA przy misji LCROSS: http://www.timesonline.co.uk/tol/news/science/space/article6868167.ece.

Zdaje się jednak, że (jak zwykle) Pan wie lepiej, co było celem misji LCROSS. Lepiej niż NASA. Lepiej niż ktokolwiek. :)

Czy zrobienie 20 metrowej dziury w powierzchni Księżyca można nazwać “nadzwyczajnie/skrajnie czułą metodą”? – na to pytanie niech już każdy sam sobie odpowie.

>> Czy zrobienie 20 metrowej dziury w powierzchni Księżyca można nazwać “nadzwyczajnie/skrajnie czułą metodą”?

Oczywiście – pod warunkiem, że powstałą chmurę pyłową będzie się następnie uważnie obserwować metodami spektralnymi.

Więcej tutaj:

http://www.spaceflightnow.com/lcross/091009impact/index.html

Matematyka o której pisze Mirosław Dakowski nie ma nic wspólnego z teorią ewolucji.
Natomiast teorię ewolucji można pięknie za pomocą metod matematycznych pokazać, a także wykorzystać praktycznie.
Nie tylko do takich zabawek -> http://www.framsticks.com/p/al_main.html
Także do optymalizacji rozmaitych rzeczywistych procesów.
To się robi.

Pozdrawiam
Radecki

1) Mało Pani wie z biologii:

http://cat.inist.fr/?aModele=afficheN&cpsidt=1192918

Cytuję:

Changes in the outer membrane of apoptotic cells can induce neighboring cells to become phagocytic. Using genetically marked prostate cancer cell lines, we explored the possibility that genetic information might be transferred from an apoptotic cell to a phagocytic neighbor. [...] This is evidence that genetic information can be transferred from one prostate cancer cell to another through the process of apoptosis, and we term this form of genetic transfer apoptotic conversion.

Ponadto tutaj:

http://cat.inist.fr/?aModele=afficheN&cpsidt=17900277

Oraz tutaj:

http://biologyofcells.blogspot.com/2007/12/phagocytosis.html

In some instances, phagocytosis does not result in the destruction of phagocytozed bacteria – this mechanism is considered responsible for serial endosymbiosis. Endosymbiotic bacteria have been experimentally observed to undergo endosymbiotic gene transfer.

2) Obłok uderzeniowy niezbyt widowiskowy, ale był:

http://www.nasa.gov/mission_pages/LCROSS/main/LCROSS_impact_images.html

3) Należy dobrze zdawać sobie sprawę, co ma się na myśli posługując się terminem “losowość”. O ile w miare dobrze rozumiemy na czym polegają (losowe) mutacje genetyczne, to niezbyt dobrze rozumiemy naturę procesów, które doprowadziły do powstania tak złożonych struktur. Czy złożone związki organiczne, z których później powstało życie powstawały w swobodnym oceanie? Wówczas byłoby to istotnie dość nieprawdopodobne z powodów czysto termodynamicznych. Ale być może powstawały w innych warunkach – np. na wilgotnej powierzchni minerałów, która odgrywała rolę katalityczną? Ważna rola centrów metalicznych w kluczowych białkach enzymatycznych zdaje się sugerować taką możliwość. Jak wówczas liczyć to prawdopodobieństwo? Czy liczyć je w przeliczeniu na dostępną powierzchnię minerału, czy w przeliczeniu na objętość znajdującym sie w nim porów?

Rozważania takie pokazują, jak bardzo modele probabilistyczne zależą od ogólnej koncepcji zachodzących procesów.

Proszę mi np. pokazać dobry model “probabilistyczny” wyjaśniający powstawanie ropy naftowej – będę naprawdę wdzięćzny. Ale oczywiście można założyć, że podobnie jak wszystko inne – Bóg ją po prostu tak jak jest – stworzył.

Winszuję dobrego humoru – podobno głupcy nigdy go nie tracą ;-)

Z podziwem patrzę, jak Pani ignorancja w zakresie nauk biologicznych pozwala Pani po pierwsze nie dostrzegać, że endosymbioza – tak bardzo przez Panią wzgardzona – odpowiada np. w przypadku tak złożonych organelli jak chloroplasty czy mitochondria skokowi ewolucyjnemu będącemu ekwiwalentem wykształcenia przez organizm gospodarza ok. 1000 genów.

Wybaczy Pani, sądzę jednak, że świat nie bylby taki, jakim go dziś znamy, gdyby eukariota nie rozwinęły się poprzez mechanizm endosymbiozy, u podstaw którego leży fagocytoza.

Ponadto – przywołane przeze mnie nowe artykuły z dziedziny badań nad transferem materiału genetycznego między obumierającymi na skutek apoptozy komórkami nowotworowymi a pożerającymi je fagocytami pozwalają jednak na cały proces spojrzeć zdziebko inaczej niż – jak to się Pani była łaskawa wyrazić – “ponad stuletni news”. W podobny sposób można przecież ponaśmiewać się również z całej genetyki – wszak mało kto nazwie Grzegorza Mendla “naszym współczesnym” – nieprawdaż? Ale jak wiadomo – głupcom niewiele do śmiechu trzeba ;-)

Pozwolę sobie zatem autorytatywnie poinformować Panią, że endosymbioza jest przez współczesną biologię uważana za potwierdzony eksperymentalnie mechanizm ewolucyjny a nie za interesującą teoryjkę sprzed lat.

Chociaż oczywiście może Pani – łaska pańska na pstrym koniu jeździ – nie zgodzić się z podręcznikami. Niezgodę Pani uszanuję, lecz – pozwoli Pani – nie będę już więcej z nią w tym temacie polemizował.

Co do innej kwesti, którą byla Pani łaskawa poruszyć – “redukowalności życia”, to chciałbym tylko zauważyć, że nie Dawkins zaczął temat, lecz wyłonił się on poniekąd samoistnie podaczas badań nad takimi tworami ewolucji, jak wirusy czy priony. Byty te charakteryzuje bowiem owa obrzydliwa nieostrość, która nie pozwa na trywialne zakwalifikowanie ich ani do materii żywej ani do martwej.

Rozumiem jednak, że Pani na choroby wirusowe (przed prionami Boże uchowaj!) nie zapada, zatem temat Pani ani nie dotyczy ani nie wzrusza…

Na koniec mała uwaga na temat Pani słynnego “małego konserwatywnego rozumku”. Otóż była Pani łaskawa napisać, że “jedyną formą dyskusji naukowej winno być przedstawienie kontr-dowodów”. Sądzę, że dla uporządkowania tematu warto tę myśl rozwinąć. Nie do końca bowiem jasne jest co dokładnie ma Pani na myśli posługując się słowem “dowód”. Czym bowiem były wypowiedzi (wczesnego) Ulama czy Freda Hoyle’a – jest Pani pewna, że dowodamii? Śmiem wątpić – tezy obu zacnych panów (co Ulam przecież w przywołanym przeze mnie późniejszym artykule sam potwierdził) miały raczej charakter prowokacji intelektualnej – protestu przeciwko trywialnym uproszczeniom, które pozwalały bezkrytycznie zakładać, że mechanizm “doboru naturalnego” jest czymś tak jasnym i oczywistym, jak budowa cepa. Ich istotą było zapoczątkowanie dyskusji – takiej właśnie jaka miała miejsce w roku mojego urodzenia w Filadelfijskim instytucie Wistar na temat “Wyzwań matematycznych wobec noeodarwinistycznej interpretacji ewolucji” – zasadniczej i owocnej dyskusji między biologami a matematykami, która pozwoliła jednym zrozumieć jak bardzo uproszczone i nieadekwatne do rzeczywistości są ich modele a drugim – jak świetny jest aparat pozwalający dane modele oszacowywać. Zatem główna dyskusja z tezami Hoyle’a czy Ulama (zwracam uwagę, że tezy te dziś są również nie najwyższej świeżości), nie sprowadza się do tego, że się kwestionuje ich aparat matematyczny, lecz do tego, że kwestionuje się poprawność poczynionych przez nich założeń i uproszczeń przy konstrukcji modelu. A w tym temacie już się wypowiedziałem – nie można zakładać, że życie powstawało w warunkach gazu doskonałego. W takich warunkach w przestrzeni kosmicznej powstawały i wciąż powstaja byc może niektóre cząsteczki organiczne, ale bardziej złożone struktury już nie. Koniec i kropka.

A już zupełnie nie wiem co sądzić o trudno dostępnych tezach ukraińskiej specjalististki od spektroskopii w ultrafiolecie Anastazji Widmaczenko na temat “Prawdopodobieństwa samoorganizacji chaosu”. Naprawdę nie wiem – o samej autorce niewiele wiadomo a jej pracy nie ma nawet w DeepDyve. Profesor Dakowski utrzymuje widać dość ezoteryczne kanały wymiany informacji… Naprawdę szukałem: “Видмаченко А.П.” występuje w Internecie dokładnie 3 razy! Nie chwaląc się – ja mam więcej wystapień...
Przyznam ponadto, że sam nie porwałbym się na temat “samoorganizacji chaosu” w jakiejkoliwiek swojej pracy – nawet wówczas gdybym bardzo znacznie udoskonalil swój aparat matematyczny. Naprawdę – daję słowo – nikt na świecie nie wie jakie jest prawdopodobieńswo “samoorganziacji chaosu”. Najpierw wypada bowiem określić dobrze o jaki chaos i o jaką organizację chodzi. Sądzę, że nazwisko “Widmaczenko” możemy sobie po prostu podarować jako środowiskowe kuriozum nieistotne dla postępu wiedzy naukowej…

Pondato jednak przyznam, że w przypadku misji Centaura trzeba być “geniuszem, żeby zauważyć, że im mniejsza chmura tym krótszy czas przelotu przez nią sondy”.

Sonda S-S/C obserwowała bowiem zdarzenie zderzenia sondy Centaur z powierzchnią Księżyca z odległości ok. 3200 km a wówczas nie czas lecz apertura urządzeń pomiarowych ograniczała dokładność pomiaru spektroskopowego. Nadmieniam, że po niespełna 20 minutach sonda S-S/C również zakończyła swój żywot w zderzeniu z powierzchnią Księżyca, lecz tego zdarzenia już nikt nie miał szczęścia obserwować. Instrument sondy S-S/C przekazały jednak, że zderzenie Centaura z Księżycem było dość mikre – powstał krater o średnicy jedynie ok. 30 m – dlatego jego widowiskowość była tak mizerna. Żeby przy obserwacji z dystansu kilku tysięcy kilometrów jakąkolwiek rolę odegrał czas przelotu sondy nad regionem zderzenia, trzeba by chyba na Księżyc spuścić mały ładunek jądrowy, którego wybuch wyniósłby pył ponad obserwowany przez sondę S-S/C zarys tarczy Księżyca. Na coś takiego NASA jednak się nie zdecydowała…

Pani Magio – to nie jest dyskusja – to jest pogrom!

Przykro mi,
ZS

Czy Pani czyta jednym okiem?

Napisałem wyraźnie:

“Poza rozmnażaniem płciowym biologia zna wiele innych form wymiany materiału genetycznego (fagocytoza, koniugacja, wektory wirusowe)”

A Pani mi na to, że napisałem (tutaj zacytuję Panią):

“Napisał Pan, że fagocytoza to forma ROZMNAŻANIA i forma WYMIANY materiału genetycznego”

Pani coś się chyba pomieszało pod kapeluszem i na siłę wtłacza mi, że utożsamiam wymianę materiału genetycznego z rozmnażaniem, chociaż sens mojej wypowiedzi jest zupełnie inny i wynika z niego jedynie relacja dokladnie odwrotna – czyli że rozmnażanie jest formą wymiany genów a nie że wymana genów jest rozmnażaniem.

Podałem fagocytozę jako zajwisko istotne dla ewolucji, ponieważ po pierwsze – zwiększa realne temo zmiany struktury genetycznej organizmów w stosunku do tego, co możliwe byłoby jedynie droga mutacji losowych oraz ponieważ właśnie dzięki temu procesowi eukariota wzbogaciły się dwie kluczowe organelle: chloroplasty, dzięki którym Ziemia zmieniła swoją atmosferę na tlenową oraz mitochondiria, dzięki czemu możliwy był dalszy rozwój organizmów w tej atmosferze.

A Pani – przepraszam za słowo – coś tutaj pitoli od rzeczy przez trzy akapity stojąc na z góry straconej pozycji i jeszcze przekręca (zapewne świadomie) moje słowa tylko po to, żeby następnie z hukiem obalać tezy, których nigdy nie wypowiedziałem. To są jakieś, kurna, bolszewickie metody odbiegające od wszekliej kultury dyskusji – wypraszam sobie!

Ponadto nigdzie nie wykonywałem “dowodu” obalającego wyliczenia Widmaczenki, lecz wskazałem, że do tych jakoby rewolucyjnych wiliczeń nie sposób dotrzeć, ponieważ nie tylko samej publikacji, lecz nawet wzmianek o autorce nigdzie w sieci nie ma. Jeśli będzie Pani łaskawa przesłać mi tę unikalną publikację, to będę mógł pomyśleć o dyskusji merytorycznej, lecz na obecnym etapie pozwoliłem sobie jedynie na ironię, że prof. Dakowski ma dostęp do ezoterycznych źródeł informacji naukowej, które nie są dostępne normalnemu jak ja śmiertelnikowi i przechodzą zupełnie niezauważone pomimo rewelacji, jakie podobno w sobie niosą.

Ponadto Graham Lawton nie ściął dzrzewa filogentycznego zupełnie, a jedynie odrąbał z niego konar “Prokariota”. Eukariotyczne drzewo życia wciąż ma się całkiem nieźle. A ponadto – powołując się na ten właśnie artykuł dowodzi Pani właściwie wprost, że nic, ale to nic Pani z tego wszystkiego nie kuma, ponieważ “odrąbanie” prokariota z drzewa życia przez Lawtona polegało li tylko na wskazaniu, że wszelkie próby wyznaczenia pionowej struktury rozwojowej wśród prokariota są naciągane ze względu na dużo wyższe niż wcześniej sądzona tempo poziomej wymiany materiału genetycznego między gatunkami – właśnie w skutek mechanizmów takich jak koniugacja, wektory wirusowe i… fagocytoza. Dzisiejsze szacunki wykazują, że blisko 90% materiału genetycznego organizmów prokariotycznych pochodzi z wymiany międzygatunkowej, podczas gdy wśród eukariota “crossbreeded” DNA to jedynie ok. 10% puli genowej. Dzięki temu można wciąż twierdzić, że pionowe struktury ewolucyjne są decydujące wśród eukariota.

Polecam Pani naprawdę przeczytać jakiś porządny współczesny akademicki podręcznik biologii ewolucyjnej – chociażby “Ewolucję” Douglasa Futuymy. Wtedy dalsza rozmowa będzie miała sens. Bo obecnie jest pani jedynie upierdliwą ignorantką, która braki wiedzy próbuje nadrobić czcym gadulstwem.

W tym wszystkim jedyne Pani zdanie, z którym jestem w stanie się zgodzić, to to właśnie:

“Wiemy sporo ale to w dalszym ciągu zbyt mało, żeby twierdzić, że bezsprzecznie dowiedliśmy w jaki sposób powstało i ewoluowało życie”.

Ale najpierw proszę mi wskazać kompetentnego biologa-ewolucjonistę, który utrzymuje, że “już bezsprzecznie dowiedliśmy w jaki sposób powstawało i ewoluowało życie”. Jeśłi mi Pani takiego znajdzie, to będzie dla mnie bomba, ponieważ ja się z takim rodzynkiem jeszcze nie spotkałem. Jedyny kategoryczny pogląd spotykany wśród ewolucjonistów jest jedynie taki, że teoria ewolucji jest obecnie jedyną poważną teorią, która na drodze naukowej stara się wyjaśnić fenomen życia. Jest tak, ponieważ koncepcje kreacjonistów nie mieszczą się w sferze dyskursu naukowego a są raczej emanacją religijnego doktrynerstwa. Kreacjoniści nie mają nikomu nic do zaproponowania poza czepianiem się, że pomimo lat badań nauka wciąż nie jest w stanie czegoś tam wyjaśnić. Ale to, że nauka czegoś nie jest w stanie wyjaśnić nie zmienia faktu, że postęp wiedzy jednak następuje a nasze obecne zrozumienie procesów ewolucyjnych jest znakomicie lepsze niż miało to miejsce w epoce Darwina.

I tym optymistycznym akcentem również kończę ten temat, gdyż odnoszę wrażenie, że pole dyskusji zostało już wyczerpane.

Na temat Pani zupełnie żałosnych prób usprawiedliwienia się z nieumiejętności czytania tekstu ze zrozumieniem nie będę się już wypowiadał, bo szkoda czasu i atłasu – każdy kto to czyta sam widzi… (rozmnażanie bezpłciowe nie prowadzi przecież do wymiany materiału genetycznego, więc w ogóle jest poza kontekstem).

A co do meritum ostatnich akapitów… Pisze Pani:

“To akurat, zapewne, napisał Pan szczerze, ponieważ właśnie takie stanowisko upoważnia Pana (w jego przekonaniu) do wyśmiewania prac innych naukowców, bo przecież tylko “biolodzy-ewolucjoniści” są wg Pana uprawnieni do wypowiadania się w tym temacie”

No to bardzo poproszę o przedstawienie mi chociaż jednej teorii naukowej (czyli nie posiłkującej się pojęciami sił nadprzyrodzonych), która starałaby się tłumaczyć fenomen powstania życia i gatunków?

Proszę poważnie, ponieważ mnie oprócz teorii ewolucji znane są jedynie pomysły, których wspólną cechą jest postulat, że życie na Ziemi zostało “zaimportowane” z kosmosu. I chociaż oczywiście nie mam podstaw, aby sądzić, że jakieś pra-pierwotne formy życia istotnie spadły na Ziemię na jakiejś komecie, to słabością takich teorii jest to, że w żaden sposób nie odpowiadają one na pytanie skąd w ogóle życie wzięło się w kosmosie? Dlatego takie teorie są intelektualnie miałkie, chociaż trudno zaprzeczyć, że samo zjawisko panspermii być może miało miejsce – na razie nie ma przekonujących dowodów ani na tak ani na nie. Hipoteza o “kosmicznym” pochodzeniu życia na Ziemi jest zatem jedynie odsunięciem problemu a nie jego rozwiązaniem. Podstawowe pytanie o mechanizm powstania życia – jak nie na Ziemi, to poza nią – pozostaje w ramach tych hipotez wciąż bez odpowiedzi.

Zatem droga Pani – proszę o przywołanie tutaj licznych a intelektualnie nośnych teorii aspirujących do naukowego wyjaśnienia tego jak życie powstało oraz skąd wzieła się tak liczna obfitość gatunków. Z przyjemnością zapoznam się takim przedstawieniem.

A jeśi koniecznie Pani prosi o ARGUMENTY przeciw antyewolucyjnej probabilistyce, oto one:

1) Obliczanie prawdopodobieństwa konkretnego wdrożenia ewolucyjnego zamiast całkowitego prawdopodobieństwa realizacji funkcji życiowych:

Chodzi o to, że dajmy na to Hoyle oblicza np. prawdopodobieństwa ułożenia się genów akurat tak, że kodują hemoglobinę. I wychodzi mu mała liczba. A powinien raczej liczyć nie prawdopodobieństwo powstania tego akurat białka, lecz wszystkich możliwych cząsteczek zdolnych do skutecznej realizacji funkcji oddechowych – wśród których hemoglobina jest jedynie jedną z możliwości.

Można np. zauważyć, że zmiana większości ze 141 aminokwasów tworzących hemoglobinę niezbyt mocno wpływa na jej funkcjonalność o ile nie dotyczy samego regionu centrum aktywnego, na które składa się jedynie 25 aminokwasów. A ponadto, jak wiadomo – nawet wśród znanych nam form życia różne gatunki wykorzystują różne zbudowane cząsteczki do realizacji funcji oddechowej – np. mięczaki wykorzystują w tym celu hemocyjaninę, która zawiera miedź zamiast żelaza i nie zawiera charakterystycznych dla hemoglobiny grup porfirynowych.

Już taka pobieżna analiza poważnie rewiduje skalę prawdopodobieństwa wystąpienia sekwencji kodującej białko pełniące funcję przenośnika tlenu – zamiast 1 po stu ileś zerach mamy jedynkę po jedynie kilkunastu zerach!

Rozumowanie takie można nawet bardziej uogólnić za każdym razem odrzucając postulat realizacji danej funkcji w jakiś konkretny (akurat nam znany) sposób, lecz prosząc w ostatecznym rachunku o wyznaczenie wszystkich możliwości realizacji warunków koniecznych i wystarczających do uznania danego bytu za formę życia: przejawiania przezeń jakiegoś metabolizmu i homeostazy.

2) Nie ma podstaw, żeby zakładać równe prawdopodobieństwo wszystkich mutacji. Odkrycie białek czaperonowych pokazało jednoznacznie, że organizmy dość skutecznie chronią najbardziej krytyczne elementy aparatu genetycznego przed uszkodzeniem. Chronią określone rejony DNA dalece bardziej niż inne – mające mniejsze znaczenie dla przeżycia i rozmnażania. Oznacza to, dodatkowy czynnik pomniejszający liczbę fatalnych w skutkach mutacji a promujący mutacje korzystne dla organizmu.

3) Nieuwzględnianie presji ku samooorganizacji układów wynikającej z termodynamiki stanów nieodwracalnych.

Przełomowe prace Prigogina pokazały, że niektóre procesy termodynamiczne, które przebiegają w układach znajdujących się w stanie odległym od równowagi termodynamicznej często prowadzą do wytworzenia zorganizowanych struktur, niejednokrotnie o dużej symetrii. Trywialnymi przykładami takich struktur są np. komórki konwekcyjne, które przejawiają najczęściej symetrię sześciokrotną, ale mniej znane są tzw. reakcje oscylacyjne, jak np. reakcja Biełousowa-Żabotyńskiego sprowadzająca się do utleniania bromianami kwasu malonowego do dwutlenku węgla w obecności katalitycznych ilości jonów ceru i ferroiny jako wskaźnika potencjału redox. Reakcje osylacjne mają duże znaczenie w biologii – regulują np. pracę mięśnia sercowego czy aktywność komórek nerwowych. Wydaje się, że reakcje oscylacyjne zachodzące w pierwotnych układach (pre)biologicznych mogły mieć duże znaczenie dla powstania życia. Bez uwzględnienia praw termodynamiki układów nieodwracalnych należałoby uznać spontaniczne utworzenie się takich wysoko uporządkowanych układów za niezwykle mało prawdopodobne, podczas gdy w praktyce takie formy samoorganizacji są dość częste.

Jak widzi Pani – nie jesteśmy bezradni wobec zarzutów stawianych teorii ewolucji przez probabilistów. W praktyce panuje w środowisku biologów opinia, że są to podobnej natury zarzuty, co wyliczenia niektórych specjalistów od aerodynamiki, wg których trzmiele nie powinny latać, bo przy takiej budowie anatomicznej i mechanice lotu jaką mają – nie byłyby w stanie wygenerować wystarczającej siły nośnej, żeby podnieść się z ziemi. A jednak trzmiele jak na złość – latają – dając przy okazji biologom okazję do uśmiechu.

Miałam dać temu pokój ale nie dam.

(Podkreślenie w cytacie jest moje)

No w końcu przyznał mi Pan rację. Fagocytoza, której szczególnym przypadkiem jest endosymbioza (czyż nie ten przykład Pan podał? :) nie jest formą wymiany materiału genetycznego, jak Pan twierdził. Uprzejmie dziękuję. To dlatego wielu badaczy ewolucji chce by endosymbiozę zakwalifikować jednoznacznie do rozmnażania płciowego? – żeby “udowodnić” wymianę materiału genetycznego? (ROTFL)

Potwierdził Pan również (niestety dla Pana :) stanowisko Hoyla oparte na jego “rachunkach”:

i dalej:

Opinie względem moich zapatrywań proszę sobie darować.
Tekst prof. Dakowskiego znalazł się na moim blogu ze względu na wyjątkowość poruszanych zagadnień i brak szerokiej świadomości istnienia matematycznego podejścia do zagadnień ewolucji.

Nie potrafię zasklepić umysłu na jednej teorii. Nie potrafię i będę robić Rejtana (jak Pan) broniąc na ślepo jakichś pseudo dogmatów. Obcym jest mi fanatyzm, w tym naukowy.

Najlepszego!

Dziękuję uprzejmie za podzielenie się z Czytelnikami opiniami na mój temat.

Pozostając w stanie “porażenia” :) – pozdrawiam. Pa.

Momentami interesujące, nawet bardzo. Tylko jak to się ma do tematu głównego?

Czy Pan kiedykolwiek zrozumie, że nie da się wykazać “niższości czerwonych jabłek” poprzez dowodzenie “wyższości zielonych gruszek”?

Myślę, że wątpię.

Otrzymałam dziś rano przesyłkę z książką „Matematyka ewolucji“ Freda Hoyla, wyd. Megas, 2003.

Już zapoznanie się ze stopką wydawniczą pokazuje, jak pan Szczęsny manipuluje/kłamie.

Informuję zatem, że esej Hoyla powstał w 1987 roku a jego pierwsze wydanie książkowe, poprawione i uzupełnione przez autora o “mechanizmy ewolucji obowiązujące” w latach 90-tych! ukazało się w 1999 roku.
Tak to jest, kiedy nie ma się nawet bladego pojęcia o książce, którą z takim zapałem się krytykuje.

Ponadto, pan Szczęsny, kontynuując swoje wywody ex catedra, porusza się dalej w ewolucyjnej skali mikro. Tymczasem Hoyle pisze (str. 20), że już korzystanie

Pan Szczęsny dalej więc dowodzi wyższości gruszek nad jabłkami.

Zanim powrócę do lektury, wystosuję do pana Szczęsnego ostrzeżenie: każdy komentarz Pana, w którym znajdą się ataki ad hominem (ze szczególnym uwzględnieniem osób, które z różnych względów nie mają możliwości obrony swoich poglądów i dobrego imienia na TXT, jak np. prof. Dakowski) zostanie wycięty.
Pańskie chamstwo przekroczyło wszelkie granice mojej tolerancji.

Istnieje, przynajmniej dla mnie, zasadnicza różnica między poglądami, które ktoś przedstawiał np. w 1958 między wierszami (czy we fragmencie) w jednej książce, a poprawionym i uzupełnionym o najnowsze (w okresie nanoszenia poprawek i uzupełnień) osiągnięcia nauki w temacie ewolucji wydaniem 40 lat później innej książki, poświęconej w całości zagadnieniu matematyki ewolucyjnej.

Pan zawsze usiłuje znaleźć kij, nawet najbardziej absurdalny, żeby komuś dowalić. A już wybitną frajdę (szczególnie, kiedy nie czytał Pan źródeł) sprawia Panu obrażanie posłańców.
No cóż. Taka już Pana chamska uroda.

Książki wybieram sobie sama. Wtedy, kiedy “zamawiam je przez Internet” również.
(Proszę sobie darować te marne uszczypliwości.)

EOT

[edit] ps. Hoyle nie jest gorącym orędownikiem panspermii. Hoyle zmarł 8 lat temu.

i prof. Dakowskiego (innych już pomijam) jako kretynów, chyba nieopatrznie… sam się Pan ośmieszył.

Kolejne zdania Pańskiego komentarza to bełkot, pełen niedomówień i insynuacji.

Jeśli chce Pan dalej coś w ten marniutki sposób udowadniać – bardzo proszę.
Oprócz tego, proszę wbić sobie do głowy (choćby raz na jutro ), że zdarzyło mi się kiedyś w życiu przeczytać “Erystykę” Schopenhauera i tego typu sztuczki (szczególnie w Pańskim, prymitywnym, wydaniu) wyłapuję z łatwością.

Pa!

p.s. Pańska pogarda dla osób “inaczej wykształconych”, dla osób “myślących inaczej” jest ogromna. Dlatego też na deser proponuję tekst z GW (to chyba po Pańskiej linii i na bazie) zatytułowany Fizykoterapia.
Być może po lekturze znajdzie Pan odpowiedź kim Pan jest (poza byciem przypadkowym wytworem “pierwotnego bulionu”) i dlaczego (być może) nigdy nie stanie się Pan Człowiekiem, takim jak np. prof. Warczewski.

[edit] p.s. 2 :) Tak się zastanawiam jaki jeszcze temat może u Pana wywołać paroksyzmy wściekłości? Jakiż to obrazoburczy temat mógłby spowodować ponowne wytoczenie hektolitrów piany? Hm… chyba znalazłam taki temat.
Ale najpierw skończę czytać nieaktualną książkę z “1987” :), następnie uporządkuję zebrane informacje w temacie X, zrobię selekcję, a dopiero potem coś o tym napiszę.

A nie był? :)

Za parę dni, może za tydzień, z przyjemnością popatrzę (lub tylko wyobrażę sobie) jak Pan będzie znów “zawijał w sreberka”. Ło matko! :D

HOW ANTI-EVOLUTIONISTS ABUSE MATHEMATICS:

http://www.math.jmu.edu/~rosenhjd/sewell.pdf

Teorematy 5.2 i 5.3 są bezpośrednią polemiką z tezami Freda Hoyle’a – zmartwię Panią – jest to dyskurs… matematyczny, który kończy się tak:

Hoyle’s argument is wrong for many reasons, the most fundamental being the absurdity of extrapolating to geologic time a mathematical model that is reliable only for short-term data. [..] There are other problems. Early in his book Hoyle states, “...a considerable fraction of individuals born in every generation exhibit some new mutation, the great majority being harmful in some degree.” This premise is entirely false. As indicated earlier, most mutations are neutral.[...] This leads us to the most insidious aspect of Hoyle’s work. His book offers no index, no bibliography, and only the briefest mention of any other work in population genetics. Most of his book is spent rederiving old results, without giving any indication that they are not oroginal to him. A lay reader will inevitably get the impression that the formidable mathematical machinery employed by Hoyle, coupled with his dismissals of work that came before him, constitutes a devastating attack on Neo-Darwinism. It doesn’t.

Tak właśnie rozbijają Pani marzenia o klęsce teorii ewolucji. Przykro mi.

Zwracam uwagę, że to Pani “sikała w majty” nad publikacją Dakowskiego – jeszcze zanim kupiła Pani książkę Hoyle’a :-)))

Natomiast ja nie przyjmuję argumentów na wiarę – po raz dziesiąty pokazuję na różne sposoby, że wywody Hoyle’a nie stanowią dla teorii ewolucji żadnej poważnej krytyki – nie wiem jeszcze co mogę zrobić, żeby Panią przekonać – sądzę, że się po prostu nie da. Ani rzeczowa argumentacja, że u podstaw jego argumentacji leżą błędne założenia ani przytaczanie prac naukowych ani polemik innych autorów – w tym, jak Jason Rosenhouse – matematyków – nic. Jest Pani twarda jak skała i upaja się tym, że nie znam daty śmierci Pani herosa. I jeszcze zarzuca mi Pani – że “nic nie zrobiłem”. A co jeszcze mógłbym zrobić – bardzo proszę o sugestie, bo zabrakło mi pomysłów. Dyskusja z Panią naprawdę jest jak z przysłowia “gadał dziad do obrazu…” lub “rzucanie grochem o ścianę”. Nie ma – po prostu nie ma sposobu, żeby na Pani jakiś argument zrobił wrażenie – jest Pani doskonale zaimpregnowana przed myśleniem.

Co prawda, to prawda. Czekam zatem – skoro wyszło na to, że robię tu za strażnika racjonalizmu, to niech tak będzie. Pozostawiam Pani wdzięczną rolę sekciary…

Zatem, à la prochaine!

Wie Pani, Michael Behe akurat jest dość znany, bo to on jest odpowiedzialny za pojęcie “nieredukowalnej komplikacji”, która jest jedną z osi argumentacji zwolenników “inteligentnego projektu”... Ale do rzeczy:

Większość mutacji jest NEUTRALNA, ponieważ dotyka mało istotnych regionów DNA. Nie przynosi ani istotnych korzyści ani nie wywołuje drastycznych szkód. Wiele takich mutacji jest tak czy inaczej eliminowana przez mechanizmy naprawcze DNA lecz te, które się utrwalą odpowiedzialne są za tzw. dryft genetyczny, dzięki któremu systematycznie wzrasta różnorodność genetyczna.

Większość mutacji ma taki właśnie neutralny charakter, ponieważ jedynie ok. 7% aparatu genetycznego koduje “twarde” funkcje, które są skrajnie zależne od określonej sekwencji aminokwasów. Wspominałem już np. o hemoglobinie, w której przypadku jedynie 25 aminokwasów na prawie póltorej setki koduje centrum aktywne, od którego funckcjonalności zależy przeżycie organizmu.

Zmiany negatywne, które obniżają zdolność dostosowawawczą organizmów, chociaż są częstsze – nie są utrwalane w populacji, poniważ organizmy takie na ogół giną bezpotomnie.

Zmiany pozytywne natomiast, pomimo tego, że są rzadsze – utrwalają się w populacji włśnie dlatego, że organizmy, które są nośnikami takich korzystnych cech lepiej się reprodukują.

To, że Behe coś twierdzi, to akurat nie jest takie ważne, ponieważ “nieredukowalna komplikacja” jest pojęciem dość arbitralnym – zdaje się, że jeszcze niedawno Behe żartował, że chociaż już Darwin badał ewolucjyjny rozwój narządu wzroku, to nie był w stanie odpowiedzieć na pytanie skąd wzięła się pierwsza komórka światłoczuła, ale zdaje się, że Pan Behe trochę wymiękł po odkryciu cryptochromów i ich znaczenia dla rytmu okołodobowego…

Pozdrawiam,

Mnie Pan nie sprawdzi, bo – jak powszechnie wiadomo – Magia jest głupia jak but.
Magia się nie zna. Na niczym. Ledwo potrafi zliczyć do dziesięciu.
Magia może sobie tylko obserwować jak zakłamane szkiełko i oko kruszy się w posadach, wydzielając smród i jęcząc przeokropnie.
Magia tylko się cieszy; bo to nie ona wymyśliła elektryczny wszechświat, który zaczyna wiązać wszystko do kupy. Nie ona dała nagrodę za najlepszą pracę naukową w dziedzinie fizyki Nassimowi Harameinowi, który bada bardziej duchem niż szkiełkiem a matematyka wcale mu w tym nie przeszkadza. To nie Magia, po interdyscyplinarnych* badaniach, doszła do wniosku, że tzw. “śmieciowe DNA” jest pozaziemskiego pochodzenia.
Nie słyszał Pan tym, Serze Hamiltonie? A to pech! :) Nie jest również moją, Magii, winą, że żadne z wielkopańskich mediów nie raczyło Pana o tym poinformować.

Buziaczki przedNoworoczne! :)

ps. *Specjalizacja jest dla insektów! Niestety, nawet tego zdania nie wymyśliłam. :)

Ludzie tacy, jak dla przykładu Haramein czy “spółka” Talbott & Thornhill w peerelowskich mainstreamowych mediach nic by nie opublikowali. Zresztą nie tylko peerelowskich, jak doświadczenie pokazuje. Płaski, choć trójwymiarowy, ogląd świata obowiązuje do dziś. En masse.
[Tak na marginesie, Haramein jest za młody. Hierarchia tego nie lubi. Żadna. By publikować byle gdzie, byle jak i byle co – trzeba było być co najmniej Kwaśniewskim. :)]

Miło słyszeć, że ma Pan zgoła odmienne spojrzenie na specjalizację niż sterowane milijony. :) To raczej mało popularna opinia.

Serdeczności i do kiedyś tam.