Zimna fuzja to hipoteza. Nieco więcej niż robocza, jeśli przyjrzeć się podstawom pod nieco szerszym kątem, niż zerowy.

Rzecz w nauce latania w ogóle, ze szczególnym uwzględnieniem sztuki lądowania.

Dlatego nad Nohavicę (nie urodziłam się w jakimś dziwnym mieście przed stu laty :) przedkładam naukę latania wg Toma Petty.
A choć czasami, a nawet często skrzydeł brak, to i tak najważniejsza jest umiejętność lądowania. Choćby topiły się skały i morze płonęło.

Bardzo pięknie posprzątałaś. Dziękuję.

Esencją mojego życia nie jest jednakże poszukiwanie sytuacji ekstremalnych, których konsekwencją są nagłe skoki adrenaliny, etc. i bycie niczym na haju. To szkodliwe jest. Szczególnie w nadmiarze.
Nie są mi potrzebne do tego, abym czuła że żyję.
No, ale to tylko pogląd stetryczałej baby.

diabeł tkwi w szczegółach.
Powyższe przypadki nie były dla mnie sytuacjami ekstremalnymi, wyzwalającymi hormony stresu.
Wprost przeciwnie, Pani Marszałek.
Rzeczone sytuacje sprawiały mi frajdę. To od tej radości (serotoniny, czy tam innej “molekuły duszy”) kręciło mi się pod kopułą.

Takie nic, a jednak robi różnicę. :)

lecz niechaj nienawidzą – byleby się nas bali.

Ja jestem gorsza, niestety, ta sama Pino, którą na początku wszyscy tak lubili, jest gorsza od sthraszliwej Magii, której się wszyscy bali.

zawsze w przyczajce

#raczek

trudno. :)

gadasz straszne głupoty, nie ta metodologia, obiecuję, że nawrzeszczę na Ciebie w piątek w samo popołudnie. I będę rzucać kniżkami. Fachowymi.

To zależy. Bo przecież punkt widzenia nie jest celem ale produktem końcowym jakiegoś rozumowania lub procesu poznawczego. Zaś ów produkt końcowy najczęściej staje się produktem wyjściowym dalszych procesów poznawczych.. .

Gdyby to porównać do wędrówki górskiej na szczyt, orientowanie się na punkt byłoby elementem koniecznym aby nie zgubić szlaku na szczyt. W tejże wędrówce owo orientowanie się na punkt nie jest celem wędrówki ale pełni funkcje pomocniczą osiągnięcia celu głównego.

A zatem należy się koncentrować na punktach widzenia i warto je dobrze określać, bo kiepski punkt widzenia, to jak źle podparta drabina. Która nie tylko może runąć razem z wchodzącym, ale spowodować kalectwo.. .

Stąd – nawiązując – do wspomnianego kazusu o pustyni i ziarenkach piasku. Dla jednego owa orientacja na badanie ziarnka piasku będzie koniecznym punktem orientacyjnym jako jednym z elementów badania pustyni a dla drugiego nie. Co nie oznacza, że owe dwa podejścia do badania skończą się innym wnioskiem poznawczym – innym punktem widzenia na pustynię.

Punkt jest jak “kamień milowy” albo jak przecinek “w drodze” do kropki na końcu zdania.. .

************************
Drążę tunel.. .

W moim komentarzu nie roszczę sobie wniosków roztrzygających czy należy czy nie zwracać uwagę na “punkty”.

Wg mnie należy( zwracać uwagę na punkty) tak, jak należy swoje wnioski wyciągać na podstawie trafionych przesłanek.
Wobec tego, należy zwracać uwagę na punkty ale nie na wszystkie. Należy dobrać właściwe punkty do badania danego przedmiotu. I to się dzieje: np. nie mierzy się temperatury człowieka poprzez badanie jego wzrostu.

Sposób uwzględniania punktów, ich wyboru i sposobu badania zależy od przyjętej metodologii. A metodologia może być trafiona -> pozwalająca na zbudowanie prawdziwych wniosków lub niepozwalająca.

Trza umieć filtrować dane i wyciągać z nich te naistotniejsze – > podobnie jak trzeba umieć dobierać te “punkty”, których uwzględnienie da prawdziwy obraz całości.

Wiadomo, że można badać obiekty z różnych punktów widzenia: – fizycznego – chemicznego – biologicznego – itd.

w każdym przypadku konieczne będzie skupienie się na innych punktach przedmiotu badanego.

Nie ma więc nic złego w uwzględnianiu punktów. Wręcz przeciwnie – same korzyści, jeśli umie się je umiejętnie dobrać w konkretnym badaniu.

Czy należy je uwzględniać czy nie, zależy już od kontekstu.

************************
Drążę tunel.. .

Rozumiem ową ideę. Rozumiem również, że w każdym przypadku może istnieć taki punkt który nie jest istotny dla badania danego układu. Pewnie, że może.. .

Jednak padło w Twoim tekście pierwotnym stwierdzenie punktu widzenia. A to już pojęcie bardzo szerokie i może być rozumiane rożnie, w zależności od tego czego dotyczy( jakiej dziedziny ).

Zatem owo pojęcie punktu materialnego zrozumiałem dwojako:

a. jako jeden z parametrów/obiektów który można badać badając szerszy obraz całości( wg przykładu ziarnka piasku i pustyni ).
b. jako punkt widzenia – w znaczeniu – pod jakim kątem: porządkuje się/definiuje daną rzeczywistość, obiekt. MOgą być to różne punkty widzenia: w zależności od światopoglądu, dziedziny wg której opisuje się dany wycinek rzeczywistosci/obiekt, itd.

Owo zafiksowanie może wystąpić w każdym przypadku: zarówno w “a” jak i “b”, jeśli podmiot badań( badający) uzna swój punkt widzenia( metodę badawczą) za jedyny i obiektywny do badania obiektu.

Można jeszcze pójść dalej, ad absurdum. Uznać, że nie można się w ogóle na nic się “zafiksować”( w sensie pozytywnym) i odrzucić wszelkie zasady i kanony wytworzone przez cywilizację, gdyż owo zafiksowanie na jeden, np. system aksjologiczny, system wartości, system matematyczny, fizyczny, planetarny, itede, itepe, stanowi ograniczenie i uniemożliwia w ogóle badanie rzeczywistości.

Wniosek.
Zafiksowanie w niektórych przypadkach jest niezbędne, np. w odniesieniu do przyjęcia systemu wartości, aksjologii, itp, rozumianego jako dobry, racjonalny wybór. Ale owo zafiksowanie rozumiane, jako przyjęcie pewnych fundamentalnych punktów widzenia wg których widzi się rzeczywistość, funkcjonuje w danej społeczności, itd.

A w innych przypadkach owo zafiksowanie może być niedopuszczalne – podane przez Ciebie przykłady, gdyż oddalają od dojścia do prawdy.

Tak ja to rozumiem.

p.s.
A’propos badania pustynie i zajmowaniem się ziarnkiem piasku. Zależy jaką metodę ktoś zastosuje. Czy “od ogółu do szczegółu, czy od szczegółu do ogółu”.

************************
Drążę tunel.. .