Żartu nie dostrzegłem, więc wyjaśniłem w czym rzecz. Powód – z natury jestem ponury jak chmura gradowa, co chyba widać. Zgryźliwy też, co widać jeszcze lepiej choćby przez proponowanie “wojownikom” trudnych lektur.

Ale pod ta skorupą dobry ze mnie człowiek i aż przebieram nogami, by też być “wojownikiem”, ale nie jestem mocny w gębie, czyli nici z takiego szlachetnego chciejstwa.

Staram się – jak to wyżej spostrzegawczo zauważyła Pani Alga – “chodzić krok w krok” za “wojownikiem” Tiariusem, ale to wzorzec nieosiągalny.
Zacznę wzorować się na Nim, poczynając do pisania o sobie tekstów pełnych samouwielbienia z wieloma cytatami z literatury przeróżnej – choćby z Wisłockiej.

Już sam nie wiem, co jeszcze. Chyba wpadnę w kompleksy, a to najlepiej wychodzi mi w łóżku.
Stąd oczywista oczywistość, że z Pańskiego zaproszenia skorzystam innym razem. Właśnie jestem stanowczo wzywany do zajęć z zakresu popadania w kompleksy, depresję i innych takich…

Z przykrością muszę się więc z Panem pożegnać.
Życzę dobrej nocy.