wkurzać się? Ale po co…

To już lepiej jakieś piwo otworzyć i YouTube pooglądać.

;)

Wojtek/Zapiskowicz

Takich statystyk w kwestii piguł to nie znam, mogłoby to być ciekawe. Mam za to coś, co profesor napisał dla ludzi z pokolenia wspominającego PRL jako stare dobre czasy, w których wszelkie piguły były zbyteczne:

“Myśmy naprawdę stali się narodem PRL-owskim. Oczywiście nie lubiliśmy komunistycznej władzy, niektórzy nie lubili bardziej, inni mniej. Byliśmy jednak narodem, który zinternalizował ogólną lekcję, jaką przerobił w PRL. To PRL wyznaczał granicę jego świadomości. Nie istniał żaden alternatywny opis dziejów ani obraz Polski. Przez 40 lat zracjonalizowaliśmy nową sytuację. Co to znaczy? To było uznanie, że został napisany scenariusz dziejowy, który musieliśmy realizować, oraz że socjalizm pokazuje ogólnie słuszny kierunek rozwoju świata. Bo PRL może i zły, ale przecież dzieci robotnicze kończyły studia, dokonano reformy rolnej, polityka edukacyjna objęła szerokie rzesze społeczne, rozwinęła się opiekuńcza rola państwa itd. To było pomieszanie poczucia porażki z uznaniem ogólnej racjonalności i nieuniknioności tego, co się dzieje. Inny świat nie pojawiał się nawet w marzeniach.”

/. Twierdzę, że stygmat PRL polega na czym innym. Właśnie na poczuciu bezradności w dzisiejszym świecie i świadomym narzuceniu sobie statusu kibica.

Na czym to polega?

Jesteśmy krajem, który bardzo chce się podobać, naśladując innych, ponieważ jest głęboko przekonany, że sam nic do zaoferowania nie ma. Trudno się zresztą dziwić takiemu myśleniu, skoro przez ostatnie 70 lat ciągle zaczynamy od początku i doświadczamy kolejnych eksperymentów, kataklizmów, transformacji, restrukturyzacji, rewolucji, i ciągle mamy być inni niż jesteśmy./

To ja się zgadzam z Legutką.
Igła

z każdym słowem Legutki.

I najgorsze jest to, że brak jest prawie jakiejkolwiek wspólnoty międzypokoleniowej.
Także z własnymi dziećmi. One nie chcą już o niczym słyszeć, co nie pochodzi z komputera albo nie jest grą strategiczną.

Wczoraj szły Popioły w tv Kultura. Kijem bym nie zagonił ani awanturą.

Nigdy nie słyszały Żeromskim, nic ich nie obchodzi i mają w dupie jakieś Popioły.
Szkoła nie uczy nic. Rodzina chyba tylko bezinteresownej zazdrości do sąsiada, który ma większy samochód.
Zauważyłeś, że oni się niczym nie interesują, nie buntują przeciw niczemu, niczego nie tworzą niczego, czego by nie było gdzie indziej?
Nawet mody?
Igła

Nie wszyscy młodzi tacy są. W sensie, że odtwórczy, nie kreatywni. Zresztą nie każdy musi. Poza tym to raczej zdrowy objaw, jeśli młodzi patrzą częściej do przodu niż za siebie – taki przywilej wieku. Za siebie człowiek patrzy dopiero później, jak już sam własnej przeszłości trochę uzbiera.

Natomiast czym innym jest program szkolny. Bo o ile to, że mało który młody, no chyba taki młody-stary jak nasz Zetor, w czasie wolnym interesuje się czymś poza ganianiem za dziewczynami i komputerem, można uznać za normalne, a nawet zdrowe w tym wieku, o tyle brak dobrego programu szkolnego, już nie wspominając o dobrze opłacanych i świetnie wykształconych nauczycielach z powołania, to jest coś, co jak najbardziej woła o pomstę do nieba.

Warto przeczytać cały wywiad, a najlepiej książkę. Ale wywiad minimum. Gorzki, ale nie o goryczy. To nie jest wianie pesymizmem, to jest, proszę wybaczyć cytat skądinąd, gryzienie żubra w dupę. Oczywiście na miarę profesora filozofii, ale jednak.

zaznaczyłem “moim zdaniem”
I jeszcze dodam – każdy ma swoją rację “punkt widzenia…”
Ukłony

“Najważniejsze, żeby zobaczyć tę polską niemoc i się wkurzyć.”, nawet ciekawa myśl , ale czy nie powinno je poprzedzać “Najważniejsze, żeby zobaczyć WLASNA niemoc i się wkurzyć. A dopiero potem, doszukiwać się “ogólnej” polskiej niemocy.
I tu tez zaczyna się dopiero problem. Wielu nie chce przyznać sie do własnej niemocy, wiec sie nie mogli wkurzyć; inni dostrzegli ja, wkurzyli sie i zaakceptowali stan rzeczy; a jeszcze inni, dostrzegli, wkurzyli się, i postawili na zmiany.
I może te dwa pierwsze przypadki, pozwalają na opinie o polskiej niemocy. Takich osób jest zapewne więcej. Dlatego do filozofowania wystarczy.
pozdrawiam

Nie wiem czy Legutko jest kiepskim filozofem, nie byłem jego uczniem.
Mnie jego wywiad się podoba.
Czy jest człowiekiem zniewolonym i reprezentantem poglądów swojego ugrupowania, śmiem wątpić.
A czyim reprezentantem jest pani, skoro pani zawsze pisze kategorycznie i jako MY Polacy, krytykując innych?

Ja zdecydowanie odmawiam pani wypowiadania się w moim imieniu, proszę to zaznaczać w swoich wypowiedziach, chyba, że zostanie pani ministrem oświaty.
Igła

I na ostatnim pkt. się pani wyłożyła, jako nie wypowiadająca się w niczyim imieniu ani nie wspierająca żadnej opcji.
Bo jak to tak?
Pani nie dość, że unosi się w swoim obiektywiźmie nad krakowskim rynkiem, Wawelem, całą Polską?
A tu takie zdanie!!!
Wstrząsające.

Ja RRK, jestem jednoosobową partią, dążącą do władzy, reszta won, paszły wraże sobaki oczywiście nie ma pani nikogo konkretnego na myśli, bo i kogo?.
Igła

Owszem, sprowadzam do personalnego sporu.
I nie tylko dlatego, że tak jest mi wygodnie. Bo jest.

Proszę kombinować dalej.

P.S. Ja niczego pani nie udowadniam.
Ja się tylko pani czepiam.
Zachodzę o głowę dlaczego?
Igła

Jak ja lubię kobiety, które znają swoje miejsce w szyku.
Ale Pani?

To się nie godzi, to kolejny Paniny chwyt!!
A niby z kim miałbym się kłócić?
Igła

P.S. A partyjne obiegówki&instrukcje?

wtrącę się trochę:)

SAłabe te pana zarzuty do RRK, znaczy nie mają wiele spólnego z treścią pierwszego jej komentarza i takie czepianie na siłę się to jest, a co do Legutki, to nie wiem, czy to dobry czy kiepski filozof, ale przeczytałem kilka jego tekstów i posłuchałem go kilka razy i powiem tak, niezbyt ciekawe wrażenie wywarł, znaczy niczym nie potrafił mnie zachęcić, ni formą ni treścią ni oryginalnością jakąś.

“Właśnie na poczuciu bezradności w dzisiejszym świecie i świadomym narzuceniu sobie statusu kibica”.

Może jak to “narzucanie sobie statusu kibica” wygląda z mojej obserwacji i doświadczenia. Historia długa i nigdzie nie odnotowywana przy żadnym święcie “Solidarności”, a jednak bardzo brzemienna w skutkach. W 1980-81 do stanu wojennego biura Solidarności i działalność związkową obsługiwali głównie biedni zapaleńcy, łącznie z emerytami. Tylko nieliczni załatwiali sobie płatną posadę. Byli to głównie oddelegowani pracownicy (pobierali pensję ze swego zakładu) i pracownicy zatrudniani nielicznie przez ukonstytuowane władze związkowe. Biedni zapaleńcy sami kombinowali papier i tusz do powielaczy:) Nikt im nie zwracał pieniędzy za dojazdy i wyjazdy itd. Podobnie było w podziemiu. Nie trzeba było prosić, nikt nie pytał o zwrot kosztów. W taki sam sposób było w 1989r i przy pierwszych wyborach samorządowych. Co nastąpiło potem? A no potem było wykańczanie swoich. Wielu traciło pracę, pozostawało bez środków do życia. Czy pamiętacie, co powiedział Wałęsa o Walentynowicz? Zaliczył ją do tych, którym się nie udało. A jak miało się udać i co miało się udać? Podobne “zgłuchy” słyszeli inni działacze. Niektórzy sobie poradzili, inni wyjechali, a jeszcze inni rozpili się z żalu, bo pamiętano o ich ideowości tylko przy kolejnych wyborach. Sama przy kolejnej prośbie pomocy w wyborach powiedziałam – dość. Nie będę okradać rodziny, byś ty, palancie jeden z drugim, grzał tyłek w sejmie i wypiął się potem na wyborców. Przepraszam za tę przydługą opowieść, ale w niej kryje się część prawdy o “świadomym kibicowaniu”. Oczywiście są i inne powody, np. brak autentycznych struktur związkowych w małych zakładach, tam najczęściej przewodniczący jest kierowcą dyrektora czy prezesa:)

Własna opowieść? Chyba tylko taka,że porywamy się z szablami na czołgi i wysadzamy w powietrze jak Ordon, który zresztą wcale nie zginął, ale wieszcz wolał go uśmiercić, bo umierać to potrafimy z honorem. Za Niceę też.
A mnie zlewa nagła krew, że chcąc upodobnić się do “reszty świata” niszczymy to, co było cenne – dobre szkolnictwo podstawowe i ogólnokształcące. Naprawdę dobre. Maturzyści(starzy) nie tylko umieli pisać, ale i myśleć – samodzielnie i oryginalnie. Wystarczy przejrzeć prace maturalne, którymi chlubią sie szkoły. Dzisiejsi – tresowani jak małpy na łańcuchu do rozwiązywania idiotycznych testów z “jedynie słusznymi” odpowiedziami z polskiego mają mózgi poszatkowane jak kapusta do kiszenia – barok umiejscawiają w dwunastym wieku, a romantyzm w międzywojniu. Bo systematyczna wiedza i umiejętność interpretacji tekstu – że już nie wspomnę o samodzielnej refleksji – są nie tylko nieprzydatne, ale wręcz szkodliwe.
http://defendo.wordpress.com/

miło Ciebie widzieć :)

Jasne, że korozja szkoły to problem wielki i promieniujący na całą naszą rzeczywistość. Zastanawiam się tylko, czy tego można (było) uniknąć. Czy to nie jest tak, że bylejakość wpełza w całą codzienność. Niezauważenie (?) i różnymi drogami. Zamiast zdrowych warzyw z ogródka sztuczne warzywopodobne z przemysłowej uprawy. Zamiast jedynego w swoim rodzaju obiadu gotowanego/pieczonego na kuchni węglowej, obiadopodobny fastfood z mikrofalówki. Oczywiście zapach i smak “identyczny z naturalnym”. Zamiast dobrej, oryginalnej muzyki, kolejne komputerowe remiksy z “dawnych dobrych czasów” rocka. Zamiast rzetelnej dziennikarskiej roboty, popowa pisanina na zlecenie. Zamiast mężów stanu, plastikowe pajacyki. Zamiast krajowego “rękodzieła”, tanie podróbki z Dalekiego Wschodu. Byle szybciej i taniej. Tak można jeszcze kilka dni wymieniać pewnie.

Nasza polska opowieść, a raczej jej nieobecność (bo przecież nie jakieś nie-istnienie) to tylko fragment większej układanki.

Może to “taki etap”? Może to ta cała trzecia albo i czwarta fala się przetacza po globie, a my się dziwimy, jakby było czemu?

Generalnie fajne te Twoje kwiatki, przyniesiesz parę tutaj? Coś poza kwiatkami też możesz :)

ha! zastanawiałem się przez 3 sekundy jak się do Pana zwrócić, i na przekór galopującej za “trendy gadaniem” młodzieży, dostającej wysypki na dźwięk staromodnych zwrotów grzecznościowych, napisałem inaczej niż “Marku”.

To też “znak czasu”. Mam na myśli wybrzydzanie na formy w rozmowie. Wybrzydzanie służące jako alibi dla słownej “napierdalanki bez trzymanki”, do tego nazywanej przejawem “życia” lub “żywotności”. Katastrofa! Niechlujstwo myślowe i językowe podniesione do rangi obyczaju – to jest to, o czym mi zawsze opowiadał mój ś.p. Dziadek, objaśniając na czym polegała i jak się rodziła “bolszewicka mentalność” – w skrócie, zaczynamy od wywiezienia profesorów do łagrów, a na ich miejsce wstawiamy woźnych (bez obrazy dla instytucji woźnego), a dalej to już samo poleci. Tak to działa. Dlatego tego typu “falę” bez względu na numerację, trzeba zwalczać siłom i godnościom osobistom, że tak powiem.

Pozdrowienia :)

:)

Z tymi trendami to ja właśnie wątpliwość wyrażam, czy w ogóle da się walczyć. Skoro to jakaś globalna lub zglobalizowana “fala”. Dlatego bardziej to widzę jako inicjowanie “lepszych trendów” za pomocą dostępnych nam narzędzi netowych niż “odwracanie trendów” ( choć skutek może być identyczny z naturalnym ;).

Podany przez Ciebie przykład jest tym czym jest, “jedynie” sztuczką marketingową, możliwą dzięki sile fast-food-u – paradoksalnie, bo slow-food to nie tyle nowy trend, co zaprzeczenie tego fast bez którego sam by nie zaistniał. Nie wiem dlaczego, ale znowu Pana Yayco kult negatywny mnie się kojarzy ;)

Dla jasności – nie twierdzę, że to coś złego. Dobry chwyt nie jest zły. Jak w tych szkołach walki, gdzie do walki używa się siły przeciwnika. Pomyślmy…

A ja się nie zgadzam – na bylejakość, na namiastki, na fastfoody, na cały ten popkulturowy chłam. Wierzę, że Europa będzie jednak bronić elit, że anglosaski egalitaryzm kulturowy nas dotknie, ale dłoni się na naszej szyi nie zaciśnie.
Bunt nie przemija, dojrzewa. I wiem, że jednak w teatrach nie zabraknie widzów, że dobry film znajdzie odbiorcę, że Houellebecq będzie czytany nad Wisłą, a nie tylkko grafoman Coelho. Czy tam inny Mello. I że mlodzi ludzie nadal mieć będą dylematy dotyczące sensu życia, gotowi o nich rozmawiać całymi nocami. A zjawiskowy “Król Roger” Szymanowskiego w Operze Wrocławskiej zapełni wszystkie fotele wyściełane bordowym aksamitem. Nie tylko Mahler, ale i Anathema, dobry, oryginalny rock, czarujący blues Chrisa Rea – nie zachwycą tłumów, ale swoich słuchaczy odnajdą.
Cholera! Przecież naprawdę można! Od nas zależy. Mogę bojkotować silikonowe twory i u(po)twory, nie kupię niczego w McDonaldzie, nie pojadę do aquparku, tylko na basen. Upiekę chleb. Posieję kwiaty zamiast wszechobecnych na niemiecką modłę trawników. A kto mi zabroni? Napiszę wiersz, którego niemal nikt nie przeczyta, sporządzę kolejny smoczek dla tych, którzy chcą mnie umoralnić, wprawiając w różowiutki do bólu plastik równie sztuczny wibratorek – niech ssą sobie, a co? Wolno mi… Rozzłościłam sie dziś, bo jeden taki chciał mi udowodnić, że szanująca się kobieta nie powinna itd. Sorry, że tu odreagowuję. Wybaczysz? ;)

http://defendo.wordpress.com/

Tych smoczków to tam u Ciebie zacna kolekcja :D

Przecież naprawdę można! Od nas zależy.

Właśnie. Jasne, że tak. Póki żyją ludzie, którym smakuje dobry blues i dobry rock, taki oryginalny, niezmiksowany, to jest nadzieja, że np. kino przestanie się kojarzyć z kubłami pop-cornu na widowni i na ekranie i w głowach, a zacznie znowu z dobrym filmem. Kwartał po kwartale przyjdzie nam odzyskiwać nasz oryginalny świat? Niech i tak będzie, skoro trzeba.

Igło – słusznie – jak człowiek kobietę.
Rozróżnienie konieczne, jako że kobieta(jeśli przyjąć interpretację chrześcijańską) stoi ewolucyjnie wyżej od mężczyzny. Adam powstał z jakichś śmieci(gliny, niektórzy dodają pot i łzy). Ewa – z fragmentu ciała człowieka.
Smoczki miewają dedykację – właśnie nawiedzonym misjonarzom jeden szykuję – stos mój rośnie, ale za to jakie będę miała na nim towarzystwo! ;)
Są też bezdedykacyjne – do wyboru, bo mnie bawią. Na razie. Pewnie opublikuję dalszą część kolekcji…

http://defendo.wordpress.com/

Sergiuszu – znam kino, w którym pop-corn nie szleści, ciamkania nie słychać, a w bufecie można dostać tylko rzeczy bezgłośne. Marzy mi się(kiedy już wygram na loterii) otwarcie takiego kina, które będzie miało i stoliki dlatych, którzy zechcą sie kawy i wina napić podczas projekcji(nie piwa!). I dla których po seansie zagra taper lub tłem dyskusji o filmie będzie dyskretny jazz. A czemu nie mamy bronić barykad? Niech kultura elitarna będzie udziałem – wąskiej z założenia – elity, ale niech konsumenci popkultury wiedzą, że istnieje coś poza Dodą. I że “nie wypada” jej wielbić. Moda na zdrowy snobizm niech nam miłościwie zapanuje, w miejsce niemiłosiernie nam panującego chłamu. I niech sobie słuchają “Ich Trojga” i czytają Harlequiny tudzież oglądają seriale – ale niech to robią z poczuciem winy. To juz będzie sukces ;)

http://defendo.wordpress.com/

Merlocie – bo wciąz we mnie żyje bunt. tyle że nieco stężały, ale nie w stuporze;)
Smoczki sobie produkuję dla zabawy – ale za sugestie dziękuję. Wcale jednak nie zamierzam walczyć o to, żeby większość stała sie konsumentami elitarnej kultury, bo się o nią boję – będzie jak ze szkolnictwem powszechnym – zmarnieje jakość. Pomysł mm, ale utopijny – selekcjonować belfrów pod kątem pasji i entuzjazmu, nie idiotycznych papierków, które czort wie czemu uprawniają do nauczania polskiego panienkę, która sądzi, że Malczewski był kompozytorem. Jacek. I że niepoprawność gramatyczna i ortograficzna grzechem nie jest(autentyk! świeża absolwentka prywatnej uczelni, właśnie zaczęła karierę w szkole średniej). Wymagać i duuużo im płacić. Kiedyś przymusowo wożono dzieciaki do filharmonii i innych takich, co gwarantowało, że każdy szczeniak słyszał jakiś koncert. Przynajmniej wiedział, dlaczego nie lubi muzyki poważnej. Dziś niewielu widział budynek opery, a jeśli nawet, to nigdy w środku nie byli. Bo nie miał ich kto tam zawlec.
Nic mi o legitymowaniu nie wiadomo. Ale tutaj też muszę się logować(przez pewien czas – aczkolwiek uwiedziona poziomem textowiska, zwłaszcza w relacji do bloxu – wejść nie mogłam, bo mi się hasło zapomniało, samo). Jakie ostro? Ja to przecież sama łagodność, wcielona( w ciało, nie w cielę, chyba), zwyczajna, nieważna i nieważka kobieta ;)
Dekapitacji nie boję się – pod warunkiem, że to korpus żyć przestanie, podobno nawet seks ma swój sztab główny w mózgu…
Szafot to nawet miła perspektywa, przez moment byłabym w centrum zainteresowania. Kata przynajmniej. :)))

http://defendo.wordpress.com/

o to, to, to, to!

Czyli jednak dobrze mnie się wciąż i wciąż sławetny kult negatywny przypomina.
To miałem na myśli, ale tak detalicznie bym tego nie umiał wyłożyć.
Co najwyżej w sposób identyczny z naturalnym. Choć i co do tego pewności nie ma.

Dodam tylko takie coś: otwartość na nowe nie stoi w sprzeczności z zamkniętością na argumentację rodem ze zglobalizowanych paskudztw typu MD: miliony much nie mogą się mylić.

Nie żebym uważał, iż Pan na takie argumentowanie przyzwala. Ot, uznałem za wskazane to uwypuklenie dodać. Do kompletu na temat przeciw-skuteczności każdego kultu negatywnego.

odpowiem, aczkolwiek burzy to cokolwiek mój cykl treningowy, który sobie we wtorek narzuciłem.

Mnie zupełnie nie chodzi o wysoką kulturę w kontrze do pełzającej. Mnie chodzi o musiało.

Moje dziecko nie musiało mieć różowej Barbie. Bale dziecku urządzaliśmy w domu, a konkursy dla uczestników przygotowywaliśmy sami, nie delegując do tego niskoopłacanych pracownic kultury masowej. Nie mówię tego by ustawiać się w roli kontrafetyszysty, wydaje mi się po prostu, że niektóre, może lekko archaizujące zachowania przynoszą mnóstwo pożytku w wielu aspektach życia.

Problemu TXT wolałbym tu nie rozwijać. Jak najsłuszniej napisał Pan przecież, że albo będzie sobą, albo nie będzie go wcale. Dodam tylko, że owo bycie sobą może najróżniejsze formy przybierać dopóty, dopóki żywym trupem nie zostanie.

Pozdrawiam w duchu sportowym (w ujęciu Coubertinowskim)

Yayco – nie straszę McDonaldem. Umiem nawet akceptować paniienki, które tak chętnie w nim bywają, chichocząc w autobusach PKS, kiedy jadą na taką wyprawę do nieodległego miasta. W obowiązkowych białych kurteczkach kończących się nad grubo nad talią(określenie “grubo” jest tu zupełnie na miejscu, bo dotyczy owej talii, wylewającej się w postaci wałków przypieczonych w solarium nad spodniami trzymającymi się na biodrach; szczytem elegancji jest niby to przez nieuwagę wymykający się ponad pasek nabijanych “brylantami” dżinsów – paseczek stringów) wyglądają jak karne wojsko miłośniczek Dody i innych gatunków ptaszków.
Dziecku lektury podsuwałam – dyskretnie. Zamiast Andersena wpoiłam miłość do Kubusia Puchatka. I to był dobry drogowskaz. Żarcie w fastfoodach uważa za paskudne, a do teatru idzie z własnej woli. Jeśli zapomnę mu powiedzieć o jakimś dostępnym akurat wernisażu – ma dzikie pretensje. Widzę zresztą na różnych wernisażach, że wielu ludzi przyprowadza dzieciaki. Jasne, że nie po to, żeby oceniły wystawę – ale zetkną się ze sztuką – i kiedyś przyjdą, bo zechcą. Same. To one będą elitą, nie dodopodobne tipsowe dziewczynki. Żadne dziecko nie m u s i mieć urodzin w McDonaldzie – to piramidalna bzdura.
Nota bene – widziałam w pobliżu centrum Paryża jedną z restauracji tej sieci, którą właśnie zamykano – jako nieopłacalną, jak się dowiedziałam. Brytyjski rząd przeznaczył masę funtów na program walki z otyłością wyspiarzy, spowodowaną błędami dietetycznymi. Można? Można. W programie przewidziano m.in. informowanie ludzi o skutkach żywienia się czipsami, jadania w popularnych sieciach porcjujących paszę itd.

http://defendo.wordpress.com/

Igło – mnie swędzą klawisze, kiedy słyszę “wiem swoje” ;)
Aż mam ochotę napisać, że to często niewiele, a taki wiedzący zamyka sie szczelnie przed każdą inną wiedzą, poza “swoją”, ale tego nie napiszę, bo jestem uosobieniem łagodności, a złośliwość jest mi obca jak ósmy pasażer Nostromo:))
http://defendo.wordpress.com/

Sergiuszu – a nie? Nie łagpdnam? Jednorożce przychodzą kłaść mi głowy na kolanach, żaden pies mnie nigdy nie ugryzł i vice versa, koty się łaszą, tylko złote rybki – te od spełniania życzeń – omijają mnie szerokim łukiem, wredne jakieś...
Właśnie o to mi chodzi – dokładnie – niech się nie zetkną, masz pojęcie, jak wyglądałby facet bez szyi ale z to w markowych dresach w klubie jazzowym? Wzięliby go za bramkarza i poczułby się zmuszony wykorzystać masę mięśniową wypracowaną na siłowni…

http://defendo.wordpress.com/

Defendo nam tu zapodajesz.
ja np. oglądam se głupawe seriale (ostatnio w sumie poza netem i serialami i pisaniem niczym pozytecznym się nie zajmują, więc pana Lorenzo wieści o mej znajomoścui czegokolwiek przesadzone są, nieważne zresztą)
ale to nie przeszkadza mi obejrzeć coś ambitnego.

Zanim zacząłem czytać Poe`go poczytałem setki badziewi typu ,,Kraby I”, ,,Kraby II”, ,,Kraby VIII”

zdarza mi się głupawe telenowele polskie oglądać, a póxniej czytac np. coś z ambitnej klasyki literatury.

Zresztą znam wiecej osób, co tak umieją.

Można znac, ba lubić różne kiczowate rzeczy, to nie przeszkadza jednak cenić ambitniejszych.

Jednym słowem Fredi Kruger w piątkowy wieczór przy piwie i chipsach lub tanim winie jakimś nie przeszkadza dzień póxniej obaczyć Nie wiem, Jarmuscha, Wajdy, Almodovara czy kogoś takiego.

A zdarzało mi się z przyjemnościa słuchać jakieś pop muzyczki czasem (np. zespołu Reamonn) choć normalnie raczej siedzę w klimatach rockowych.

Więc to nie jest wszystko takie jednoznaczne.
I nie zamierzam się wstydzić np. żem ,,Beverly Hills”: oglądał w ostatnie wakacje, co gorsza z przyjemnością.
A teraz z równą przyjemnośćią ,,desperate Housewives” oglądam.

A w McDonaldsie tyż czasem jadałem, przy okazji spojrzenia ciekawskich wywołując, perorując o tym jak blackmetalowcy chrześcijaństwo niszczyć chcą.

I tak samo co do języka, mogę czasem powulgarnić se czy pisać świadomie niechlujnie, co nie oznacza, że czasem nie napisze z pomoca jaichś dziwnych a ambitnie brzmiących słowek, co tylko je pan Yayco zna:)

Pzdr

P.S. I deMello lubię, a porównywanie go do Coehlo uważam za niestosowne.
O rzekłem.
Znaczy.
Howgh!

Merlocie – jasne, że lubią, podobnie jak lubią merlot – spijać. Metalu słucham też – dobrego. I jazzu. I hardrocka. I nie tylko. Długa lista. I Sigur Ros na nie niej i David Gilmoure, i Bona, i Linkin Park, Bonamassa, Schoffield i Archive, i A Prfect Circle, ale jeden z najlepszych kawłków gitarowych ostatnich lat należy do Death(Cosmic Sea).Nie umiem się przekonać do “umcyków” – walą mi po uszach, przepona mi wpada w rezonans i zaczyna gryźć się ze śledzioną – no po prostu boleści dostaję, może to procentuje wykształcenie muzyczne, które w podstawowym zakresie zdobyłam(albo ono mnie).;)
http://defendo.wordpress.com/

Lorenzo – nie do uwierzenia – ale prawdziwe: na jednym z forów stałam się obiektem ataków z dwóch powodów: czytam(i wcale się sobą nie brzydzę) i dbam o “piękną formę” wypowiedzi. Niemal mnie za to zlinczowano. Serio. Aha – i walczę z plagiatami. Cytować mozn i trzeba – le z podaniem źródła, tymczasem panienka sobie wizytówkę z tekstu Poniedzielskiego zrobiła, przypisując go sobie, święcie przekonana, że my – czyli banda matołów nieczytających – nie rozpoznamy. Przyłapana stwierdziła beztrosko, że może to zrobić, bo się “utożsamia” ze słowami autora. Ciekawe, kiedy przypisze sobie “Młodości – podaj mi skrzydła! Niech nad martwym wzlecę światem..” Zakład, że przeciętny polski maturzysta nie rozpozna autora? :)

http://defendo.wordpress.com/

czym się różni?

Może tym, że deMello mi sie spodobał, dał materiał do licznych przemyśleń i fajnych cytatów, (zamierzam poczytać od nowa, szczególnie, że mam zbiór z kilku jego ksiązek fragmentów, w dodatku auf deutsch, więc mi się przyda cuś poczytać)

A Coehlo, no znam tylko ,,Alchemika” i więcej znać nie chciałem…
Nudne, przegadanie, egzaltowane, płytkie, pseudofilozoficzne.
Ogólnie gdyby jeszczo nie cały ten szum znajomych różnych, że warto, to może by mniej rozczarowało w sumie.

A deMello odkryłem sam i mnie wciagnął.

pzdr

gdy z kultury robi się subkultura (raczej w tym negatywnym sensie) oparta na bazie “wina” owocowego? Ja nie twierdzę, że poznawanie literatury powinno się zaczynać od Arno Schmidta, a muzyki od MW-2, ale jakiś poziom jako wstępny chyba w szkole powinno sie wyznaczać? Na przyklad umiejętnośc czytania, pisania i sluchania muzyki, bo potem będzie już zawsze tylko szybko, latwo i przyjemnie (?).

Pozdrawiam zaciekawiony

Uwaga co do umiejętności pisania ręcznego bardzo na czasie, to drugie i trzecie słowo dla współczesnych brzmi chyba zupełnie muzealnie. Gotowym się zakładać, że na pytanie “z czym kojarzy Ci się kaligrafia” można by uzyskać wielce zabawne odpowiedzi.

Ostatnio dwukrotnie miałem okazję przyłapać się na wtórnym ręcznym nieumieniu pisania – w obu przypadkach chodziło o odbiór przesyłki kurierskiej, a niewinna uwaga doręczyciela bym podpisał się czytelnie dopieroż wprawiła mnie w podwójną tremę! Zatem wszystko to prawda.

Pozdrawiam klikająco

Tragedia, panie Lorenzo…

merlot (zawstydzony, to mało)

O wieże z kości słoniowej najczęście uderzają fale gnojówki. W tym problem, by tych wież nie zalały. Trzeba więc je wznosić wysokie. I podczas budowy pamiętać, żeby nagle nie ocknąć się na zewnątrz murów, zamiast w środku ;)
http://defendo.wordpress.com/

Rzecz może nie w kanonach (choć nie jestem do końca przekonany, bo jak tu potem dyskutować np. o gospodarce), ile w poziomie podstawowym. Dam taki przykład (choć znowu nie będe bezstronny jako człowiek, który kiedyś tam skończył szkołę muzyczną na poziomie średnim). Gdzieś podczas pierwszych miesięcy pobytu w Austrii udałem się ze znajomymi tambylcami do gasthausu, by spożyć co nieco i odpocząć. W sumie z nami siedziało przy stołach około 40 nie znających się w sumie osób.

W pewnym momencie ktoś zaintonował piosenkę. Gospodarz rzucił się na zaplecze, skąd powrócił (o dziwo, bez policji!) ze skrzypcami i akordeonem. Następnie owo nie znające się w sumie towarzystwo zaczęło śpiewać i grać – nie powtarzając się – przez około 4 godzin. Muszę przyznać, że przynajmniej z dwóch powodów wpadłem w zadumę: pierwszy, to wspomnainy brak policji (byłem świadkiem, gdy podczas podobnej sytuacji, w klubie dziennikarza, kierowniczka zagroziła wezwaniem milicji, bo zakłócamy porządek, przyczym zakłócającymi byli głównie dziennikarze). Drugim powodem była oczywiście kultura muzyczna przeciętnych w końcu Austriaków, pozwalająca wyjść poza standardową perwszą zwrotkę “Góralu czy ci nie żal”.

Pozdrawiam Pana serdecznie

PS. Ponoć muzyka łagodzi obyczaje

W zasadzie nie ma między nami różnicy poglądów w tej kwestii. By jednak uściślić, idzie mi o to, by nauczyć czytać, i to w możliwie pełnym tego słowa znaczeniu (niekoniecznie tylko składania liter). Co może stanowić podstawę (acz nie musi – to kwestia indywidualna) do dalszej poprawy sytuacji. To właśnie miałem na myśli, pisząc o pozycji wyjściowej.

Zaś co do anegdoty przez mnie przytoczonej, to sprawdziłem sobie potem, jak wyglądają lekcje umuzykalnienia w szkołach austriackich, by porównać to z naszym śpiewem (bodaj tak to się za moich czasów nazywało – dzisiaj to chyba wychowanie muzyczne albo cuś takiego). I okazało się, że u nich wychowanie muzyczne uprawia się w ramach nauki kultury i języka ojczystego (i raczej dokładnie tak to się u nich nazywało). Pewnie z tego powodu jest jakaś różnica metodologiczna w podejściu do tematu, co się potem odzwierciedla w życiu codziennym. Czy to są metody administracyjne – nie wiem.

Pozdrawiam niewiedząco