To prawda. Tak wielu ludzi, którzy oddawali dla “Solidarności” swój czas, zdrowie, pieniądze, poczuło się oszukanych, bo naprawdę zostali oszukani. Ludzie to pamiętają. Dlatego nie można się specjalnie dziwić, że tamten entuzjazm z ludzi wyparował. Bezpowrotnie.

Z drugiej strony, czy tego można było uniknąć? Czy jest na świecie choć jeden kraj, w którym do władzy, polityki dostają się przeważnie porządni ludzie?

Wygląda to w sumie na ponurą prawidłowość, ale ludzie prawi i ideowi angażują się w walkę o wolność i prawa człowieka, a gdy wolność staje się faktem, na rzeczywistość wpływ zyskuje zupełnie inny typ ludzi. Ideowcy zrobili swoje i mogą odejść. A jeśli który zabłąka się w strukturach władzy, poczuje się szybko jak na obcej planecie i długo tam miejsca nie zagrzeje lub będzie go to kosztowało zdrowie. Co najmniej.

Tylko… czy kiedykolwiek w dziejach, gdziekolwiek, było inaczej?

Myślę, że o tej prozie życia trzeba pamiętać, by nie odrabiać wciąż tych samych lekcji dla naiwnych, ale też trzeba szukać sposobów zmiany obecnej sytuacji na lepsze. Ale już innymi metodami.

W Tekstowisku spotkało się całkiem już spore grono ludzi, którzy to wszystko znają i to z własnego doświadczenia. To jest spory potencjał społeczny, gdy postanawiają zrobić coś razem ludzie, z jednej strony mający pierwszy młodzieńczy idealizm za sobą, a z drugiej zdecydowani zrobić coś dobrego, pomimo rozczarowań jakie już przeżyli.

Pozdrawiam Panią.