Nadchodzi koniec szczytu. Prezydent jednak dotarł. Zasiadł. Był widoczny. Rozmawiał osobiście. Było widać jak kłam zadawał tym, którzy go o nieznajomość języków pomawiają. Przecież rozmawiał, gestykulował. Potwierdzał słowa gestykulacją, liczbą palców, układem ust, błyskiem zębów w uśmiechu. Jak w Ameryce.

I dzisiaj, zgodnie z oczekiwaniami wszyscy o tym mówią. Prezydent i Premier są na ustach wszystkich. Pozostali ewentualni konkurenci do następnych wyborów prezydenckich są zepchnięci w niepamięć. Próbował ich in gremium prezydent Kwaśniewski ratować. Demonstrując zdrową goleń i zupełny brak śladów filipińskiej słabości wypowiadał się nader krytycznie o obu zwycięzcach wczorajszej publicznej relacji. Ale o czym tu gadać. Inni przegrywają z kretesem.

Prezydencki minister bez najmniejszej żenady opowiadał o wyproszeniu ministrów z konferencji przez Prezydenta. Skarżył się na jakieś przepustki, rzekomo złośliwie poblokowane. Był w pełnej ofensywie.

Premierowskie otoczenie, zaskoczone sposobem, bezczelnością i bezpardonowością ataku popełnia w panicznej defensywie szkolne błędy. Ich małe złośliwości pozostają nie tylko bezskuteczne ale i zauważone, pogarszając wizerunek rządu w oczach społeczeństwa.

Pełne by się wydawało zwycięstwo prezydenckich “spindoktorów” wyszkolonych w amerykańskiej szkole politycznej zadymy.

Tymczasem rzeczywistość skrzeczy. Wizerunek prezydenta samotnie siedzącego naprzeciw komputera zbyt jaskrawo kontrastował z ożywieniem sprzed chwili. Ogólny okrzyk ulgi dziennikarzy jaki wydali w momencie kiedy usiadł, świadczy o tym, że nie przeszło to niezauważone. Sprawdziły się przewidywania specjalistów od wizerunku, że Lech Kaczyński nie może się mierzyć z Donaldem Tuskiem w politycznej wolnej amerykance, wymagającej fizycznej i psychicznej krzepy. Oczywiste nieprawdy podawane do wierzenia przez otoczenie prezydenckie a to o obiecanym samolocie a to o wyproszeniach czy przepustkach, szybko były dementowane przez dziennikarzy.

Ogólnie więc klęska prezydenckich “pijarowców“. W którą oczywiście nie uwierzą prezydenccy wielbiciele. Ale jest i moim zdaniem obiektywny miernik. Oto stanowcze stwierdzenia osób z otoczenia Prezydenta, że pakiet klimatyczny nie grozi wzrostem cen energii w Polsce, nie przebiły się szczęśliwie do świadomości uczestników szczytu. Bo oparta na tym nasza argumentacja, że nas nie stać na zwiększone koszta produkcji wywołane opłatami za emisje, przepadłaby całkowicie. I pakiet by został wbrew naszym zabiegom teraz już uchwalony.

Mamy więc mnóstwo szczęścia i wiele doświadczeń na przyszłość. I zdecydowanie większą pewność na prezydenturę Donalda Tuska.

To istotna przysługa, jaką mu schematycznie działający prezydenccy spece od wizerunku mimo woli oddali.