Raczej mnie złość a nie chęć do żartowania pobudziła. Ale skrajności się przyciągają.

Rzeczywiście, wizja powrotu komuny jest już dzisiaj absurdalna i może skłaniać do śmiechu.

Pozdrawiam.

Sierakowskiego nie jest takie głupie, większość wybitnych artytsów miała czesto poglądy czy lewicowe czy liberalne, prawicowców, nacjonalistów czy konserwatystów raczej mniej było.
Widać to choćby i w Polsce, jak PiS (wiem, uważasz, że PiS to lewica), ale ja dla dobra dyskusji przyjmuję ich samookreślenie, próbował znaleźć poparcie wśród ludzi oiuteraury/kultury/filmu/sztuki, słabo to im wyszło, chyba tylko Kilar i Rymkiewicz, a takiemu Cimoszewiczowi choćby ze skompromitowanego SLD się udało znaleźć popierających go artystów.
Zresztą wystarczy poczytać wywiady z większością artystów polskich różnych.

A czy historia jest domeną prawicy?
Nie mam pojęcia, ale w Polsce też coś w tym jest, że np. nie przypomina się osób z wiązanych z lewicą i zasłużonych dla Polski (Daszyński, Limanowski, Lipski, nawet Kuroń jest mimo uwielbienia przez “GW” na oucie)
Zaś np. Broniewskiego , jednego z najwybitniejszych poetów wyzywa się od komunistów, zapominając i o jego twórczości i o np. jego walce w 1920.
Więc jakieś skrzywienie w traktowaniu historii,moim zdaniem, jest.

pzdr

pewien klasyk podał tezę, że wszyscy artyści to pedały!

To Andrzej Mleczko, polski kandydat do Nobla w dziedzinie humoru…

jakoś jest tak, że mnóstwo aktorów, pisarzy czy innych twórców zazwyczaj nie jest nigdy sympatykami prawicy, podobnie media mainstreamowe, popatrz na USA choćby, wątpię by takiemu Chomsky’emu (choć to nie artysta a naukowiec) zależało na wsparciu państwa, a lewacki to on jest.
Przykładów mnóstwo, choćby w czasie wojny w Wietnamie czy w czasie kadcencji Busha.

Wątpię też, by np. wsparcie jakiego komunizmowi udzielało wiele twórców w Polsce czy gdzie indziej, miało ekonomiczne uzasadnienie.

Niektóre zjawiska znam z autopsji i obserwuję na codzień. Ale rzecz jasna możesz uważać że się nie znam:)

Pomijam aktorów bo oni najbardziej podlegają prawom rynku (choć pamiętaj o teatrach oraz takim tworze jak ISF)

Czy uważasz, że pisarze, zwłaszcza początkujący debiutanci sami pokrywają koszty wydania swych książek?
Jak myślisz, kto finansuje wernisaże i wystawy plastyków?
Wiesz jaka rzesza “artystów” utrzymuje się z mniejszych lub większych chałtur w instytucjach kultury hojnie dotowanych przez Ministerstwo?

A wcześniejsze wsparcie komuny…oj Grzesiu, przecież nie muszę tłumaczyć Ci takich pojęć jak koniunkturalizm i konformizm?

Moim zdaniem lewicowa literatura, to Putrament i Machejek, czyli kompletne sługusy. Potem szereg otrzeźwiałych później pryszczatych – Woroszylski na przykład czy Brandysowie. Później zniszczone talenty, Broniewski, Tuwim, Brzechwa. Potem talenty ocalone przez przewrót 89 roku -Szymborska. Potem emigranci – Miłosz i wewnętrzny emigrant – Herbert.
Reasumując – im dalej od lewicy, tym wybitniejsi.

Teatr – wybitne dzieła tworzyli artyści na ogół w opozycji do lewicy. Często za granicą.

Muzyka – z natury jest apolityczna.

Kultura popularna – bardzo często dawała i obecnie daje świadectwo luce ewolucyjnej, dzięki czemu możemy oglądać na estradzie śpiewające pitekantropy, ozdobione stosownymi tatuażami i posługujące się słownictwem dającym świadectwo kompletnego wymóżdżenia.

W tej sytuacji tylko szczególne okazy można powiązać z lewicowością. Na przykład osobnika na przemian falsecikiem wyśpiewującego Michajyłł, Miachjyłł i wystarczą cztery Ziobra. Podobnie jak paru innych, powiadających, że Polskę trzeba zlepperować. Ci są lewicowi ponad wszelką wątpliwość.

Ale czy to kultura?

przecież choćby w IIRP Słonimski, Tuwim, Broniewski, Boy Żeleński, Lec, Wat Stern, całe więc środowisko “Wiadomości Literackich” i futy\uryści byli lewicujący, futuryści nawet komunizujący (Stern, Jasieński, Wat)

Na Zachodzie też mnóstwo artystów przeżywąło fascynację komunizmem.

A ilu np. wybitnych twórców znajdziesz, popierających nazizm?
No, Hamsun, heidegerr, Leni Riefenstahl?

Choćby najwybitniejszy dramatopisarz niemiecki czyli Brecht lewicowe i komunistyczne ciągoty miał.
I to raczej nie z powodu, że liczył na kase czy mieszkanie, jak Delilah pisze.
Oczywiście większość nawet lewicowców komunizmem się rozczarowała.
Oczywiste, że kultura nie jest ani lewicowa ani prawicowa, jest ponad to, ale tak się składa, że mam wrażenie, że mnóstwo wybitnych twórców różnych (literatura, film, muzyka, sztuka) w Polsce i na świecie miała poglądy lewicowe.
A z Lepperem nie miała nic wspólnego niz Rosiewiczem.
Sartre czy Picasso, to tyż od Leppera?

Alkbo lewackie przesłanie w mucyce (tu trza by Docenta), ale cały punk przecież, Rage Against The Machine, Chumbawamba.
Oczywiście inaczej w muzyce rockowej bbyło u nas, bo tu był bunt przeciw PRL.

A film?
Chocby widać to w “Marzycielach” bertolluciego, lata 60-te w Niemczech, Francji, zachwyt Mao, Fidelem, Che Guevarą.
I pomimo głupoty politycznej świetne dzieła i w muzyce i wpływ na kulturę późniejszą.
Nie tą od Leppera.

A Niemcy?
Grass czy Boell, najwybitniejsi pisarze 20 wieku niemieccy, obaj lewicowi właściwie, Grass nawet do SPD należał i udzielał się w kampanii ich w latach 70-tych.

Więc, upraszczasz, Stary, pod tezę, którą masz od początku, mam wrażenie.

pzdr

No właśnie. Lewicowi niby twórcy całkowicie się odwrócili od komuny. Mimo pozornej siły jedynie słusznych związków twórczych. Czyli twierdzenie Sierakowskiego o lewicowej orientacji naszej kultury jest nietrafne.

Doda czy Wojewódzki – ją kojarzę na pewno, jego dużo mniej – nie są chyba typowymi neandertalcami. Słyszałem lepszych. Śpiewających na miedzyzdrojskim molo na przykład, w rytm pospiesznej kopulacji czy disco polo: “żono moja, serce twoje, zdrowie twoje, w gardło moje” czy jakoś tak.

A Doda to już na pewno nie. Z taka figurą? Sama jest niewątpliwym dziełem sztuki.

moze nieporozumienie wynika stąd, że Sierakowski pewnie myśli o kulturze niszowej/elitarnej, ty piszesz o popularnej, czy masowej, ja z kolei zamotałem zupełnie, bo dołączyłem klasyków i polskich i obcych.

Ale Sierakowski pewnie nie myśli o Dodzie, Wojewódzkim, Majewskim, Ich Troje, tylko podejrzewam o Klacie, Dunin, Masłowskiej, Kazimierze Szcuce, może jakiś innych teatralnych czy literackich autorach znanych bardziej w kręgach “Warszawki” niż szerokiemu ogółowi.

Nieraz odnoszę wrażenie, że Sierakowski, mimo gadania o lewicowości, to jednak żyje trochę w świecie hermetycznym, coś co Igła nieraz pisał, gdzie ważniejszy jest los kluby Le Madama i spotkanie w gronie pasjonatów i gadanie o feminizmie w kulturze czy teoriii “queer” niż udział w polityce ogólnopolskiej.

Może się mylę, ale takie wrażenie odnoszę.

że właściwie zawłaszczył sobie Kabaret “Elita”, znaczy zapomniał o udziale w nim I Passenta i Grońskiego i o wykonaywaniu ich tekstów.

pzdr

Tu masz rację ale znowu muszę to podważać. Wymieniasz bowiem raczej krytyków a nie twórców. Czyli otoczkę.

Myślę, że sztuka jest nieoznaczalna. I jej interpretację podejmuje odbiorca. Nadając jej charakter, który moda przenosi na autora.

Nawiasem mówiąc nie znam współczesnej sztuki tak, abym się mogł o niej wypowiadać. Ale z tego, co wiem jednoznacznie się tylko Rymkiewicz opowiedział. Pozostali obecni twórcy trzymanie z postkomuna uważają za obciach. Szczecińscy aktorzy są w tym na przykład względzie bardzo zasadniczy.

zaś, od czasu jak kandydował na prezydenta, stracił duchową niezależność. I teraz swoje niepowodzenia przypisuje spiskom.

Klęski zabijają.

Każ mu tam do artystów. I kto go jeszcze słucha.

Chociaż, z wielbicieli swego bloga stworzył swoiste bractwo. Którego konfratrzy sie zobowiązali finansowac niektóre pomysły szefa.

Nie jest taki głupi.