Poeci na ogół politycznie błądzą, oczywiście nie wszyscy, tu można dać przykład Zbigniew Herberta. Pod każdym względem umiał zachować godność. Nie wszyscy są z tej samej gliny. Moim zdaniem trzeba tu akurat odróznić postępowanie poety w życiu osobistym, choć i ono było dramatyczne, nawet pod koniec życia, kiedy pił na umór, przedtem spodziewając się ubeckiej wizyty i wyroku. Wszak był równiez w Armii Andersa. Stąd pochodzi jego wiersz, parafraza A. Mickiewicza “Ballady i romanse”, którego fragment jest przykładem jego niezwykłego talentu.

I przejeżdżał bolejacy Pan Jezus,
SS-mani go wiedli na męki,
postawili ich oboje pod miedzą,
potem wzięli karabiny do ręki.

“Słuchaj Jezu, słuchaj Ryfka, sie Juden,
za koronę cierniową, za twe włosy rude,
za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni,
obojeście umrzeć powinni”.

I ozwało się Alleluja w Galilei,
i oboje anieleli po kolei,
potem salwa rozległa sie głucha…
“Słuchaj, dzieweczko!... Ona nie słucha…”

W stanie wojennym na szkolnym konkursie poetyckim, za deklamacje tego wiersza podjeto decyzję o dyskwalifikacji ucznia, a UB w szkole rozpoczęlo przesłuchania doszukując się tajnych organizacji podziemnych.

Niezwykły talent poetycki Władysława Broniewskiego, byc moze błądził politycznie, ale tez i czesto znajdował własciwa drogę, czego powyższy wiersz jest przykładem.

Z tym wsparciem komunistów po wojnie to chyba nie było tak do końca. O ile pamietam ani do PPR, ani do PZPR nie należał i nigdy nie był sztandarową postacią wojującego komunizmu, czy też socjalizmu. Natomiast jego niezwykły talent poetycki dostrzegali równiez komuniści, którzy usiłowali go zagospodarować na włąsny użytek. Kilka jego wierszy “produkcyjniaków” miało ich uspokoić i dać mu wolna rękę w pisaniu wierszy na inne tematy. Co w znacznej mierze się powiodło. Dziś jest dość łatwo rzucać mało wiarygodne oskarżenia, kiedy brak jest dowodów na jego rzeczywistą współpracę z komuną. O tym, że kołowanie komuny nie było lekkie i łatwe pisze on m.in. w swoim wierszu pt. “Mannlicher”

Nie głaskało mnie życie po głowie,
nie pijałem ptasiego mleka – no i dobrze, no i na zdrowie:
tak wyrasta się na człowieka.
............................................
Cóż mam wyznać w serdecznym słowie,
gdy się młodość jak cmentarz przyśni?...
Nie głaskało mnie życie po głowie,
nie doszedłem tam, dokąd szliśmy,

ale idę jak żołnierz dalej,
inny, dalszy, trudniejszy cel mam.
I jak stary mannlicher wali
wiersz mój gniewny – broń szybkostrzelna.

Podobnych wierszy napisał jeszcze kilka. Warto pokusić się o rzetelną i bezstronną jego biografię, na którą zasługuje jako jeden z największych współczesnych polskich poetów. Myślę, że wiele na ten temat mogłaby też wyjaśnić dokumentacja IPN.

Pozdrawiam

Czemu w PPsie nie był?
Poeta rewolucjonista?
Przecież osobiście nie był tchórzem, tylko frontowcem i oficerem, z całym bagażem polskiego oficerstwa?
Więc nie musiał się wyręczać naturalnym bohaterstwem klasy robotniczej?

Troche mię dziwi ta dyskusja o Broniewskim. Szczególnie o jego sympatiach i uwikłaniach politycznych całkowicie pomijajaca jego niezwykły talent poetycki. To trochę tak jak dzisiaj prowadzić dyskusję na temat uwikłań politycznych Szekspira, które w niczym nie umniejszają jego geniuszu poetyckiego. Czas najwyzszy skupić się na wielkości poezji Broniewskiego, a na trzeciorzedne tematy podobnie jak z Szekspirem po prostu nie zwracać uwagi. Czy u nas wszystko musi podlegac politycznej klasyfiakacji? Czy poezja jest tylko na służbie polityki i to tej bieżacej? Czy poezja nie może słuzyć wszystkim ludziom niezaleznie od ich poglądów politycznych? Jestem przekonany, że zdecydowana większość twórczości Broniewskiego taki ma właśnie charakter.

dzieki, przeczytałem:)
A w ogóle to najciekawszy chyba dla mnie (acz najtragiuczniejszy) czas jest u broniewskiego po II wojnie.
Śmierć córki, alkohol, nieudane małźeństwo, jeszcze to uwikłanie w polityke.

A co do ZSRR i komunistów, w sumie jest dla mnie pewne,że Broniewski nie miał złudzeń żadnych co do nich.

pzdr

ja w ogóle mam wrażenie, że większość wybitnych osób jest szufladkowana i przypinana albo do jednej opcji tylko (np. UPR czy gazetka Wprost, które Kisielewskiego se przywłaszczyć chcą)
jednowymiarowo widzi się tez wiele innych osób.
I robią to i prawackie media i ,,GW”.
Zresztą jest też dużo niewygodnych osób, nie mówi się o PPS-ie, lewicowcach jak daszyński, Limanowski, Pużak, właśnie Broniewski, nie mówi się co spotkało przedwojennych komunistów z rąk Stalina.
Z drugiej strony np. pewnie dla kogoś moga być niewygodne postacie jak Kossak-Szczucka (katolicka fundamentalistka, tradycjonalistka), która zorganizowała Żegotę i wskazywała na polski antysemityzm w czasie wojny, choć sama Żydów nie lubiła.
Czy Jan Mosdorf czy nawet o. Kolbe.
Choć nawet poza tym ostatnim prawica się też nie chwali nimi.
A dla lewicy czy liberałów są źli z powodu swych poglądów.

A przecież życie każdego człowieka jest komplikacją szeregu wyborów, spotkań, lektur itp. itd. Mało rzeczy jest jednoznacznych, ostrych i bezkompromisowych. Zresztą nie wierzę, że istnieją ludzie, którzy ani razu się nie zawachali, ani razu nie zmienili swojego zdania na jakiś temat. Przez całe życie weryfikujemy siebie…

Jesteśmy w opisie rzeczywistości zbyt jednoznaczni. Zupełnie nie uwzględnia się kontekstu poszczególnych życiorysów, nie dodaje się mozliwych motywacji psychologicznych, nie dociera się do życia prywatnego znanych osób, które bardzo często ma ogromny wpływ na ich wybory ideowe, zachowania społeczne.

Walimy między oczy, żeby było szybko i mocno. Upraszczamy i tracimy cały smaczek jakim jest odkrywanie, wydawałoby się znanego już i oklepanego, pomnikowego bohatera.

Po prostu brakuje nam najzwyczajniej pokory i zwykłego szacunku wobec czyjegoś życia…

Pozdr

Widziałem wstrząsający program o Andrzeju Szczypiorskim…
Udowadniano w nim, że Szczypiorski był przez wiele lat agentem UB/SB, brał m. in. udział w prowokacji, jaką była próba sprowadzenia jego ojca z Anglii.

Gdy w latach 70 zerwał się ze smyczy SB, ta pozyskała jego syna, żeby na niego donosił. Robił to do 1989r.

Porażające…

“Ze spuszczoną głową, powoli
idzie żołnierz z niemieckiej niewoli”
od tej strofy z przejmującego dla mnie przynajmniej wiersza “Żołnierz polski” zaczęła się moja “znajomość” z Wielkim Poetą Broniewskim( miałam wtedy 14 lat), wspaniałym poetyckim talentem jak twierdzą niektórzy, ja też.O Człowieku, jego powikłanych losach dowiedziałam się później, pozwolę sobie na jeszcze jeden cytat:

“Pisałbym, pisałbym wiersze
o krakowskich kamieniach
i stopniowo – i ja, i wiersze-
w te kamienie bym się zamieniał.

Ja jestem drzewo, a nie kamień!
nie drewno, nie ruina.
Poezjo, zamień mnie, zamień
w coś takiego, żebym nie zginął,

wśród tych kamieni pięknych,
wśród krajobrazu,
wśród tych spraw prastarych, prajęknych….
Zabij mnie, poezjo, od razu.”

albo na zakończenie

“Na rozchwiejności topoli
wróbel usiadł.
Wahał się, wahał się, usiadł,
widać musiał.

Na rozchwiejności myśli
kropla smutku padła,
wahała się, wahała się,
siadła.

Nie waham się przed śmiercią,
życie i tak krótkie,
ale waham się, waham się
przed smutkiem.”

Pozdrawiam

(z nowej serii “Polityki” , polska literatura współczesna, będzie jeszcze m. in. Myśliwski, Mrożek, Krall, Miłosz, Borowski i wiele innych ciekawych autorów)

i jest tam taki fragment, własciwie kilka fragmentów o Broniewskim, które pasują do wymowy twojego tekstu i komentarzy.
Hłasko pisze m. in.:

“Tak więc poszedłem do Władysława Broniewskiego, który mieszkał wtedy na Mokotowie. Broniewski nie chciał rozpocząć dyskusji na temat wyboru swoich wierszy bez uprzedniego pokrzepienia się alkoholem; po strasznej walce wewnętrznej uległem jego prośbie. Dziwny to był człowiek; oficer legionów, komunista nienależący do partii, więzień naszych kapryśnych braci, najbardziej polski poeta, jakiego można sobie wyśnić – a komunizm potrzebny był mu tylko z jednego powodu, ponieważ on, Broniewski, najbardziej lubił pisac o komunizmie”

Jeszcze Hłasko wspomina jak przestał Broniewski pić i wieść się rozeszła i ktoś zadzwonił mu pogratulowac, później następna osoba i tak jesczez kilku gratulujących,no i Broniewski nie wytrzymał i kupić alkohol musiał.

Hłasko też opisuje jak dostał on ataku furii, gdy Hłasko powiedział mu, że Stalin to bandyta i Broniewski pijany dzwonił podobno na UB, by donieść o tym.

A na zakończenie Hłasko pisze tak:

“Nie potrafię o nim myśleć inaczej niż dobrze, nie potrafię przestać czytać jego wierszy; i nie potrafię przestać ich kochać. I kiedy myślę o nim, przypomina mi się najgenialniejsza scena śmierci, jaką czytałem w “Wojnie i pokoju”, kiedy jeden człowiek umiera, a drugi pyta” I gdzie on teraz jest?”,
Ja także pytam się siebie: I gdzie on teraz jest?

Ten komunista nieznoszący partii; ten bolszewik zdobywający order za dzielność w walce przeciw innymi bolszewikom; ten więzień Stalina, który chciał uwięzić innego człowieka za to, iż obraził jego oprawcę; ten wielki nieszczęsliwy poeta i dobry człowiek- gdzie on teraz jest? Czy istnieje dla nas, ludzi, takie miejsce-jak w tej murzyńskiej pieśni- gdzie spotykamy się wszyscy:czyści, dobrzy i bez gniewu.

A jesli spotkamy się tam, to o czym będzie pisał i w co będzie wierzył?”