dwa razy to samo mi się wpisało, więc wyedytuję, ale żeby okazji nie marnować dodam, że wiosna podobnież idzie (co poznaję po uporczywym kaszlu, kichaniu i zaczerwienionych oczach).

A jak wiosna idzie to naturalna jest u człowieka chęć, żeby o smutnym nie mówić, ani też nie pisać.

Trochę jak na stypie, zwanej przez eleganckich ludzi na Grochowie i Kamionku, konsolacjom, gdzie szanownego nieboszczyka opłakawszy, goście żwawo za białą się biorą kiełbasę z majerankiem i angielską gorzką zapijają. A już po kwadransie opowiadają pikantne anegdoty, a czasem i się wzajemnie podszczypują.

Pan, jako żeś po kursach adekwatnych, na pewno mechanizm ten elegancko i w trudnych słowach wyjaśnić potrafisz

Pozdrawiam odruchowo (w sensie Bechteriewowskim)