Stocznie muszą zwrócić nielegalnie uzyskane od państwa dotacje. Taką konkluzją skończyła się wielomiesięczna awantura z Brukselą. Stoczniowcy, którzy ostatnio mniej jakby gorliwie budowali statki a bardziej jeżdżąc po świecie protestowali, mogą teraz spełnić swoje groźby zemsty. Nawet muszą. W przeciwnym wypadku stracą twarz. Zadrży więc zapewne Bruksela w posadach. A i Warszawie się chyba dostanie. Współdziałała przecież.

W 2002 roku byliśmy świadkami pierwszych protestów. Milczący, ponury tłum robotników w roboczych ubraniach przemierzający szlak od stoczni do Urzędu Wojewódzkiego, poprzez centrum, robił potężne wrażenie. Pochód zatrzymywał się co pewien czas i uczestnicy uderzali rytmicznie kaskami o bruk.

Stoczniowcy, przy okazji niejako, w ramach proletariackiej solidarności pobili w tamtych dniach prezesa Dany. Szwalni wsławionej za komuny zachodniopodobnymi substytutami dżinsów. Też teraz upadała a zatrudnione tam jeszcze szwaczki nie były w stanie swoich prezesów samodzielnie bić. Rzecz się dokonała w obecności gęstych szpalerów policji. Milcząco asystujących samosądowi.

Tam się więc na grzbiecie nieszczęsnego prezesa wykuwała dzisiejsza solidarność lewicy. Związki były bowiem narodowo katolickie a policja zarządzana przez postkomunistycznego ministra. Sprawiedliwie trzeba dodać, że jakiegoś policjanta za to ukarano potem dyscyplinarnie.

Miasto od dawna obiegała wieść o kłopotach stoczni, wywołanych niemożnością taniego i skutecznego spawania nierdzewnych blach powstających tam chemikaliowców. Koszta ich budowy wzrastały. Banki, według właścicieli stoczni inspirowane przez nieprzychylny im lewicowy rząd, odmówiły kredytów. Według rządu odmówiły z powodu rozrzutności właścicieli. Stoczniowcy podzielali stanowisko władzy i domagali się nacjonalizacji.

Rząd Leszka Millera przychylił się do ich stanowiska i znacjonalizował upadłą Stocznię. Woli związków stało się zadość a zarząd upadłej stoczni został aresztowany. Na rok z górą. Potem prezesów wypuszczono za kaucją. Media podnosiły od początku słabość zarzutów. Potwierdził to sąd, stosunkowo niedawno od winy uwalniając włodarzy dawnej stoczni i częściowo równocześnie jej właścicieli.

Nowa, państwowa stocznia uzyskała kredyty, których przedtem nie otrzymała prywatna i ukończyła pechowe chemikaliowce. Nadal jednak po staremu popadała w straty. Mimo, że – jak to państwowa – nie sięgała po nowe technologie. Tym razem straty były znacznie większe. Ale nowy właściciel, państwo, wykazywał należytą troskę o swą własność. I dotował, dotował, dotował.

I teraz trzeba będzie dotacje oddać. Bo się nie dało, mimo dotacji tradycyjnie zadłużonego zakładu sprywatyzować. Mimo, że podejmowali ten trud lewicowi najpierw a teraz “liberalni” włodarze państwa przy wsparciu związków. Które dla ułatwienia prywatyzacyjnych wysiłków wysyłały stosowne delegacje i miotały odpowiednio straszliwe groźby.

Teraz znowu będą bili. Muszą nawet.