Twierdzenie, że pamiętam wszystko ze szkoły podstawowej byłoby gruba przesadą, jako że dotyczy to okresu połowy lat pięćdziesiątych minionego już wieku. Niemniej odnoszę wrażenie, iż w owym czasie problemów z dysleksją większego nie było. Wbijano nam do głowy ortografię i jakoś ją wbito. Jednym prędzej, innym trochę z kłopotami. W każdym razie nie było w owych czasach takiego halo z tego powodu, być może dlatego, że nikt jeszcze nie zidentyfikował wówczas tego problemu.

Jedynym przypadkiem z nią związanym (o ile wtedy już ją nazywano tym określeniem) była metoda sprawdzania poprawności zapisu, o której Pan zresztą wspomina czyli zapisać dwie wersje i wybrać na oko tę, która wygląda lepiej.

I tak się zastanawiam, czy przypadkiem zidentyfikowanie naukowe tego problemu nie było czasem równoznaczne z jego erygowaniem. A może to problem cywilizacyjny? Tylko proszę mnie nie bić za te dywagacje:-))

Pozdrawiam serdecznie

PS. Aha, jeszcze jedno – za moich czasów to miałem jeszcze lekcje kaligrafii w podstawówce: pisaliśmy zwykłymi piórami ze stalówkami, czasami niektorzy z nas używali tzw. piór wiecznych

...ja właśnie z takiej szkoły! Za naszych czasów tych dysfunkcji jeszcze nie wymyślono. Albo nie dotarły ze zgniłego kapitalistycznego Zachodu…

Kaligrafia i liternictwo to szlachetny kunszt, zabity przez edytory w komputerach. Teraz każdy dyslektyk, dysgrafik i dysydent może wybrać pasujący mu krój pisma i drukować wedle woli. Choć ciągle jeszcze znajduje się ktoś, kto lubi, by mu tą archaiczną umiejętnością wypisać coś na arkuszu papieru czerpanego. Moje pióra do kaligrafii zaschły z niezużytym atramentem w środku.

Kancelereska renesansowa – jak to pięknie i tajemniczo brzmi…
:)

to, że rzecz zdiagnozowano znacznie później, nie znaczy, że wcześniej nie istniała. Mój pradziadek najprawdopodobniej był dyslektykiem/dysgrafik, nie wiem dokładnie, i mimo jego ogromnej wiedzy śmiano się z niego, że niedouczony, bo błędy sadził – życia mu to raczej nie ułatwiało.
Teraz jest przegięcie w drugą stronę – dysleksja tłumaczy lenistwo, choć nie zawsze. Mój brat, żeby dostać zaświadczenie o dysleksji musiał porządnie wyuczyć się reguł i dopiero wtedy odpowiednie pismo otrzymał. I mimo dysleksji takich strasznych byków nie robi.
Kolejnym problemem dla dyslektyków, z tego, co wiem, są problemy z uczeniem się języków obcych, które wchodzą im w praktyce, ale zwykłe lekcje nie dają im tak dużo, jak innym.

pozdrawiam

Podobno są jakieś techniki, które zmniejszają dokuczliwość, ale ja nie miałem okazji wypróbować. Natomiast ja zaobserwowałem po sobie, że z wiekiem ilość błędów nieznacznie maleje. Ale nie jest to pocieszenie dla ludzi dotkniętych tą przypadłością, bo skuteczność jest rzędu kilku procent na 10 lat, więc nie jest to dużo.

Pod poprzednim wpisem pan Oszust wytknął mi błąd i musiałem trochę nagimnastykować się, aby go poprawić. Takie są skutki gdy myśli się o treści a nie o formie, a zdolności językowe są upośledzone.

Pozdrawiam

Dyskalkulia – to matematyczna zaćma umysłu… Jakoby! Własnie wczoraj usłyszałem o niej i w radiu i w telewizji. Już się martwią w kontekście obowiązkowej matematyki na maturach.

Ciekawe, jakie jeszcze dys… zostaną odkryte, wymyślone i uznane.

A słyszeli Panowie o czymś takim jak dys-face-a? Tak po prawdzie to zdaje się ma to inną fachową nazwę, ta nadana została przypadłości przez mojego męża, który nie to, że nie ma pamięci do twarzy, ale ma twarzową “niepamięć”: – Spotkałem twojego znajomego. – Którego? Jak wygląda? Jakie ma włosy? – No… ma włosy. Chyba.

pozdrawiam

co Pino i Follow.
Nie umiem nigdy opisac nowo poznanej osoby, znaczy zawsze mówię: no normalnie wyglądał itd
Kurde, wkurzające to czasem jest.

A apropos dysleksi/dysgrafii- leczyć (a raczej (prówbować leczyć) się da, są specjalne ćwiczenia dla dzieci z dysleksją.

Dysleksja istnieje, nie jest wbrew pozorm wymysłem nowomodnym, ludzie w wieku np. 70 lat tez ją maja ,m choc za ich czasów nie diagnozowano jej.(znaczy za szkolnych czasów)

Dyslektycy choc czesto bardzo inteligentni , uzdolnieni w innych dziedzinach mogą mieć w dzieciństwie poważne klopoty (niechęć do szkoły, depresja, niska samoocena itd)

Można będąc dyslektykiem nauczyć się jezyków obcych, ale tak jak Jerzy Maciejowski napisał, najlepiej dyslektycy uczą się słuchając po prostu (więc najlepszy sposób nauki dla nich to nie ksiązka i kurs językowy, ale np. wyjazd na kilka miesięcy do innego kraju)

Są przypadki, że dyslektycy koncza np. filologie obce, acz wiadomo, że jest to skomlikowane.

P.S. Choc też mam czasem podejrzenia, że może czesto byc pojęcie dysleksji nadużywane i wykorzystywany paierek z orzeczeniem by ułatwić sobie zycie.
Aczkolwiek problem jest realny, najmniej osób chyba z dysleksją w Polsce zdiagnozowano w woj. podkarpackim (to u mnie:)), ale to nie dowód, ze tu nie ma dyslektyków, tylko mniej pewnie się tym problemem zajmuje.

P.S. Byłem niedawno na wykładzie o dysleksji na konferencji i stąd te urywki informacji, bo dużo już zapomniałem, acz troche książek na ten temat jest.
jak coś poczytam, to się pochwalę.
No i polecam innym, w sumie szczególnie nauczycielom się może przydać wiedza jak z uczniem dyslektycznym pracować.

Pozdrówka

ta dyspersonia do niemozliwości w sumie (lub przynajmniej duzych trudności) rozpoznania przez przedstawicieli rasy bialej ludzi żóltych i (podobno) odwrotnie również.

Ten sam nos (jako organ), te same dwoje oczu, brwi, oczy etc. i bez szans. Dlatego mam zawsze poważne klopoty z rozpoznawaniem bohaterów na filmach chińskich. Troche inaczej jest z Japończykami (np. Toshiro Mifune zawsze rozpoznam). Taki klopot z przedstawicielami rasy czarnej juz raczej nie wystepuje.

Pozdrawiam serdecznie

Rasa żółta ma chyba większą wariancję w zakresie karnacji niż rasa biała. Zdarzyło mi się pracować z Filipińczykami, od tak jasnych jak ja (dziecko młynarza), po tak czarnego, że murzynki z RPA wyglądały przy nim jak mulatki.

Pozdrawiam