Piotr Kownacki jasno obwieścił, że nawet gdyby się Prezydent miał z Premierem dogadywać, to oni na to nie pozwolą. Urzędnicy obu kancelarii. Bo się muszą złośliwościami obrzucać ze swoimi premierowskimi odpowiednikami. I teraz już wiemy dlaczego ubiegłego roku obserwowaliśmy spoconego Michała Kamińskiego na listopadowym wietrze, dramatycznie głoszącego, że go wraz z Prezydentem odcięto od świata, przyległą ulicę złośliwie remontując.

Teraz zaś doprowadzili do tego, że na unijny szczyt roboczy Prezydent pojechał bez najmniejszego przygotowania po to aby tam tylko był. I utrudnił Premierowi pracę. Dla zaspokojenia prestiżowych ambicji.

Dworskie kamaryle zawsze wykorzystywały charakterologiczne słabości swoich pryncypałów aby ich wystrychnąć na dudków. Zawsze we własnym interesie i zawsze w porozumieniu. Zawsze bowiem uważając swych szefów za niezbyt bystrych traktowali ich ze specyficzną poufałością: jak psu zupa się szefowi należy. Bo kamaryla ma władzę, kamaryla decyduje, kamaryla korzysta.

Nawet jak dla wydłubania dla siebie małego kamyka zawali fundament całego budynku. Czasem też sobie na łeb. Przede wszystkim jednak pryncypałowi. Bo to w końcu pryncypał wychodzi na tego, który się zniża do osobistej wojny z zagranicznym pismakiem niższego rzędu. On wygląda na świat jako osobisty przeciwnik poszczególnych, wielce tym nobilitowanych posłów, którym odpowiednio podpuszczony odmawia dalszego zaszczytu osobistej znajomości. On wreszcie nosi obraz obrażonej wiecznie cnoty.

I zajadłą kpiną z elektoratu jest próba kreowania obrazu Prezydenta na ciepłego, przyjaznego ludziom profesora. Na oddanego refleksji, tolerancyjnego intelektualistę. Żoliborskiego inteligenta, z chudej pensyjki uporczywie kształconego w siermiężnym peerelu przez świadomych rzeczy rodziców. W sytuacji, kiedy się z niego przedtem w oczach ogółu uczyniło histerycznego neurastenika.

I osiągają swój cel. Rzeczywisty chyba. Przedstawienie kreującego się na rzecznika prostego ludu szefa, jako wychowanka peerelowskiej willi. Stojącego w opozycji do podwórkowych manier swoich mniej rzekomo karmazynowych adwersarzy.

I najbardziej komicznie się w tym prezentują media. I komentatorzy. Z namaszczeniem i najwyższym emocjonalnym zaangażowaniem rzecz omawiający.

Gratulacje.