Byłem wczoraj, około dziewiątej rano w mieście. Na pryncypialnej ongiś ulicy – Hohenzollernstrasse. Teraz Bolesława Krzywoustego. Szczecin dość sprytnym manewrem uniknął był ponazywania pryncypialnych ulic nazwiskami komunistycznych idoli. Zawczasu im dał imiona królów. Słusznych, bo piastowskich. Wyjątkiem była ulica niejakiego Buczka, komunistycznego drapichrusta, zastrzelonego przypadkowo podczas wrześniowej potyczki w 1939 roku. A w takich Międzyzdrojach nadmorska promenada jeszcze w latach dziewięćdziesiątych nosiła szczególnie idiotycznie tu dobrane miano. Armii Ludowej.

Ulica Krzywoustego jeszcze w latach sześćdziesiątych była pełna zieleni. Szczerby wojenne wypełniono wprawdzie parterowymi pawilonami w stylu szopowo remizowym oraz płytowymi “arcydziełami” gomułkowszczyzny ale drzewa je jakoś kryły. Potem jednak jakiś sekretarz (nosiciel tytułu miał formalnie potwierdzoną piśmienność) zarządził aby drzewa wyciąć a w ich miejsce puścić tramwaj. Pryncypialna ulica zamieniła się w brudny, tandetny szlak komunikacyjny, pełen hałasu i kurzu. W dwa tysiące trzecim roku ją wyremontowano, na nowo posadzono drzewa, zlikwidowano część bud. Wygląda lepiej.

Chłodny, bezsłoneczny poranek zapowiadającego się pogodnie kwietniowego dnia. Pusto. Tylko szare postaci niepracujących mieszkańców widać na dziwacznie poplamionych ale zamiecionych i ładnie ułożonych chodnikach. W bocznych zaś ulicach widać jednak nie tylko śmieci ale i krzywe, tandetne trotuary.

Nieliczni przechodnie przemykają obojętnie obok całego szeregu instytucji kredytowych, windykacyjnych, pożyczkowych, pokrytych opisami kredytów, skuteczności egzekucji i… skoków(sic!). Ich zamalowane szyby wystawowych okien znakomicie konweniują z zaniedbanymi elewacjami kamienic.

Przechodnie są szarzy, bez wieku, ubrani we wszelkiego rodzaju stroje dżinsowe, znacznie elegantsze od niegdysiejszych, znoszonych kapot z emhade. To przeważnie ci, którzy się do pracy nie wybierają a pragnienie ich wypędziło z domowych pieleszy. Wyróżniają się damy. W krótkich spódnicach, “miniówach”, odsłaniających wysoko białe uda na ogół grubych i często szpotawych nóg. Każda za to z papierosem w ręce i okularami przeciwsłonecznymi zatkniętymi we włosach. Okulary noszą także mężczyźni. Prowadzą swe panie za ręce. Czasem ubrani w sposób wyszukany. W bermudach, adidasach, skarpetach i okularach na głowie. Tak noszone nieźle kryją łysinę.

Prowadzone za rękę damy odsłaniają krągłe brzuszki, zgodnie z przepisowym pośród nich nakazem mody. Wespół z intensywnym makijażem daje im to wygląd emerytowanych kokot. Ale przybrały go nieprzymuszane, na ochotnika.

Na skwerach siedzą szczęśliwcy albo wytrwali. Spędzili tam noc na wrzaskliwej libacji. Policja i straż miejska im nie przeszkadzała. Oni mają ważniejsze sprawy, wynikające z samego istnienia ich instytucji. Większość dam kryje oczy … za przeciwsłonecznymi okularami.

Wszyscy wyrażają tymi okularami tęsknotę za słonecznym ciepłem. Przecież to jutro pierwszy maja, święto ludu pracującego miast i wsi. Uczcić trzeba. Jest powód, nareszcie będzie ciepło.