Byłem na poczcie. W sobotę. Poszedłem odebrać przesyłkę “za pobraniem”, na której mi zależało. Nie było mnie w domu, kiedy przyszła, musiałem się zatem fatygować. Poczta grozi strajkiem. Zarabiają mało, mogą się zbiesić. Poszedłem przeto w sobotę wiedząc, że pomimo braku w tym czasie osób przesyłających służbowe przesyłki, urząd będzie zapchany pracującymi w dni robocze, “prywatnymi” klientami.

Pamiętam czas strajku pocztowców. Telefonicznie otrzymałem wówczas wieść o przesyłce, którą mam odebrać. Poszedłem. Działały dwa okienka a w środku kłębiła się trzydziestka też chyba powiadomionych telefonicznie potencjalnych odbiorców. Sprytne urządzenie, wydzielające numerki, było wyłączone. Trzeba było stać w jednej kolejce, która w pewnym momencie dzieliła się na trzy odnogi. Rzecz sprzyjała integracji kolejkowiczów a konieczność wyboru odnogi, jaka każdego czekała dawała temat do rozmów. Także do obserwacji. Klasyczny problem obsługi masowej, z elementami teorii gier. Było duszno – listopad, mroczno – nie wiem dlaczego a przesyłka do odebrania leżała w stosie innych, nieposegregowanych listów paczek i takich tam.

W pewnym momencie dało się z sali słyszeć energiczne: “poproszę panią Kontrol“. Natychmiast jedna z pocztowych pań porzuciła swoje czynności i stanęła przed zażywną jejmością, która zaklęcie wypowiedziała. Dama o niezwykłej mocy, zdolna wszak do przyspieszenia ruchów urzędnika, była odziana w pocztowy kubrak i dostarczyła właśnie kolejną porcję tego, pośród czego pozostali urzędnicy dość niemrawo poszukiwali listów. Pani Kontrol zaś nie była osobą o takim nazwisku lecz pełniła jakąś kontrolną funkcję. Była też władna wziąć worek i wysypać jego zawartość na kupę, której rozmiary jej podwładni(?) starali się zmniejszyć rozdając klientom jej fragmenty. Kafka niezawodnie w takich miejscach czerpał natchnienie.

Przyszedłszy tedy w sobotę – dzień pełen słońca, ciepły, wiosenny mimo początku lutego – na pocztę cofnąłem się niejako do owego listopadowego wspomnienia. Różnica była taka, że wydawca numerków działał a oczekujący nie w kolejce a pod ścianami stali. Niektórzy na nielicznych krzesłach. Najbardziej niecierpliwi tuż przed tablicą, obwieszczającą numerek szczęśliwca. Też tylko trzy okienka były czynne a liczba oczekujących do owej listopadowej bardzo zbliżona. Nie była tak ciemno ale za to bardziej duszno.

Po kilku minutach od mojego przybycia urzędnik mozolący się w środkowym z czynnych okienek przystąpił do półgodzinnej przerwy a ten z prawego okienka został zablokowany przez niewidomą rzekomo (według ogółu) panią, która tam stanęła bez kolejki. Niewidoma, to inwalidka. Nie widzi numerków, nie może stać. Moim zdaniem nie udawała, kolorów nie widziała na pewno, jej ubiór by dowodem. Gorzej jednak, że przesyłka, po którą jakoś na pocztę trafiła też była chyba niewidzialna. Facet, zawiadujący okienkiem przepadł bowiem gdzieś w pocztowych czeluściach. Może w stosie zanurkował a może już strajk rozpoczął. Nie było go i już.

Działało więc jedno tylko okienko. Przezornie pobrałem od razu numerki do wszystkich okienek, nie musiałem się więc teraz tłoczyć przy wydającej je maszynce. Zastanawiałem się nad wrażeniem, jakie bym wywołał wypowiadając zaklęcie: “poproszę panią Kontrol“. Nie sprawdziłem.

Odczekałem, odebrałem i mogę zaświadczyć: strajk na poczcie trwa, tylko zawiadomić o tym też nie potrafią.