Na początek trzy historyjki, będące niejako przyczyną niniejszego tekstu.

Pierwszą z nich jest niejako motto życiowe jednego z moich przyjaciół – emerytowanego już, wysokiego funkcjonariusza policji berlińskiej, który niejedno w życiu widział. Otóż podczas cotygodniowych pogaduszek w naszej Stammkneipe stwierdził on, iż generalnie rzecz biorąc statystyczny potencjał porozumienia się kobiet z mężczyznami jest gdzieś na poziomie około 40%.

Resztę trzeba brać na wiarę (przynajmniej z naszego, męskiego punktu widzenia), aby w ten sposób unikać niepotrzebnego stresu, kłótni czy innych nieporozumień skutkujących wrzodami żołądka, jelit i tym podobnymi, nader nieprzyjemnymi konsekwencjami. Znana większości blogerów Szanowna Xiężna (przepraszam, że wykorzystuję fragment prywatnych rozmów do celów innych) uważa, że poziom ten leży jeszcze niżej, bo gdzieś w okolicach 20-25%.

Drugą przyczyną byl wczorajszy komentarz Szanownej Delilah, który zacytuję in extenso: “Świat naprawdę stoi nad przepaścią, skoro kobiety wykazują większego ducha walki niż mężczyźni:)”. Zauważyłem oczywiście zamieszczony na końcu tego zdania uśmieszek, ale coś czuję podskórnie, że jest on bardziej ironiczny, aniżeli li tylko żartobliwy.

I na koniec historyjka trzecia czyli emitowany ostatnio w tv spot, który nie za bardzo jestem w stanie zrozumieć. Oto mowa jest w nim o potężnej sile, która jakoby nie jest wykorzystywana w wystarczającym stopniu. A siłą tą są kobiety na całym świecie. Dręczy mnie więc pytanie – przez kogo nie jest wykorzystywana? I co to znaczy “wykorzystywana”? W jakim celu? I kto,u diabła, jest promotorem tego spotu: kobiety czy mężczyźni?

O trwającej, szeroko zakrojonej walce o równouprawnienie nie wspomnę.

Jak to więc właściwie jest z tymi naszymi relacjami?

Przed wieloma tysiącami lat na świecie panował matriarchat. I podobno było dobrze. Tak przynajmniej twierdzi Grass w swoim “Turbocie”. Ale jak jest za dobrze, to trzeba koniecznie coś zmienić, bowiem nigdy nie jest tak, że jak jest dobrze, to zaraz wszystkim. W którymś momencie te szamanki musiały popełnic błąd, wleźć mężczyznom na odcisk w sposób tak bolesny, że drogą mniej lub bardziej ewolucyjną doszło do zmiany systemu na patriarchat.

Ten system wprowadził od razu restrykcje, i to bardzo surowe. W religiach rola kobiet została natychmiast sprowadzona do służebnej. A jak w religiach, to i w życiu. Rozziew stawał sie coraz większy.

Aliści kobiety nadal odgrywały olbrzymią role cywilizacyjną, tyle że realizowały swoje wpływy z drugiego, a nawet trzeciego rzędu. Były oczywiście wyjątki, jak kobieta-faraon Hatchepsut, cesarzowe Bizancjum czy Joanna d’Arc, o królowej Marysieńce nie wspominając.

Siedziały więc kobiety głównie po domach, opiekując się domowym ogniskiem, czy nawet pełniąc role ich strażniczek. Pilnowały też ognia w świątymiach, aczkolwiek zaszczyt ten był zazwyczaj obwarowany surowymi ograniczeniami typu dziewictwo i tym podobnymi. Czasami z ich powodu wybuchały wojny, na skutek których upadały cywilizacje. Były też one ofiarami wojen – to je gwałcono permanentnie i zabijano potem, a nie mężczyzn, których tylko zabijano w sposób mniej lub bardziej honorowy i cywilizowany.

Z czasem, na skutek błędów popełnianych przez płeć wybraną – mężczyzn – zaczęły sie podnosić głosy, że gdyby kobiety znowu ujęły stery rządów, świat byłby lepszy, bardziej pokojowy. Czy to oznacza, że kobiety pozbawione są tej jakże popularnej cechy jak żądza władzy? Że lepiej potrafią zrozumieć mechanizmy polityki?

Być może, tylko skoro nasz poziom zdolności artykułowania swoich myśli jest taki, a nie inny, to jak będziemy się dogadywać, gdy kobiety ponownie przejmą rządy dusz płci obojga?

Skoro – jak pisze Dama Delilah – świat stanął już w aktualnym stadium rozwoju na krawędzi przepaści, a mężczyźni utracili zdolność do walki o… no właśnie – o co? O swoje przekonania czy ideały ogólne? Równouprawnienie? Tylko jakie one mają być, te ideały ogólne, skoro nie potrafimy się porozumieć i je sformułować? Jak to więc będzie wyglądało, gdy kobiety znowu zmienią system? Jaką rolę w ich kształtowaniu odegrają Lady Makbet, Balladyna czy caryca Katarzyna? Ja wiem, że po naszej stronie można wymieniać przykłady Napoleona, Hitlera czy księcia Vlada zwanego Drakulą (kolejność i wybór absolutnie przypadkowy!) i że tego rodzaju próby porównań do niczego nie prowadzą, poza konstatacją, iż rzeczywiście coś jest nie w porządku z tymi naszymi relacjami.

Biorąc jednakże pod uwagę fakt, iż rozwój naszej cywilizacji zaczyna zataczać znowu ten sam krąg i dzieje się to po raz kolejny, tyle że szybciej, można dojść do wniosku, że coś z tym fantem trzeba uczynić, bo inaczej czeka nas katastrofa. Tylko co?

A jeśli idzie o matriarchat, to nikt już nie pamięta, jak się w nim żyło, jeśli nie brać pod uwagę czasów wczesnego dzieciństwa. Zaś historia uczy, że najwięcej nieszczęść przysporzyli ludzkości mężczyźni, którzy w dzieciństwie, a potem w okresie dojrzewania mieli zakłócone relacje z ojcami i bardzo dlugo pozostawali pod wpływem matek. Czy więc, gdyby zapanował matriarchat, najwięcej katastrof mielibyśmy do zawdzięczenia córkom, które w dzieciństwie miałyby niedobre relacje z matkami i bardzo długo pozostawałyby pod wpływem ojców?