Ponieważ to jest coś, jakby moja prywatna tradycja… to nie trzeba mnie szczególnie zachęcać...

Ta kolęda moja jest z wielu powodów ulubiona.

Kiedy biorę opłatek, to zanim ruszę do obecnych, zwracam się do nieobecnych. I nie ma znaczenia z jakiego powodu są nieobecni.

I przekonaj, że tak ma być

Że po głosach tych, wciąż drży powietrze…

Tę prośbę łatwo spełnić, ale jeszcze łatwiej odsunąć od siebie.

Na później.

pamiętam. Z głębi serca… niech nikt nie czuje się opuszczony. Pamiętam.

siedzę sobie przy stole pod oknem, a pod krzesłem mruczy przez sen moja Fraszka.

Mruczący kawał psiego bydlęcia.

Trzy lata temu, pod koniec listopada, przyjechało do nas trzęsące się biedactwo, po drodze z Pułtuska zarzygawszy prawie cały samochód.

Nie przeżyłaby zimy. Nie miała nawet budy, a karmiono ją jakimiś pomyjami.

Teraz to jest za gruba wręcz, bo niestety do końca życia pewnie jej zostanie już ta trauma głodu.

Każdej wigilii dajemy żywinie kawałek opłatka, litewskim obyczajem.

A ona gada cały rok, swoim pieskim głosem.

pozdrawiam serdecznie

Tak tu, na Tekstowisku, pięknie i odświętnie. Aż ciepło robi się człowiekowi w sercu od serdeczności wszelkich. Dlatego też tak szczególną wydaje mi się Pańska prośba.

Zaganiani w codzienności zatrzymujemy się na chwilę w taki czas, jak ten, Świąteczny. Cieszymy się w jakiś szczególny sposób radością osób najbliższych naszemu sercu. Przede wszystkim tych, którzy siadają z nami do Wigilijnego stołu. I to jest dobre, najlepsze.

I tak sobie myślę, że kiedy dzisiaj wieczorem spojrzymy na dodatkowe nakrycie przy naszych stołach, które zwykle pozostaje czyste, to taka ciepła i dobra myśl, o tych którzy odeszli (nie tylko w sensie ostatecznym), są samotni, cierpiący, smutni czy opuszczeni, może być dobrym podarunkiem. Także dla nas samych.

Dziękuję Panu, Panie Lorenzo.

A wszystkim Państwu życzę by ten Świąteczny Czas był pełen spokojnej radości oraz tego, by trwał w Nas jak najdłużej. Najlepiej przez cały rok.

Pozdrawiam serdecznie wszystkich Tekstowiczów.