ale to komplement jest, tak?
:)

W momencie zapisywnia tych swoich myśli nie obchodziło mnie nic a nic: ani ta kobieta, która ją urodziła, ani dlaczego to zrobiła, ani kto jej pomagał.
Myślałam tylko o bezgranicznej miłości dziecka do matki.
Takiej, której nawet tragiczna śmierć/morderstwo nie jest w stanie zakończyć.
Ot co.

rzecz jasna :)

Zastanawiam się czy bezgraniczna miłość dziecka do matki nie jest takim samym mitem jak bezgraniczna miłość matki do dziecka .

Przepraszam, ale gdzieś mi umknął Twój wpis. Już odpowiadam

Nie jest.
Mam dwoje dzieci.

Daleko nam matkom z całym bagażem życiowych spraw do dzieciątek tych szczerych i prawdziwych w swoich zachowaniach, reakcjach, spojrzeniach…
Jest taki etap w życiu człowieka, dziecka, kiedy cały świat to mama. Okało ósmego miesiąca dopiero dziceko zaczyna sobie uświadamiać, że matka i dziecko to nie jest jedna istota.
Matka wie już to wcześniej.

To wiem, ale dzieci to nie tylko maluchy.
Dzieci, jak wiesz :), rosną. Natomiast rozumiem teraz, że miałaś na myśli te najmłodsze.

Jeśli rozszerzyć to zdanie o aspekt relacji (nie wieku), to jednak dla mnie to mit. Czy nawet dwa mity.

Wyjdę na starego pryka, ale porozmawiamy jak będziesz miała dzieci.
Tymczasem dziękuję za naukowe przytoczenie faktów.
Czucie i wiara silniej mówi do mnie :)

A wytłumacz mi, tak naukowo: od kiedy zaczyna się miłość?

Te najmłodsze właśnie.
Natomiast co do aspektu relacji s t a r s z y c h dzieci – pełna racja.
Mit na całej linii.
Ten pierwszy. Co do drugiej części Twojego pytania/przypuszczenia (?) – mit od początku. Nie ma czegoś takiego jak bezgraniczna miłość matki do dzieci.
Jasne, życie bym oddała bez wahania, ale nie raz mnie wkurwiają okropnie, chciałabym, żeby juą spali, wysyłam ich często na Madagaskar, nie przespałam ani jednej nocy od 14 miesięcy.
Ale uśniech mi wystarczy, błysk w oku i jestem jak parówa.
Choć dzieci kocham nad życie swoje – zwykłym człowiekiem jestem.
NIe wiem, jak inne matki – o sobie mówię wyłącznie.

Wygłosiłaś to, co wygłosiłaś. Być może bez wcześniejszego zastanowienia, bo ja (i teoria przywiązania) się z Tobą zgodziłam. Ale co tam. Furda nauka!
[edycja] I nie pochlebiaj sobie byciem “starym prykiem”. Niektórym, wraz z wiekiem, nie przybywa ani rozumu ani empatii.

Ja naprawdę nie robię jakiejś otoczki wokół cudu macierzyństwa.
Urodziłam te dzieci w bólach, kroili mnie, szyli i inne niefajne rzeczy – gdzie tu cud.
Piersią nie karmiłam, bo mnie to obrzydzało. Wstawałam/wstaję w nocy, wycieram dupy, wsadzam czopki, uczę poprawnie trzymać ołówek i bułkę z masłem.
Do tego jestem kurą domową i pracuję zawodowo. NIjak cudu dopatrzeć się w tym swoim zwyczajnym życiu nie mogę.
Pogadamy, jak będziesz miała dzieci – to o tym cudzie niby, bo coś mi się zdaje, że i Ty/Wy tego cudu nie dojrzycie. O to mi chodziło.
Nie chcesz zrozumieć – Twoja wola, ale nie masz patentu na mądrość.

O to krojenie, szycie czy też podcieranie?
Czy ja gdziekolwiek napisałam coś przeciwko?
Gdzie Rzym, gdzie Krym? – że zapytam retorycznie kończąc rozmowę, której nie było.

To Magia pociąga za sznurki. Zapamiętać.
Alleluja!!!!

Ja rozumiem po co to napisałaś, tak sądzę.
Bardzo mnie ten tekst poruszył, bo i historia małej Magdy trwa przy mnie bardzo.

Nie rozumiecie się, mam wrażenie, ale…

Mam czasami wrażenie, że cały świat uznaje macierzyństwo za fakt tak oczywisty do zaistnienia w życiu kobiety, że kompletnie nie uwzględnia innego stanu rzeczy. Co najwyżej uznaje go za przejściowy. Stąd życzliwe i natarczywe zapytania rodziny kiedy będziecie mieli dziecko , stąd niepokój jeśli się nie pojawia w określonym czasie, stąd zdziwienie i coś co nazwałabym domniemaniem rodzicielstwa .
Takie zdanie jak będziesz miał/a dzieci, to… albo (wersja gorsza w moim odczuciu) nie masz dzieci więc… są wyrazem tego domniemania a wersja druga wyrazem burakowatości i skrajnego chamstwa.
Znam Cię na tyle, żeby wiedzieć, że Ty nie masz złych intencji never ever, ale zdanie padło. I może trafić bardzo.

Kiedy pojawią się emocje po jednej stronie, zaraz rodzą się i po drugiej. Od tego wszystkiego zaczyna się mijanka.

Unikam takiego wcinania się w cudze spory, ale jakoś nie mogłam tym razem.

Nie uważam, że to żenada, Magio. Mówiąc o moich uczuciach nie masz prawa oceniać tak mocno.
Miejsca w którym się nie zgadzamy to te, w których ja powiedziałam “Pogadamy jak będziesz miała dzieci” bez tonacji ironii z barierą komputera, a Ty nie chcesz tego przyjąć. Cały czas tłumaczę Ci, że próbuję wyjaśnić jako matka dwójki dzieci, że bezgraniczna miłość matki do dzieci to mit (Gretchen o tym wspomniała) Dlatego “wyjeżdżam Ci z krojeniem, podcieraniem i czopami – bo to rzeczywistość jest a nie cud. Według mnie. W tym kontekście“Pogadamy, jak będziesz miała własne dzieci” – znaczy, że też pewnie (według mnie) nie będziesz widziała w tym cudu. Tak sądzę. I czuję się prykiem w tej szarzyźnie życia nie-cudownego. A nie dlatego, że jestem mądrzejsza, bo “mam”.
Doceniam Twój komentarz i próbę wyjaśnienia naukowo pewnych kwestii. Ty szukasz, ja bazuję na własnym sercu. To jest OK.
Ale zapytałam Cię też nieco przewrotnie, kiedy zaczyna się miłość z naukowego punktu widzenia.
Bo ja wierzę w teorię bezgranicznej miłości dziecka do matki.
Teoria którą przytoczyłaś i praktyka, którą czuję potwierdzają się.

NIe nazywaj mnie szanowną autorką, mości Panią itepe, bo odbieram to tak, jakbyś z wyższością do mnie mówiła. Tego nie chcemy, myślę, i TY i ja.

Posiadanie” nie jest warunkiem zrozumienia.
“Posiadanie” jest jednym z warunków obalenia teorii o cudzie macierzyństwa.

to cześć grześ!!!

____________________________________________________

Bardzo proszę:

Choć do Gre – może przeniesiesz się na inny blog (z błędem co prawda) / kontra: chociaż zwracasz się do Gre

To cześć, Grześ – wypadaj więc stąd / kontra: cześć, Grzesiu ( z sympatią)

Rozumiecie teraz o co chodzi z tą barierą?????

ja się zgadzam z tobą, że komunikacja per Internet/sms/telefon jest ułomna.
Pisałem o tym dawno temu na TXT i dalej tak uważam.

Nie znaczy to, że w realu komunikacja międzyludzka jest superłatwa (dla mnie nie), ale w necie nieraz bywa trudniej z różnych względów.

Spadam, bo nie mam do powiedzenia nic na temat.

pzdr

Mogłabyś troszkę to rozwinąć? Ciekawa jestem Twojego zdania.

PS: dzięki za; never ever

Oczywiście, że mogę i rozwinę. Nie w tej chwili, bo mam gości i z doskoku nie chcę.

:)

powinna towarzyszyć cisza, za zamkniętymi wyciszonymi drzwiami sądu.Śmierci towarzyszy zawsze cisza, ona jest najbardziej wymowna.

a tyle razy Cię prosiłem; przestań w końcu się tłumaczyć.:)

Kto ma zrozumieć, ten rozumie, a kto nie chce, ten się czepia, choćby posiadania….

Jakbyś wytykała komuś nieposiadanie – jakiś jego niedostatek czy brak.
A przecież wiadomo, że chodzi o posiadanie doświadczenia. Znacząco zmieniającego optykę.

Wiem, coś na ten temat, bo kiedy sam zostałem tatą, to podobno zmieniłem się tak, że nawet krewni i bliscy znajomi byli zaskoczeni…:)

Pozdrawiam serdecznie

Rozumiem Pani emocje, choć nie rozumiem tak gwałtownych ataków na tych, co mają inne emocje.

1. Pani ma prawo przeżywać śmierć dziecka nawet nie swojego.
2. Pani Magia ma prawo Pani nie rozumieć. (Nie jest Pani jedyna.)
3. Pani Anna ma prawo zupełnie inaczej przeżywać tę sytuację.
4. Pani G. ma prawo Panią rozumieć, podobnie jak panowie wypowiadający się w komentarzach.
5. Nie wydaje mi się, by Pani sposób reagowania na uwagi pani Magii czy pani Anny był uprawniony. Wydaje mi się, że domaga się Pani absolutnej i bezwarunkowej akceptacji Pani sposobu przeżywania zaistniałej sytuacji. A ludzie są różni i mają prawo różnie reagować. Cisza też jest sposobem reakcji. Czasem bardzo głośnym…
6. Uderzyło mnie… (wyślę to wiadomością prywatną).

Pozdrawiam

(proszę docenić, bo rzadko to mówię) i tyle, co tu więcej roztrząsać.

Jacku, hm, “ludzie są źli”, to po co ten 1% u ciebie na blogu?

Jak są źli, to gówno ich obchodzi jakieś obce chore dziecko…

Przeczysz sam sobie:)

A ludzie są rózni, najczęściej i większość jednak dobra, to jakaś, kurde, polska specjalność jest, widzenie wszędzie zła, wrogości itd

A media to lubią nakręcać i potęgować tę atmosferę grozy.

właściwie widzę, że Grześ już Ci odpowiedział, gdy wystukiwałam komentarz do Pana Jerzego.
Chciałam nawiązać do Twojej prośby o wsparcie dla córki Przyjaciela.
Ludzie są źli?
I Ty, i my????
Słodki komentatorze…

Chociaż coraz ciężej tu coś rozwinąć, w tym oceanie warstwowego absurdu.

Mnie historia małej Magdy bardzo poruszyła, jak wielu ludzi wokół. Jest w niej coś dodatkowo przerażającego. Już nie tylko to, że taki maluch radosny nie żyje, ale też spektakl jaki urządziła wokół tego jej własna mama. Mieć świadomość, że to dziecko nie żyje i robić taki cyrk, to mi się w głowie nie mieści.
Kim trzeba być?

Napisałaś to z perspektywy dziecka i to mną wstrząsnęło chyba najbardziej.
Zdradzona ufność...

Przewija się w tym też Twoja osobista opowieść o macierzyństwie i walce o chłopców. Pozwalam sobie o tym wspomnieć, bo sama o tym pisałaś.

Wszystko to razem stanowi jakiś taki kłębek emocji…

Nie bardzo. Psychiatrzy ją już badali.
W każdym razie nie na tyle, żeby nie wiedzieć co robi.

I takie były moje zamiary.
Ja nie myślałam o tej kobiecie, która Magdę urodziła.
Często myślę patrząc na Malucha, cóż się w tej główce dzieje, coż myśli, składa.
A kiedy patrzę w te oczka bezgranicznie oddane mi, ufne, takie czyste to wiem, że to jest miłość.
Najpiękniejsza z najpiękniejszych jaką tylko można sobie wyobrazić.

Jestem stronnicza, tak, bo o życie swoich dzieci walczyłam jak szalona. I jeszcze walczę o godność Starszaka.
A dziś Ktoś kazał mi iść do psychologa.

Bycie matką to harówa, to mordęga fizyczna, psychiczna i jakaśtam jeszcze.
Pino, aby stracić cierpliwość to moment jest. Jeśli jest się jeszcze przy tym niedojrzałym człowiekiem i członkiem Odnowy W Duchu Świętym, to się wszystko zrobi, żeby się ludzie nie dowiedzieli, bo “co powiedzą”.

Z perspektywy swojego macierzyństwa: nie wierzę, że jej to dziecko spadło. NIe wierzę, że sama działała.
Ale nie osądzam jej.
NIe mam żadnych uczuć względem tej dziewczyny.

Ale to, co napisałaś (pierwsza część) właśnie pasuje do tego, o czym myślę.

Misternie? Ni cholery nie misternie…

Całkowicie zgadzam się z tym:

tak w związku z tematem polecam komentarze Mariana Zmyślonego pod tą notką

pzdr

Zdrowa.
Ale Przeraźliwie przestraszona.
Żeby było jasne – to nie usprawiedliwiam jej, ani nie żal mi jej.
NIe mam dla niej żadnych uczuć.
I oczywiście nie staram się Cię przekonać do swojej racji.

Bo z kimś się umówiła na upozorowane porwanie, że ją trzepnię w głowę i wyjmie z wózka zwłoki dziewczynki?
Ile czasu, do tego momentu, dziecko nie żyło?
Czy to było zaplanowane inaczej?

Tu łkania do telewidzów i porywacza, a tu chowanie zwłok pod gruzem?

Piszę w formie pytań, bo za chwilę mnie coś rozerwie.