Miałam położyć się do łóżka z kubkiem herbatki z pigwą.
Pieski dzień.
Konfliktowa sąsiadka, zeznania na policji, durny pacjent, przejażdżka na tyłku po świeżutkim śniegu, ząbkujące dziecko, fukająca niania, kolejka w aptece…
Dość! – Idę do łóżka. – Mamuś, nie ciupniesz nawet pasjansika? (taka moja słabostka wstydliwa) – Nie, Synuś, ale odbiorę tylko pocztę i baj.

No i siedzę z otwartą buzią.
Nie wiem, czy chcę.
Dużo wody upłynęło.
Może rozczarować się nie chcę, wolę mit który stworzyłam wypełniając pustkę, w której znalazłam się nie z własnego wyboru przecież.
Może czuję się w jakimś stopniu oszukana, zdradzona, pozostawiona sama sobie…
Błądziłam jak dziecko we mgle chcąc znaleźć zastępstwo.
Nie wiem, czy chcę.

Najpierw muszę podleczyć zawał.

Ale obsrewuję.

I dobrze życzę.