Wszystko przez moją naiwność.
Przez grzeczność i poszanowanie dla drugiego człowieka, jego uczuć i prawa do własnego zdania.
Jasne, że zdarza mi się komuś sprawić przykrość: przepraszam grzecznie i próbuję wyjaśnić dlaczego. Ale co, jak ten ktoś nie chce przeprosin ani wyjaśnień? Ukrzyżować się mam?
A co, jeśli jakiś bloger włazi z obłoconymi buciorami w moją prywatność wypunktowując najpierw moją głupotę i błędy, potem zaleca wizytę u psychologa? Na koniec prowokuje temat “o lubieniu” i ma niezłe jaja, bo notkę z tego sporządził i się świetnie bawi.

Napisałam o Madzi.
Mam syna niewiele starszego i kiedy na niego patrzę myśląc o Tym Dziecięciu łzy same z oczu lecą. Napisałam jak czułam.
Ale nie!
Cyniczne to było, ironiczne, miałam cicho siedzieć, niepotrzebnie się odedzwałam. Po drodze zaliczyłam pod swoim adresem buractwo, odedzwałam się tak, jak nigdy nie powinnam do nikogo, nie dałam prawa do własnych odczuć, powycinałam niby komentarze i inne takie tam łącznie z “dnem” i “pukaniem w dno od spodu”. Odsyłam do lektury komentarzy.
Co ciekawe – nie tylko na moim blogu.

Ja mam dość!
Piszę po to, żeby odpoczywać, żeby oderwać się od bluzg, zakłamania, fałszywości i innych blee tego świata. Nie łapię się za tematy o których nie mam pojęcia. Piszę o dupie Maryny, bo przy tym odpoczywam. To, że czasem coś wyrwie mi się z trzewi nie oznacza, że daję prawo do oceniania moich uczuć.
Nie chcę i nie pozwalam. I nie zamierzam się tłumaczyć z tego.
Jeżeli macie taką wolę i przyjemność- czytajcie i komentujcie, bo to dodaje mi skrzydeł.
Ale nie krytykujcie. Bo mnie nie znacie. Bo nie jesteście mną.

Ja wiem, że na TXT pokłócili się już wszyscy ze wszystkimi.
Żeby było jasne: nie zamierzam się z nikim kłócić. Wyznaczam tylko granice i proszę, aby wyznaczonych nie przekraczać.

Bardzo ufam, że zrozumiecie tym razem mój przekaz.
Też z serca, jak wszystkie inne moje notki.