no i tu jest ta wielka róznica- od i do. Niby drobna rzecz, kolejnośc liter- a jakie cholerne konsekwencje!!!

Ależ oczywiście, że różni ludzie mają różne hierarchie wartości. Jeden za największe dobro uważa wolność, inny bogactwo, jeszcze inny władzę itd. Na szczycie mojej hierarchii wartości znajduje się wolność i myślę, że nie jest to najgłupszy pomysł.

Piszesz:

Bo jedni mówią własność. A drudzy mówią Miłość. A ktoś jeszcze – człowiek. A ktoś inny – Bóg.

Rzecz jasna jest tak, jak piszesz, że jest. Tylko zauważ, że człowiek, dla którego największą wartością jest wolność nie będzie innych przymuszać do niczego. Człowiek ten wielce się zastanowi, zanim zgodzi się na jakiekolwiek ograniczenie wolności w imię innych wartości – np. bezpieczeństwa albo solidarności z innymi, potrzebującymi pomocy ludźmi. A człowiek, dla którego najważniejsza jest np. równość, w imię wprowadzania tej równości jest gotów posunąć się do tych wszystkich rzeczy, do których posunęli się ludzie wymachujący sztandarami egalitaryzmu.

Trudno jest człowiekowi obstającemu za wolnością zarzucić cokolwiek złego, poza oczywiście tym, że wkurwia mentalnych niewolników. Jeszcze raz powtórzę słowa Poppera: nie ma równości między niewolnymi.

Pozdro.

nie oglądając się na płoty stawiane przez niewolników

Nie łapię. W jakim sensie nie oglądając się? Że niby lekceważąc te płoty, przełażąc przez nie bezprawnie? To byłoby przecież wystąpieniem przeciw cudzej własności. Ale powiadam – może nie zakumałem o co Ci chodzi.

Pozdro.

Albo chodzimy tam, gdzie chcemy, albo tylko tam, gdzie nam państwo pozwoli.

Możemy też chodzić tam, gdzie chcemy, pod warunkiem, że nie łamiemy czyjegoś prawa do własności.

Natomiast doskonałe jest to spostrzeżenie, że chodzimy tylko tam, gdzie nam państwo pozwoli :-) – doskonały opis dzisiejszej sytuacji w demokratycznych państwach :-)

Czytaj np. Rothbarda, żeby widzieć, jak to jest z tą wolnością i własnością. Oczywiście, jak się nie boisz o to, że:

a) pomiesza Ci się w głowie
b) będą wyśmiewać Cię ludzie oświeceni

Mogę podrzucić parę linek jakby co :-)

Pozdro.

“Natomiast doskonałe jest to spostrzeżenie, że chodzimy tylko tam, gdzie nam państwo pozwoli :) – doskonały opis dzisiejszej sytuacji w demokratycznych państwach :)”

Ależ przecież w każdych państwach. To przecież państwo to prawo i tę własność gwarantuje. Jak las należał do pana to się nie chodziło na grzyby, tylko kłusowało, czyż nie? A kto dał panu las? Ano, państwo mu dało. Albo wypożyczyło, co na jedno wychodzi.

No dobrze, punkt dla Ciebie ale co z takim chłopem który niby miał pole ale jakby co to mu pan mógł wziąć cokolwiek, łącznie z żoną? :)

Inna sprawa, że jak facet na mazurach wyciął sobie kilka drzew to się przy silnym wietrze pół lasu położyło, bo jego drzewa były z brzegu. :)

Ale ok, nie mam dobrej odpowiedzi na ten argument. Tym niemniej nadal nie widzę dobrego rozwiązania konfliktu między posiadaczami i wędrowcami. Znajomy Australijczyk mi opowiadał, że aborygeni na ten przykład mają cholerne kłopoty z tą całą własnością prywatną. Oni są wolni, łażą gdzie chcą a rzeczy są tego, który ich akurat używa. I ta ich wolność to się trochę kłóci z prawem do własności przywiezionym z Europy. Powiedziałbym – fundamentalnie.

ps. obiecałeś jakieś linki :)

A czy to nie jest tak, że uznając iż wolnosc jest wazniejsza niz rownosc (zastanawiam sie, jak w ogole mozna uwazac inaczej), zgadzamy się jednak jako liberaławie na dobrowolne ograniczanie naszego prawa naturalnego – prawa wlasnosci, w interesie ogółu – czyli nas w całości?

Jak najbardziej. Napisałem przecież:

Człowiek ten wielce się zastanowi, zanim zgodzi się na jakiekolwiek ograniczenie wolności w imię innych wartości – np. bezpieczeństwa albo solidarności z innymi, potrzebującymi pomocy ludźmi.

Zastanowi się, ale nieraz się zgodzi,prawda?

***

oddajac prawo do decydowania o prawie wlasnosci tym, ktorzy nic nie maja i podpinają sie pod “nasze”, wpakowalismy sie w gowno dystrybucji “naszych “ dobr ku radosci golodupców.

Dystrybucja to gówno, jak najbardziej, bo polega na zabieraniu jednym po to, aby dać drugim. Natomiast nie lubię stawiania sprawy w ten sposób, że z jednej strony są ci, co mają, a z drugiej strony gołodupce. Uważam, że każdy może sobie być gołodupcem, jak chce, sam często bywałem gołodupcem itd. Mnie chodzi po prostu o poszanowanie własności. I myślę, że to nie jest tak, iż głównym powodem, dla którego kwitnie proceder redystrybucji jest to, iż się gołodupce zmówiły na tych, co posiadają. Raczej jest tak, że cwana kasta nowych panów robi na redestrybucji świetny deal, a gołodupce są li tylko pretekstem do utrzymywania systemu. Oczywiście w ten sposób cwana kasta nowych panów zyskuje głosy gołodupców, ale to inna kwestia.

***

No i tu jest problem, jak dogadać powszechne prawo do glosowania – co prowadzi zawsze do wyboru tych, co chca zabierac, z interesem posiadajacych – ktorym zabiera sie, choc im to nie w smak?

Po pierwsze – znowu: to nie jest prościutka walka klas, walka posiadaczy z wyzyskiwanymi robolami. Teraz sprawy przeprowadza się w sposób o wiele bardziej wyrafinowany, w czym duży udział mają goście, którzy już się fest nachapali i teraz potrzebują pewnego, ściśle określonego systemu aby funkcjonować bezpiecznie. Tacy mocno nachapani goście są świetnymi klientami państwa uprawiającego interwencjonizm. Krótko mówiąc – najmniej winni są tu ludzie ubodzy.

Co do tych kłopotów z powszechnym prawem do głosowania. Otóż ja nie mam żadnych kłopotów w tej kwestii. Polecam zastanowić się na słowami Ludgwiga von Misesa, które hrPonimirski propaguje na każdym kroku:

The market is a democracy in which every penny gives a right to vote.

Pozdro.

W kwesti dobrowolnej zgody na ograniczanie prawa wlasnosci – zgoda, nie ma miedzy nami sporu.

Natomiast kluczowym dla mnie jest to, ze wlasnie ta nowa klasa cwanych panow zyskuje glosy golodupcow w oparciu o “powszechne dazenie do rownosci i sprawiedliwosci spolecznej”, co spotyka sie z powszechnym aplauzem, a Ty jedynie możesz bezsilnie patrzec, jak ustanawia sie coraz to nowe prawa dotyczace dystrybucji tego, co udalo Ci sie zgromadzic.
Jasne, ze nie jest to otwarty konflikt klasowy, natomiast wykorzystuje sie go, albo – wirtualnie tworzy, wlasnie na potrzeby ograniczania Twoich praw. W skali spolecznej: wolnosc i wlasnosc kontra rownosc (nawet jesli tylko na sztandarach) jest jak na razie pojedynkiem przegranym przez liberalów. Powstaje pytanie, czy ten pojedynek jestesmy w stanie kiedykolwiek wygrac?

Hasło jest nośne, ale co oznacza w praktyce? Jak mialoby funkcjonowac? Jest jakis model, czy to tylko haslo?

Szanowny Panie Eumenesie – ja to wszystko postrzegam w kontekscie nie tylko polskim. Ponieważ nie jestem w elicie wladzy, ani nie naleze do tych, co sie nachapali i zależy im na utrzymywaniu systemu koncesyjnego (bo moze by mi sie percepcja zmienila – pieniadze i wladza najczesciej deprawuja), wkurza mnie, gdy w ramach mglistych hasel o potrzebie rownosci, na potrzeby redystrybucji obcina mi sie coraz wiecej wynagrodzenia.
Co do polskiego podworka – jestesmy przedsiębiorczy. Tak postrzegam Polakow. Tylko ze znaczna czesc tej przedsiębiorczosci wkladamy w kombinowanie, jak nie dac sie oskubac solidarnemu panstwu.

Jest jeszcze jedna strona tego medalu: nadmierna opieka socjalna wdrukowuje w ludzi postrzeganie panstwa jako dawce. Mam znajomych pracujacych w MOPS – rosna nam nowe pokolenia darmozjadow, ludzi nastawionych nie na poszukiwanie pracy, tylko na poszukiwanie mozliwosci uzyskania jak najszerszej pomocy spolecznej.

Zapewne Pan zauważył, że wystarczył odpływ częsci pracowników do krajów UE, a natychmiast płace w Polsce wzrosły, bowiem pojawił sie problem bezrobocia. Ograniczenie kosztów pracy spowoduje, ze przedsiębiorcy zaczną tworzyć nowe miejsca pracy, (co teraz jest dla nich calkowicie nieoplacalne), a to wymusi wzrost płac – popyt na pracowników przekroczy podaż.

Co do zaproponowania czegoś darmozjadom – problem polega na tym, ze ludziom, ktorym wdrukuje sie, ze panstwo “musi” sie nimi zaopiekowac, ze nie maja absolutnie zadnego powodu, by pracowac i sie rozwijac, trudno potem to wybic z glowy. Powstaja cale kukltury zyjacych z zasilku, przekazujacych taki styl zycia pokoleniowo.
Mnie życie rzuciło na Slask – większosc rdzennych Slazakow ma wpojony kult pracy. Praca jest postrzegana jako wartosc, darmozjad nie jest powazany spolecznie. Tworzac kulture, w ktorej ten, kto spija panstwo z pomocy spolecznej jest postrzegany jako spryciaz, co to potafi sie ustawic, wywola spirale budowania obciazen spolecznych tych, ktorzy jakis przychod generuja.

Co do oferowania czegos ludziom – populizm w Polsce sprzedaje sie latwo. Slowo “liberalizm” jest sprowadzone do slowa-straszaka. Ten, kto propaguje idee “wez sprawy w swoje ręce” przegra z tym, ktory zapewnia “damy wam, jak zabierzemy tym, ktorzy nakradli”. Bo że nakradli to oczywiste – przeciez maja, a jak uczciwie mozna sie bylo czegos dorobic?

Panie Eumenesie, nie mówimy o skrajnosciach, bo mam coś wrażenie że do tego Pan naszą dyskusje sprowadza. Nikt nie mówi o Państwie nie pobierajacym podatków ani o 100% zatrudnieniu (mozliwe chyba tylko w komunizmie). Pomoc socjalna jest czyms normalnym, w koncu jestesmy cywilizowani i zdajemy sobie sprawe wszyscy z koniecznosci lozenia jakies czesci dochodow na pomoc najubozszym. Ale to ma byc pomoc, a nie system zastepowania zatrudnienia.
Idea pomocy spoleczniej nie moze sluzyc patologiom – a do tego sie sprowadza, budując warstwe spoleczna nastawiona tylko na pomoc spoleczna. Ten problem nie dotyczy tylko Polski, tylko ze nas, jako kraj ubogi, tym bardziej na to nie stac.
Radykalne obniżenie kosztow pracy, zmiejszenie obciążeń podatkowych i sprowadzenie zadan pomocy spolecznej jak najnizej – bezpośrednio do samorządów lokalnych, z mozliwościa ciągłej weryfikacji kwot pomocy, zasad ich dystrybucji i odbiorców. Inaczej to bedzie wór z coraz większymi szparami.

W kwestii koniunktury – jesli sie zalamie, to i panstwo nie pomoze. Bo nie bedzie mialo komu zabrac. Przy tak rozbudowanych systemach pomocowych, masa środkow przepada wewnątrz administracji. W razie kryzysu, najpierw wyschna srodki dla ludzi, administracja natomiast sie wyzywi.

Kult pracy i przekonanie, ze mam to, co sobie wypracowalem, a nie dostalem, nie jest narzucany przez Panstwo. Natomiast ten kult mozna bardzo latwo zniszczyc. Nie wiem, czy jego odbudowanie bedzie w ogole mozliwe.

Czasem pytaja sie mnie na necie, co zrobie jak strace prace: odpowiadam – znajde inna, nigdy nie bylem bezrobotny. Czlowiek, ktory chce pracowac, pracowac będzie. Jak nie w swoim zawodzie, to w innym. Pracowac, odkladajac na trudne chwile – chocby na te, gdy przyjdzie byc bezrobotnym. Czy to takie trudne?

WOLNOść – TO PRAWO DO ODPOWIEDZIALNOśCI.

Chyba tak. Jak wpadnę na jakąś wadę tego ujęcia to dam cynę :-)

Tyle, że ja te odniesienia robię na każdym kroku.

Pozdro.