dobry temat:

[/quote] wyposażono nas w sumienia – rozróżnianie dobra i zła, moralność, etyka, zasady. [/quote]

odlkrycie jakiego mi się dokonało w związku ze spowiedzią jest takie, że sumienie nie jest arbitrem ale sposobem rozeznania, w jaki sposób mogę rozwijać, pomnażać dary jakie otrzymałem od Stwórcy.

Niepokój sumienia – boję się, oznacza, że wcielam jakiś plan wmawiając sobie “na przekór sobie”, że jest on dobry.

Sumienie mówo o lęku, gdyż dusza odczuwa, że plan ten jest zły i do Złego prowadzi. Dusza boi się Złego – bycia potępionym, ten strach wyraża to za pomocą sumienia.

Więc sumienie nazwałbym taką wewnętrzną radiostacją która komunikuje nieśmiertelną duszę z rozumem i wolą.

Sęk w tym za czym podąża wola człowieka i jego ipodobania. Czy za Dobrem – to dobro chce rozpoznawać i wybierać, czy też za tym co dobrem nie jest – przed czym wzdryga się dusza… .

Stąd rachunek sumienia jest niczym innym jak rozeznaniem tego co w moim życiu prowadzi duszę do niepokoju i lęku oraz tego co daje jej pokój i radość wewnętrzną.

Wtedy wola i rozum może za tym podążąć. Więć rachunek sumienia jest korzystny i pożyteczny.

Ten kto swoje wybory uzgadnia pokojem duszy za pomocą sumienia jest tym, który stawia BYĆ przed MIEĆ.

Ten który nie przejmuje się duszą i sumieniem, stawia MIEĆ przed BYĆ....

Więc pytanie Bardziej “być” czy “mieć” ?

Pozdrawiam Świątecznie!

************************
“Kto pyta nie błądzi…”

Zgadzam się, że temat ważny, ale miałem uczucie, że w sumie truizmy piszę.

Właściwie powinienem poruszyć zagadnienie wrażliwości sumienia, wyjaśniające wiele zjawisk społecznych i większość grzechów w ogóle, ale raz, ze nie bardzo mi pasowało do tekstu, a dwa, że niełatwo jest się skupić nad poważnymi sprawami z niemowlęciem na ręku.

Co do “mieć” czy “być” to chyba jesteśmy skazani na nieustanne, wieczne bycie pomiędzy. I właśnie sumienie może nam tu pomóc, choć z góry wiadomo, że spokojnej pewności nie osiągniemy zapewne nigdy.

Dobrych świąt życzę.

Pozdr.

Różnica zdań może wynikać z różnicy podejścia. Ty patrzyłeś na “Pasję” zapewne jak na dzieło filmowe. Ze mną bywa inaczej. Szczególnie gdy jestem emocjonalnie związany z tematem czy postacią. Zazwyczaj wyłącza mi się wtedy krytycyzm, zmysł oceny i podążam za człowiekiem lub historią. Dlatego jestem w stanie oglądać siermiężne włoskie filmy o Janie Pawle II, Ojcu Pio czy innych postaciach z historii Kościola. Ba, nawet się wzruszać. Tak też było z “Pasją”. Tylko mocniej.

Pozdr.

Popisowcu, cieszę się przerwałeś ostatnio swoje milczenie i znów obdarowujesz nas fajnymi tekstami.
To co napisałeś jest dla mnie jasne, klarowne i nie budzące wątpliwości.

Znacznie gorzej jest w przypadku tekstu Poldka.
W jego pisaniu często pojawia się coś (nie potrafię tego nazwać), co wywołuje moją niezgodę i odruch polemiczny.

Zatem teraz do Poldka.

Napisałeś : “Dusza boi się Złego – bycia potępionym, ten strach wyraża to za pomocą sumienia.”.

Nie wiem jak to działa u innych, ale moje sumienie bardzo rzadko zapuszcza się na tak dalekosiężne obszary jak potępienie i strach przed nim. I przypuszczam, że gdyby strach przed potępieniem był jedynym “hamulcowym” naszych uczynkow to na świecie byłoby znacznie więcej zła niż dotychczas.

Nawet nie dlatego, że jesteśmy aż tak odważni i bojowi, lecz dlatego, że jest to pojęcie zbyt abstrakcyjne, aby brać je pod uwagę w powszednich uczynkach.

Więc nie o strach przed potępieniem tu chodzi, lecz o zwykły, codzienny stosunek do samego siebie, o to by bez obrzydzenia każdego dnia spoglądać
w lustro, o to by spokojnie patrzeć w oczy innym ludziom, nie czuć przed nimi wstydu ni lęku.

Poza tym w sumienie wyposazony jest każdy człowiek, nawet ten, który nie wierzy w nieśmiertelność duszy. Zatem Twoje sformułowanie :” Ten który nie przejmuje się duszą i sumieniem, stawia MIEĆ przed BYĆ....” jest bardzo nieprecyzyjne i jednostronne.

Delilah, nie wiem czy użyłem dobrego słowa “strach” – jak widzę niewłaściwego. Chodziło mi o to, że sumienie reaguje na popełnione zło: przed jego popełnieniem i po jego popełnieniu. Więc może właściwsze określenie byłoby: niepokój – przed popełnieniem a wyrzut po popełnieniu.

Jednak napisałem strach, gdyż uważam, że Dusza boi się potępienia -> zagrożenia ze strony OSobowego zła, jakim jest Szatan. A popełnienie grzechu jest wejściem w strefę jego królestwa. Z tego, że nie wierzysz np. w istnienie Szatana nie wynika, że Twoja dusza przestaje się lękać wpływu szatana.

Oczywiście, że stan spokoju wewnętrznego związany jest z szacunkiem wobec siebie samego, i brakiem obrzydzenia. Brak szacunku i obrzydzenie bierze się stąd, że popełniłem coś co odczuwałem i odczuwam jako coś niegodnego i złego – więc spoglądając w lustro nie mam tęgiej miny… .

Ludzie zagłuszają głos sumienia gdyż kochają bardziej to co widzą na zewznątrz -> co łechta ich zmysły niż pokój w sercu. Poza tym, aby słyszeć sumienie, trzeba zadbać o ciszę. Można prowadzić taki sposób życia, i w ogóle nie zdawać sobie sprawy z jego istnienia. Stąd tyle zła. NIe wystarczy wiedzieć, że coś jest złe – np., nie wierzę, że Putin nie wie, że eksterminacja Czeczenów jest złem. Ale trzeba czynić tak, aby tego nie czynić.

OD wiedzieć, że coś jest złe, a nie czynić tego daleka droga.. .

W działaniu sumienia nie ma znaczeniu czy ktoś wierzy w nieśmiertelność duszy czy nie. Gdyż to co nazywamy prawem naturalnym a które w niektórych przykazaniach dekalogu znalazło swoje odwierciedlenie obowiązuje każdego człowieka a nie tylko wierzącego: nie zabijaj, nie kradnij, itp.

Jednak sumienie może zostać zagłuszane, relatywizowane i racjonalizowane przez rozum który może sobie stwarzać swój świat wartości pominąwszy dekalog i prawo naturalne.

Jednak sumienie jest czymś co informuje o wartości moralnej danego czynu. Więc można nawet powiedzieć z punktu widzenia człowieka – agnostyka, który nie wierzy w rzeczywistośc nadprzyrodzoną, że właściwie osąd sumienia dla niego powinien być mało ważny. Gdyż sumienia nie da się zdiagnozować , poznać, traktować poważnie – jeśli się odrzuci warstwę duchową człowieka.

Wg mnie po odrzuceniu warstwy duchowej człowieka nie ma mowy o sumieniu ale jedynie można mówić o chłodnej rozumowej kalkulacji co jest dla mnie korzystne.

Uznając sumienie jako narzędzie duchowe w które człowiek(każdy) jest wyposażony muszę uznać istnienie porządku moralnego znajdującego się poza człowiekiem.
Gdyż jeśli człowiek ma orzekać o tym co jest moralne a co nie, to sumienie nie jest mu do tego potrzebne.
Sumienie jest kategorią duchowa które jak widać( co zauważyłaś) nie jest brana pod uwagę. Człowiek w dzisiejszym świecie może sobie wykreować swój świat wartości i swoje życie nie przejmując się jakimś tam sumieniem.

Pozdr.

************************
“Kto pyta nie błądzi…”

Witaj, miło znów z Tobą rozmawiać.

Różnica między moim i Poldka tekstem bierze się chyba z tego, że on mówi z czysto katolickiego punktu widzenia, a ja starałem się ująć rzecz w sposób zrozumiały dla każdego.

W kwestii strachu przed potępieniem – u ludzi wierzących z pewnością występuje, choć zapewne nie jest uświadamiany na co dzień i w związku z tym nie jest podstawową przyczyną ludzkich zachowań. Chociaż... to jest chyba kwestia indywidualna.

Pozdr.

Zgoda, to najlepsza wersja, ale konkurencja praktycznie żadna, bo filmy o Jezusie były zazwyczaj sztampowe i w pewnym sensie politycznie poprawne. Gdybym miał ocenić dzieło Gibsona na zimno, oddzielając emocje katolika i zajmując się jedynie sztuką filmową, z pewnością miałbym niejedno zastrzeżenie, z naturalizmem obrazów na czele. Ale ja nie umiem tego oglądać spokojnie, stąd i wrażenia mam niezmiennie silne.

Pozdr.

Może nie aż słabiutkie, tak źle nie było. Gibson potrafi robić filmy, a w tym przypadku chciał po prostu pokazać śmierć Jezusa – w swoim przekonaniu – realistycznie. Z przyczyn czysto religijnych. I to mu się udało. Dla człowieka wierzącego jest to film przejmujący. Niewierzący mogą mieć wręcz problem z obejrzeniem.

Pozdr.

To dawaj. Do północy mam trochę czasu, chętnie przeczytam.

Pozdr.

Jeszcze jedno zdanie. Sumienie to jak kompas…. .

Z tym, że z kompasem można wiele rzeczy zrobić: nie używać go, używać go czasami, albo go tak podregulować aby wskazywał wg kalkulacji…. .

I teraz pytania do Delilah i do autora:

Sumienie jak “każde urządzenie” należy kalibrować – sęk w tym, że w oparciu o co!!!???

Chrześcijanin, Katolik na Ewangeliczny Kalibrator a niewierzący w stosunku do czego Kalibruje swoje sumienie?(to jedno pytanie)

A drugie

Skąd ma pewność, że jego KAlibracja jest właściwa a nie obarczona błędem…?

Pozdrawiam!

************************
“Kto pyta nie błądzi…”

Jestem trochę wykończona świątecznymi przygotowaniami i stąd nie za bardzo czuję się na siłach sprostać powadze tematu.

Ale odpowiem Ci odnośnie “kalibracji” sumienia.
Otóż moim zdaniem czegoś takiego po prostu nie da się robić, a przynajmniej nie jest to możliwe do świadomego wykonania.
Sumienie jest cecha bardzo zindywidualizowaną, zgodzilismy się z tym że każdy je ma, jednak u niektórych jest ono uśpione, u innych zaś bardzo wrażliwe i aktywne.
Zarówno uśpienie jak i aktywność nie są zjawiskami ktorymi można odgórnie sterować. Ma na nie wpływ caly szereg spraw i doświadczeń zewnętrznych, niezaleznych od naszej woli.
I dopiero pod wpływem tych doświadczeń kształtuje się nasze sumienie, bez świadomego udziału woli.

Tymi doświadczeniami jest to wszystko co przytrafia się ludziom na codzień: miłość, cierpienie, empatia, poziom nabytej wiedzy.
To właśnie kształtuje nasze sumienia; uwrażliwia je lub znieczula.

Delilah,

nie zauważasz, że nasze osądy sumienia zależne są od “wgrania nam w nas” poprzez wychowanie, kulturę system wartości rodziców pewnego kodu… w jakim obraca się to sumienie?

Są podstawowe rzeczy takie jak: nie zabijaj, nie kradnij, itd. Wspólne kulturowo ale w szczegółach już nie. Gdyż nie kradnij można rozumieć szeroko i wąsko:

przykład:
Można kraść to co jest państwowe – za komuny
NIe można kraść prywatnego

Można kraść swojemu wrogowi
nie można kraść przyjacielowi, koledze

Więc jak widzisz wszystko rozbija się o szczegóły w których Diabeł Tkwi.

Na pewno tak ale nie tylko – to wg mnie jedynie wycinek – i to mały wycinek. Gdyż wychowanie, system wartości jest nam w znacznej mierze wdrukowany poprzez uwarunkowania środowiskowe i kulturowe: przykład, wiedza, skłonności, zdolność do pracy nad sobą, itd.

Po to tworzy się normy aby nie oddać wszystko na karb sumienia… . Gdyż sumienie samo w sobie nie jest urządzeniem mającą tę samą zawsze treść ale podlega modyfikacji wskutek poznania, dobrej woli i zdolności i chęci podążania człowieka za Dobrem, pięknem i Prawdą. Ich poznanie i umiłowanie rozwija i czyni sumienie piękniejszym i posiadającym więcej treści.. .
, to samo w sobie “jest do kitu”. O tym wiedzą najlepiej nauczyciele w dzisiejszych gimnazjach i nie tylko… .
Sumienie w pewnym sensie trzeba obudzić... . A w pewnym sensie wyposażyć. I tutaj konieczny jest punkt oparcia -> gdzie szukać oparcia dla sumienia.. – jak każde jest subiektywne.. .

Pozdrawiam. :-))

************************
“Kto pyta nie błądzi…”