Jako road warrior, czyli osobnik bedący często w delegacji zagranicznej, rozbijam się po dobrych hotelach.

W tych hotelach to ja dopiero mam raj, co? Pokoje, prysznice, marmury, bary, kanjpy, widny, obsługa, room serwis, sauny, baseny,sale gimnastyczne….
To tak się ludziom wydaje, ludziom którzy nie jeżdża, lub jadą raz na rok na trzy dni wakacji do NY.
Ale życie hotelowe wcale nie jest takie słodkie.

Bo czym jest hotel? Sposobem na zarobienie pieniędzy, przede wszystkim. Jest potrzeba, jest hotel.
I ponieważ hotele to maszyny do robienia pieniędzy, to oszczędzają. Na czym się oszczędza?
Przede wszystkim na czystości. Sprząta się po łebkach, tylko tak, żeby na czyste wyglądało.
Od sierpnia zauważyłem, że w hotelach zaczęly znikać Kleenexy w łazienkach.

No właśnie czystość. jak ma sobie radzić w hotelu osobnik w drodze?
No przede wszystkim dobrze jest znać obsługę, jeśli jeździ się często. Rzucać napiwkami na prawo i lewo.
Muszą cię pamiętać i lubić. Nie robić nigdy problemów, awantur. Przywozić recepcji ptasie mleczko… To sprawi, że będą cię traktować jak człowieka, pomagać, dawać lepsze pokoje. Zaczną traktować trochę jak swojego. Nie jest to proste, wymaga pracy i wysiłku i odpowiedniego charakteru.

Dla lubiąccych czystość: zawsze zostawiać niewielki napiwek w łazience dla pokojówki. To daje przynajmniej namiastkę pewności, że nie zrobi psikusa pod tytułem “mycie kibla szczoteczką”... Różne rzeczy ludziom się zdarzały. Odkurzy lepiej, umyje łazienkę przyzwoicie a nie tylko szmatą przeleci…

Co jest w pokoju hotelowym najbrudniejsze? No pomyślcie chwilę.
Czego w hotelu się nie pierze, nie myje, nie wymienia?
Narzuta na łóżko!
Natychmiast po wejściu do pokoju zrzucić ją z łóżka w kąt, do szafy a nie rzucać się na nią z ukochaną osobą. Bo właśnie to robią wszyscy – barabara na narzucie! Obrzydlistwo. Druga rzeczy – PILOT do telewizora. Umyć! Wodą kolońską... jeśli pomyślicie jakie programy są w Pay TV to zrozumiecie dlaczego nie wolno tego dotykać... To znaczy wolno, ale na własne ryzyko.

Podłoga – odkurzana rzadko,tylko jak już widać. Wkładać hotelowe kapcie.

Krzesła, fotele – za nic w świecie nie siadać nago. Nawet po pijaku!

Ale powtarzam – najważniejsze – zaprzyjaźnić się z obsługą. To dla tych, którzy często jeżdżą w te same miejsca.
A reszta podróżnych amatorów – nie dać się wziąć na lep luksusu. Tfu, dać się wziąć, ale z uważaniem. Bo jednak hotel drogi, ma dużo zalet – jest czyściej, jest ciszej, jest więcej powietrza, pościel zmieniana… jedzenie lepsze,

No tak jedzenie. Co robić jeśli się codziennie wraca z pracy o 11-12 wieczorem z roboty? Gdzie jeść? Czy iść w nocy do knajpy jak się sił nie ma?
Czy zamówić żarcie do pokoju? Czy co?
Ja jestem zaprzyjaźniony z obsługą, to mi przynoszą jedzenie do baru, gdzie można godzinę posiedzieć, poczytać i udać, że się nie jest samotnym. W barze zawsze jest więcej takich, to można pogadać. Są też inne takie, też można pogadać. Tu zaprzyjaźnienie się może być opatrznie rozumiane. :) – Czyli znowu to samo -zakolegowanie się z obsługą.
Tak samo jak z knajpami, k†ore się regularnie odwiedza. Po pewnym czasie kelnerzy pozwolą zamawiać rzeczy których nie ma w karcie, nie naplują.... polecą... pogadają....

Knajpy w drodze – znowu jeśli ci lokalni w pracy nie polecą, ale co oni wiedzą, to trzeba się zdać na concierge’a. No i taki concierge normalnie poleci knajpę, z którą ma układ… a musi ci polecić to, co cię naprawdę interesuje. Czyli znowu – kolega ma być!
Nie jest to proste, oj nie jest, ale jest możliwe.

Obsługa jest wszechwładna, im niżej tym lepiej. Podstawa – doorman – żeby taksówka zawsze była. I żeby walizki wnieśli na gorę natychmiast a nie dwie godziny później po sześciu monitach. Latem w Amsterdamie – byłem pierwszy raz i jedyny, czekaliśmy trzy godziny. W bardzo dobrym hotelu. Ale wiadomo, Holender to jeszcze gorszy Niemiec.

Ale jak wszędzie, wszystko schodzi na psy. Hotele psieją, remontów nie robią. Klient nie ma wyboru, firmy tną koszty….

Kryzys minie, może się jakoś poprawi.

Są tacy, którzy twierdzą, że można spać w dowolnej norze. Może i można, ale podróżującym po Polsce B nie zazdroszczę.
Brzydzić się usiąść na łóżku, słyszeć przez ścianę wrzaski pijane, chrapanie, nie mieć szans na jedzenie, wi-fi nie ma, internetu nie ma. nIczego nie ma. jest jak w Kijowie 15 lat temu, ręczniczek 30×50, odcięty nożemy kawałek mydła i światło wyłącza się o 11.

I wszystko zależy od tego, ile dni spędza się rocznie w podróży. Bo ten hotel musi być jednak drugim domem. gdzieś się trzeba schronić. I trzeba sobie ten azyl, często dużym wysiłkiem, stworzyć.

Ilu gości luksusowego hotelu było w rocznicę śmierci autora “Moskwa Pietuszki” z połową recepcji w tymże pociągu na corocznym ochlaju urządzanym przez mieszkańców Goroda Gieroja?

TYTUŁ DAŁEM – a czas jak rzeka, jak rzeka płynie.
Tak, bo w tych hotelach wpadam na różne znane postacie. W Atenach wpadłem w windzie na 007, w Budapeszcie zderzyłem się z Claudią Schiffer w drzwiach – mówię do doormana – Patrz Imre jaka wysoka, na co on: na upadłe drzewo każdy wlezie.
W petersburgu Blondie, Mireille Mathieu, W Moskwie w windzie cala Metallica. No i co? A no to, że wszyscy starzy. Pamięta się ich z Ķlodości, a tu panie patrzysz na Blondie a to miła starsza Pani. Tylko ta franca Mireiile się trzyma. Bo zawsze jak emerytka wyglądała.
007 poorany zmarszczkami jak pole jesienią. Czas zaprzytala. patrzysz do ustra i widzisz siebie. Jutro też, za 15 lat to też ty. Ale już nie ten, a w środku się wydaje, że ten sam. Tylko dlaczego nie pamiętam, co przed chwilą powiedziałem….

parę znanych osób na stałe mieszkało w hotelach, James Woods, Coco Chanel, Arthur Miller, Tennessee Willimas, Dylan Thomas, Bob Dylan, Thomas Wolfe, Joni Mitchell….