ja z całego dziedzictwa po przodkach mam złoty zegarek z Rosji Carskiej i komplet zastawy stołowej z Poznania. Srebrnej, z monogramem.

Siedzę z Janem w trzynastej celi
na Ratuszu, pośrodku miasta,
trzy dni temu razem nas wzięli,
posadzili, trzymają, i basta.

Na podłodze sen nasz nielekki,
zupę dali, że pies jej nie zje,
Jana chroni pancerz dialektyki,
mnie- leciutki obłok poezji.

Smród, robactwo, ciężkie chrapanie…
Ano- różnie w życiu się darzy.
Ktoś nabazgrał węglem na ścianie:
“Niechaj żyje walka piekarzy!”

Ja-cóż? Gwizdać! Siedzę od piątku,
mogę siedzieć tak choćby miesiąc,
ale Jan ma katar żołądka,
no i lat bez mała sześćdziesiąt,

trzeba jego hartu i woli,
żeby ważyć to sobie lekce,
no bo człowiek, gdy go brzuch boli,
zapomina i o dialektyce!

Siedzę, siedzę, liczę godziny,
Jan się zdrzemnął, o ścianę wsparty,
nad globusem jego łysiny
zaświtało kwadrans po czwartej.

Stęknął, ocknął się i beztrosko
wyprostował zgarbione plecy:
“Wiesz- powiada- w Magnitogorsku
dziś ruszają dwa wielkie piece…”

Świt był szary, pełznął niechętnie,
jakby mieli co zarżnąć nad miastem,
i myślałem sobie: “Jak pięknie
w tej parszywej celi trzynastej.”

I o Janie myślałem jeszcze,
i gdzie Rzym, gdzie Krym, a gdzie Polska,
i płonęły w śledczym areszcie
wielkie piece Magnitogorska.

Żeby nie nadużywać Pańskiej cierpliwości ponadnormatywnie, mówię od razu, że to Broniewski Władysław.

pozdrawiam