Ty się ciesz, że ja nie twa córcia jestem.
A zdjęcia nie ja robiłam, tylko tata mój we własnej osobie.
No i – w jaki sposób sforsowałes ten mur, bardzom ciekawa? Bośmy próbowali, ale był zamknięty na mur :P
A ten grób murzy to chyba nawet znalazłam i tata mi go uwiecznił.
A co do słyszenia – to Ułanów nie, ale konie zdarzyło mi się. Z tym, że nie w szwadronach.
Jak myślisz, ile osób w moim wieku mieszkających w tym pięknym mieście wie o istnieniu tego miejsca? Ile tam było?
Jak tam poszł\m z powodu własnego pragnienia, sama znalazłam informacje gdzie i jak… I było warto. A zdjęcia ładne i świetnie zrobione, więc nie narzekaj :P
Trzymaj się :)

czy zamiast odstraszać wszystkich (starych i młodych) od TXT , nie lepiej nas stąd po prostu pogonić?

Czy Pan zastanawia się nad tym jakie skutki ma to co Pan ostatnio wypisuje?

Proszę nie odpowiadać, tylko się zastanowić.

Wiersze o Pańskiej do ludzi niechęci już piszą.

Co się Panu stało?

Niech Pan sobie mój podpisik przeczyta i wnioski wyciągnie dla siebie. Ja dla siebie już wyciągnęłam.

Z ponurego serialu to jest cytat.

Młoda kobieta napisała tekst i dołączyła zdjęcia – po to tu jesteśmy żeby dzielić się kawałeczkami swojego świata i tym jak go przeżywamy.

Ja wiem, że jest gorąco i to może być bzik tropikalny, ale niechże Pan się opamięta w tym nakłuwaniu innych.

_{“ludzie dzielą się na dwie kategorie: ty i inni. Nigdy się nie spotkacie.”}

byłem u Tatarów w Bohonikach i Kruszynianach :-) Mam fotki i w wolnej chwili wrzucę je na bloga.

Pamiętam też o komentarzu do Twoich bajek i o tłumaczeniu dalszej części bajki Katii.

Pozdrawiam serdecznie

Dobrze.
Idę.

Tak, idę.
Już dawno powinienem się przejść.
Przecież teraz stepy kwitną.

P.S. Panno Mido.
Dobrze, ze to pani napisała. To co wyżej.
Trza pisać o takich dziwnych miejscach.

I gdzie Pan lazł będzie w step szeroki, którego okiem nawet sokoooolim nie zmierzysz?

Idąc dalej tym tropem:

wsłuchaj się w słowa, Panie Igło.

_{“ludzie dzielą się na dwie kategorie: ty i inni. Nigdy się nie spotkacie.”}

zapamiętam – miałam dylemat przed napisaniem, postaram się błędu nie powtarzać

Na TXT zostaną 3 osoby, bo ja będę stała “murem” i się wyżąć nie dam.

Wybiorę się, jak tylko będę miała okazję.
To naprawdę fascynująca sprawa – inne życie, inny świat :)
Dobranoc…

Chciałam Ci powiedzieć, że dla mnie to jest szczególne, szczególnie ważne? wzruszające? niezwykłe? No w każdym razie, że o Warszawie piszesz.

To jest moje miejsce ukochane. Może i ja kiedyś o tym napiszę dlaczego.

A skoro zostaną aż trzy osoby na txt to zaraz dołączą kolejne trzy hi hi.

Neverending textplace.

:)

_{“ludzie dzielą się na dwie kategorie: ty i inni. Nigdy się nie spotkacie.”}

ciekawe zdjęcia, fajnie, że odkrywasz takie rzeczy.
No i idę zaraz do wehnrina czytać o Tatarach dalej.

P.S. Igło, zarzucasz Midzie źle odrobioną lekcję, ja mam wrażenie, że od kilku tygodni ty źle odrabiasz swoją, jak nie pisanie o volksdojczach głupawe,to jakies połajanki i pokrzykiwania nie wiadomo po co albo zaszyfrowane wiadomości, których chyba już nikt nie rozumie.
Kurde, ludzie do TXT przychodzą, piszą, komentują, ja się zaproszen owysyłałem, coraz ciekawiej się robi, ale jak twoje komentarze odstraszające dalej coraz częstsze będą , to mam wrażenie, że zostanie tu nawet nie 2 osoby, ale jedna: ty.
No może jeszcze ja, bno świetnie mi się tu pisze
:)

ciesze się w takim razie.
Mieszkam w Warszawie od urodzenia, ale nigdy nie umiałam jej tak naprawdę kochac. Dopiero się uczę. Myślę, że aby ją docenić, trzeba poznawać właśnie takie zapomniane miejsca… Te cmentarze ewangelickie też były wyjątkowe… I trochę zwolnić to szalone tempo codziennego życia.
Pozdrawiam.

To nie koniec, a dopiero początek, mam nadzieję.
Pozdr.

Dziękuję za informację. :)

Pozdrawiam

Siostra moja pokorna wielce.
Po pańskich zachętach…
nie, na cmentarz bym jeszcze poszedł.
Ale na TXT to już może nie.

Ja pamiętam stary mizar we wsi, którą wraz z meczetem carscy kozacy spalili w 1915 bodaj…
Piękny.
Na zboczu łagodnym, porośnięty lasem w sile wieku, ze słońcem przeświecającym przez korony drzew. Nagrobki z kamieniami w nogach i głowach — ciosanymi z głazów narzutowych, z ledwo widocznymi inskrypcjami niezdarnie skrobanymi w alfabecie arbskim i łacińskim…

Niezwykłe wrażenie z ostatniej wizyty, gdy między zanikającymi nagrobkami hasały już moje dzieci…

Ortel Książęcy.
W sąsiednim, Królewskim za to stoi do dziś cerkiew — arcydzieło drewnianej architektury.