Czy fajnie jest być dyżurnym? Nie wiem, jak byłem dyżurnym w szkole, to kazali mi tablicę ścierać. Ale dziś rządzą tabloidy, więc bycie jakimś dyżurnym rozsławia człowieka.

Doda – dyżurna skandalistka. Czy słusznie? Doda słynie z tego, że w majtkach tańczy. Pupę pokazuje. Znam kilka dziewczyn, które mają lepsze pupy…

Staniszkis – dyżurna wyrocznia. Fajna babka, profesorka z Nowego Sącza. Cokolwiek przepowie, nie sprawdza się. Ale jest dyżurną. Taka babcia od pleciu-pleciu.

Biedroń – dyżurny pedał. Czyli jak z seksu analnego zrobić ideologię i zapodać ją jako ochronę Unii Europejskiej.

Cichopek – dyżurna niespełniona gwiazda. Czyli jak być cycatym i nic nie osiągnąć.

Wojewódzki – dyżurny skandalista o poziomie kultury mego psa. Czyli jak być chamem i z tego czerpać kasę. Choć ma tą zaletę, że w przeciwieństwie do mego psa nie liże się publicznie po jajkach.

Lis – dyżurny publicysta – czyli jak kochać siebie samego nie zważając na śmieszność.

Olejnik – dyżurna redaktorka. Zakochana w sobie do bólu.

Bracia Mroczkowie – czyli jak kłoda płynie po rzece.

Chciałbym być dyżurnym. W szkole nie chciałem, to była przykra fucha. Ale dziś bycie dyżurnym to splendor i kasa. Mógłbym publikować swe opinie, tabloidy zamieszczałyby moje fotki, a pan prezydent nadałby mi order.

Ale nie jestem dyżurnym. Lubię Wagnera, słucham Nighwish, Doro Pesch, gram w Civilizację 4. Jedyna pociecha, że aby zaistnieć nie muszę fotografować się w stringach.