No.
Odpowiedź mocna…

Ale świat ludzi, to nie tylko świat kobiet i mężczyzn.
Dlatego wolę ludzi po ludzku oceniać, czy tam opisywać.
Bez zaglądania w płciowość.
Jak się da oczywiście ;-)

pozdrowienia

PS – Choć to ciekawe dla mężczyzny jakim on jest dla kobiety. Chłopcem-barbarzyńcą, czy wojownikiem dojrzałym?

PS2 – no i jeszcze przydałoby się opisać w podobnym tonie kobiety. To by sprawę zamykało dosyć zgrabnie. I dało ogląd całości płci :-)

tak, owszem, niewykluczone.

Choć co ja się będę wypowiadać, skoro mam jakoby schizofrenię (albo i co inne – wersje zmieniają się co chwila)?

Ja się tylko zawsze chciałam śmiać i cieszyć, jak każde chyba dziecko.

Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.

Znudziło mi się krzyczeć: ruszaj się Bruno, idziemy na piwo…

Robiłam to, w tej czy innej formie, całe życie.

Dostałam w podzięce agresję, chore układy wewnętrzne, pogardę, a przede wszystkim – niesamowitą ilość konceptualnych koncepcji.

Powiedz mi, jako ta osoba z wykształceniem kierunkowym oraz bogatą praktyką: czy nawet tych tam schizoli ktokolwiek leczy emocjonalnym wpierdolem?

No, ich to może i tak, skoro głaskanie po główce nic nie daje… ale mnie nikt nigdy nie głaskał, laboga!

“Co za rozpacz mię przenika,
Ja za syna mam pyknika!
Czemuś nie jest cienki w pasie,
Ty ohydny mój grubasie?”

Basta, koniec, stop.

Ostatni akt tej farsy rozegra się w Służbie publicznej.

pozdrawiam Cię, prosząc o niewielkie pururu w mej intencji

Ja tą bitwę rozumiem tak:

Mam kumpla, od wielu lat, bardzo dobrego, wypróbowanego.
Zdarzyło się, że jakieś 10 lat temu jego młoda żona, którą kochał bardzo zaczęła go zdradzać z jakimś kolesiem. Po prostu dziewczyna przestała kontrolować swoje postępowanie, zupełnie się rozpłynęła, była na chaju (wiem, bo ją widywałem wtedy). Mój kumpel przeprowadził z nią rozmowę, opowiedział mu, że kogoś poznała, że to poważne i takie tam rzeczy, które się mówi w takich sytuacjach.

A on zaczął ją otaczać opieką, że się pogubiła, że jest zupełnie zauroczona, i że to minie, bo przecież to co ich łączy jest silniejsze niż śmierć. Wmówił sobie, że czas uleczy rany i wyprostuje ścieżki.
Ona nie potrafiła się wyprowadzić. Zrywała ze swoim kochankiem. Później do niego wracała. Mój kumpel cierpiał, ale dawał jej kolejną szansę.

Trwało to ok. 3 lat. Ona była cały czas zakręcona jak słoik. Przegadaliśmy z kumplem wiele wieczorów. Często miałem wrażenie, że ktoś (żona) walił go bejsbolem w łeb a on wstawał i ustępował mu miejsca. I jeszcze przepraszał. Powiedziałem mu to. Nie zrozumiał. Tłumaczył, że musi być mężczyzną i być silniejszy, mądrzejszy i wytrwalszy. A tak naprawdę bał się zachować jak prawdziwy mężczyzna. Bał się konsekwencji, nad którymi nie miał władzy.

Pewnego dnia jego żona powiedziała, że się wreszcie wyprowadza do kochanka. Ale, że rzeczy to jeszcze w szafach zostawi. Może zabierze za 2-3 tygodnie, a może za miesiąc.
Dotarło do niego, że ktoś traktuje go jak szmatę. Poczuł to i już nie chciał być tak traktowany. Stanął do walki, której koniec był nieznany.
Wyrzucił w jednej sekundzie wszystkie jej rzeczy z szafy. Co do jednej. Powiedział – jeśli chcesz to zabierz je teraz, bo za godzinę wylądują na śmietniku. Zdębiała. Zabrała wszystko w jednej chwili.

Nie, nie przestał jej kochać. On zaczął kochać siebie, przez co jego miłość do niej zmieniła się na lepszą, pełniejszą, prawdziwszą. On oczywiście nie mógł tego przewidzieć, ale wziął na siebie wszystkie konsekwencje swojego postępowania.

Jego bitwa to było uznanie, że jest rogaczem i wyciągnięcie z tego konsekwencji – życie samemu, bez żony, która już dawno odeszła. Zmienił się jego stosunek do niej i do świata.

Po roku okazało się, że ona sięgnęła dna. Spotkali się. Zaczęli żyć na nowo razem. Są razem. Stają się małżeństwem. On się staje mężczyzną i mężem, ona staje się kobietą i żoną.

Wygrał bitwę, ale wojna trwa…

skończy z tym “panem” wreszcie!

I ja się uśmiecham dyskretnie, pod wąsem (dolepionym, bo nie noszę).

Pozdr

sorry. To był wyraz szacunku, nie dystansu.

Chodziłam całe niemal życie do prywatnych szkół, gdzie niemal obowiązkowe było mówienie do nauczycieli per Karolina czy Filip.

Wiesz, jak odetchnęłam na UJocie, z jaką przyjemnością zwracam się: pani profesor, panie doktorze? I każdy ze studentów to też jest pan lub pani, nieważne, głupi, idiota, leser czy coś jeszcze.

Pozdro Rafale :)

Pino

Powiem krótko.

Chylę czoła.

No nie mówiłam, że są tacy, nie mówiłam?

Właśnie w tym wojowniku jest zasadnicza treść tego, o co mi chodzi.

W tym odróżnieniu go od barbarzyńcy.

To prawda, że zawodowo mam do czynienia z zachwianymi proporcjami, ale moja praca jest dla mnie pretekstem dla przyglądania się ludziom w ogóle. Albo przyglądanie się ludziom stało się pretekstem do takiej pracy.

I ciekawość. Przede wszystkim ciekawość.

Żeby złapać o czym mówi Eldredge trzeba przeczytać całą książkę. Co ciekawe on jest katolikiem, książka wydana jest przez Wydawnictwo w Drodze.

Ja zacytowałam tylko jeden z ważniejszych dla mnie fragmentów.

Drugi najważniejszy jest o tym, że Jezus też był mężczyzną. I nie dlatego mówił o nadstawianiu drugiego policzka, że nie umiałby szczelić , ale dlatego że świadomie z tego rezygnował.

Nie można nadstawić policzka, którego się nie ma , tak o tym pisze, czym mam nadzieję dodatkowo Ci skomplikowałam :))

Pozdrawiam radośnie.

myślę sobie, ale pewnie w nocy coś mnie większego napadnie w temacie:)

_{prezes,traktor,redaktor}

Skąd ja to znam, z tą nocą...

Poczekam, nigdzie mi się nie spieszy :))

dziękuję Ci, osobo, której nawet nigdy na oczy nie widziałam.

Udzieliłaś mi niniejszym służbowego ego te absolvo.

Pan Czczajnik zostanie z nim wkrótce na siłę zapoznany.

Ciekawe, czy wreszcie skłoni wiecznie parujący dzióbek – z szacunku dla dorobku?

Uff, no naprawdę, co ja tu kurna muszę...

Gra mi teraz Jimi Hendrix – Freedom, ma się rozumieć.

A Tobie zaraz ja zagram, na skrzypeczkach, w poście nowym…

Reszta jest milczeniem…

Kopara opada z łoskotem. Kurtyna

przeżyć życia bez stoczenia co najmniej kilku walk. One mogą dotyczyć innych ludzi, ale mogą i najczęściej są walkami ze sobą.

Nie wiem w sumie czy słowo walka oddaje to. o co chodzi wystarczająco adekwatnie…

Jedne walki będą inicjacją.

Inne będą zmaganiem pomiędzy łatwizną, a trudnością.

Między zostaniem na polu bitwy , a dobrze zorganizowaną ucieczką.

Między ciągłym poszukiwaniem, a uznaniem że sprawy i tak idą swoim torem.

Między siłą, a słabością.

...

po to masz, kurna, lata pracy w terenie, żeby się domyślać tego i owego, czyż nie? ;)

Jeśli tak jest zapisane w górze, to się kiedyś zobaczymy, moim zdaniem.

pozdrawiam

Kubuś Fatalista

Nasłuchuję i milcząco towarzyszę.

Tym bardziej, że na bal to ja wyprawiam dzisiaj przedszkolaków a sam z lepszą połową urządzamy bal w domu :0

Pozdr

“- Rychłoż my dwie się zejdziem znów? – Myślę, że dam radę w przyszły wtorek.”

Osobiście uszykowałam się już wczoraj, teraz to tylko za godzinę hop, do mamy na konsultację, potem do Zuzanny po przebranie kobiece, taksówki zamówiłam wczoraj, nie bacząc na rychły krach systemu korporacji.

Kobiety logistykę to mają we krwi, wbrew pozorom trudniej ogarnąć porządek w jaskini, niż uganiać się z wrzaskiem po lesie za mamutem :P

pozdrawiam uśmiechnięta

Cieszę się, że Koleżanki w dobrych humorach zastałem.
U mnie mamut już leży w ćwiartkach i połówkach, ups.
Jaskinia ogarnięta z lekka, choć przedszkolaki mają ostry raizefiber.

A co do kobiecej logistyki?
Mam zdanie nieco odmienne…
Chyba że mówimy o logistyce inaczej…

;)

Ja tylko tak zaczepnie, żeby podgrzać atmosferę przedsylwestrową ;)

Rozumiem, że koleżanka już odziana, umalowana, na bóstwo zrobiona jednym słowem.
A dzieki temu może teraz ze spokojem na blogu jeszcze posiedzieć?

Pozdrawiam już odliczając

a ja odliczam wstecz. Do jednego sylwestra na Bystrem, w Zakopanem.
15.706 dni mi wyszło.

ale nie pisnę słówkiem.

Chyba zacznę chlipać. Jak to kobieta.

Nic ode mnie się nie wydostanie.

Nic.

Nic.

Przypomniał mi się jeden człowiek którego znam, nawet troszkę

żona go zdradziła, on był klasycznym kapciowym w owym czasie,

ale zawalczył, w sumie nie wiem czy o miłosć ale na pewno rodzinka jego podtrzymywała go w tej nadziei że wygra walkę,

udało mu się,

po latach z tej jego walki zostało przypominanie żonie że go zdradziła i wymuszanie bliskości , ona w ciągłym poczuciu winy,

i drugi człowiek, zona podobna sprawa, ten zawalczył wprost o to aby dzieciom krzywda się nie stała, choc juz sie podcinał,

zmilczał w sumie całą sytuacje, bo zdradzała go z prominentem,

teraz po latach jakoś tam funkcjonują ale cena była straszna, alkohol choc nie do przesady (nigdy po za kółko i do pracy)

i teraz,

czy pasują do opisów?

nie wiem, wiem tyle że walkę swoją jeden z nich przezył wcześniej, jak opiekował się rodzeństwem swoim (rodzice zachorowali)

bo to taki rodzinny facet i chyba rodzina (nie licząc zony rzecz jasna) była dla n iego celem, tak to wygląda, chociaz prawda że i ucieczką...

Sam nie wiem

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

Zacytuję kawałek tekstu (cytat z Eldredge):

“Mężczyzna potrzebuje walki, którą mógłby stoczyć; dla wojownika, który w nim drzemie, potrzebuje miejsca, by go ożywić, zahartować, zaprawić w boju. Jeśli Bly ma rację (a ja uważam, że tak), że wczesna śmierć wojownika w mężczyźnie nie pozwala dorosnąć tkwiącemu w nim chłopcu , wtedy sprawdza się też coś przeciwnego – jeśli potrafimy rozbudzić tę gwałtowność w mężczyźnie, związać_ ją z jakimś wyższym celem, uwolnić wewnętrznego wojownika, wtedy chłopiec może dorosnąć i stać się prawdziwym mężczyzną.”

Oczywiście – jak mówisz Gretchen – bez przeczytania całej książki trudno wypowiadać się na temat tego, “co autor mógł mieć na myśli”... Ale mnie gryzie właśnie ten fragment, gdyż dość jednoznacznie wskazuje, że facet jest wręcz “przymuszony” do odbycia walki, by sie “ożywić” czy “zahartować”. Jeśli w toku boju “uwolni wewnętrznego wojownika”, to może dorosnąc i stać sie PRAWDZIWYM MEŻCZYZNĄ. Czytam to wprost – jeśli na pole walki nie trafi, nie znajdzie miejsca do “zaprawiania sie w boju”, to nici z dorastania. Nie moge się z tym zgodzić. Nijak takie twierdzenie nie przystaje do rzeczywistości z którą mam do czynienia. Nie zgadzam się z twierdzeniem, że życie gotuje nam niezliczoną ilość pól bitewnych, gdzie możemy sie sprawdzić, albo stchórzyć (niezauważyć ich, bo tak wygodniej). Wręcz przeciwnie – sytuacje, jak ta opisana przez Rafała, są mocne, nieczęste i w zasadzie – dość ekstremalne. Rozumiem to tak – znajomy Rafała faktycznie przeszedł chrzest ognia i nie zamierzam mu prawa do posiadania tego znamienia odbierać. Ale to nie jest jednak przypadek typowy.

Ale może być też i tak, ze słowa: “walka”, “bitwa” i cała ta reszta, to dla mnie dość mocne słowa. Parafrazując:

“... towarzyszące konieczności dokonania wyboru napięcie paraliżowało Stefana. Przez głowę przelatywały mu wszystkie sytuacje, w których zaufał intuicji czy doświadczeniu i które okazały się w ostateczności klęską i upokorzeniem. Poczuł, jak zimny pot zrasza mu czoło, a dłonie zaczynają drżeć. Coś w nim w środku przeraźliwie krzyczało, aby się wycofał, aby nie przyjmował na barki tego cieżaru, który złamie go jak słomkę, zmiażdży i powali. Lekkie uczucie mdłości i fizyczny ból mieśni, które napięte do granic zaczynały łapać skurcze, dawały Stefanowi do zrozumienia, że znajduje się na granicy paniki. Sytuacja bezsprzecznie go przerastała i im dłużej o tym myślał, tym gorzej oceniał swoje szanse na dokonanie właściwego wyboru. Wiedział, że nie stać go na obydwie opcje. Nie, to nie było żadne rozwiązanie. Wybór przez losowanie? A może na chybił – trafił? Nie, tak nisko Stefan jeszcze nie upadł. Miał swoją godność. Jeśli przegrać, to choćby z namiastką honoru. Nie każda przegrana batalia jest końcem wojny. Przed nim jeszcze milion bitew. Tym razem został pokonany, ale jak zawsze – nie zniszczony. Stafan poczuł ogarniającą go falę wzruszenia. Zadrżał podbródek, zaszkliły się oczy. Zrobił krok w tył. Potem kolejny. Przez mgłę łez, ale i dumą spojrzał na półkę w supermarkecie, gdzie obok siebie stały dwie sałatki śledziowe – z papryka i z ogórkiem. “Ja tu jeszcze wrócę” syknął przez zaciśnięte zęby. Wycołał się, ale w tym odwrocie nie było paniki. “Jestem niczym Syzyf” – pomyśłał z nostalgią. Tym razem kamień wysliznął mu się znowu, ale Stefan wiedział, że wróci do podnóża góry i zmierzy się z nim kolejny raz. Ta myśl wypełniała go niczym ryk lwa….”

Zycie to nie ciąg wojen i walk. Jasne – można tak trafić, dokonywane przez nas i naszych bliskich (choć w zasadzie – także obcych) wybory moga doprowadzić do sytuacji, gdy przydzie nam się zmierzyć z sytuacją nijako “sprawdzającą nasze męstwo”, choć ja raczej bym powiedział: “sprawdzającej nasze człowieczeństwo”. Ale może też się okazać, że życie upłynie nam spokojnie, na zwykłych wyborach, świadomym życiu, planowaniu, realizowaniu, bezpiecznym płynięciu po spokojnym morzu, bez raf i piratów. I jakoś trudno mi się zghodzić z myślą, że skoro na naszej drodze nie było żadnego pola bitwy, to automatycznie – z racji braku inicjacji wojowniczej – szanse stania się “prawdziwym mężczyzną” maleją do zera.

Co do przykładu z Jezusem i nastawianiem drugiego policzka – nie należy zapominać, że wziął drąga i wygnał kupców ze świątyni, garbując im tyłki. Jest czas na drugi policzek i czas na podniesienie pięści. Ale wiem – nie o tym jest dyskusja.

Pozdrawiam polemicznie.

O właśnie!

Mąż stoczył najpierw bitwę w sobie, “stał się” lub zaczął “się stawać” mężczyzną, co pozwoliło mu później, jak to pięknie ujęłaś (nie pomyślałem tak o tym, ale jest to jakiś trop), “oświadczyć się” swojej żonie.

Napisałam to Griszqowi.

Moim zdaniem to jest kwestia dostrzeżenia zewnętrzych warunków, świadomości, ale całość stania się to bardzo głęboki wewnętrzny poziom przemiany.

Przepraszam, że dopiero teraz odpowiadam, ale zachorowałam niespodziewanie i nie byłam w stanie myśli na klawiaturę przelewać.

Myślę, że z zewnątrz i z dystansu jest łatwiej coś zobaczyć. Dlatego Ty możesz widzieć wyraźnie coś, czego on nie widzi wcale, albo widzieć nie chce.

Moją uwagę zwróciło najbardziej to: wszystko pod kontrolą... Ciekawe, dlaczego?

Zobacz, jeśli unikanie pola bitwy może być ucieczką (a może moim zdaniem), to może być też ucieczką w iluzję.

Może w pracy myślą o nim inaczej niż w domu, może patrzą z podziwiem, może jest mistrzem, może nie pojawia się rysa.

To on woli to, niż pytające spojrzenia chłopców.

W jaki sposób oni kiedyś będą umieli stanąć do walki o wojownika?

Ja bym powiedziała, że niebezpieczne jest budowanie swojego obrazu i wyznaczanie wartości na podstawie tylko tych, którzy okazują podziw.
Łatwo uwierzyć w swoją doskonałość i przestać słuchać tych, którzy mogą mieć o coś żal.

Ciekawe z tą rodziną...

Może być tak, że rodzina zatrzymuje mężczyznę w biegu, albo takiego zatrzymania wymaga. Zwrócenia uwagi. Przysłuchania się. Nasłuchiwania.
Nie daje mu pozycji króla, co możliwe jest często w pracy.

Chociaż tak do końca się chyba nie zgadzam.

Myślę, że może trzeba raczej więcej wysiłku i rozmyślności włożyć w tę rodzinę. Świadomie do tego podejść, bo potem się może okazać, że ten układ był całkiem dobry dla barbarzyńcy, albo dla chłopca, ale wojownik się w nim nie odnajduje.

Najlepiej jeśli kobieta umie, chce i wspiera mężczyznę w tym stawaniu się .

Kobieta będąca nieustającym wyzwaniem dla mężczyzny, stanie się dla niego naturalnym środowiskiem. :)

Życie to je bitwa :)

Prawda?

No właśnie w kontekście tej rodziny, to wielka jest rola kobiety. Bo to ona zwraca mężczyźnie uwagę na relacje, na ich wartość. To ona uczy relacji i uczuć mężczyznę.
A on jej daje poczucie bezpieczeństwa i uczy, że świat nie jest chaosem, że można go uporządkować.

No i tak się uczą wzajemnie ;)

Ale nie udawajmy, że kobiety już są takie de best i nie muszą nad niczym pracować!

Kobieto, pracuj, pracuj a resztę zostaw mężczyźnie.

;)

Bo już myślałem…

:)

Mam, ale nie zdradzę, bo pracuję nad tym.
Wydaje mi się, że o kobietach… kobiecie… jednej… szczególnej…
Ale jak o kobietach, to też o mężczyznach… jednym… szczególnym…
Więc nie wiem czy Ci się nada.

P.S.
Jedwabną opowieść puszczają jutro, o 20

ale mi się nie chce :) Wyręczę się tą panią:

wbrew pesymistycznemu wydźwiękowi: pururu :)

Przecież Edyta Geppert potrafi i pięknie śpiewać ale w bardziej pozytywnym tonie, może to co teraz będzie, na pierwszy rzut Oka (a raczej ucha) wesołe nie jest, ale nadzieję daje, mimo wszystko:)

A to z pewnego filmu, który zawsze mnie podbudowuje, znaczy pozytywnie działa, nie ma to jak stare polskie komedie, no:)

A w ogóle to przecież życie jest piękne, jakby ktoś nie wiedział, nawet gdy nie jest, no:

Przepraszam że przeszkadzam, ale nie mogłem się powstrzymać.

P.S. To co Gretchen wkleiła, piękne jest totalnie, nie znałem, bo jaka Róża, taki cierń, to klasyka i jedna z moich ulubionych więc nawet nie trza pisać, że piękne.

znaczy w “szukaj mnie’ tyż jakieś dziwne sa, ale i tak jak słucham coś na YouTube, to najczęsciej w innym okienku mam TXT otwarte, więc najczęsciej nie patrzę na obrazek.

tak mnie naszło.

A poza tym to stwierdzam, że komentów i tekstów Rafała mi brak…

Pozdrówka.

Swoimi tekstami wzbudzasz zaufanie( mówię tu o sobie), dostrzegam w nich mądrość, tą szeroko pojętą, prawdziwość, kobiecą wrażliwość i siłę.
Tylko można pozazdrościć tym mężczyznom, którym “sięgnęłąś do kości, do krwi,do mięsa, do Ducha”, pomimo bólu, który temu towarzyszył. Jeśli odnaleźli to, co zgubili, zbudowali to, czego nie dostali, to przecież warto było.
Sama chętnie “wpadłabym” w Twoje ręce, by czegoś takiego doświadczyć. Może lżej by było wiele rzeczy zrozumieć, zaakceptować, do wielu zdystansować, od niektórych uwolnić.
Serdeczności.

Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo;
Niechybnie, brakuje tam nas!

“Dzisiaj obrzędem inicjacyjnym jest wypicie wódki i przelecenie panienki na imprezie, może być do tego jakiś stuff. Potem się już toczy.”

1. sex się strywializował i nie jest już żadną atrakcją (ciekawie to pokazał ramsztajn w klipie german pussy)
2. narkotyki dawno straciły swój obrzędowy charakter … przykro patrzeć jak gówniarzeria jara blanty pod blokiem
3. został tylko nieśmiertelny kult wódu … więc

Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo;
Niechybnie, brakuje tam nas!

________________________________________________________________
Fotografować to znaczy wstrzymać oddech, uruchamiając wszystkie nasze zdolności w obliczu ulotnej rzeczywistości.
Henri Cartier – Bresson

Bardzo Ci dziękuję za te niezwykle ciepłe słowa.

Właśnie wróciłam z pracy i znowu miałam okazję obserwować cuda na żywo. Dziękuję Bogu, że mogę brać w tym udział, patrzeć i jakąkolwiek cegiełkę do tego dołożyć.

Pośród szaleństwa świata wspaniale jest zobaczyć jak niektórzy wydobywają się na powierzchnię i rosną, rosną, rosną odrzucając zatrzymujące w drodze worki z kamieniami.

Czasami trzeba wylać oceany łez, żeby to było możliwe.
Żeby wybaczyć sobie i innym, innym i sobie.

Pozdrowienia.

P.S. Jeśli mieszkasz w Warszawie to wpadnięcie w moje ręce nie jest trudne, ale o tym lepiej rozmawiać mailowo.

Właśnie o to mi chodziło, o strywializowanie inicjacji.
Mam nieodparte wrażenie, że już nawet nie ma co mówić o inicjacji…

To samo zresztą dotyczy kobiet.