Względem Rosji czy Niemiec to oni sobie mogą (na chwilę obecną) pokiwać groźnie palcem w bucie i tyle – a pod adresem Ukrainy możliwe byłyby realne działania. I to jest ta różnica.

To jest dramat. Obawiam się, że każde dociśnięcie Ukrainy w kwestii polityki historycznej skończy się awanturą z nacjonalistami, którzy dorwali sie tam do władzy na różnych szczeblach, być może z dewastacjami polskich pomników i grobów włącznie. Nawet niewinne obchody w Porycku/Pawliwce, przedstawiane w politpoprawnych mediach jako szczyt pojednania, odbyły się przy okropnym jazgocie nacjonalistów. Weteranów 27 WDP AK trzepano ileś tam godzin na granicy – rzekomo w poszukiwaniu materiałów wybuchowych. W końcu chyba nie dojechali (nie pamiętam, a link dotej informacji gdzieś mi zaginął). Tymczasem w Pawłokomie pełno było byłych upowców w mundurach, nie słyszałem, by ktoś im robił jakieś wstręty.

Myślę, że nie ma co dociskać, tylko robić swoje, mówić swoje, czyli dokładnie to, co robi druga strona. Dialogu nie może być, jeśli tylko jedna strona chce rozmawiać. Najwyższy czas, by zbudować Muzeum Kresów.

Na obronę Kaczyńskich trzeba powiedzieć, że podobno obaj chcą się pokazać na uroczystościach 65-lecia masakry Huty Pieniackiej. Zobaczymy, co wyjdzie z tych zapowiedzi. To będzie taki mały test.

“U nas idzie to w kierunku odkrywania czarnych kart. Bardziej cudzych, niż swoich.” – taaak? Na przykładzie rozdętego do oporu Jedwabnego podniesionego do rangi symbolu, że nie wspomnę o mendach z GW przypisujących AK eksterminację Żydów?

“Dokładnie taka sama, lacka metoda. Cały świat przeciw nam.” – celna uwaga, i co z tego? Mamy potulnie się dostosować bo sami tak robimy?

“Mam wrażenie, że w obecnej sytuacji gopodarczej poważne dociskanie Ukrainy akurat w kwestii polityki historycznej oznacza faktyczne wspieranie skrzydła prorosyjskiego.” – tak jak napisałem: mamy wybór między skrzydłem prorosyjskim, skrzydłem post/neofaszystowskim i skrzydłem lichwiarskim reprezentowanym przez “piękną” Julię. To trochę taki wybór jakby ktoś Cię pytał o wybór ulubionej z trzech chorób wenerycznych.

“stwierdzić można, że mamy w dupie specyfikę Ukrainy, ale to oznacza powrót do stylu prowadzenia polityki zagranicznej w wykonaniu Klimatyzatora” – ale przecież on się niczym nie różnił od pozostałych! W tym cały problem – zmiana władzy w Polsce nic w nie zmienia w polityce względem Ukrainy.

“Nie jesteśmy sami, bowiem Merkelowa także ma takie zapędy co jakiś czas. “ – mówimy o tej samej Merkel, która co rusz bębni o partnerstwie rosyjsko-niemieckim i jedyny jej komentarz nt Gruzji to “nieproporcjonalność” rosyjskiej reakcji?

“Reasumując – za politykę historyczną wewnątrz kraju: czerwona kartka dla całej klasy obibokó. Ale jednocześnie sprzeciw wobec dociskania Ukrainy w sytuacji, gdy ma problem by utrzymać sie na kolanach.” – to kiedy dociskać ? Jak wstanie?

Ale na szczęście co do kartki czerwonej się zgadzamy.

pozdro

No jak sam zauważasz, czwartej opcji nie ma. Dla mnie najważniejszą kwestia jest wyrwanie Ukrainy z pazurów skrzydła prorosyjskiego. To jest cel strategiczny, długofalowy. A potem będzie można się juz dogadywać w kwestii polityki historycznej.

Klimatyzotor prowadził politykę zagraniczną na zasadzie ciągłego obrażania się na wszystkich. To zresztą było odzwierciedlenie polityki wewnętrznej. Polityka miłości Słońca jest polityką chyba jednak skuteczniejsza, bowiem wbrew obawom (także moim) nie okazała się być polityką prowadzoną “na kolanach”, tylko bardziej ze świadomością miejsca i pozycji. Oczywiście zabawy z samolotami i inne tego typu głupoty wskazują, że wciąż mamy do czyniania z chłopakami w krótkich gaciach, ale… wszystko nalezy porównywaćź, wiec w porownaniach jednak plus. Zgadzam się – w odniesieniu do Ukrainy polityka jest prowadzona bez zmian, tyle ze ja – w przeciwieństwie do Ciebie – oceniam to jednak jako mniejsze zło w skutkach. Bo skńczyłoby się tak, że my byśmy ich docisnęłi, gówno by to dalo i my byśmy mieli satysfakcje z dociskania, a Ukraicy by zwyczajnie z nami nie gadali, tylko wszystko co moga załatwiali z pominięciem “Lachów”.

Merkelowa gra swoje. Ale na polu Ukraińskim była dość aktywna i umiejętnie rozgrywała obydwie partie – Rosyjska i Ukraińską. Gruzję to Niemcy mają w poważaniu. Waga Ukrainy to dla nich zupełnie inna skala.

Potwierdzam w sumie zdanie Igły – robić jak najwięcej u siebie, badać, publikować, obchodzić, muzea stawiać, czcić pamięć i otwartym tekstem prawdę przypominać. Także tą, w której to my mieliśmy pokrwawione ręce. I głośno wskazyć polityków, którzy przed prawda tchórzą i się migają. Swoich, swoich polityków.

pozdro.

No to mamy w sumie rozbieżność w kwestii oceny polityki zagranicznej i zgodność co do zaniedbań w polityce wewnętrznej.

Uważam, że kluczowe jest dla nas wciąganie, choćby za uszy, Ukrainy w struktury UE, byle dalej od Rosji. Nawet kosztem “polityki historycznej”, rozumianej oczywiście jako działania wobec Ukrainy. Dociskanie Ukrainy nie bedzie skuteczne, bowiem w czasie kryzysu tarabany ukraińskiego nacjonalizmu biją jeszcze głośniej i wszelkie ugięcie sie pod presja Polski oznacza zwyczajne polityczne samobójstwo. Nie ma więc co oczekiwać, że ktoś na to pójdzie.

Popieram natomiast wszytkie inicjatywy wewnętrzne – dobrze by było, gdyby choć w tej kwestii panowała zgoda pomiędzy pajacami… tfu… znaczy – pałacami.

Ale – jakoś w to niestety nie wierzę...

Pozdrawiam.

W życiu! To znaczy słuchy chodzą, że Mały Kaczor będzie nawet w Hucie Pieniackiej, ale co powie? Oby nie coś takiego, po czym ja dostanę wylewu.