Każdy ma prawo mieć dość, choć “doście” można formułować spokojnie albo dosadnie. Mimo wszystko rozmowa nie wykracza poza nademocjonalność.

Staram się rozumieć wszystkie strony, historyczne zaszłości i nieraz mnie też emocjonalnie rusza czyjaś hucpiarska działalność, ale najgorsza to chyba nie hucpa, tylko agresja i nienawiść. I tego staram się unikać.

Rozumiem, że masz dość, zwłaszcza, że ostatnio namnożyło się i wypowiedzi i okazji i zwykłych jątrzeń. Kłopotowski poleciał łysym czołem po betonie, Barbur też leci w swym stylu i każdy prowokuje pod sobą stosy komentarzy wprost nadających się do antologii polskiego antysemityzmu internetowego. Mi też zdarzyło się burknąć na Pelega na głos, choć mam świadomość, że to jak burczenie w brzuchu. Ale miałem dość i napisałem, że mam dość.

Oczywiście, że w Jedwabnem przesadzają z tym corocznym upamiętnianiem męczeńskiej śmierci i mieszkańcy, zwłaszcza ci urodzeni dawno po wojnie, mogą mieć dość. Poza tymi, co są potomkami dziadków z pałkami i siekierami, ewentualnie – tu chyba mamy zgodę? Tyle, że per analogiam, podobnie dość mogą mieć Ukraińcy tego wypominania jakiejś krwawej niedzieli na Wołyniu a Rosjanie tego corocznego rozdrapywania Katynia…

W sumie nikt ci nie każe kajać się za mendy, które pomagały mordować Żydów, bo przecież tym określeniem odcinasz się od nich ze wstrętem. To przecież coś na kształt wstydu chyba? Podobnie i ja nie wstydzę się za czyny moich przodków, bo z tego co wiem, nie splamili się niczym hańbiącym, raczej zachowali się zupełnie inaczej, więc mój wstyd czy złość też dotyczy “mend”. I tu chyba zaczyna się jakaś wspólna płaszczyzna…