To nie mój problem akurat. Mogę jedynie podszepnąć, że każda statystyka jest wyłącznie sumą doświadczeń jednostkowych.

Polegało na tym, że nagle musiałam zafunkcjonować w szkole, do czego nie byłam przygotowana absolutnie, choć wcześniej szlajano mnie po czterech przedszkolach – i tylko w tym ostatnim było fajnie, to oczywiście mądra i kształcona opiekunka starszaków dała mi kopa w górę, oświadczając moim rodzicom, że jestem za mądra i się nudzę tam, gdzie jestem.

Szkoda, że moi starsi się tym podniecili wtedy i uwierzyli bezkrytycznie pani tamtej, a zapomnieli zapytać mnie o zdanie.

Bo gówno prawda, wcale się nie nudziłam. Co z tego, że zamiast tłuc się klockami, jak inne dzieci, np. leżałam sobie z boku na dywanie i czytałam Asterixy. A jak pani czytała grupie na głos i jej gardło wysiadało, to wołała mnie i mówiła Ola, dokończ. Nie mówiąc o tym, jaki terror siałam na podwórku wspólnie z moim pierwszym kumplem, Sławkiem :)

Przywilejem dzieciństwa jest poruszać się bez przeszkód między magią i owsianką, między bezgranicznym strachem i galopującą radością.

Żałuję, kurwa, że z tych czterech elementów zabrakło mi jednego. Ale nie ma co płakać, prawda, nad rozlaną owsianką...

A słyszałeś o czymś takim, jak podwórko?

Z całym szacunkiem, ale wymądrzasz się strasznie…