całkiem nie wiem co napisać.

Straszna, ale pięknie opowiedziana historia.

Dziwnie się czułem, kiedy w samym środku mnie Pan rozśmieszył domniemaną mową pogrzebową.

Kurde, dla samych tych dwóch historii: Pani Kasi i Pana, warto było tych kilka historyjek w archiwum napisać.

Dziękuje.

Przyszło mi do głowy, że mam jeszcze jedną historię do archiwum, ale nie w tym cyklu, tylko na zasadzie cośmy z kumpami robili, i dlaczego nas milicja nie złapała.

Strasznie to niewychowawcza historia i trochę się Dziecka wstydzę.

Może kiedyś to napiszę. Wtedy ktoś kto to przeczyta, będzie wszystko wiedział i asasyni dostaną nowe zlecenie.

Więc się jeszcze zastanowię.

Pozdrawiam Państwa gorąco!