Chcę (tu wstaw co) żeby się dobrze bawić, zarabiać forsę i mieć w życiu flow :)

Postanowiłam nie zaglądać do Twoich notek na salonie.
Czytam.
Niech przemawiają do mnie na nowo.

Tymczasem… goście u drzwi :)
Zerknij do mnie do piwnicy, coś na dzisiejszy wieczór dla kobiecej strony Twojej duszy…
Ściski:)

W sumie każdy chciałby mieć życie radosne. Ja niby mam ostatnio piekny czas w życiu, ale forsy trochę mniej. Ciekawe, czy wystarczy pragnienie, żeby sakiewka wypełniła się złotymi dukatami. Coś mi mówi, jakaś zmora obrzydła, że to trochę mało.

pozdrawiam

Lubić ludzi. Z ludźmi gadać.
Najbardziej lubić najmarniejszych pozornie.
Moje obecne zajęcie sprzyja realizacji mojego celu.

Wspólny blog I & J

Ja od ludzi kupuje różne metale,makulaturę...takie tam.
No, głownie od firm. Na samym skupie to byśmy zdechli z głodu, ale otwarte jest i wiaruchna zaczyna przynosić. Wózkami zwozić. Różne historie, gaduły.

Zimno dzisiaj – Może kawy się pan napije?
Dopieroż gadać.

Wspólny blog I & J

“Lubić ludzi. Z ludźmi gadać.
Najbardziej lubić najmarniejszych pozornie.
Moje obecne zajęcie sprzyja realizacji mojego celu.”

Niezłe i takie ludzkie, mądre,, pasuje też do blogowania:)

I w ogóle dobre.

Jesienią i zimą sporo czasu spędzam w salonie. Mieszkamy na wsi, w takich uroczych krajobrazach górskich (podgórskich). Przeniosłem się tu z wielkiego miasta Krakowa rok temu. No i uczę się życia na wsi. Ma ono swoje uroki, ale też pojawiły się nowe obowiązki. Trzeba sobie popracować co rusz fizycznie.

Suma sumarum – nie jest źle.

pozdrawiam

Trzymam kciuki za Małżonkę – niech da radę przetrzymać to zapalenie.

A mieszkanie na wsi ma swoje plusy i minusy. Jak człowiek sprawny to zdecydowanie tak. Ale jak się trzeba leczyć... – wszędzie daleko. Ale pagórkowatego terenu wokół zazdroszczę. Jakoś w takim krajobrazie czuję się “u siebie”, :-)))

Zdrowia życzę!!!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Pojedziemy dziś po raz drugi do szpitala powiatowego. 20 km od domu i 20 minut jazdy. Pamietam, gdy w Krakowie dojazd do biura zajmował mi ponad godzinę, a raptem było do przejechania 4-5 km w korkach.

Dziś do biura dojeżdżam po 40 minutach spokojnej jazdy – równo 30 km do przejechania w jedną stronę i jestem w dużym mieście.

Oby więc zdrowie było i będzie dobrze.

pozdrawiam

.. no właśnie mi o to zdrowie chodziło. Gdy mieszkałem w Krakowie na nowym osiedlu, miałem sąsiadów emerytów. Plusy – jak sami twierdzili- o dom trza byłoby dbać, palić w piecu, nosić do kominka, itp. A w bloku o wszystko się troszczy administracja, tylko kasę na czynsz.. . A przy domu to zawsze coś trza reperować, remontować, naprawiać. Fajnie jak się jest sprawnym, gorzej jak coraz mniej.. .

Jak czytam o Twoich planach, to widać, żeś w sile wieku. :-))) Więc niech Ci tak zostanie. Mi by jeszcze w tym Twoim opisie piwniczki z domowym winem z własnego ogrodu i przetworów brakowało.

Pozdrawiam!

************************
W poszukiwaniu światła w szarej codzienności.. .

Teraz zagracona resztkami farb w puszkach, płytek i róznych resztek po pracach wykończeniowych. W przyszłości idealna na wino i przetwory.

Dom nowy, więc może postoi bez remontów. Ale wokół domu roboty pełno. Budowa budynku gospodarczego do dokończenia, ogród na stromych skarpach – to praca na lata. No i te kilka hekatarów nieużytków wokół domu, porastających młodym lasem i łąką, którą raz do roku trzeba skosić. W moim pierwszym roku po przeprowadzce posadziłem sporo drzew, i ozdobnych, i owocowych. Niestety te owocowe muszę ogrodzić, bo sarenki je niszczą namietnie.

Zaczynam lubić pracę w ogrodzie. Ale zanim będę mógł się pochwalić tym ogrodem minie pewnie kilka lat.

pozdrawiam

Zastanawiam się teraz, kto mnie prowadził? Komu dziś ufam, kogo kocham, komu jestem winien wielką wdzięczność?

Taki mały rachunek sumienia. Cała litania świętych przesunęła się przed moimi oczami. No i ja, taki niewdzięcznik. Mam co spłacać.

Taki mały rachunek sumienia w ciszy, którą wciąż moje ego zagłusza. Wyrywa się przed szereg. Chciałoby iść na czele orszaku i głosić swoje racje.

serdecznie pozdrawiam

Po prostu dostałem od przeznaczenia kilka miesięcy ciszy. Po gwałtownych burzach w życiu, przychodzi zwykle czas na głębsze refleksje.

Pewien etap życia dobiegł końca. Zaczynam nowy. Tu, w tej krótkiej odpowiedzi, pozostanę oszczędny w słowach i ascetyczny.

Napiszę tylko, że moje ego stało się ostatnio bardziej spolegliwe i takie przeźroczyste jakby nie miało już sił, żeby tworzyć granicę pomiędzy mną a całością mojego doświadczenia i świata, w którym żyję.

Zmiana jaka się dokonała ostatnio (i wciąż się pogłębia) raczej nie jest kwestia wyboru, lecz spontanicznym przestawieniem perspektywy percepcji. Jakbym był fragmentem nieskończonego hologramu; jakby się czasoprzestrzeń rozwarła wokół bardziej zintegrowanej drogi.

Idę więc sobie moją drogą jak pielgrzym i dziwię się, że mogłem kiedys marnować tyle czasu na przystankach gniewu, pożądania, rojeń o sukcesach zawodowych, fantazji o misji do wypełnienia, przywiązania do zrobienia czegoś szczególnego i wyjatkowego, uczestniczenia w wyścigach szczurów, itepe, itede… Dziwię się, że nie widziałem celów i pragnień innych ludzi.

Gdy przeczytałaś te słowa, może dostrzegasz sprzeczność z tym, co w notce na górze? Ja nie dostrzegam. Widzę tu raczej komplementarność. Dopełnienie. Moje cele nie są ważniejsze niż cele bliźnich. Stają się bardziej autentyczne, gdy harmonizują i rezonują z celami osób, z ktorymi tworzę wspólnotę. Taki cel można sobie postawić, gdy pojawia się radość z sukcesów innych. A ja, ostatnio odkryłem, że – własnie to – sukcesy innych lecz konkretnych osób, przynoszą do mojego życia radość.

pozdrawiam wieczorowo

nie ma to jak litania następująca:

Święta Janino,
ześlij nam pianino
i z piętra szóstego
zrzuć na nasze ego

pozdrawiam :P

Dziękuję.

Oprócz słów pięknych ze skarbca Twego.
Chleba naszego powszedniego daj nam Panie.

ciepło pozdrawiam