Wybory do Parlamentu Europejskiego już za nami, przed nami natomiast jeszcze wiele innych wyborów, nawet tych niepolitycznych, małych codziennych – chociażby w rodzaju: “Czy kupić chleb ziarnisty czy zwykły…”. Problem egzystencjalno-ważko-emocjonalny. Ale dla wielu Polaków ważniejszy od jakichś-tam-wyborów.

Dyskusja o owych (vide: wyżej) dotarła nawet do naszego blogowiska i wywołała burzę bez mała taką jak Pani Kataryna. Można się z tą burzą zgadzać lub nie, prawda jest taka, że najważniejsze decyzje polityczne NIE zapadają na forum PE. O tym jednak w ferworze walki łatwo zapomnieć.

Zastanawia mnie tylko jedna rzacz (a wypowiadam się z perspektywy osoby, która w wyborach uczestniczyła) – na ile Polacy ogarnięci są polityczną obsesją? Norman Davies swego czasu powiedział w jednym z wywiadów, że dziwi się, że w pewnej znanej (“Pierwszej w Polsce”) stacji informacyjnej podawane są właściwie informacje tylko z krajowego podwórka, włącznie z nieustannymi relacjami z polskiego parlamentu, podczas gdy w BBC ( i to może sprawdzić każdy ) dziennikarze skupiają się na kwestiach globalnych, relacji z House of Commons (tudzież House of Lords) praktycznie nie ma. Można to zrzucić na karby kondycji polskiego dziennikarstwa lub różnic kulturowo-mentalnych między naszymi rodakami a Brytyjczykami, ale, moim zdaniem, wynika to z nieustannej obawy, wynikającej w naszym kraju z doświadczeń aferowych, iż “elity polityczne” “coś na boku ukręcą” i dlatego chcemy ich nieustannie kontrolować.

A czasem nie warto. Po co sobie nadmiernie psuć krew? Aurea mediocritas, moi Państwo. Horacy, moi Państwo.