Impresje – ludzie (2)
Podtytuł: Elegia o chłopcu warszawskim

Kobieta studiująca poza swoim miejscem stałego zamieszkania (a więc powinnam raczej powiedzieć: zameldowania), z dużym prawdopodobieństwem poczuje się po pewnym czasie bardzo samotna. Zwłaszcza, jeśli „emigruje” w celach naukowych do dużego miasta, gdzie nie studiuje praktycznie nikt z jej bliższych znajomych. I może się wtedy bardzo łatwo stać ofiarą. Ofiarą mężczyzny, którego dla potrzeb tej dyzertacji pozwolę sobie nazwać „chłopcem warszawskim”.

Ma wieczną depresję, którą pokonuje na rozlicznych imprezach okolicznościowych organizowanych przez jego znajomych z liceum, którymi oficjalnie pogardza (bo nie wyznają żadnych imponderabiliów), ale wśród których doskonale się czuje, przedkładając ich towarzystwo nad wsparcie własnej partnerki. Która potem jest winna jego „kacowi-killerowi”, bo nie piła na równi z nim i on, biedny człowiek pełny poświęceń, musiał wypić całe wino, które ze sobą przynieśli, a po czerwonym włoskim (potworny sikacz, słowo daję) człowiek po prostu umiera. Po prostu umiera. A umierając, wyżywa się na swojej partnerce, wpędzając ją w straszne poczucie winy. „Jeśli nie pójdziesz ze mną na następną bibę, to nic się nie stanie. I tak będę się świetnie bawił”. Cóż ona mogła więcej powiedzieć? Ich związek się rozpadł, a właściwie to ona go zakończyła. Wredna. Jak mogła? Jak mogła wpędzić swojego ukochanego w jeszcze większą depresję i zmusić do wyżywania się na drzwiach szafy?

Kochała go, ale chciała przestać. Przestać kochać? Śmiechu warte.

Namawia ją do powrotu. Do spróbowania jeszcze raz. Do naprawy dawnych błędów. Jej błędów. I nie jest ważne to, że zbliżył się po ich rozstaniu do swojej byłej. Przecież to nie jego wina. Wszyscy tak robią.

Jacy wszyscy…?