Ten wpis miał być o czymś pozytywnym. Przynajmniej taka przyświecała mi idea w momencie włączania komputera. Ale szyki popsuła mi pogoda. Być może moje poprzednie wcielenie żyło sobie w XIX wieku i nasiąknęło romantycznym sposobem pojmowania przyrody (ciekawe, jak w dzisiejszej aurze czuliby się Werter i Kordian…), ale nie jestem nastrojona entuzjastycznie. Żeby jednak nie wylewać swoich czarnych przemyśleń, skupmy się na samej pogodzie. “Bo tu jeszcze wiele można powiedzieć...”.
Pogoda to chwilowy stan atmosfery. Więc z natury jest zjawiskiem zmiennym. Może być “pod psem” lub “tęczowa”, jak pewna moja koleżanka określiła stan troposfery w dniu, w którym odbywa się w stolicy pewna słynna parada pewnej słynnej mniejszości. Ale to tylko jeden dzień w roku…
Może ja się czepiam, może to są tylko wyrzuty desperatki, którą denerwuje niskie ciśnienie (bo jest meteopatką?) , tudzież niemożność pogodzenia się z przysłowiem, z którego pytała Pani Nauczycielka w podstawówce: w marcu jak w garncu…może, ale i tak z niecierpliwością oczekuję wiosny.

Pani Pogodynka nosi coraz bardziej kuse spódniczki. Dobry znak – idzie wyż, będzie cieplej!