to różne historie bywają. Ja, dziecięciem będąc jeszcze niechodzącym, ale pelzającym jak najbardziej, wsadzilem nożyczki do kontaktu. Skutki można zauważać do dzisiaj.

A Pan zdążyl dawno juz zmienić jeden nadpalony pokoj ina inny.

Milego wieczoru

więcej tych opowieści z dreszczykiem.

Ja choć ekspert od palenia czajników i elektrycznych (w jeden dzień na studiach zepsułem dwa, a przynajmniej znajomi mi tak wmawiali, bo ja się upieralem, że jeden to nie ja, a drugi w sumie choć ja, to nie z mojej winy, bo ktoś złosliwie podebrał wodę i myślałem, że woda, której wcześniej pełno tamże nalewałem, dalej tam jest) i takich co się na gazie stawia, to jednak takich groźnych przygód nie miałem.

Choć z czajnikami w ogóle miałem jeszcze przygód kilka jak jeden raz spadł mi z wrzącą czy gorącą wodą na nogę.Bolało kilka dni i oparzenie było.
A raz trzymając czajnik opierałem się o otwarte dzrwi i poleciałem do tyłu, na szczeście jakoś się wtedy nic nie wylało, bo oparzenia mogłyby być ciekawe.

Tak z tą grzałką mi się skojarzyło w sumie.

Gdy z mojej małej ojczyzny rodzice przenieśli się do ścisłego centrum (tuż pod wieżą zawdzięczaną Rosjaninowi – Sokratesowi i pewnym Anglikom), niedługo potem przeniosła się po sąsiedzku zaprzyjaźniona rodzina. W tejże rodzinie nieszczęśliwie zginął ojciec, pozostawiając żonę i dwie dorastające córki (niemal moje rówieśniczki) oraz kilkuletniego synka.

Jakoś tak, mimo odległości jednej przecznicy, byliśmy najbliższymi sąsiadami.

I ja kiedyś po sąsiedzku wysłany przez mamę poszedłem po jakieś coś. Pewnie nie cukier, bo tak samo do sklepu blisko, ale coś w tym stylu.

No i wchodzę do tych dziewczyn i widzę, że jakieś urządzenie (lampka? radio? piecyk? Chyba radio.) podłączone jest do kontaktu w sposób najprostszy: dwie odarte z izolacji końcówki przewodu wetknięte w dziurki. A ten chłopczyk tam hasa na tym tle.

No to łapię się za głowę i mówię — że niebezpiecznie. A one, że tak, ale nie ma komu naprawić, a stara wtyczka się rozpadła. One nawet mają wtyczkę na zmianę, w szpargałach po ojcu, ale nie wiedzą co i jak.

No to ja — spoko, nazywam się Bond, Dżejms Błąd, czy jakoś tak. Panuję nad sytuacją.

Wręczonym śrubokrętem rozkręcam wręczoną wtyczkę (taką starego typu, z uziemieniem) i zakładam. Pierwszy raz w życiu to robię, ale przecież łatwizna. No łatwizna, ale zakręciwszy przewody zauważyłem, że obudowę wtyczki trza było najpierw na kabel nanizać.

Cholera. Znów będę musiał powtarzać te głupie ruchy.

No to przynajmniej sprawdzę, czy dobrze zamontowałem, czy działa.

...

Działało. Przeleciałem pół pokoju.
Fryzurę musiałem mieć niezłą.
Poza tym nic, ale w sumie kto tam wie.
Nieodwracalne zmiany w mózgu czy cóś tam…

Wniosek: przestrzegaj przepisów BHP.

Dobranoc państwu.

na razie wpadłam jedynie się przywitać.

Muszę jechać na zajęcia, a potem pewnie odespać.

Wieczorem się poudzielam :)

pozdrawiam

cieszę się, że działam na Panią jak , za przeproszeniem, miłorząb dwuklapowy.

Oczekuję efektów tej działalności z nerwowością ale i optymizmem.

Gdybym mógł zasugerować, to niech Pani najpierw napisze, a potem wymyśla tytuł.

Pozdrowienia

jesteśmy obaj po jednej kądzieli albo mieczu, czy cuś takiego. Niech będzie, że po jednej/ym wtyczko-kontakcie:-)

A zmiany z pewnościa zaszły, takie bardziej energetyczne one są.

Pozdrawiam poniedziałkowo

Oni to musieli mieć wielokrotny kontakt z kontaktem, albo czymś jeszcze straszniejszym.

Wie Pan co to było? Trzy osoby co już umieją i jedna ja, która jeszcze nie?

Ich determinacja była większa.

Do czasu.

Miło Pana spotkać tak w poniedziałek… Pozdrawiam Pana, Panie Lorenzo

To może lepiej, że Pani w to to nie gra:-)) Komputerom daleko do tej zabawy, choć reakcje towarzyskie bywają niekiedy podobne do tych na txt. A mrożące krew żyłach odzywki licytacyjne, albo zagrania wcale nie ustępują nastrojem i emocjami opowieściom, z jakimi mamy do czynienia powyżej.

Ukłony

Co do prundu, to mnie chyba raz tylko złapało?

Ale jak miałem ze 6/7 latek, to motor marki Jawa, pamiętasz pan, taką supermaszynę, obaliłem na siebie. Właziwszy.
Na stopce stał.
Bez nieuwagę & zapał do wsiadania.

I zdążyłem uskoczyć, tylko mi mały palec u nogi złamał.
Nie przyznałem się, choć bolało. Nie honor było.

Tyle, że do tej pory krzywy zgryz mam.
Znaczy szpotawy jestem.
Wróć.
Zgryźliwy.

przepraszam. Choć to jakoś miło,że młodzież żeńska nie dosypia za moją sprawą. No.

Wtedy tego tak nie odczuwałem, że ktoś nade mną czuwa. Dziś tak to odczuwam. Nawet wiem kto. Ale to przyszło później i zupełnie z innej strony. Od życia a nie od śmierci. tak jak powinno.

Radość Pani starannie podzielam, choć jeszcze mi chyba jedna (a ściślej – dwie) historie zostały. Jedna zabawna, a druga mniej. Może je jakoś połączę, Pomyślę.

Kierki zaś kocham szczerą miłością. Grywałem w toto w mieście szatana zabójczą metodą: cztery rozbójniki i cztery _odgrywk_i. Po kopiejce za punkt. Parę rubli byłem do przodu, jeśli mnie pamięć (łagodząca dawne bóle) nie oszukuje.

Chmielewska, nawet ta dawna, zdatna do czytania dla ludzi, opisuje raczej taką wersję, której ja nienawidzę szczerą nienawiścią – rober towarzyski. I majonez na palcach. Niech przepadnie.

Przyznam też bez bicia, że od lat nie grywam, bo moja żona nie jest aż tak tolerancyjna,żeby znosić moje czepialstwo brydżowe.

A pierwsza rzecz, która mnie wciągnęła w komputer, mianowicie w C-64 (starsi wiedzą, a młodszym nie wytłumaczę) to był brydżź. Niezły całkiem.

Pozdrawiam serdecznie

z tym nastrojem w brydżu to święta prawda jest. Ja znany bylem z tego, że wszystko ogrywałem, tylko najprostszej z gier -_trzy bez atu_ prawie nigdy. Fatum, cholera.

Jak grałem to cholerne trzy, to moi partnerzy zamykali oczy, albo wychodzili do łazienki.

Potem trzeba było straty odrabiać.

Pozdrowienia

były czarne, a były takie raczej jak Java co ją Pan pamięta purpurową.

Z tego co mi się po rozumie błąka, to marka ČZ i Java były w latach sześdziesiątych używane zastępczo.

Ale sprzeczać się nie będę, bo przecież kurde, wszystkiego pamiętać nie mogę.

Pozdrawiam

że trzy bez atu są najprostszą grą? Rzekłbym, że wręcz przeciwnie. I nigdzie tak braki punktowe (czyli hochsztaplerka) nie wychodzą, jak w bez atu. Podobnie się ma rzecz z licytacją tzw. naturalną.

Ukłony

PS. A z graniem w jednej parze z Małżonką to ma Pan świetą rację. Chcesz ktoś rozwodu, to niech zagra parę robrów z połowicą.

szła na pewne. W towarzyskim to niezła zasada, tylko ciut nudna, a w turniejach to raczej wiele się nie zwojuje, jako że jak ma się mocną kartę, to wszyscy ją mają i ugrywają to samo. Czyli żadnych punktów turniejowych nie ma.

Blefować w licytacji to jednak można (i należy) w pokera, w brydżu to nie wychodzi. Zupa wylewa się zazwyczaj już po wrednym (jak zwykle) wiście.

A co do blefu (lub czegoś w tym rodzaju) to był kiedyś taki krakowski wynalazek (Wisła to wymyśliła, czyli głównie niejaki Jezioro Olek) znany jako silny pas. Ale często się tego nie dało stosować, najwyźej raz:-)

Miłego popołudnia

proszę się zdecydować i zadeklarować: czy zdaniem Pana ja jestem panem Igłą?

To by dopiero postawiło TXT w rozrywkowym świetle. Zaiste.

Może warto by się przy ej oszybce poupierać?

Zaś co do rzeczy samej to ma pan racje. Punktów mało, ale ryzyko też małe. Taka taktyka.

Blef w licytacji? Wspólnojęzykowej? Ona trochę tak wyglądala dla licytujących inaczej (otwarcie trzy bez atu na długim kolorze będące pytaniem o asy…), ale zawsze była precyzyjna. Matematycy to wymyślili.

Szło mi raczej o blef rozgrywkowy, oparty na innym rozkładzie prawdopodobieństw niż zwykły, statystyczny.

Kurde, całe lata nie grałem, a zagrałbym. Ochoty nabrałem…

Wredny wist?

Uwielbiałem wistować. Przeciwnicy tego nie znosili.

W sumie to ja myślę, że ludzie dzielą się na strategicznych (umysłowość szachowa) i taktycznych (podejście brydżowa).

Tyle tylko, że rzadko kto ma stosowne umysłowe kwalifikacje do tego.

Pozdrowienia taktyczno-operacyjne przesyłam

A zdarzyło się Panu złamać palec u nogi spadając z wycieraczki? Z takiej leżącej przed wejściem do mieszkania?

Naszej znajomej udała się ta sztuka dwa razy. Pierwszy raz nie był najgorszy: noga w gipsie od feralnego paluszka do kolana. Za drugim – od paluszka do biodra.

A historia z grzałką... Nikomu nie życząc: nie pozazdrościć.

Pozdrawiam

edytowanie nic nie pomoże Panu!

Ci co mieli widzieć, to widzieli.

Pozdrawiam, chichocząc złośliwie w ciemności

to właśnie przez Pana otwartość na odmienność jest.

Ja wtorki i środy mam takie, że do nocy ciemnej, mówię do ludzi, którzy jakby niewiele rozumieją, o czym ja z nimi rozmawiam, choć słowa poszczególne pewnie nawet i słyszeli.

Choć może i nie.

Muszę się zastanowić.

Miłej i niestresującej drogi życzę

są owi, co im do głowy przychodzi zielona fala. Mnie by nie przyszła. Nienawyknięty jestem.

I nie śmiej się Pan z cudzego nadstatystycznego nieszczęścia.

Współczuć trzeba było i pocieszyć, że mogło być gorzej, bo mógł jego połknąć, tego papierosa.

A od tego to już na smętarz niedaleko.

Pozdrawiam refleksyjnie, bom się zmęczył niespodziewaną pracą fizyczną, od czego mnie myśl o upływie lat dopadła

miały charakter ogólnowojskowy.

Jak rozgrywałem, to po wyłożeniu kart partnera zwykłem mawiać (jeśli to akurat nie było trzy bez atu):

- Pokazuję i omawiam

Silnie wkurzające.

A o wiele mogłem rozjechać rozgrywającego, to powtarzałem pod nosem:

- Ogień, ruch i współdziałanie

I w tym duchu pozdrawiam Pana

to tak sobie tłumaczę, Panie Lorenzo, że moje pokolenie już się na tym nie rozumie w większości. I że komputery coś z tym wspólnego mają, jako rozleniwiające, czy też psujące synapsy, czy jak to powiedzieć. Zaplątałam się :) No, kiedyś ich nie było, to ludzie w karty grali i mieli inne ciekawe rozrywki.

A ja żałuję, że nie umiem i nie ogarniam. Ale jako że jestem ogólnie zarozumiała, to nawet pasuje czasem poczuć swoją umysłową niższość, dla równowagi. Natomiast bardzo lubię w różnych książkach wątki karciane, czy to u Sapkowskiego, czy u Chmielewskiej, czy u Pratchetta (babcia Weatherwax ogrywająca szulerów w Okalecz Pana Cebulę to było coś). Więc Panów dialogi też z przyjemnością czytam, chociaż nie rozumiem.

Co do palenia w samochodzie, to nie popieram. Ale zdarzyło mi się latem, kiedy jechałam ze stryjem przez puszczę do Gruszek, na internet i ping ponga. Sam zajarał, poczęstował, odpalił Patrola i śmignął ile fabryka dała. Po ciemku i przy fatalnej drodze. Papieros mi się w ręku trząsł, a nie wydawałam okrzyków tylko dlatego, że musiałam fason trzymać.

Pozdrawiam

czy zgodzi się Pani, że Esme jest jedną z dwóch najbardziej fantastycznych postaci jakie stworzył Pratchett?

Dla ułatwienia dodam, że mój komputer ma na imię Samuel.

Kiedyś w kolejce na Konfrontacje (proszę zapytać rodziców) siedzieliśmy w małym fiacie w sześć osób i paliliśmy. Dobrze , że nie jechał. Ale i tak miałem dziurę w koszuli na plecach.

Pozdrowienia

szczęśliwie już niepalący bylem kiedy ten wynalazek oglądałem.

Podobnie zabawnie jest w Madrycie, obawiam się.

Ale już mnie to nie… Nie rusza mnie to.

Ale wie Pan co?

Większość kin w których u nas się Konfrontacje odbywały, też już nie istnieje.

Dwa rozebrane, trzecie czeka na rozbiórkę. W czwartym jest teatr niekoniecznie najlepszy…

Ale muszę Panu powiedzieć, że ja mam teraz jeden multipleks ulubiony, choć z dala od domu.

Głęboko jest pod ziemię i pod tego komórkowe telefony mniej dają się odczuć.

7 listopada na Jamesa B. tam się udam. Źródła angielskie sugerują, że znowu się udało. Co mnie cieszy nadzwyczaj.

Pozostaję w stanowczych pokłonach

to jest tak, jak mówi Pan Yayco: najbardziej przydatny jest partner i znajomość podstawowych regul. Reszta przychodzi z doświadczeniem czyli grą. No i trochę myśleć trzeba. Ale gdzie nie trzeba, chyba tylko w polityce. Zaręczam, że jest to tylko trochę trudniejsze od rachunku różniczkowego, za to zdecydowanie latwiejsze od trafienia szóstki w totka.

A przygotować się należy, jako że nadchodzi kryzys energetyczny (który to już z kolei kryzys?) i prąd będą wylączać. Pozostaną nam lampy naftowe i wlaśnie brydż, albo kierki lub remik dla mniej zaawansowanych. Dla ryzykantów, takich jak Panowie Max albo Grzesiu, pzostanie poker, dla innych zaś kanasta. Lud pracujący wsi i miast grywac będzie w zechcyka albo tysiąca, zaś Pan Igla w winta lub wista , w zalezności od tego, jaki przodek weźmie w nim górę.

W sloneczne popoludnia grywać bedziemy w bule, lub ćwiczyć palcatami. Panie zaś będą mogly zabawiać się w serso; dzieci w kólko graniaste lubo też w zbijanego. W Krakowie, na placach publicznych, mlodzież męska grywać będzie w zośkę, lub po szkolach w cymbergaja.

Jak więc Pani widzi, Pani Pino, wcale nie bedziemy się nudzić w przyszlości niedalekiej, kiedy to kryzys wszechobecny ogarnie nasze i inne państwa.

Milych perspektyw i rozrywki Pani życzę

jak widzę dla Pana przyszłość, to w zasadzie taki ogród doktora Jordana, plus stoliki brydżowe?

Ale jakby co, to ja mam bule...

Szacuneczek

kiedyś takie stoły były.

Ale ostatnio chyba nie widziałem.

Może wrócą, bo się nam parki powoli, ale stanowczo cywilizują. Ogrodzeń dostają i bram zamykanych.

Za czym jestem, jak najbardziej.

Pozdrawiam zachowawczo, z odrobiną przesady

to ja mam niejaki dystans.

Kiedyś może opowiem o tym, jak mnie jeden prorektor mazowiecki uczył obyczajowości akademickiej.

Śmierć, tak, być może, zwłaszcza,że Pimpuś budzi moją notoryczną sympatię.

No i jest teraz ta młoda, jak jej tam… Tiffany. Jak Cholewa przejąl tłumaczenie tego podcyklu, to się okazało, że jest o i niegłupi i przeraźliwie śmieszny.

Dziecko, które zlewa tłumaczenia, mówi, że zawsze taki był.

Pozdrawiam

PS Coś z Vimesa:

- Pani – powiedział lodowatym tonem. - Jestem oficerem Straży i muszę poinformować, że działania, jakie pani sugeruje, łamią prawa tego miasta. - A także kilkorga co bardziej pruderyjnych bóstw, dodał w myślach.

Owoż niegdyś, we wspominanym już domu spędzaliśmy rodzinne wakacje. Dom, jak wiadomo, jest z drewna, lecz podmurowany. Podówczas jeszcze nie było wodociągu, tylko studnia. Siłą rzeczy brakło i łazienki — jej rolę pełniła tzw. umywalnia czyli pokój do ablucji, połączony z podręcznym składem wszystkiego. W pomieszczeniu tym ojciec trzymał trumnę, czyli ogromnych rozmiarów plastikowy bagażnik dachowy (tzw. boks). W praktyce byl dodatkową półką. W umywalni trzymaliśmy także grzałki elektryczne — takie duże, do grzania wody w wiadrach
Tyle wprowadzenia.

No i teraz sama anegdotka.

Moja mama z jakiegoś przeciwległego pomieszczenia wysłała mojego małego (cztery lata? tak jakoś) brata z wyraźnym poleceniem:
— Zanieś grzałkę do umywalni i połóż na bagażniku taty. Tylko NIE WŁĄCZAJ do kontaktu.
Podkreślam to nie włączaj, bo mama tak właśnie wokalnie ten zwrot podkreśliła.

Skąd jej do głowy przyszło, by akurat to powiedzieć — nie wiem. Musiała przemówić kobieca intuicja czy jakieś skrzyżowanie wyrzutów sumienia działających wprzód pod wieszczym natchnieniem.

Co zrobił braciszek?
Oczywiście, staranie wykonał polecenie.
Zwłaszcza tak podkreśloną jego część.

Jakim zbiegiem okoliczności wykryliśmy swąd nim dom poszedł z dymem — nie wiem. Skończyło się na gustownej dziurze w trumnie.
A mogło być największe ognisko w moim życiu…

I niech ktoś powie, że cudów nie ma.

Wieczorem przeszło mi przez myśl, czy by do Pana nie dołączyć 7 listopada w tym multipleksie. A Bond… mmmm.

Ale cóż: zjazd rodzinny z okazji urodzin córki robimy.

Pech.

cuda są. Bezwzględnie.

A my je, równie bezwzględnie, omijamy wzrokiem. Zazwyczaj.

Pozdrowienia