Z tekstu wynika, że nie ma takiego sposobu, żeby być na minusie…

Pozdrowienia serdeczne.

O smutku, pojawiło się przed wyjazdem. :)

Relacja w swoim, miejmy nadzieję, czasie.

a) trzeba zapić
b) iść na pogaduszki
c) muzyki posłuchać
d) zjeść lody czekoladowe
e) film obejrzeć dobry
f) książkę poczytać ewentualnieeeee….

Wiem, płytka jestem strasznie, ale nie lubię być smutna. Jak mnie coś żre, to próbuję walczyć.

Kiedyś z Bucem, gnając na ciapąg do Warszawy, utworzyłyśmy piękną i dobrą organizację – Zakon Mnichów Zapierdalających. Dla ludzi żyjących aktywnie, ale zen, łapiących oświecenie w przelocie między barem, uczelnią, a robotą.

Margola obwołała się samorzutnie Matką Margolą od Mozołów, przeoryszą Sióstr Zapierdalanek :)

Niemniej, w statucie zakonu stoi jak byk, że czasem pieprzymy wszystko i urządzamy Chilloutowy Dzień Burżuja. Ja go mam dzisiaj, ale chop se poszedł i nudno się zrobiło. Czuję się wypoczęta na dziesiątą stronę. Nie organizujesz przypadkiem jakiejś rewolucji?

W ogóle, dobrze że Służba wypuściła Cię ze szponów, właśnie tęskniłam za Docyntem, Tobą, albo Grzesiem – kwartet osób ględzących, wliczając w to mnie :)

Zmierzając do meritumu: może przesadziłaś z działalnością w lokalnym oddziale ZMZ i powinnaś solidnie odpocząć? Jest to wściekle nudne i szybko się zmęczysz, no ale… Zresztą to tylko takie zgadywanki.

Pururu, jednakowoż

rewolucja, jak mniemam, niestety osobista, zatem się nie przydam. Kurczę mać. Blaszany bębenek w kącie, flaga Gruzji zwisa smętnie przykryta jakąś suknią, runda zimowa się kończy, wszystko jest takie smętne i do wyrzygania pokojowe… Żądam barykady!

Smutno pisać o smutku, kiedy ze/wewnętrznie smutno.
Ale nabieram ochoty pogadać.
Tylko że też smutno.

Jak to ładnie zabrzmiało nabieram ochoty pogadać ...
A że smutno? Nic nie szkodzi.
Może smutki się neutralizują, jak się spotkają?

Nawet jeśli nie, to zawsze w kilka smutków raźniej.

na pytanie czemu się śmiejesz, zwykłam kiedyś odpowiadać ja się zawsze śmieję :) Co nie wyklucza działań poważnych i zdecydowanych, w razie czego. Zresztą będzie okazja wyjaśnić, o co kaman…

ziew, znowu trza iść na róg po artykuły poniekąd luksusowe…

późno się zrobiło, dokończyłam indyka, mój zapał rewolucyjny przygasł jakby :)

a co było 4 stycznia? :P

Słuchając, usta zatnij,
czoła nie zniżaj.
Oto opowieść o dniach ostatnich
Komuny miasta Paryża.

Bębny, bębny nocą warczały,
nim świt zaświecił blady,
padły w mieście pierwsze wystrzały,
stanęły barykady.

Bramy zdobyto, wzięto forty,
śmierć bliska.
Z każdej ulicy, jak z aorty,
upływa krew paryska.

Ale Komuna się nie podda,
Komuna śmiercią gadzi!
Paryżu gniewny, okrzyk podaj:
“Do broni, komunardzi!

Do broni, ludu roboczy!
Dzieci! Kobiety! Starcy!
Krew ulicami broczy,
krwi jeszcze dziś wystarczy!

(byleby dopełnić ją piwem)

Psujesz mi ampluła osoby łagodnej tudzież sympatycznej. Chyba nigdy nie zdołam go utrwalić w społecznej świadomości.

Ja też nie zachoruję, jestem zasadniczo pancerna jak pancernik. No trudno. Możemy w związku z tym skuć się drinkami w Poliestrze.

where’s the fuck my wallet

Gretchen mi napluła na ampluła

Oh yeah, brakowało mi tych absurdalnych rozmów :D

Tak oto z krainy łagodności, stałam się ciocią samo zło.

I jak tu nie być smutną? No jak?
Powtórzę moją ulubioną mantrę: świat mnie nie rozumie, a ludzie to już wcale .

Niezłe na motto, które chyba trzeba zmienić w końcu, tak baj ze łej.

hehehe