W tym co napisałeś są dwie sprawy.

Pierwsza.

Czy można zostawić to wszystko co się wie w szafie w pracy i wyjść jako ten to nic nie widzi? Nie można.
To jest skutek uboczny tej pracy. Widzisz więcej, drobiazgi dla innych niewidoczne dla Ciebie są wyraźne. Nie chcesz widzieć a widzisz, nie chcesz zauważyć a jednak… Im jesteś lepszy w tym zawodzie tym więcej sygnałów do Ciebie dociera.

Na jedno jednak uważać trzeba. By z tego widzenia i słyszenia nie stać się “wiedzącym”. Nie wtrącać się, nie ingerować o ile ktoś sobie wyraźnie nie zażyczy, nie mądralować. Rozmowa w gabinecie uprawnia do pewnych rzeczy, rozmowa prywatna nie. Trzeba tej granicy przestrzegać i szanować ją.

Jeśli idzie o tzw. życie to wszyscy jesteśmy amatorami. Ja nie daję sobie żadnego przywileju znania prawdy o Prawdzie już nie mówiąc. Tak wiele osób z mojego środowiska ma z tym problem.
Swoją rolę w pracy widzę w tym, że mam umieć widzieć i umieć usłyszeć co mówi drugi człowiek. W skrócie mówiąc to jest sztuka zadawania pytań. odpowiedzi każdy znajduje sam dla siebie. Nie mnie je oceniać.

Teraz ta druga sprawa.
Ona się oczywiście z pierwszą przenika jakoś tam.
Czy ja umiem normalnie gadać czy slanguję (koduję) niezrozumiale?

(przerwa na zastanowienie)

w sumie to nie do mnie jest pytanie Griszq…
Powiem tak staram się gadać normalnie. Wydaje mi się, że nie są to starania całkiem beznadziejne.

W gruncie rzeczy to ja mogłabym Ciebie zapytać – czy ja umiem gadać normalnie?

:))