No i zaczęły się Igrzyska. Teraz tylko odnotowuję ten fakt, jako że pora u mnie więcej niż późna, więc i na rozpisywanie się sił już nie starcza.

Ale dzień był więcej niż pozytywny, więc i napisać tych kilka zdań mogę.

Dlaczego dzień oceniam pozytywnie?

Bo:

- odebrałem wbity do paszportu nowy ‘residence permit’ (pozwolenie na pobyt), więc kolejny rok spędzam w Chinach (wbrew pozorom nie było to takie proste – przy okazji Olimpiady zaostrzono warunki przyznawania wiz)

- obejrzałem całą ceremonię otwarcia Igrzysk (ciekaw byłem, jaki będzie przekaz tej uroczystości – a oglądaliśmy w gronie trzyosobowym: Helena, znajoma Japonka i ja. Było wesoło i tylko szkoda, że na polską reprezentację trzeba było tyle czekać).

I jeszcze tylko słowem wyjaśnienia. Dlaczego Polska była tak daleko? Dlaczego nijak krajów, które się pojawiały w trakcie prezentacji, nie można było dopasować do jakiegokolwiek alfabetu?

Powód jest prosty. Nie korzystano z żadnego alfabetu. Otóż całość była przygotowana na sposób chiński i kolejność pojawiających się krajów była uzależniona od tego, z ilu kresek składa się pierwszy znak w chińskiej nazwie danego kraju.

Przykład.

Polska. Zapis chiński to: 波兰 (Bōlán). Teraz liczmy kreski w pierwszym znaku – jest ich osiem.

Teraz weźmy dla odmiany Japonię – zobaczymy, dlaczego ten kraj był wcześniej.
Zapis chiński to: 日本 (Rìběn). Kresek w pierwszym znaku mamy cztery.

Niektóre kraje miały więc pecha. Taki np. Meksyk. W zapisie chińskim: 墨西哥 (Mòxīgē). Kresek w znaku pierwszym jest aż 15.

Nic więc dziwnego, że Meksykańczycy naczekali się na swoich sportowców nawet dłużej niż Polacy ;-)