- Co to jest? Wejść tu nie można, na litość wszelkich bogów, coś ty zrobiła?

- Nic, to jest nic. Takie niezwykłe, widoczne czarodziejsko, nic.

- Jak na nic, to dość duże to jest. I fajnie zaiste, że też to widzisz, bo gotowa byłabym pomyśleć, że coś ze mną nie za bardzo.

- Z tobą, jak zwykle, wszystko za bardzo. W ogóle się nie przejmuj. Odpuśćmy sobie. Jeśli nic ci nie przeszkadza, to możemy porozmawiać.

- Porozmawiać, mówisz… Ciekawe… Właściwie skoro się przebiłam, aż do tego miejsca, to czemu nie? Chociaż, muszę przyznać, dziwnie jest być zaproszonym nieproszonym gościem.

- Przywlokłaś się, to bądź twarda, Zawsze mi to powtarzałaś, kiedy akurat miałaś ochotę. Dzisiaj ja mówię: siadaj i gadaj.

- Tak tylko przyszłam, nudziło mi się...

- Yhmmm…

- Dobrze, nie mogę liczyć na to, że coś tam sobie poudajemy jak zwykle, więc przejdę do rzeczy. Co to jest, to wszystko wokół Ciebie? Tak pytam, bo dotąd sądziłam, że takie rzeczy to ja przyciągam. Ty byłaś ta lepsza, mądrzejsza, spokojniejsza… Wchodzę i widzę takie coś, czyli takie nic. Więc pytam grzecznie, o co kurwa kaman?

- Zamotek

- Co?

- Zwyczajnie. Zamotek, W świecie drugich nie słyszano? Ojej.

- Ty piłaś coś Gretchen? Chodzi mi o to, czy piłaś jakoś niedawno, żeby to się jeszcze mogło na mózg rzucać, bo jakoś tak… no… nie wiem… bredzisz….?
Zostawmy. Uznajmy, że nie piłaś, że istnieje coś takiego jak nic i zamotek… Uznawszy co było do uznania, pozwalam sobie zapytać co się dzieje właściwie?

- Otóż widzisz Moja Droga Druga, nic. Nic się dzieje. I to jest magiczna strona wszechświata. Nic się dzieje, a tylu widzi coś. Rozumiałabym, gdyby rzeczywiście coś się działo, a tu takie wielkie nic…
Zasypiam, budzę się, wykonuję pewnie tysiące ruchów dziennie… Choć nie, tak powiedzieć nie mogę. Na tysiące ruchów nie mam siły. Czegoś w środku zbrakło, paliwa nie dostarczam, więc uczciwiej będzie powiedzieć ci, że poruszam się, przemieszczam, wykonuję.
Jakby tego nie ująć, to jednak stwarzam pozory życia, czy czegoś w podobie a la. Ważne, że stwarzam.
Nie staram się zanadto, w gruncie rzeczy staram się coraz mniej.
Nie mówię, jeśli nie ma konieczności.
Nie jem, nawet jeśli konieczność jest.
Śpię, bez żadnego powodu.
Uśmiecham się w stanie wyższej konieczności.
Zalewają mnie słowa, które nie znajdują miejsca dla siebie.

- Jak na nic… to brzmi całkiem jak coś... Niepokojąco wibruje w twoich słowach echo moich. Dotąd, od dawna, byłaś tak oddzielna i autonomiczna, że mogłam bez przeszkód się z tobą wykłócać do woli, a dzisiaj nie wiem co powiedzieć, żeby nie mówić jak ty. Tego by jeszcze brakowało, żebyśmy zamieniły się rolami. Weź się w garść, w taką małą garsteczkę.

- Słyszałam to niedawno… To, o tej małej garsteczce. Ładne. Bardzo ładne. Poetyckie. Szkoda, że nie umiem pisać wierszy. Szkoda, że nie umiem pisać. Szkoda, że nie umiem malować, szkoda, że tak niewiele umiem. Śpiewałam wczoraj, wiesz? Od wielu miesięcy swoim głosem. Czysto i dźwięcznie. Jakby się okazało, że nie można wszystkiego zabrać, bo zabierając wszystko coś można oddać.

- Odwala ci. Przepraszam, że to mówię, ale jednak bez cienia wątpliwości ci odwala. Idę tu sobie krokiem wolnym i swobodnym, natykam się na to coś, co ty nazywasz nic i to jest dopiero początek kretynizmu. Twojego kretynizmu.
Patrzę na ciebie, żałosną, pobawioną energii, zapadniętą w sobie i wściek mnie ogarnia straszliwy. Zapomniałaś. O tylu rzeczach zapomniałaś. Ja mam ci przypominać? Ja?
Włącz odświeżanie pamięci, ale już i natychmiast je włącz. Nie chce mi się mówić, że ty to to i tamto, i owamto, a poza tym, że umiesz, potrafisz, robisz, jesteś zdolna do.. Daj spokój, nie doczekasz się ode mnie tego rodzaju ustępliwości. Odrobinę mi cię żal, ale nie wykorzystuj tego.
Nie przygotowałaś się, to miej pretensje do siebie. Nie obciążaj świata i ludzi. Sama za siebie…

- Odpowiadam, wiem. Sama podejmuję decyzje, ryzyko, sama ze sobą. Skąd ty Druga nagle taka mądra jesteś, co? Mogłabyś raz stanąć po mojej stronie, bo to jest całkiem fajnie jak ktoś stanie po twojej stronie, choćby bez sensu i wbrew rozumowi.

- Nooo i jeszcze się użalić nad tobą, razem z tobą. Pewnie, pewnie. To byłoby coś. Biedna, mała Gretchen. Sierotka taka. Usiądźmy i popłaczmy nad jej przekichanym losem. Może ktoś się dołączy? Anybody? Dziękuję, nie widzę.

- Słuchaj Druga, czy w tobie jest jakiś ludzki pierwiastek? Może cokolwiek cię wzrusza, albo dotyka, wywołuje łzy?

- Tak, Gretchen, ale nie galopuję z tym do świata z obwieszczeniem, nie oczekuję niczego, nie roztkliwiam się nad sobą i do cholery nie prowadzę bloga. To śmieszne. Nie pozbawiam się skóry, nie wystawiam na widok publiczny. Nie pieprzę bez sensu. Uwiłaś sobie bat na własny zadek to i masz. Niepotrzebnie komplikujesz proste sprawy, Doprawdy nigdy nie sądziłam, że ja ci to powiem.

- Czyli co?

- Czyli nic, Gretchen…

- No tak… Mówiłam, nic. To jest właśnie to. Nic.