Cieszę się z tych odpowiedzi. Co będę ukrywał.

Czyli jest dobrze. Myśl teologiczna Soboru Watykańskiego otwiera pole do dialogu międzyreligijnego. Niby to wiadomo, a wciąż w świadomości społecznej pokutuje zaściankowość. Tak musi być. Świadomość ekumeniczna potrzebuje czasu, żeby przeniknąć do struktur społecznych i religijnych. Przemienić ją w duchu większej tolerancji i wzajemnego szacunku. Tradycja każdej religii, która ma swoje źródło w promieniach Bożej Mądrości musi być traktowana jak gleba przez rolnika. Trzeba ją kultywować, by wyrastały z ziaren w niej zasianych dobre owoce, z nadzieją, że ta praca przygotuje serca na pełniejsze (i/lub pełne) przyjęcie objawienia Boga w Chrystusie.

Oczywiście znałem tę interpretację teologiczną Nowego Testamentu, że powtórne przyjście Chrystusa nie dokona się w ludzkiej historii. Ale są też w Chrześcijaństwie takie nurty, które wieszczą, że przyjście Chrystusa dokona się w historii i nawet przepowiadają, jakie znaki temu będą towarzyszyć i kiedy to nastąpi. Ta róznorodność opinii na ten temat jest zadziwiająca.

Nad tym (powyżej) fragmentem egzegezy chrześcijańskiej chciałbym się natomiast zastanowić głębiej w przyszłości. Całkowita odnowa wszystkiego, poza tymi elementami, ktore zostaną potępione, jakoś mnie nie przekonuje. Nie współgra z moim intuicyjnym wglądem Jedności wszystkiego w Bogu. Bóg stworzył człowieka i wszelkie istnienie, żeby do Niego na koniec końców wróciło, a chocby po nieskończenie długim z perspektywy ludzkiej historii czasie, a choćby i poza czasem. Bóg nie ma “interesu”, żeby kogokolwiek na wieki potępiać, nawet Lucyfera. Być może jest to więc niepełna prawda – i tylko takie Objawienie, które dziś możemy zrozumieć, które dziś ma wzbudzić w naszych sercach pragnienie czynienia dobra, pragnienie wysiłku duchowego, by nie odkładać tego, co mamy zrobić dziś, by wejść na ścieżki prowadzące do Boga i nie wpadać w iluzję: nie uczynię tego dziś, lecz jutro lub pojutrze – zawsze zdążę, gdyż Bóg jest nieskończenie miłosierny.

Pełnia w Jezusie Chrystusie – to dobra prawda. Jezus pokazał Drogę Życia jak człowiek stworzony na obraz i podobieństwo boże, mógłby się stać Chrystusem. Obraz winnej latorośli wskazuje na organiczne i żywe połaczenie człowieka z Bogiem, na pierwotną Jedność. I taka dziś jest moja interpretacja słów poniżej:

Tak więc w Kośmosie są rozsiane ziarna prawdy, a człowiek poprzez swoje zanurzenie w Duchu Świetym ma stać się Chrystusem. To misja najważniejsza dla niego. Trudne? Zbyt fantastyczne? Pewnie tak!

Misja Kościoła katolickiego jest taka: najlepiej, gdyby wszyscy ludzie należeli do naszego Kościoła. I ja to rozumiem. Stawiam sobie przy tej okazji jedno małe pytanie: czy np. buddysta, który stał się oświeconym Buddą przynalezy do mistycznego Ciała Chrystusam, żyje w tym samym krioobiegu Drogi, Prawdy i Życia? I odpowiadam na to pytanie: Tak, pomimo wielu tajemnic tak.

I tu jest jedno z miejsc, gdzie pomniejszam rolę i znaczenie Kościoła katolickiego w dziele Zbawienia.

serdecznie pozdrawiam