Napisałem wcześniej w komentarzu takie zdanie:

Na co Gretchen odpowiedziała:

A docent Stpczyk zauważył:

I to ale, czyli język koanów zen jakby podważa tezę, że buddyzm jest religią przyjmującą kilka dogamtów.

Wypadałoby mi udowodnić, że mam choć trochę racji i postaram się to uczynić. Zanim przejdę do bardziej szczegółowych opowieści, zacytuję za Wikipedią prostą definicję dogmatu:

Po tej krótkiej wyprawie po wiedzę encyklopedyczną, wróćmy do naszego buddyzmu – religii wielonurtownej i barwnej jak kobierzec perskiego dywanu.
Gretchen, czy nadal podtrzymujesz, że buddyzm jest religią bez dogmatów?

Pytanie pomocnicze: jakie sensy twierdzeń są praktykowane w szkołach zen rozsianych po całym swiecie?

Pomijam świadomie buddyzm ludowy, który po prostu roi się od różnych uroczo dogmatycznych założeń wiary.

I kolejne pytanie: czy nastawienie antydogmatyczne do dogmatów mistrzów zen i Dalaj Lamy, ma na celu wyrzucenie dogmatów buddyjskich poza tę religię, czy ma raczej doprowadzić do wykorzystania tychże dogmatów do rozpalenia w umysłach praktykujących wiary koniecznej do dotarcia do ostatecznej rzeczywistości?

Co jest tą ostateczną rzeczywistością: Oświecenie czy droga do óświecenia? – te pytania zostawmy póki co na boku, gdyż w buddyźmie znajdziemy setki różnych odpowiedzi na tak postawione pytanie.

pozdrawiam serdecznie wszystkich