tak apropos zdanka:

“Aprobata dla zacofania, chłopskiego rozumu i tego, że wszyscy Polacy to jedna rodzina, powoduje że z łatwością akceptujemy partactwo, tylko dlatego, ze jest nasze i ludowe.”

nieśmiertelny wiersz A. Waligórskiego

Polski rzemieślnik

Roztargniony i smutny jak poeci współcześni
Ulicami, drogami, idzie polski rzemieślnik.
Idzie piękny, wspaniały i tragiczny zarazem,
wziął przed chwilą wodociąg i połączył go z gazem.

Padła trupem rodzinka: tatuś, mama i córka,
Woda sika z kuchenki, gaz ulatnia się z kurka.
Idzie polski rzemieślnik mistycyzmem owiany,
Właśnie okno chciał wstawić i wywalił pół ściany.

Przez klienta pobity, bo mu uszył źle spodnie,
Idzie polski rzemieślnik, malowniczo i godnie.
Antytalent wspaniały i odwieczny amator,
Idzie tak jak ułani szli naprzeciw armatom.

Idzie pełen zadumy romantyzmu i czaru.
Czyżby szedł się doszkolić? Gówno, skręcił do baru.

I’d rather be a free man in my grave
Than living as a puppet or a slave

cenna jest nawet próba analizy
jeszcze cenniejsza próba zrozumienia

i przeciwnie

psu na buty tanie szyderstwo
uszyte z odrazy, lęku i uprzedzeń

pierwsze dla yayco, drugie dla Docenta

smacznego

P.S. świetny tekst, Panie yayco. Byłoby fajnie, gdyby ludzie nie czytali go wspak, tylko tak jak jest napisany.

Skróty myślowe wymagają uproszczeń. Potrafię jednak docenić, gdy uproszczenia nie są brane zbyt łatwo za przejaw prostactwa, rozumianego jako umysłowe ubóstwo.

Nie chodziło mi ani o cytowany tu przez Docenta tekst, ani w ogóle o ten jego konkretny komentarz u Pana. Podsumowałem swoje wrażenia z jego wielu komentarzy w wielu wątkach. Wrażenia mogą mylić, ale póki co, tylko wrażenia mam tu do dyspozycji. Przyczepiłem się przy okazji, bo dostrzegam, że Docent jednak gra ciągle na tej jednej strunie szyderstwa zmieszanego z gorzkim sarkazmem, nawet gdy jest to czytelnie pusto-zlośliwe i świadczy o tym, co w jego postawie nazwałem. Tak jest w to zapatrzony, źe nawet nie zobaczył w Pana tekście sporego kawałka opisu własnej postawy. Ale jak wiadomo, każdy widzi to co chce, a nie to co jest, więc może i ja się tu mylę. Mniejsza o to, co ja.

Moje szyderstwo nie jest moim szyderstwem. Podobnie moje etykietowanie nie jest moim etykietowaniem. Ja jestem tylko lustrem ze wzmacniaczem. Komu ma to więc minąć?

Gdy odeslałem Mad Doga do Pana tekstu słowami w rodzaju “zobacz jak się odpowiada na merytoryczną prowokację”, nie chodziło mi dosłownie o to, że Pana tekst jest “polemiką” z moim debiutem. Gdzież bym śmiał. Poza tym widać, że Pana tekst nie został napisany “na kolanie”, więc musiał powstać wcześniej. Jednakowoż koincydencja zaistniała całkiem udanie. Takie przypadki lubię.

A tekst Pański, powtarzam, świetny, choć faktycznie odważny i mocny. Ale czy życie się z nami pieści? Nie ma zmiłuj.

A jak Y. się upiera, to upiera się Y. czy N.?
A jak TZS przylepia etykiety to przylepia TZS czy sterownik? Bo TZS twierdzi, że to tylko efekt lustra. Trudno zauważalnego lustra, ale TZS uważa, że to tym lepiej.

TZS bardzo lubi Docenta z powodu jego muzycznych pasji i paru innych stron Docenta (bardzo dobre fotki np.), z których dał się poznać. Dlatego właśnie TZS tak tępi u Docenta to co tępi. Nothing personal, jak mawiają Rosjanie ;-)

Pozdrawiam Gospodarza i pozdrawiam Docenta :-)

P.S.
Historyk udający komucha jest lepszy nawet od Azraela. Załamka, jak to mawia młodzież.

Tyle, że do tego to się dochodzi z wiekiem, a jak wiadomo, każdy wiek ma swoje prawa i uroki. Natomiast zdrowie – to jak w znanej fraszce. Oby więc było zawsze.

Pozdrawiam

“Panie Trollu, nowy
to prawda, że z się dochodzi z wiekiem, ale N mówi, że lepiej wcześniej zacząć iść, bo wtedy mniej jest chodzenia na starość”

dlaczego? no bo ja człowiek ograniczony przez swoje zdrowie muszę by dojechać do pracy czyli żywicielki mojej, w tym celu korzystam z tzw publicznych środków lokomocji, też tak myślę o tych młodych ludziach głównie mężczyznach, że oni teraz siedzą by nasiedzieć się na starość, bo wtedy im już nikt miejsca nie ustąpi i taka mała dygresja :
dwadzieścia kilka lat temu jak i teraz zauważyłam, że TYLKO kobiety ustępują miejsca kobietom w ciąży, ja nie wiem nawet jak to nazwać....

Pracuję w takiej instytucji, która moim skromnym zdaniem wspiera to dziedziczoną biedę ale niestety na mocy prawa jakie obowiązuje.
Dlatego z Panem w wielu miejscach muszę się zgodzić, no bo po co pracować, skoro to samo można mieć bez pracy a nawet i więcej ?
Jak to może nie demoralizować i nie zniechęcać do szukania innego wyjścia niż wyciągania ręki po kasę od podatnika ?

To są oczywiście, niestety pytania retoryczne, bo jak nadmieniłam pracuję w instytucji rozdawnictwa podatków obywateli Rzeczpospolitejl…

Proszę Pana, ja absolutnie jestem pewna, że Pan ustępował tego miejsca, ale w Katowicach jest jak jest, po prostu…

A jeśli chodzi o pańską przypowieść- nie ma to jak empatia obustronna.

Pozdrawiam rozbawiona

Zasadniczo się nie obrażam, chyba, że ktoś zarzuci mi złą wolę, niesłusznie oczywiście.

“Zagranicznym i przodującym natenczas.” to mnie szczerze rozbawiło, dlatego pozdrawiałam rozbawiona, niestety pamiętam te czasy.

Pozdrawiam więc serdecznie bez urazy jakiejkolwiek.

Dla mnie to jest tekst o dwóch ważnych sprawach.

Jedna, że ludzie równi nie są.

Druga, że niektórzy udają, że tak nie jest i coś tam usiłują udowodnić światu.

A i jest jeszcze trzecia.

Z tego, że nie będąc tacy sami nie jesteśmy równi a jest raczej z tego, że jest to myśl nie za bardzo popularna, nawet wzburzenie wywołująca bierze się takie zjawisko, że każdy wie wszystko o wszystkim.

U nas proszę Pana nie warto chodzić do szkół bo i po co jak i bez tego się wie?

Nie warto iść do lekarza, bo co też mądrego on powie konował jeden skoro ciocia Zosia sama się wyleczyła?

Być może jest to problem z autorytetami, być może z zaufaniem, być może z czymś jeszcze innym?

Co innego widzieć mądrość w prostocie a co innego starannie hodować prostactwo.

Wiem po sobie, że dostrzeganie nierówności nie przekłada się na brak szacunku dla innych.

Pan wywołuje (kolejny raz proszę Pana) temat, który by można nazwać niepopularną rzeką.

Pozdrawiam zadowolona

_{“ludzie dzielą się na dwie kategorie: ty i inni. Nigdy się nie spotkacie.”}

zadowolenia Paninego nie rozumiem. Pani się cieszy, że ja wywołuję tematy niepopularne? A może z tego, że z racji ich niepopularności pies z kulawą nogą się nimi nie interesuje?

W szczegółach to ma Pani, natomiast, dużo racji. O wiedzeniu to już tyle napisałem na TXT, że aż mi się nie chce. Ale faktem jest, że ciągle mnie fascynuje bujność tego stanowiska kognitywnego, które jest kompletne i nie potrzebuje żadnego wsparcia, albo, dla alibi, wystarczy mu jeden argument, aby nie mieć żadnych wątpliwości.

Dzisiaj TXT przeżywa urokliwy zaiste zalew myślą lewacką, w moim ulubionym klimacie antyreligijnym. Cieszę się z tego, bo do tej pory wiedzących mieliśmy raczej z drugiej strony continuum. Zawsze to trochę urozmaicenia.

Proszę sobie wystawić, że jeden postępowiec, którego lekko obśmiałem za wiedzenie, był łaskaw podać mi link do wyników pewnego sondażu. Nawet jestem wdzięczny, bo w przyszłą sobotę zostałem ukarany zastępczą pracą i jak raz o sondażach będę musiał kłapać dziobem. Zawsze to jakiś pożytek z Tekstowiska, że dostarcza człowiekowi zabawnych przykładów do pracy zarobkowej, nieprawdaż?

Co do równości, to też można w nieskonczoność powtarzać, że co innego jest zróżnicowanie, co innego nierówność, a co innego dyskryminacja, która na dodatek wcale nie musi być negatywna. I tak się to prawie wszystkim myli.

No nie ma równości i już. Nic nie poradzę.

Ale chyba poza tęsknotą do równości, tego cudownego polskiego egalitaryzmu, który opiera się na jawnie fałszywej myśli, że wszyscy mamy takie same żołądki, zabawniejsza jest jednoczesna tęsknota do bycia lepszym na tle innych.

Ciągle się tych gorszych szuka, żeby na ich tle zabłysnąć. Stąd te dobrotliwe objawy sympatii dla tych, których sie uważa za gorszych. Dobrze takiego mieć na podorędziu. Trochę dobrych słów i mamy tanim kosztem cudowne poczucie wyższości.

Kiedyś jedna pani, pragnąc udowodnić swą wyższość nad inną, argumentowała mojemu najbliższemu przyjacielowi, że co prawda ich (znaczy się tych pań) status jest formalnie identyczny, ale tylko pozornie, bowiem tamta dorabia sobie pracą w kiosku, ta zaś jest asystentką posła (za darmo zresztą).

Nie pamiętam już, albo i mi znajomy nie powiedział, czy osiągnęła sukces tą argumentacją. Mniejsza zresztą z tym, ważniejsze jest, jak łatwo wyzbywamy się egalitaryzmu, jeśli nie wydaje się nam wystarczająco eufunkcjonalny.

Na koniec zaś powtórzę, że nie wydaje mi się, żebym coś wywoływał. Ja sobie piszę różne takie historie. Obawiam się, że mało zajmujące. Ostatnio szwankuję na poczuciu humoru, jak się zdaje.

Ale za dobre słowo dziękuję, pozdrawiając

ja jeszcze, lekką ręką, dorzucę prawo, politykę międzynarodową i systemy operacyjne. Na tym też wszyscy się znają.

No a faceci, to jeszcze na kobietach. Nie wiem, czy kobiety na facetach też, ale mam niejakie podejrzenia.

Pocieszę Pana, że są zawody, o których się mówi, że nie wymagają żadnej wiedzy, nie są żadną pracą, a polegają jak najbardziej na braniu łapówek. Albo wręcz na ich wymuszaniu.

Pozdrawiam

zadziwiającą osiągneła koherentność.

A że prawnicy to nic dobrego, to fakt jest. Nie trzeba taksówkarzy pytać.

Pozdrawiam

Ogłaszam Pana Mistrzem Krótkiej Formy!

I żeby Pan sobie zaraz czegoś nie umyślił, to nie ma w tym cienia szydery oraz nie dotyczy to komentarza. Ino tytułu jego.

_{“ludzie dzielą się na dwie kategorie: ty i inni. Nigdy się nie spotkacie.”}

ja już jestem w fazie zwijania się, więc zasadniczo wolę książki kryminalne i doktora House’a, niż niepopularne tematy. Ale czasem trzeba się odstresować, a do tego niepopularny temat lepszy.

Każdy ma jakiegoś Janka Muzykanta, Naszą Szkapę, dyżurnego Żyda albo geja. Czasem zresztą nie ma w tym nic złego. Ale czasem jest to niezbędny element predefinicji sytuacji, albo predefinicji samego siebie, tak jak to Pani trafnie zauważyła.

Z uznawaniem cudzej wiedzy to różnie bywa. Chyba ma Pani rację,że w sieci jest nadreprezentacja osobników o niskiej samoocenie, którą sobie nadrabiają awatarem.

Myślę, że to czasami może być dobre, w terapeutycznym sensie. Ale to już Pani się lepiej na tym zna.

Problem jest ze słowami czasem. Ja (dla przykładu) używam słów w znaczeniach inne niż potoczne. Czasem pamiętam, żeby o tym napisać, a czasem nie. I wtedy to już tragedia jest, jeśli ktoś inaczej niż ja rozumie to co napisałem. Najgorzej jak się jemu spodoba, tylko dlatego, że nie zrozumiał. Bo odwrotnie, to można przeprosić i naprostować.

O tych kobietach, to ja napisałem w sensie ogólnym, bo jako człowiek starszy nie bardzo się już znam na tych nowinkach, co to Pani pisze. To raczej dla młodych jest. Ja jestem raczej starszy i mniej otwarty na głośnie mówienie o sprawach alkowy.

Szło mi raczej o ogólne chwalipięctwo w tym zakresie, skłonność do klasyfikowania i ogólne przekonanie o swojej wyższości nad płcią przeciwną. Oraz nad kolegami, oczywiście.

Co do prawników, to faktycznie, oceny mogą zależeć od środowiska, w którym się przebywa. Ja prędzej spotkam Pierwszego Prezesa, niż normalnego papugę. A z sędziami (takimi zwykłymi) to też nie mam ostatnio najlepszych doświadczeń.

Pozdrawiam udając się na należny spoczynek

jeszcze jest trochę rano, ale spróbuje się obudzić na tyle, żeby wykazać odrobinę zrozumienia.

Po pierwsze, to gratuluję Pani tej samodzielności samoocennej. Ale, czy tak naprawdę, nigdy Pani siebie z innymi nie porównywała? Nie miała koleżanki, od której czuła się lepsza, a jednocześnie nie zrywała więzi? Jeśli tak, to myślę, że powinno się Panią w muzeum trzymać i dzieciom pokazywać. Żeby sobie przykład brały z Pani.

To co Pani pisze świadczy o wielkiej pewności siebie. O tym, że uważa Pani, że jej wybory są stanowczo słuszne. Życiowe i intelektualne. To nie jest złą postawa. Zazwyczaj pomaga. Także w tym sensie, że pozwala nie dostrzegać włąsnych pomyłek, a czasem szans na inną drogę. Co oczywiście nie znaczy, że Pani tak miała.

W kwestiach kobiecych, to przeczytawszy co Pani napisała, najchętniej bym to przemilczał.

Wprowadza Pani tak radykalnie kobiece wątki, że obawiam się iż głównie z kobietami powinna Pani o nich rozmawiać. A kobiet na TXT mało. No chyba, że z młodą radykalną lewicą będzie Pani rozmawiała. To może być ciekawe nawet.

Ja, niewątpliwie, do takich rozmów się nie nadaję, co oczywiście znakomicie pasuje do Pani schematu. To dobry schemat jest, bo każde zaprzeczenie wzmacnia go i podtrzymuje.

Może jednak warto, żeby Pani coś o tym odrębnego napisała? Ciekaw byłbym reakcji publiczności.

Pozdrawiam, powoli myśląc

Sam fakt, że Panu chce się pisać (nie tylko Panu zresztą), świadczy o Pańskim poczuciu humoru. O innych implikacjach owego poczucia wspominał nie będę, bo nie chcę sobie nagrabić

Pozdrawiam serdecznie

Pan, to jak coś napisze, to się starszy człowiek płoni jak panienka

Pozdrawiam

Jak tu teraz rechotać z tego, o czym Pan pisze, skoro w mojej świadomości na zawsze juź będzie pewność, że Pańskie konstatacje czy przemyślenia związane są z taką ceną! To będzie boleć także i mnie. Z kolei przestać Pana czytać, to też żadna przyjemność. Widzi Pan, w co mnie Pan wpędza?

I na dodatek ta alergia. I jak tu nie wierzyć, że Polakom rola specjalna w historii została wyznaczona.

Pozdrawiam rozdarty i wcale nie rozbawiony, raczej współczujący (Panu i sobie). Świat jest jednak wredny, Panie Yayco Szanowny.

jak tego osiełka , co mu w żłoby dano. Z jednej strony lukier smaczny jest nad wyraz, z drugiej szkodlwy. Bo ja się chciałem znowu odrobinę odchudzić. Ale śmiać się też lubię.

A co mi tam, jak zejść, to przynajmniej z humorem. A i trochę satysfakcji Pan będzie miał, źe się Panu udało kogoś śmiechem do stanu ostatecznego doprowadzić. Jak nie przymierzając Michela Piccoli w “Wielkim żarciu”.

Pozdrawiam, oblizując się, czyli z oskomą, jak mawiali starzy Krakowianie.

ale złośliwość subtelną już na kilometr czuję:-))

Ukłony

Jakoś mam wrażenie, że wyczytał Pan coś czego ja nie napisałam. Znaczy Pańska interpretacja poszła w zaskakującym mnie kierunku.

O to na przykład:

“To co Pani pisze świadczy o wielkiej pewności siebie. O tym, że uważa Pani, że jej wybory są stanowczo słuszne. Życiowe i intelektualne.”

Nie wiem z którego mojego zdania wnioski takie Pan wyciągnął ponieważ ja w tym komentarzu o sobie napisałam raczej tyle (i tylko tyle), że staram się ludzi słuchać. Chętniej tych, od których mogę się czegoś nauczyć.

Cała reszta to wynik moich obserwacji, być może nieudolnych, nie wykluczam takiej możliwości, a Pan się o poranku przyczepia. Niech i tak będzie.

Co do tych koleżanek Panie Yayco to istotnie nie zdarzało mi się utrzymywać więzi po to by swoje rozbujałe ego karmić. Pewnie Pan nie uwierzy. Sama trochę nie wierzę i sięgam pamięcią dalej i dalej. No i nic. Nie znajduję.

A ponieważ skłonił mnie Pan do tego rodzaju refleksji to zauważam w swojej przeszłości przykłady na to, że miewałam kolezanki, które próbowały mnie w ten sposób traktować. I nie są już moimi koleżankami, z własnej najczęściej inicjatywy. O powody proszę mnie nie pytać.

Co do tych kobiecych tematów to może istotnie nie powinnam u Pana o tym pisać, ale przykład wydał mi się dość adekwatny. Choć męski świat znam o tyle, o ile znajomi mężczyźni się nim ze mną dzielą.

Żadnego schematu też nie chciałam prezentować. Ot wycinek życia.

Pozdrawiam z nadzieją, że się Pan przebudził już

_{“ludzie dzielą się na dwie kategorie: ty i inni. Nigdy się nie spotkacie.”}

To taki żart był żeby Pana tu zwabić :)

Pozdrawiam poniedziałkowo zdenerwowana

_{“ludzie dzielą się na dwie kategorie: ty i inni. Nigdy się nie spotkacie.”}

Szeląg dam od wychodu, nie zjem, jeno jaje:
Drożej sram, niźli jadam; złe to obyczaje.

Niekiedy ta fraszka Jana z Czarnolasu jest zapisywana, jako : Na ucztę

Pozdrawiam serdecznie i bez złośliwości

coś nas różni. Nie wiem dokładnie co, ale prawdopodobnie wyświechtany banał: Ty widzisz wokół panoszące się zło, z małymi wysepkami-enklawami dobra. A ja odwrotnie.

Ty uważasz, że musi być wojna, aby ludzie byli razem, a ja pamiętam też 1980-ty, żadnej wojny, wspólne plany, wspólne działanie, bez meczów i właściwie bez wroga.

To przyszło później. 13 grudnia roku pamiętnego.

Mnóstwo uczestników festiwalu S żyje i dziś. Dlaczego się tak cholernie zmienili?
Czy naprawdę najważniejsze jest to, że grillują na innych maszynkach? Jedni kaszankę, a drudzy łososia?

Jakoś nie chce mi się wierzyć w to zadekretowane rozwarstwienie. Ani w Janków muzykantów…

bo czytanie Pani w krew mi już weszło (tylko bez głupich dowcipów, Drodzy Komentatorzy, proszę).

A że Pani jest poniedziałkowa, to widać. Nie tylko Pani zresztą.

Pozdrawiam serdecznie i z nadzieją, że wtorek jednak przyjdzie

widać, że już za Jana K. diety różne stosowano. A i mądrość panowała.
Tę fraszkę znałem ją pod tym drugim tytułem.

Ukłony

Ależ pojechałeś z tym “banałem”. Nie, taka optyka jest mi doskonale obca. Mam idealnie odwrotnie. Nie wiem co, ale coś Cię zwiodło, skoro tak to odbierasz.

W 80-tym bez wroga? No co Ty mówisz! Z sowiecka armia na polskiej ziemi? Jak najbardziej mieliśmy wroga. Wiedzieliśmy, że to dopiero początek i nie mieliśmy pojęcia co dalej. W festiwalu było sporo iluzji. Ale już takie prawa festiwalu. Zlapaliśmy wiatr w żagle, tylko nie mieliśmy pomysłu co poza tym. Twarde lądowanie na kartoflisku rzeczywistości było nieuniknione, niezależnie od tego czy przyszedłby 13 grudnia czy nie.

To rzecz jasna nie jest nic odkrywczego, ale wspólne zagrożenie jednoczy i usuwa na drugi/trzeci plan różnice. To nie tylko u ludzi tak działa. Więc spierasz się raczej z prawami natury niż ze mną w tym momencie.

Tu nie ma zadekretowania. To są społeczne procesy, na które nie ma rady. Hierarchia potrzeb faktycznie działa. Nie zawsze jednostkowo, bo ludzie potrafią indywidualnie podejmować działania na przekór, z pomięciem tej ksiażkowej definicji, ale w przypadku masowego zjadacza chleba to się sprawdza. Zupełnie tak samo się sprawdza jak tricki reklamowe itp.

To co mnie doprowadza do szewskiej pasji czasem, to moda na pokrywanie szyderstwem niezrozumienia i zwykłej niewiedzy o czasach, które zna się tylko z opowiadań.

to nie wierzę trochę w to co pisze Merlot i TZS.
Pewnie, że była większa i łatwiejsza do osiągnięcia wtedy jedność (w latach 80-tych), ale było mnóstwo ludzi, tzw. zwyklaków, którym to było obojętne, którzy odczuwali strach, którym zalezało by było bezpiecznie, którzy karnie stosowali się do reguł państwa policyjnego.
Oni jednak nie czuli festiwalu wolności, podejrzewam, że nawet członkowie Solidarności w większości może jedności nie czuli.

Co do wspólczesnych czasów, Troll pisze o przezywaniu śmierci papieża, ale jednak nie jest tak jak media histerycznie chciały wmówić, że tylko Urban i ,,Fakty i mity” nie odczuwały tego klimatu.

Znam wiele osób, też i wierzących, dla których to była przesada, dla których gadanie o pokoleniu JP 2 to socjoligiczna i patetyczna ściema.

Znam osoby, które potrafiły skwitować fakt, ze młodzi wychodzili na ulicę i śpiewali i modlili się (co dla mediów było tak zachwycające jakby przynajmniej każdy z tych młodych rok w hospicjum popracował) tekstem: no wychodzli, fakt, ale w telewizji nic ciekawego nie było, to co mieli robić?
Fakt, cyniczne, ale oczyszczające po szopce medialnej…
A wyjść ze znajomymi , zapalić znicz i się powzruszać to łatwe, to wbrew pozorm nie żaden herozim i nie przesłanka do tworzenia pokoleniowej wspólnoty.
Itd.

Nie każdy musi wspólnote w wielkich chwilach odczuwać z wielu powodów.
I to nie znaczy, że on ten gorszy jest.
Taka uwaga indywidualisty:)

Nie tylko wspólne zagrożenie jednoczy. O wiele łatwiej i przyjemniej jednoczy wspólna perspektywa. Szczególnie, gdy w grę wchodzi budowanie, konstruowanie, projektowanie i tym podobne czynności z walką i wojną nie mające nic wspólnego.

Grzesiowi mogę o tym opowiadać jak bajkę o żelaznym wilku. Ale ja to przeżyłem na własnej skórze i to w bardzo licznym i różnorodnym towarzystwie.

Trollu, ten banał był banalny: z Twojego tekstu odniosłem wrażenie, że jesteś realistycznym pesymistą;-) – sam siebie zakwalifikowałem do optymistycznych realistów (to może być czyste chciejstwo, oczywiście)...

A wszystko dlatego, że ciągle uważam, że z tamtej lekcji można wyciągnąć konstruktywne wnioski, ku pożytkowi ogólnemu.

Pozdrawiam konstruktywnie

króciutko, żebym został dobrze zrozumiany:

3 Maja 1982 nie spotkałem nikogo, bo na żadną demostrację się nie wybrałem. Przy transmisji Radia Solidarność, owszem, gasiłem i zapalałem światło, ale to nie była demonstracja przeciw to był znak, że coś nam wyszło i coś się udało!

Więzi społeczne, które tu tak gorąco promuję zafascynowały mnie nie w aspekcie sprzeciwu tylko jako przykład wspólnego działania, kreacji.

Widziałem rozgorączkowanych byłych partyjniaków ze struktur poziomych ( o których nie mówiliśmy Oni, jak planują demokratyczne zmiany ustrojowe; brałem udział w spotkaniach z klerem miższego szczebla, który wspólnie z parafianami szukał rozwiązań bolączek społecznych, słuchałem Grzesiów i Sajonarów tamtych czasów roztaczających wizje nowoczesnego szkolnictwa.

Gdzieś też zapewne spotkałem i Pana, pełnego energi i chęci zmieniania zastanego…

To wszystko było naprawdę.

Pozdrawiam z przeszłości

w swoim blogerskim “debiucie” napisałeś fajne zdanie o orkiestrze, chyba do Mada, o ile dobrze pamiętam. Otóż taka orkiestra, to wypisz wymaluj to samo, co z zamierzchłych czasów staram się przywołać. Jedna, dwie, trzy orkiestry i – i już można robić festiwal…

w wielu kwestiach się z Panem zgadzam, albo chciałbym.

Ale z tym mitem etosowym to jakoś nie mogę. Podobnież to też jest wynalazek komuszy. Taki wentyl. Żebyśmy dumni z siebie byli, żeśmy jak ta lawa.

Czy to prawda? Nie wiem.

Myślę, że etos miał (i ma) charakter enklawowy. Wydaje mi się, że i Pan i Pan Merlot i ja, mieliśmy szczęście mieć dużo do czynienia z tymi enklawami. Ale daleki jestem od twierdzenia, że enklawy obejmowały całe społeczeństwo.

I jeszcze, co do tego konformizmu i prisonizacji. To i się z panem zgadzam i nie.
Bo w najpopularniejszym (bliskim potocznemu) znaczeniu konformizm jest postawą dominująca i powszechną. Ale czy on się wiąże z konformizmem?

Proszę wybaczyć przynudzanie, ale powołam się na Mertona (Roberta Kinga) i straszliwie go spłycę. Onże uczony nieco inaczej ujmował konformizm, który był dla niego swoistą normalnością społeczną, a jednocześnie głupotą. Głupota objawia się tym, że konformista postępuje zgodnie z kulturowo przyjętymi normami, i wierzy, że to go prowadzi do założonych celów. Nawet, jeśli gołym okiem widać, że nie prowadzi. Głupek, podtrzymujący swą głupotą system.

Ale u Mertona znajdzie Pan i inną figurę. To rytualista. Gość, który wie, że postępowanie zgodne z normami nie prowadzi do celu, a mimo to postępuje zgodnie z normami. Podobno daje mu to subiektywne poczucie bezpieczeństwa.

Wydaje mi się, że prisonizacja zaczyna się od rytualizmu. Odnajdzie go pan łatwo w każdym więzieniu( nie żebym panu źle życzył). A potem przechodzi w konformizm. Bo proszę pamiętać, ze konformizm więźnia to konformizm warunkowany normami w więzieniu obowiązującymi i celami, które są tam dostępne. To nie jest taki sam konformizm jak na wolności. Tylko mechanizm jest jednaki, a normy i cele odmienne.

Na mój gust, kibice to rytualiści. Ale się mądrzył nie będę. Znalazłem na półce książkę Fani-chuligani, rzecz o polskich kibolach. Studium socjologiczne, napisaną przez pana Jerzego Dudale. Może przeczytam, choć nieprędko. To się wtedy będę mądrzył.

Pozdrawiam Pana

ta rozmowa troszkę zbacza w kierunku osobistych przeżyć. Moim zamiarem tym razem nie było zachłystywanie się własnymi wyborami, czy działaniami, a przywołanie całkiem trzeźwych, chłodnych obserwacji stosunkowo dużej próbki społeczeństwa, z którą miałem wówczas okazję się zadawać.

W ogóle się nie bronię. Relacjonuję i poddaję pod osąd tym którzy moją, całkiem miłą i wygodną enklawę otaczają – tu na TXT i w realu.

A teraz patchwork (pomagałem kiedyś matce uszyć prawdziwą, jak na westernach, kapę patchworkową). Zrewanżuję się Panu kontralegorią:

Świat społeczny istotnie przypomina patchwork. Każda mała zbiorowość jest reprezentowana przez swoją szmatkę. Zszywając je razem i pilnując, żeby nić była solidna i szwy fachowo położone możemy szybko złożyć płachtę. Niekoniecznie do machania – do przykrycia, do ochrony przed deszczem, skwarem, chłodem wiejącym od ziemi – słowem do wielu pożytecznych rzeczy. Potrzebne są tylko małe łatki-enklawy i mocna nić.

Moja łatka pozdrawia pańską z nieodległej oddali

że nie warto próbować?

że Pan od igły (przypadkowa zbieżność rzeczownicka z nickiem) stroni, z drugiej dobrze, że ktoś chce to wszystko z sensem opisywać.

Pozdrawiam ściegiem prostym

Jako że wątek nam się ciekawie rozczapierza, mam szczery zamiar pociągnąć kilka nitek w kolejnych tekstach. To zawsze więcej okazji do włączenia się przez innych/nowych rozmówców.

Sygnalnie tylko zapodam, że (naturalna) elitarność oraz idąca za nią niemożność rozciągania pewnych postaw i nurtów na całe społeczeńtswo (co za pomysł dziwny, zresztą, żeby tak rozciągać cokolwiek), wcale nie oznacza, że to prowadzi do tworzenia (się) enklaw. Zresztą już samo słowo enklawa zapala u mnie jakieś alarmowe lampki. Ale o tym później.

Staram się używać słów w ich potocznym znaczeniu, by nie wpadać w koleinę hermetycznej precyzji, moim zdaniem średnio skutecznej na takim publicznym forum. Konformizm mam na myśli rozumiany tak, jak rozumie go młodzież, gdy opisuje świat dorosłych. “Telewizor, meble, mały fiat” itd. Czyli najbardziej wprost rozumiane położenie uszu po sobie i podporządkowanie się bestii społecznej, jak obrazowo określała tzw. opinię Simone Weil.

Konformizm rozumiany jako uległość wobec norm, jest zapewne podobną od strony mechaniki postacią swoistego ubezwłasnowolnienia (się) jednostki, niezależnie od tego, czy odbywa się za kratami czy na tzw. wolności.

Mam wrażenie, że umieszczając dyskusję o przeżywaniu przez ludzi wspólnoty w kontekście i ramach pojęć i klimatów spod znaku konformizmu, rytualizmu itp. dokonalibyśmy jałowego spłaszczenia.

Bo to byłaby już tylko dyskusja o kibolach. Mnie nie interesują kibole. Interesują mnie kibice. Interesuje mnie to co sprawia, że ludzie chcą być razem i razem się bawić, razem śpiewać i razem coś tworzyć lub kultywować.

Rozgadałem się jednak. Nic to. Rozwinąć mam nadzieję uzasadnienie swojego sprzeciwu wobec traktowania etosu jako (zmanipulowanego do tego) mitu, sprzeciwu wobec nazywania konformizmu i wygodnictwa, tudzież pospolitej zdolności adaptacji złowrogim sprisonizowaniem. Uważam to za doklejanie brody tam gdzie jej nie ma w gruncie rzeczy. Ale o tym potem.

Tymczasem narzucam płaszcz trolla i lecę na nocny obchód :-)

ależ ja się zgadzam i rozumiem to doskonale.

Chciałem jedynie zasygnalizować, że właśnie z tego powodu, że czyta nas tu pewnie wielu czytelników niekoniecznie nawykłych do pojęciowej precyzji, czasem lepiej przymknąć oko na (w innych warunkach niedopuszczalne) uproszczenia niż ograniczyć grono dyskutantów ustawiając zbyt wysoko (jak na te warunki) poprzeczkę. Bo to jest też metoda na uśmiercenie dyskusji (w takim miejscu), co byłoby ze szkodą.

Myślę, że sporo od nas tu zależy, a dokładniej, od tego, w jaki sposób będziemy dbać o precyzję (a zatem i jakość), by uniknąć zamknięcia wątku w dobrze zakręconym słoiku, a póżniej zdziwienia, że mało kto się odzywa. Tylko o to mi idzie.

Mieć sporą wiedzę w jakiejś dziedzinie i mówić o niej tak, żeby inni nie poczuli się dyletantami, to spora sztuka. Osobiście uważam jednak, że warto ten trud podejmować.

Pozdrawiam

to prawda, że precyzowanie ma walor edukacyjny. Chodzi mi jedynie o to, że można to robić na różne sposoby, w tym na takie, które zawiną dyskusję w szczelny rulon. Już nie wspomnę o sposobach, które działają jak cios z główki. Dla jasności, czepiając się sposobów nie mam na myśli ani Pana yayco ani Pana Lorenzo, gdyż akurat Panowie zwykle świecicie w tej materii dobrym przykładem.

I teraz umyślny przykład: w komentarzu powyżej napisałem “żeby inni nie poczuli się dyletantami”, choć powinno być “żeby inni nie poczuli się ignorantami”. Z kontekstu można domyślić się co chciałem powiedzieć, ale możnaby też się uprzeć, że to brak precyzji i w ogóle pojęciowe niechlujstwo. Możnaby zawsze, ale trzeba tylko czasem. Tak sądzę.

Pozdrawiam

ja mogę się podpisać pod tym, co Pan Lorenzo napisał

Pozdrawiam

przypomniałem sobie ten wpis (w tej jego części) dzisiaj jak mijałem dawne PGR-owskie budynki, stare rozgrzebane maszyny rolnicze w dawnych SKR-ach

ale też na szczęście są wyjątki, mój teść tak miał- typowo pod górkę, ale kurczę dał radę i nie marudzi po dziś dzień na swój los. Jest prostym, dobrym człowiekiem.
Na szczęście nie prostakiem

pozdrawiam

_{Był Noe, Noe, gość co się czasem spinał, ale uwierzył i gdy szedł po gnoju smród już się go nie imał!}

o którym niżej?

wiary w siebie?

_{Był Noe, Noe, gość co się czasem spinał, ale uwierzył i gdy szedł po gnoju smród już się go nie imał!}

ja zaczynałem szkołę w 80’ tych i gwarantuję że tak samo o nas mówiono jak my o obecnej młodzieży

za moich czasów bunt punkowo-metalowo-depeszowy był

i lekko nie było

i cos nieocennego jak patriotyzm na podobnym poziomie

_{Był Noe, Noe, gość co się czasem spinał, ale uwierzył i gdy szedł po gnoju smród już się go nie imał!}

chyba ma Pan rację z tą wiarą. Trzeba mieć wiarę w siebie i w innych.

I robić jak Noe (nawet jeśli czasem, jak Noe, musimy się napić).

Pozdrawiam

nigdy nie ma wielu chętnych.

Historię czynią nieliczni.

Pozdrawiam

jeżeli kto ma takie dzieci, to znaczy, że na nie zapracował. Nie zamierzam mu współczuć. Było uważać.

Żołnierz, który walczy, nie broni honoru żołnierza. Nie musi.

Ten kto ginie za polskie znaki na swoim mundurze mógł dzień wcześniej opowiadać brzydkie dowcipy i ściągać nielegalną muzykę z sieci. I nic mu to nie ujmie. Ani jemu, ani polskim znakom. Jak ktoś myśli inaczej, jest głupkiem.

Jak ktoś nadmiernie uogólnia, powinien liczyć się z uogólnioną nadmiernie odpowiedzią. Mam dziwne wrażenie, że rozkład procentowy głupków w populacji, nie jest istotnie skorelowany z wiekiem. Natomiast konformizm jest. Korelacja jest dodatnia, jeśli ma Pan wątpliwości.

A zdziwienie to zdrowe jest dla człowieka. Wywiódł to, dawno temu, Jonasz Kofta

Pozdrawiam

Nie widzę najmniejszego pretekstu by używać go do udowodnienia pańskiej racji w naszej rozmowie. Również, nie widzę potrzeby posiłkowania się osiągnięciami statystyki i zmuszania mnie do przypomnienia sobie co to jest korelacja dodatnia ;-)

Niektórzy mają takie dzieci, lub dzieci niektórych mają takie znajome dzieci. Nie ma w tym nic specjalnie bulwersującego, jak zresztą nic bulwersującego nie ma w moim komentarzu.

Nie ma w nim też nic, co by w jakikolwiek sposób podważało sens lub wydwięk Pana oryginalnej notki, która wywołała ciekawą i ożywioną rozmowę.

Pozostaję (zdrowo) zdziwiony

Wychodzi mi, że piszę dokładnie o tym co Pan pisze. Kropka w kropkę tylko słów innych używam.

W każdych czasach można być plastikowym leniem, albo szukać czegoś. Ja za plastikiem to mało jestem, bo sztuczny on i przeciw (mojej) naturze.

Z każdym Panskim zdaniem się zgodzę, a szczególnie z tym że bohaterowie zawsze płacą cenę, o ile uda im się przeżyć, jak sam Pan zauważa.

Pozdrawiam nocnie z poczuciem winy, że jeszcze nie śpię

mógłbym Panią wyśmiać, pytając co Pani nazywa plastikiem.

Ale chyba wiem i chyba się zgadzam z Paną, więc nie będę.

Mam wrażenie jednak, że kilka pokoleń temu za symbol sztuczności robił ebonit.

A dziś tenże ebonit został się za eleganckie świadectwo przeszłości. I każdy jeden na niego patrzy z szacunkiem.

Dobranoc Pani